1000கடல்மைல் [கடல் பழங்குடிகளும் ஒக்கிப் பேரிடரும்] வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் [ முகவுரை/ மாலதி மைத்ரி]

நவீன பொருளாதாரக் கொள்கையும் நவீன மீன்பிடிமுறையும் மீனவப் பெண்களை மீன்வள பொருளாதாரத்திலிருந்து அந்நியமாக்கி கடல் மரணங்கள், கடல் படுகொலைகளில் தங்கள் ஆண்களைப் பலிகொடுத்துவிட்டு அரசுகளிடம் கையேந்தவிட்ட அரசியலையும் அரசுகள் இம்மக்களை பழிவாங்கும் சதிகளையும் வறீதையா பேசுகிறார். சமவெளி மக்களின், அதிகார வர்க்கத்தின் மனசாட்சியை 1000கடல்மைல் தொட முயற்சிக்கிறது.

மாலதி மைத்ரி

ஓர் அறிவியல் உண்மை இருக்கிறது: பாம்பைப் பார்த்திராத, பாம்பைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிராத ஒருவருக்கும் பாம்பைப் பார்க்கும்போது பயம் வரும். இந்த பயம் மரபியல் ரீதியாக வருவது என்கிறது அறிவியல் ஆய்வு. பாரம்பரியக் கடலோர மீனவர்களுக்கு மரணம் பற்றிய அச்சம் இல்லாமல் இருப்பதும் மரபியல் சார்ந்ததுதான். ஒவ்வொரு ஆண்டிலும் அவர்கள் இழப்பைச் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கடல் மரணம் என்பது மீனவர்கள் மீன்பிடி சமூகமாக மாறிய பல்லாயிரமாண்டுகளாக எதிர்கொள்ளும் சிக்கல். இழப்பிலிருந்து மீண்டெழுவது என்பது அவர்களுக்கு இயல்பானது. ஒரு தனிநபரின் மரணத்தைப் பொறுத்தவரை கடல் விபத்தில் சிக்கிய அல்லது இழப்பைச் சந்தித்த குடும்பத்தை ஊரும் உறவுகளும் சேர்ந்து காப்பாற்றி கைதூக்க இழப்புத் தடுக்கப்படுகிறது அல்லது இழப்பு ஓரளவு ஈடுகட்டப்படுகிறது. இயற்கைப் பேரிடரால் ஒரு சமூகம் பாதிக்கப்படும் போது அவர்கள் காப்பாற்றப்படவும் மீண்டெழவும் பொது சமூகத்திலிருந்தும் அரசு சார்பாகவும் ஏற்பாடுகள் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும். ஒக்கி போன்ற பேரிடர் சூழலில் கடற்கரை மக்கள் எதிர்ப்பார்ப்பது இதைத்தான். பாரம்பரிய மீன்பிடி முறைகளைக் கையாண்டு வந்த காலங்களில் இத்தகைய பாரிய இழப்புகளை அவர்கள் சந்தித்ததில்லை.

உயர்தொழில் நுட்பங்களின் வரவுக்கு முன்னால் மீனவர்கள் படகுகளில், கட்டுமரங்களில் கடலுக்குள் போன தொலைவு மிகச் சிறியது. அன்றாடம் கடலுக்குள் சென்று கரை திரும்பிவிடும் எளிமையான தொழில் முறைகள்தான் அன்று நடப்பில் இருந்ததன.

      புதிய தொழில்நுட்பங்களும் நீலப்புரட்சியும் மீன்பிடி தொழில்முறையில் பெரும் மாற்றங்களை உருவாக்கின. மரபுமுறையில் சமப்பங்காளர்களாக இருந்த மீனவப் பெண்கள் மீன்வளப் பொருளாதாரத்திலிருந்து விலக்கப்பட்டார்கள். இந்த அந்நியமாதல் பெண்களுக்கு மிகப்பெரிய சமூகப் பொருளாதாரப் பின்னடைவை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. மீனவர்களின் பாரம்பரிய அறிவிலிருந்தும் பெண்கள் விலக்கப்பட்டார்கள். மாற்றுத் தொழிற்கல்வியோ வேலைவாய்ப்புகளோ வழங்கப்படாத சூழலில் மீனவப் பெண்கள் சுயச்சார்புடைய பாரம்பரிய மீன்பிடி தொழில் கூறுகளான மீன் விற்பனை, பதப்படுத்தல், வலை பின்னுதல், உபகரணங்கள் செய்தல், சீர்ப்படுத்தல், செப்பனிடல் மற்றும் மீன்பிடி படகு கருவி உற்பத்தித் தொழில்களிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார்கள். நவீனமயம் மீனவர்களின், மீனவப் பெண்களின் மரபான உற்பத்தி அறிவுநுட்பங்களை அழித்துவிட்டது. தாய்வழி மரபில் வளர்ந்து வந்த மீனவச் சமூகம் தந்தை வழிச் சமூக மரபைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உள்வாங்கத் தொடங்கியது. இன்று ஆண்கள் அலுவலக வேலைக்குப் போவது போல மீன்பிடிக்க போய்வந்து பெண்களிடம் ஊதியத்தைத் தருகிறார்கள்.  அன்று பெண்கள் கையிலிருந்த மீன் விற்பனையும் வருமானமும் இன்று ஆண்கள் கைக்கும் பாக்கெட்டுக்கும் போய்விட்டது. ஆண்களை எதிர்பார்த்து குடும்பத்திற்குள்ளேயே கையேந்தும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டார்கள் பெண்கள்.

      மீனவப் பெண்கள் குடும்பப் பெண்களாக மாற்றப்பட்டுவிட்ட  நிலையில் பேரிடர்களைக் கையாளுவது பெண்களால் இயலாமல் போகிறது. சுனாமியோ ஒக்கியோ பெண்களுக்கு ஏன் இவ்வளவு பெரிய சுமையாக ஆயுள் தண்டனையாக மாறுகிறது என்றால், பொருளாதாரத்தில் அவர்களின் பங்களிப்பு விலக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அவர்களுக்கு வருவாய் ஈட்டும் வழிகள் அடைபட்டுப் போயிருக்கின்றன. படிப்பறிவு உள்ளிட்ட பணித் தகுதிகளும் அவர்களிடமில்லை. அப்படியே தகுதிகள் இருந்தாலும் அவர்களுக்கு பொதுச் சமூகத்தில் வேலை கிடைக்கும் வாய்ப்பு மிகக்குறைவு. இந்த அரசியல் புரிதல் கடற்கரைச் சமூகத்துக்குப் போய்ச் சேரவில்லை.

      சுனாமியைத் தொடர்ந்து பழவேற்காடு முதல் குளச்சல் வரை எல்லாக் கிராமங்களுக்கும் மூன்றுமுறை பயணம் செய்தேன். வடமாவட்டக் கடற்கரைகளில் கல்வியறிவில் ஆணும் பெண்ணும் மிகவும் பின்தங்கியிருந்தார்கள். எட்டாவது தேறியவர்களைப் பார்ப்பதே அரிதாயிருந்தது. முறையாக அருகாமை பள்ளிகள் அமைத்துத் தராமல் அரசு இம்மக்களை கைவிட்டதும் பெரும் துரோகம். இருக்கும் ஓரிரண்டு கல்விக்கூடங்களின் ஆசிரியர்களும் தூரத்து ஊரிலிருந்து கடற்கரையின் ஒதுக்குப்புறத்திலிருக்கும் இப்பள்ளிகளுக்கு முறையாக வருவதுமில்லை. இவை சுனாமி கள ஆய்வின் போது நான் கண்டவை.

தற்போது கடலூர் மாவட்டத்தில் ஒக்கிப்புயலால் காணாமலாக்கப்பட்ட 19 ஆண்களின் குடும்பத்தினரைச் சந்தித்தபோது கணவனை இழந்த அனைத்து பெண்களும் 18 லிருந்து 35 வயதுக்குட்பட்டவர்கள். ஒரு பெண் மட்டுமே பி.காம் முடித்திருந்தார். இரு பெண்கள் பனிரெண்டாம் வகுப்பு முடித்திருந்தனர். மற்ற 16 பெண்களின் கல்வித்தகுதி ஆறு ஏழு எட்டு ஒன்பது என்றதும் வாழ்நாள் முழுதும் கரையைத் தொலைத்த தோணிகளென அவர்கள் மனம் தத்தளிப்பதை உணர்ந்தேன்.

தென் தமிழகத்தில் கத்தோலிக்கம் காலூன்றி கல்வி சேவையளித்ததால் கடற்புரத்துக்கும் இத்தலைமுறையிலாவது உயர்கல்வி பரவலாகப் போய் சேர்ந்திருக்கிறது. தொழிற்கல்வி, பட்டப்படிப்பு, பட்டமேற்படிப்பு முடித்த ஆண்களையும் பெண்களையும் பார்க்க முடிந்தது. எவ்வளவு படித்திருந்தாலும் கடல் தொடர்பான பணிகளில் தான் ஈடுபட்டிருந்தனர். மீன்பிடித் தொழிலாளி, போர்மேன், லோட்மேன். மெக்கானிக் இப்படியான வேலைகள், சிலர் கப்பல்களில் மாலுமிகளாக இருந்தார்கள். ஆனால் அரசு வேலை வாய்ப்புகள் அவர்களுக்கு எட்டாமல் இருந்தன. பொதுச் சமூகம் அவர்களை உள்வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. தனித்தீவுகள் போல காலனிகள் போல மீனவச் சமூகம் தனித்துவிடப்பட்டு, பொதுச் சமூகத்துடன் உரையாடலே இல்லாமலிருக்கிறது. பொதுச் சமூகத்திலிருந்து துண்டித்து விடப்பட்ட இந்தக் கிராமங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் படித்த இளைஞர்களின் கூட்டம் வேலைவாய்ப்பு இல்லாமல் கடலுக்கும் போக முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தது. அன்றாடம் சமுதாயக் கூடத்திலோ தெருமுனையிலோ உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். இந்த நிலைமையில் பெண்கள் படும் பாட்டை யோசித்துப் பாருங்கள்.

      வேலை வாய்ப்புகளை முற்றிலும் இழந்திருக்கும் கடற்கரைப் பெண்கள் வருவாய் ஈட்டி வந்த கணவரை, உறவுகளை இழந்து நிற்கும் நிர்க்கதிதான் பேரிடர் எதார்த்தம்.  சுனாமிக்குப் பிறகு இந்த சிக்கலை எல்லாத் தளங்களிலும் நாம் உரத்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். தமிழ்நாட்டில் 13 மாவட்டக் கடற்கரையில் 600 கிராமங்களில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பெரிய சமூகம் இது. கடலில் அவ்வப்போது இச்சமூகம் ஏராளம் உயிரிழப்புகளைச் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அரசு இவர்களுக்காக முன் யோசனையுடன் திட்டங்களை வகுத்து மறுவாழ்வுத் திட்டங்களைச் செயல்படுத்த அப்போதைய முதல்வர் கலைஞர் கருணாநிதியைச் சந்தித்து 2007 ஜனவரியில் விளிம்புநிலை மக்கள் குரல் சார்பாக கோரிக்கை வைத்தோம். கலைஞர் உடனடியாக மீனவர் நலவாரியத்தை அமைக்க மறுநாளே உத்தரவிட்டார். இவை மட்டுமே போதாது. மீனவப் பெண்கள் மறுவாழ்வு சார்ந்த சில கோரிக்கைகளையும் நாங்கள் வைத்திருந்தோம். ஆனால் கடந்த பத்தாண்டுகளில் மாறிமாறி வந்த அரசுகள் இவை எவற்றையும் நிறைவேற்றித் தரவில்லை.

      ஒக்கி புயலில் 200 மேற்பட்ட பெண்கள் தங்கள் கணவனையோ தந்தையையோ மகனையோ சகோதரனையோ இழந்து நிற்கிறார்கள். இங்கு நேர்ந்திருப்பது உயிர்களின் இழப்பு மட்டுமல்ல. பெரும் வாழ்வாதார முதலீடுகளின் இழப்பும் கூட. ஒரு கட்டுமரத்தை இழந்துபோவது போலல்ல ஒரு விசைப்படகு இழப்பு. ஒரு விசைப்படகில் 10-12 பேர் பணி செய்வார்கள். கோடிகளை தொடும் மதிப்புள்ள படகும் உபகரணங்களும் அத்துடன் 12 பேரும் மூழ்கி இறந்து போகும்போது ஏற்படும் இழப்பை பொதுச் சமூகத்தால் புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை. மீனவர்களிடம் இத்தனை மதிப்புள்ள பொருட்கள் இருக்கின்றன என்கிற தகவலறிவுகூட அதற்குக் கிடையாது. ஈடு செய்ய முடியாத இந்தப் பேரிழப்பை உழைப்பிலிருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்ட பெண் எப்படித் தாங்க முடியும். தன் குழந்தைகளைப் பட்டினியில்லாமல் வளர்த்துப் படிக்க வைத்து ஆளாக்க முடியுமா. இதுபோன்ற ஒரு பேரிடர் பெண்ணின் மீது மும்மடங்கு சுமையைச் சுமத்திவிடுகிறது. இந்தச் சுமையை இறக்கி வைக்கும் பொறுப்பு அரசுக்கு இருக்கிறது.

ஆண்டுக்குப் பத்து லட்சம் கோடி இராணுவ பட்ஜெட் போடுவது மக்களை பாதுகாப்பதற்கு என்றால், கடலில் தவித்த மீனவர்களை ஒரு விமானத்தையோ கப்பலையோ அனுப்பித் தேடி மீட்டிருக்க வேண்டும். அதற்குத் துப்பில்லாத அரசு இது. விமானத்திலிருந்து குதித்து பத்மாசனம் செய்வதும் வண்ணப் பொடிகளைத் தூவுவதும் சர்க்கஸ் வித்தை காட்டுவதும்தான் இராணுவத்தின் வேலை என்கிறது அரசு. சாதாரண மக்களை இராணுவம் பாதுகாக்காது என்பதை ஒக்கிப் புயலின் போது நாம் பார்த்துவிட்டோம். கேரள மாநிலத்தில் ஆளும் இடதுசாரி அரசு தனது சக்திக்குட்பட்ட எல்லா முயற்சியும் எடுத்து மீனவர்களைக் காப்பாற்றியது. அதனால் மட்டுமே ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட தமிழக மீனவர்கள் காப்பற்றப்பட்டார்கள். கேரள அரசு செய்தது ஒரு பெரிய சேவை. ஆனால் தமிழக, மத்திய அரசுகள் தமிழ்நாட்டு மீனவர்களைக் காப்பாற்ற எதுவும் செய்யாமல் அரசியல் நாடகமாடியதே உண்மை. அரசு மீனவர்களின் முதுகில் குத்தவில்லை நேரடியாக நெஞ்சில் குத்தியதைக் கண்டோம்.  

      2004 சுனாமிப் பேரிடருக்கு பிறகும் அரசோ கத்தோலிக்க நிறுவனமோ மக்களோ பாடம் கற்கவில்லை. பேரிடருக்குப் பிறகான மறுவாழ்வு பற்றி மீனவச் சமூகமோ, கத்தோலிக்க மத நிறுவனமோ, அரசோ அக்கறை எடுத்ததா என்றால் இல்லை என்பதுதான் உண்மை. ஒக்கிப் புயல் சூழலிலும் இதுதான் மீண்டும் நிரூபணமாகியிருக்கிறது. ஒவ்வொரு கடற்கரைக் கிராமத்திலும் அடிப்படை மீன் இறங்குதளம் உள்ளிட்ட கட்டமைப்புகள் வேண்டும். குளிரூட்டும் மையம், மீன்பண்ட உற்பத்தி மையம், அமைக்கப்பட வேண்டும், பெண்களுக்கு மீன் பதப்படுத்தும் வேலை கற்றுத்தரப்பட வேண்டுமென 200-லிருந்து நாம் சொல்லி வருகிறோம். பெருவாரியான மீனவப் பெண்கள் வேலைவாய்ப்பின்றி இருக்கிறார்கள், அவர்களுக்கு வேலைவாய்ப்புகளை மீன் தொழில் சார்ந்து உருவாக்கித் தர வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. இந்தப் பதினான்கு வருடங்களில் எதுவுமே நடக்கவில்லை. அரசும் மத நிறுவனங்களும் மட்டுமல்ல, சமூகத் தலைமைகளும் இதில் தோற்றுப்போயின. ஒவ்வொரு ஊரிலும் விண்ணை முட்டும் உயரத்தில் கோவில் கட்டத்தெரிந்த மீனவர்களுக்கு ஒரு மீன் பதப்படுத்தும் நிலையத்தை உருவாக்கி, வாழ வழியற்ற பெண்களுக்கு ஒரு வேலைவாய்ப்பை உருவாக்கித் தர முடியவில்லை. வட தமிழகத்தில் கடற்கரை ஊர்தோறும் பெரிய கோயில்கள் இருக்கின்றன; ஒவ்வொரு கோவிலிலும் ஆண்டுதோறும் திருவிழாவிற்கு கோடிக்கணக்கில் செலவிடுகிறார்கள். அரசு கடமை தவறிவிட்டது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். கோடி ரூபாய் நிதி வசூல் செய்து விழா எடுக்க முடிகிற சமூகம் ஒரு மீன் பதப்படுத்தும் நிலையத்தை அந்த ஊரில் உருவாக்க முடியாதா?

      மீன்பிடி தொழிலை முன்னிட்டு பதப்படுத்தல், மதிப்புக்கூட்டுதல், சந்தைப்படுத்தல் தொடர்பான தொழில்நுட்பங்களை நிறுவ, பயிற்சி வழங்க எந்த முயற்சியையும் மீனவச் சமூகம் மேற்கொள்ளவில்லை. கல்வி நிறுவனங்களும் அதைச் செய்யவில்லை. அரசும் அக்கறைப்படவில்லை. ஒரு பேரிடர் ஏற்பட்டு உழைக்கும் ஆண்களை ஒரு குடும்பம் இழக்க நேரும்போது அந்தக் குடும்பம் மூன்று தலைமுறைக்குப் பின்னால் தள்ளப்படுகிறது. மீனவக் குடும்பங்கள் வசதியாக வாழ்ந்து பழகிவிட்டன. 30,000 ரூபாய் இல்லாமல் ஒரு மாதத்தை ஓட்டுவது நடுத்தரக் குடும்பங்களுக்குச் சாத்தியமில்லை. விசைப்படகில் வேலைக்குப் போகிறவருக்குக்கூட 30,000 மாதச்செலவு என்பது மிகச் சாதாரணமானது. உணவு, கல்வி, சமூகச் செலவினங்களையெல்லாம் சேர்த்துக் கணக்கிட்டால் இது சாதாரணமான தொகைதான். பேரிடரில் கணவனை இழந்த பெண் எத்தனைப் பெரிய நெருக்கடிக்கு உள்ளாக்கப்பட்டிருக்கிறாள் என்பதை இந்தப் பின்னணியில் பார்க்க வேண்டும்.

ஒக்கி புயலில் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களுக்கு என்ன வேலைவாய்ப்பை அரசாங்கம் உருவாக்கித் தந்திருக்கிறதென்றால் முதுநிலைப் பட்டதாரி பெண்களுக்கும் அங்கன்வாடி ஆசிரியர் பணி, பனிரெண்டு முடித்தவர்களுக்கும் அங்கன்வாடி ஆசிரியர் பணி. பனிரெண்டு குறைவானவர்களுக்கு அங்கன்வாடி உதவியாளர் பணி. மீனவ மக்களுக்குக் காட்டிய இக்கருணையே அதிகமென அரசும் அரசு அதிகாரிகளும் பெரிய மனதுடன் வேலை உத்தரவை வழங்கியிருக்கிறார்கள். மீன்பிடித் தொழிலாளியின் சராசரி மாத வருமானம் 30,000 ரூபாய் என்றால் கோடி ரூபாய் மதிப்பில் படகு வைத்திருக்கும் முதலாளியின் வருமானம் என்ன? படகு முதலாளின் முதலீட்டுக் கடனை அடைக்கவும் சாப்பிடவும் குழந்தைகள் கல்விக்கும் அங்கன்வாடி ஆசிரியர் பணி வழங்கும் ஊதியம் அப்பெண்ணுக்குப் போதுமா?

தென் தமிழகக் கடற்கரையில் கத்தோலிக்க மத நிறுவனங்களின் கையில்தான் அந்தச் சமூகம் இருக்கிறது. அரசு மற்றொரு அதிகார மையம். இந்த இரண்டு நிறுவனங்களும் சேர்ந்து ஒக்கிப் புயலால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களுக்கான மறுவாழ்வு முனைப்புகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். காணாமலாக்கப்பட்டவர் குடும்பத்திற்கு அரசு அறிவித்த முழு நிவாரணம் போய்ச் சேரவில்லை. சுனாமிக்குப் பிறகு கடலில் காணாமல் போனவர் குறித்த நிவாரணம் பற்றிப் பேசினோம், உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தோம். நிலத்தில் பார்ப்பது போல கடலில் ஒருவர் இறந்துவிட்டார் என்பதை உறுதிப்படுத்த ஏழு வருடங்கள் காத்திருக்க முடியாது, குறுகிய காலத்திற்குள் மரணத்தை உறுதிப்படுத்தி நிவாரணம் வழங்க வேண்டும் என்று வாதாடினோம். அரசும் அதற்கு ஒத்துக்கொண்டது. ஆனால் ஒக்கிப் புயலில் காணாமல் போனவர்களின் குடும்பங்களுக்கு எட்டு மாதமாகியும் மீதி நிவாரணத் தொகை இன்னும் கிடைத்தபாடில்லை. புயல் காலத்தில் அரசு தனது பாராமுகத்தினால் ஓர் இனப்படுகொலையை நடத்தி முடித்துவிட்டது. மீந்திருக்கும் பெண்களுக்கு உரிய மறுவாழ்வு, நிவாரணங்களை வழங்காமல் அவர்களைத் தற்கொலையின் விளிம்புக்குத் தள்ளியிருக்கிறது. இது நல்ல அரசியல் தலைமைக்கான அடையாளமல்ல.

       அரசு தங்களை எப்படிப் புறக்கணிக்கிறது கடமை தவறுகிறது என்கிற புரிதல் மீனவச் சமூகத்துக்கு மிகக் குறைவு. நமது தேவைகளை அரசிடம் ஏன் கேட்க வேண்டும் நம் கடல்தாய் இருக்கிறாள் என்கிற மனநிலையில் இருப்பவர்கள். மீனவர்களின் வரிப்பணத்தைக் கொண்டு இயங்குபவர்கள் இம்மக்களின் நல்வாழ்வை உறுதிப்படுத்தக் கடமைப்பட்டவர்கள் என்பதை கத்தோலிக்க மத நிறுவனத்துக்கும் அரசுக்கும் வலியுறுத்திச் சொல்லும் அரசியல் தெளிவும் துணிவும் மீனவர்களுக்கு வேண்டும். பேரிடர் மறுவாழ்வுக்கு மட்டுமல்ல, அன்றாட வாழ்க்கை நிலையிலும் அவர்களுக்கு இந்தப் புரிதல்தான் கைகொடுக்கும்.

இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் இராணுவ வீரனை மணக்கும் பெண் தன் கணவன் போரில் இறக்கும் வாய்ப்பு குறைவு எனும் நம்பிக்கையில் வாழ்க்கைக்குள் நுழைகிறாள். கொடும் வாய்ப்பாக மரணம் நேர்ந்துவிட்டால்  அவளின் வாழ்க்கைக்கு ஓய்வூதியம் சார்ந்த பொருளாதார உத்தரவாதமிருக்கிறது. 

கடல் சீற்றங்கள் கொல்லும், கடல் விபத்துகள் கொல்லும், ஆழிப் பேரலை கொல்லும், புயல் மழையும் கொல்லும், இலங்கை நேவியும் கொல்லும், இந்திய  நேவியும் கொல்லுமென்று தெரிந்துதான் வாழ்க்கைக்கான எந்த உத்தரவாதமுமின்றிதான் மீனவப் பெண் ஒரு கடலோடியை மணக்கிறாள். மீனவப் பெண்கள் இயற்கையிலேயே மனவலிமை மிக்கவர்கள். பாரம்பரிய மீன்பிடிமுறையில் பேரிடரை, பேரிழப்பை சமாளிக்கும் வலிமை அவர்களுக்கிருந்தது. 

நவீன பொருளாதாரக் கொள்கையும் நவீன மீன்பிடிமுறையும் மீனவப் பெண்களை மீன்வள பொருளாதாரத்திலிருந்து அந்நியமாக்கி கடல் மரணங்கள், கடல் படுகொலைகளில் தங்கள் ஆண்களைப் பலிகொடுத்துவிட்டு அரசுகளிடம் கையேந்தவிட்ட அரசியலையும் அரசுகள் இம்மக்களை பழிவாங்கும் சதிகளையும் வறீதையா பேசுகிறார். சமவெளி மக்களின், அதிகார வர்க்கத்தின் மனசாட்சியை இந்நூல் தொட முயற்சிக்கிறது.