கடற்கரையின் குரல் | எம். வேதசகாயகுமார் [கடலம்மா பேசுறங் கண்ணு-அறிமுகம்]

Rs. 150/- KSL Media Ltd.

‘சுனாமிக்குப்’ பின்னரான மறுகட்டுமானத்தின்போது மானுடவியலாளரான அருட்தந்தை ஜெயபதி தொடர் கருத்தரங்குகளை ஒருங்கிணைத்தார். சமவெளி இலக்கிய ஆளுமைகளையும் கடலோர இளைஞர்களையும் கலந்துரையாடத் தூண்டினார். கடலோர இளைஞர்கள் வெளிப்படுத்திய சீற்றம் என்னைக் கவர்ந்தது. தொடர் புறக்கணிப்புகளின் விளைவு அது. பேராசிரியர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தினை அங்குதான் சந்தித்தேன்.
கடலோர மக்களிடம் மொழியின் பயன்பாடு இல்லை. அவர்கள் கடலிற்கு முகத்தையும், சமவெளிக்கு முதுகையும் காட்டி நிற்கிறார்கள். மொழியைக் கையாண்டு சமவெளியை நோக்கி உரையாட வேண்டும். அரசின் கவனத்தை ஈர்க்க வேண்டுமென்றால் மக்களின் ஒன்றுபட்ட குரல் எழவேண்டும். நானும் வறீதையாவும் இளைஞர்களைத் திரட்டி மொழியைக் கையாளும்படித் தூண்டினோம். தமிழில் இயங்கியாக வேண்டியதன் கட்டாயத்தை வறீதையாக உணர்ந்து கொண்டார். சமவெளி மனிதர்களுடனான கடலோர சமூகத்தின் பொருளுள்ள உரையாடல் இவ்வாறுதான் தோற்றம் கொண்டது. “கடலம்மா பேசுறங் கண்ணு' அதில் ஓர் உச்சம்.

எம். வேதசகாயகுமார்

வறீதையா தன்னைக் கடலோர சமூகத்தின் மனிதனாகவே உணர்கிறார். அதன் மரபு சார்ந்த அறிவை ஒரு போதும் அவர் புறக்கணிப்பதில்லை. இயன்றவரை மொழியில் பதிவும் செய்வார். ஓர் ஏழைக் கடலோடியின் மகன் என்பதைப் பெருமையுடன் கூறுவார். ‘கட்டுமரம்’ குறித்த பதிவைச் சுட்ட வேண்டும். மரபு சார்ந்த அறிவு ஒருபோதும் கீழானதல்ல. மரபுடன் உறவைத் துண்டித்துவிட்ட சமூகத்திற்கு எதிர்காலம் இல்லை. ஆனால் இன்று கடலோர வாழ்வில் ‘கட்டுமர மீனவன்’ என்பது பழங்கனவுதான். இங்கு வறீதையா கடலோர வாழ்வைத் துயிலிலிருந்து எழுப்புகிறார். வறீதையா அறிவியலில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற பேராசிரியர். அறிவியல் கண்களோடு கடலைப் புரிந்து கொள்கிறார். புரிந்து கொள்ளும்படித் தூண்டுகிறார்.

கடலைக் குறித்து சமவெளிக்கு என்ன தெரியும்? முத்தின் நிறம் என்ன? ‘இளம் மஞ்சள், கருப்பு, மூக்குப் பொடி நிறம்’ - வறீதையா கூறுகிறார். வெண்ணிறத்தை முத்துக்கு எப்படிக் கொடுத்தோம்? முத்தை உலகிற்குத் தந்தவர்கள் நாம்தான். முத்துக் குளிக்கும் தொழிலை, அதன் வரலாற்றை நாம் ஏன் மாணவர்களுக்குக் கற்றுத்தரவில்லை? வறீதையா இங்கு ஆசிரியராக இயங்குகிறார். கடல் ஏன் அவ்வப்போது ஒளிர்கிறது? அறிவியல்தான் இதன் இதனை விளக்குகிறது. வறீதையா இதன் காரணத்தைக் கற்றுத்தருகிறார். தன் குழந்தைக்குக் கற்றுத் தருவதைப்போல்.

சங்க இலக்கியம் சுட்டும் வாழ்வில் கடலோர மனித வாழ்வு கடலைப் பார்த்து இயங்கவில்லை, கானலை நோக்கித்தான் இயங்கியது. நன்னீர் இல்லாது மனித வாழ்வு இல்லை. “நதி நீர் வீணாகக் கடலில் கலக்கிறது.” ஊடகங்கள் எழுப்பும் கூக்குரல் இது. கடலிலிருந்து நீர் ஆவியாக மேலெழுந்து மேகமாகி, மலையில் மழையாகப் பொழிந்து, ஆறாக ஓடிக் கடலை வந்தடைகிறது. சங்க இலக்கியம் முன் வைக்கும் நீர்ச் சுழற்சி இது. இன்று கடலோர வாழ்வு எதிர்கொள்ளும் மிகப் பெரிய சிக்கல் குடிநீர்ப் பற்றாக்குறைதான். வேதனையோடு இதைப் பதிவு செய்வதுடன் இதற்கான காரணத்தையும் விளக்குகிறார் வறீதையா. சமவெளியை நோக்கிக் கடலோர மனிதன் முறையிடுகிறான்.

அனல் மின் நிலையங்கள், அணுமின் நிலையங்கள், இரசாயனத் தொழிற்சாலைகள் கழிவுகளைக் கடலில் கொட்டுகின்றன. வறீதையா கூறுகிறார், 90 விழுக்காடு மீன்கள் கரைக்கடலில்தான் வேட்டையாடப்படுகின்றன. இன்றோ கரைக்கடல் பாலையாகிக் கொண்டிருக்கிறது. பெரும்பான்மையான தமிழர்கள் தங்கள் புரதச்சத்தின் தேவைக்குக் கடலுணவையே சார்ந்திருக்கிறார்கள். மலிவான புரதஉணவு. மழைக்காலங்களில் அறுவடையாகும் மீன்களை உலர்த்த ஓர் கட்டமைப்பினை உருவாக்கும் எண்ணம் அரசிற்கு ஏன் தோன்றவில்லை? வறீதையாவின் கட்டுரை நம்முள் எழுப்பும் கேள்வி.

நடு இரவில் ஓர் இளம் பெண்ணின் குரல் என் காதில் ஒலிக்கின்றது. "என்னை வாயில் சுட்டுக் கொன்றுவிட்டார்கள் தாத்தா!" ஏன் என்று என்னிடம் பதில் இல்லை. கடலோர வாழ்வு வறீதையாவின் பதிவுகளின் வடிவில் நம் காதில் கேள்விகளை முன்வைக்கின்றது. சமவெளி மனிதர்கள் இப்போது உரையாட வேண்டும்- இக்கட்டுரைகளை வாசிப்பதன் வழி.

Copies available at Tamizh Thisai, Kasthuri and Sons, Wallajah Road, chennai.: Indhu Tamil Dhisai/ 2018.