1000 கடல்மைல். வறீதையா கான்ஸ்தந்தின். கடல்வெளி -தடாகம். 2018.

கடல் அபலையர் கதைகள்.

"கணவனை இழந்த, கணவனால் கைவிடப்பட்ட கடலோரப் பெண்கள் ஒருங்கிணைவதற்கான சூழலை ஏற்படுத்துவதுதான் இப்போதைய தேவை. தங்கள் சிக்கலுக்கான தீர்வுகளுக்கு அவர்களே இணைந்து குரலெழுப்புவதற்கான வாய்ப்புகளை நாம் உருவாக்கித் தர வேண்டும். 

பேரா. பாத்திமா பாபு
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
#தீபிகா (22, தேவனாம்பட்டினம்):
“எங்க வீட்டுக்காரரு இருக்காருன்னு எந்தத் தடயமும் கெடைக்கல. என் ரெண்டு வயசுப் பொண்ணு தெனமும் ‘அப்பா எங்கே, அப்பா எங்கே’ன்னு கேட்டுட்டேயிருக்கா. அதுலியே நாங்க செத்துப் போறோம். என் வீட்டுக்காரரு காணாமப் போயிட்டாருன்னு சொல்றாங்க. அப்ப, காணாமப் போனவங்களத் தேட முடியாதா?.."

"பிளஸ் டூவுல 950/1200 மார்க் வாங்கினேன். ‘நீ மேல படிச்சு எதுக்கு, ஒழுங்காக் குடும்பம் நடத்துற வழியப் பாரு’ன்னாரு என் வூட்டுக்காரர். நான் மேல படிச்சிருந்தா ஏதாச்சும் ஒரு வேலைக்குப் போயி எங்குழந்தைய வளக்கலாம். இப்ப என்ன பண்றதுன்னு தெரியலங்க.”

#அஞ்சலி (28, தேவனாம்பட்டினம், கடலூர்): “எனக்கு ஸ்கூலுக்குப் போற ரெண்டு பசங்க இருக்காங்க. புயல் வந்து ரெண்டு மாசமாச்சு, என் வீட்டுக்காரர் இருக்காரு, இல்லன்னு இல்லாம ரெண்டுத்துக்கும் பொதுவா என்னங்க சொல்றது?”

#இலஞ்சியம் (தேவனாம்பட்டினம்):
“புள்ளைகளப் பத்திரமாப் பாத்துக்கோன்னு சொல்லி நவம்பர் 25ஆந் தேதி வீட்டவுட்டுக் கௌம்பினவரு திரும்பி வரவேயில்ல. இந்தக் கடல்ல மீனிருந்தா அவரு அங்கி ஏம் போவப்போறாரு? வூட்டவுட்டு எங்கியும் என்ன அனுப்புனதில்ல. இப்ப அவரு இல்லாம நானு என்ன பண்றது? அதிகாரிங்க வாராங்கோ போராங்கோ, ஒண்ணுமே சொல்லமாட்றாங்க. அவரு போயிட்டாரா, இருக்காரான்னு சொல்லவே மாட்றாங்க. இந்தப் பச்சப் புள்ளைகள வெச்சிட்டு செத்துர்லாமான்னு தோணுது.”

#இந்துமதி (58, தேவனாம்பட்டினம்):
“என் பையன் 24 வயசு… கேரளாவுக்குத் தொழிலுக்குப் போனவன்… டிஎன்ஏ டெஸ்ட்டுக்கெல்லாம் போயிருந்தோம். ‘உங்க புள்ள கெடய்க்கல, நீங்க காரியம் பண்ணிக்கிங்க’ன்னு சொன்னாலாச்சும் நாங்க செஞ்சிருவோம்… இந்த ஊர்ல நாங்க என்ன பதில் சொல்றதுன்னே தெரியல்ல! எம் புள்ளதாங்க எனக்குக் கையி. புருசங் குடிகாரம்; குடும்பத்துக்குப் பிரயோசனம் இல்லாதவரு.”

#ஜான்சி (26, தேவனாம்பட்டினம், கடலூர்):
“எனக்கு அப்பா, அம்மா, மாமா, மாமியார் யாருமே இல்ல, எம் புருசந்தாம் எனக்கு எல்லாமே, தெருவுலியே உடமாட்டாரு. எல்லாமே வாங்கிகினு வந்து குடுப்பாரு… இப்ப நாந்தாம் போயாவனும். அப்பா எங்கேம்மான்னு ரெண்டு புள்ளைங்களும் கேக்கறாங்க. என்ன பதில் சொல்றதுன்னு தெரியல. ஆறாம் வகுப்பு படிக்கிறான் ஒரு பையன், இரண்டாங்கிலாஸ் போறா ஒரு பொண்ணு. இந்தப் புள்ளைங்கள நாம் எப்புடிப் படிக்க வைக்கிறது?”

#பிரியா (28, தேவனாம்பட்டினம், கடலூர்):
“நவம்பர் 26இல் கடல்மேலேயிருந்து என் வூட்டுக்காரரு போன் பண்ணினாரு, தொழிலுக்குப் போறேன் பிரியா, பசங்களப் பாத்துக்கோன்னு. அவுரு என்ன எதுக்குமே வெளியே உட்டதேயில்ல… இப்போ எல்லாத்துக்கும் நானே ஆபீசு ஆபிசா அலையிறம். அரசாங்கம் உருப்படியா ஒரு முடிவும் சொல்லல…”
இலஞ்சியம், தேவனாம்பட்டினம்):
“பச்சப் புள்ளைங்களுக்கு பால் வாங்கி டீ போட்டு குடுக்கவே வழியில்ல. ரொம்பக் கஷ்டமா இருந்ததுனாலதாம் வீட்டுக்காரரு கேரளாவுக்குப் போனாரு. ஒரு நாள் போறது ஒரு வருஷம் போற மாதிரியிருக்கு. புள்ளைகளப் பாத்துக்கன்னு சொல்லிட்டுப் போனவருதாம். எனக்கு யாருமே இல்லைங்க. என் வீட்டுக்காரர மட்டும் கண்டு பிடிச்சி குடுத்திட்டாப் போதுங்க. வேற எதுவுமே வேணாம்.”

#தமிழரசி (28 தேவனாம்பட்டினம், கடலூர்):
“கன்னியாகுமரிக்குத் தொழிலுக்குப் போன எம் வூட்டுக்காரரு திரும்பி வரல்ல. புள்ளைங்க படிப்பு செலவு, சாப்பாட்டுச் செலவு ரொம்ப கஷ்டமாயிருக்கு. அரசாங்கம் குடுத்த ஐயாயிரம் ரூபாய வெச்சு எத்தினி நாள் சாப்புடுறதுங்க? யாரும் வரல, என்னாணு கேக்கல. ஒரு முடிவுந்தெரியல…”

#கஸ்தூரி (62, தேவனாம்பட்டினம், கடலூர்):
“சுனாமியில மாட்டி எம்புருஷன் ஐயனாரு படுக்கையில ஆனவருதாம். எம் நாலு புள்ளைங்களையும் மீன் வியாபாரம் செஞ்சு போராடித்தாம் வளத்தேம். எம் பெரிய பசங்க ரெண்டு பேரும் கேரளாவுக்கு தொழிலுக்குப் போனவங்க திரும்பி வரல. எம் புள்ளைங்க மட்டும் எனக்கு திருப்பி கெடச்சுட்டா போதும்க. எப்புடியாவது தேடிக் கண்டுபுடிச்சு குடுத்துருங்க.”

#கங்கா (54, இராசப்பேட்டை, கடலூர்):
“கேரளாவுக்குப் பொழைக்கப் போன என் வூட்டுக்காரரு திரும்பி வரல்ல. புயல் எடுத்ததுக்கப்புறம் அரசாங்கத்திலிருந்து எந்த பதிலும் இல்ல. அணதொணயில்லாம நானும் என் ரெண்டு பெண்பிள்ளைகளும் அழுதுகிட்டுக் கெடக்கிறோம். எங்க வீட்டுக்காரரு புயல்ல போயிட்டாரு. அரசாங்கந்தாம் எங்களுக்கு ஏதாவது செய்யனும்.”
-------------------------------------

 #மங்கையர்க்கரசி (72, தங்கச்சிமடம்):
------------------------------------------------------------
எம் மவன் உசிரோடு இருக்கானோ இல்லியோ தெரியல... 18 வயசில போனது. இப்போ உயிரோட இருந்தா 44 வயசு. அவம் இன்னைக்குத் திரும்ப வந்தாலும் அவனால குடும்பத்துக்கு என்ன செய்ய முடியும்? கெடய்க்க வேண்டிய நேரத்தில நீதி கெடய்க்கலியே!”- மங்கையர்க்கரசி.
------------------------------------------------------------
“எங்க வீட்டுக்காரர் இராமேசுவரத்தில் ஒரு போட்டு வாங்கித் தொழில் செஞ்சிக்கிட்டிருந்தாரு. என் நகையெல்லாம் வித்துதாம் போட்டு போட்டோம். (இலங்கை) நேவி கடல்ல புடிச்சிட்டுப்போன 16 போட்டுல எங்க போட்டு ஒண்ணு. ரெண்டு வருசமா இந்திய அரசாங்கம் முயற்சி பண்ணி, இலங்கைக்காரம் போட்டவுட்டாம். ஆனா பராமரிப்பில்லாம கெடந்ததுனால போட்ட கொண்டுவாரப்ப வழியிலேயே மூழ்கிப்போச்சு. ரெண்டு அரசாங்கமும் எங்களுக்கு எதுவும் செய்யல."

"அப்புறமா என் வீட்டுக்காரரு கூலிக்குப் போயிட்டிருந்தாரு. எலங்கை நேவி சூட்டிங் பண்ணினான். எங்க வீட்டுக்காரரு பொயத்தில குண்டடிபட்டு, அது நுரையீரலுக்கு நேரா எறங்கிடுச்சி. ஒரு புல்லட்டு மட்டும் எடுத்தாக, மத்ததெல்லாம் செதறிடுச்சு. அந்தக் கை பழுதுபட்டு, தூக்க முடியாம ஆயிடுச்சு. ‘இதுனால பின்காலத்துல பாதிப்பு வரும்’னு நரம்பு டாக்டர் அப்பவே சொன்னாரு. எனக்கு ஏழு பிள்ளைங்க – நாலு பொம்பள, மூணு பையங்க. எல்லாம் ரொம்ப சின்னச் சின்னப் புள்ளைங்க. ரொம்பக் கஷ்டப்பட்டு கருவாட்டு வேலையெல்லாம் செஞ்சி மகனுகள வளத்தேன். பத்து வரை அவனுகளப் படிக்க வச்சேன்."

"மூத்த பையன், ‘அம்மா நாலு தங்கச்சிக வூட்ல இரிக்காக, நீங்க கடக்கரையில கஷ்டப்படுறீங்க, அப்பா வேலைக்குப் போயி குடிச்சிட்டு வாராரு. நா ஒழைக்கணும்மா. நா வேலைக்குப் போயி, தங்கச்சிமார நக போட்டுக் கெட்டிக் குடுக்கிரம்’னு கடலுக்குப் போனாம். கடல்ல மடி இழுத்துக்கிட்டிருக்கிறப்ப நாலுபேர் அஞ்சுபேர் போட்ட வளச்சிகிட்டாம். இவுக போட்டையும் ஆட்களை மட்டும் புடிச்சிட்டுப் போயிட்டாம். நாங்க போட்டு வச்சு அங்கங்கே தேடுனம். எங்கெங்கயெல்லாமோ தகவல் குடுத்தோம். கண்டுபுடிச்சித் தாறம்னாங்க, அதுக்குள்ள ராசீவ் காந்தி எறந்துட்டாரு. அதுக்கப்புறம் அடுத்த மகன் தலையெடுத்து கடலுக்குப் போனான்."

"வுடியகாலம் ரெண்டு மணிக்கெல்லாம் வண்டி வரும். கருவாட்டுச் சரக்குகள அமுக்கி நைட்ல கெட்டு கெட்டுவேன். அப்புடியெல்லாம் ராத்திரி பகலா வேல செஞ்சு, பையனும் சம்பாதிச்சு, நாலு பொம்பளப் புள்ளைகளையும் கெட்டிக்குடுத்தேன். எத்தனயோ மந்திரிகள் கிட்ட போய் அழுதிருக்கேன். செஞ்சிலுவைச் சங்கத்தில எல்லாம் மனுகுடுத்து பாத்தேன். எங்குடும்பத்த யாரும் திரும்பிப் பாக்கல… எம் மவன் உசிரோடு இருக்கானோ இல்லியோ தெரியல. 18 வயசில போனது. இப்போ உயிரோட இருந்தா 44 வயசு. அவம் இன்னைக்குத் திரும்ப வந்தாலும் அவனால குடும்பத்துக்கு என்ன செய்ய முடியும்? கெடய்க்க வேண்டிய நேரத்தில நீதி கெடய்க்கலியே!”

#ஆஷியா_பீவி (60, திரேஸ்புரம், தூத்துக்குடி).

----------------------------------------
ஆம்பளப் புள்ள இருக்கோ இல்லியோ, ஒருத்தி விதவை ஆயிட்டாளா, ஒடனே அவளுக்கு விதவை பென்ஷன் குடுத்துரணும். அது அரசாங்கத்தோட கடமை. எங்கள மாதிரி பெண்களத் தெருவுல பிச்சையெடுக்கிற நெலமைக்கித் தள்ளக்கூடாது.
-ஆஷியா பீவி.
-----------------------------------------
ஒக்கிப் பேரிடரின் பின்னணியில் நம்பிக்கையூட்டும் விதமாக அரசு அறிக்கைகளையும் ஆணைகளையும் வெளியிடுகிறது, ஆனால் அவை நடைமுறைக்கு வர அபலைப்பெண்கள் எத்தனை யுகங்கள் காத்திருக்க வேண்டும் என்று தெரியவில்லை.

1987இல் விசைப்படகு மூழ்கி இறந்துபோன ஐந்து சின்னத்துறை மீனவர்களின் விதவைகளுக்கு இன்று வரை இழப்பீடோ பென்ஷனோ கிடைக்கவில்லை. அதில் ஒருவர் 70 வயதைக் கடந்து விட்டார். 2009இல் ஃபியான் புயலில் மூழ்கிய விசைப்படகோடு இறந்துபோன எட்டு தூத்தூர் மீனவர்களின் விதவைகளுக்கு இன்று வரை நிவாரணம் ஏதும் கிடைக்கவில்லை.

26 வருடங்களுக்கு முன்னால் முத்துக்குளிக்கப் போனபோது கடலில் மூழ்கிப்போன பதின்மரில் திரேஸ்புரம் (தூத்துக்குடி) ஆஷியா பீவியின் கணவரும் ஒருவர். எத்தனையோ முறை காத்துக் கிடந்து மீன்வள அதிகாரிகளைப் பார்த்துச் சலித்து விட்டார். விதவை நிவாரணம் கிடைக்கவில்லை. கணவர் இறக்கையில் இளைய மகன் எட்டு வயதுச் சிறுவன். ஆஷியா பீவிக்கு இப்போது வயது 60. ‘உனது மகன் வளர்ந்துவிட்டான், அதனால் உனக்கு விதவை பென்ஷன் கிடைக்காது’ என்று அதிகாரிகள் புதிய காரணம் சொல்கிறார்கள்.

திரேஸ்புரம் கடற்கரைச் சிற்றாலய முற்றத்தில் 42 விதவைப் பெண்களுக்கு மத்தியில் உட்கார்ந்து ஆஷியா பீவி எழுப்பிய குரல் காலத்தின் அறைகூவலாய்ப் பட்டது.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
“இந்த 26 வருஷமா என்ன சாப்பிட்டு உயிரோடு இருக்கேன், எப்படி எம்மவன வளத்தேன், மூணு பெண்பிள்ளைகளக் கரசேத்தேன்னு அரசாங்கம் நெனைக்குதாம்? மவன் 20 வயசிலியே ஒரு பொண்ணப் பாத்துக் கட்டிக்கிட்டு மூணு புள்ளயப் பெத்துக்கிட்டாம். அவனும் செத்துட்டாம். அவம் புள்ளியள வளக்கற சொமையும் இப்ப எம்மேலதாம்…”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ஆயிஷா பீவி விதவைகளின் சிக்கலை ஒரு முக்கியமான புள்ளியில் நிறுத்துகிறார்:
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
“ஆம்பளப் புள்ள இருக்கோ இல்லியோ, ஒருத்தி விதவை ஆயிட்டாளா, ஒடனே அவளுக்கு விதவை பென்ஷன் குடுத்துரணும். அது அரசாங்கத்தோட கடமை. எங்கள மாதிரி பெண்களத் தெருவுல பிச்சையெடுக்கிற நெலமைக்கித் தள்ளக்கூடாது. எங்களுக்கும் ஒரு வயிறும் மனசும் இருக்குண்ணு அதிகாரிக புரிஞ்சிக்கிறனும்.”
-----------------------
நேர்காணல் (தூத்துக்குடி): வறீதையா, 16.01.2018. உடன்: Fatima Babu, Vinod K Paramiswaran, இசக்கிமுத்து.
#கடல்_அபலையர்_கதைகள்...4.
#மரிய_கொலம்பியா (38, தூத்துக்குடி).
#ஒக்கி... ஒன்பது மாதங்கள்...
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••
என் குடும்பம் நிமிர்ந்து நிற்க வேலை வாய்ப்பு வேண்டும். கணவனை இழந்த பெண் துணிந்து நிற்பதற்கு வேலைவாய்ப்புத் தருவதுதான் சரியான உதவி.- மரிய கொலம்பியா.
••••••••••••••••••••••••••••••••••
“கணவனை இழந்த குடும்பம் என்ன நிலையில் இருக்கிறது என்பதை அரசு அதிகாரிகள் உணர்வதேயில்லை. கணவர் இறந்துவிட்டால் ஓரிரு வருடங்களைக் கண்ணீரோடு கழித்தாலும் அடுத்த கட்டத்துக்குத் தாவிப் போய்விடலாம். என் கணவா் காணாமல் போயிருக்கிறார். நான் என்ன முடிவை எடுப்பது? வாழ்க்கையே கேள்விக்குறியாகி விடுகிறது. அடுத்த கட்டம் என்பது எங்களுக்கு இல்லை. என் கணவர் திரும்பி வருவார் என்று நான் நம்புகிறேன். நான் பொட்டும் பூவும் கலர் சேலையும் அணிந்து கொள்கிறேன். ஆனால் சமுதாயம் என்னை எள்ளலோடு பார்க்கிறது, இழிவாகப் பேசுகிறது. எங்களால் இயல்பாக எங்கும் போகமுடியவில்லை. வேலைக்குப் போனால் பாலியல் ரீதியாகத் துன்புறுத்தப்படுகிறோம். இந்தப் பரிதாப நிலைக்கு அரசுதான் காரணம். எங்களுக்கு உரிய காலத்தில் நிவாரணம் தரமாட்டேன் என்கிறது அரசு. என் குடும்பம் நிமிர்ந்து நிற்க வேலை வாய்ப்பு வேண்டும். கணவனை இழந்த பெண் துணிந்து நிற்பதற்கு வேலைவாய்ப்புத் தருவதுதான் சரியான உதவி.”