மனிதனைத் தேடும் பாதை- யாழன் ஆதி

வறீதையாவின் கட்டுரைகள் ஒவ்வொன்றும் 

படித்துமுடித்தவுடன் நான் யார் என்ற கேள்வியை

உள்ளுக்குள் எழுப்புகின்றன.

மனிதனைத் தேடும் பாதை- யாழன் ஆதி

வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் என்னும் பெயரை முதன்முதலில் கேட்டபோதே எனக்குள் ஏதோ ஓர் உணர்வு உள்ளுக்குள் ஓடியது. அந்தப் பெயர் என்னுள் பல நினைவுகளைக் கிளர்த்தியது எனலாம். உண்மையைத்தான் சொல்கிறேன். கான்ஸ்டன்டைன் ஜோசப் பெஸ்கி என்னும் வீரமாமுனிவர் மனதிற்குள் வந்து சென்றார். அவருடைய அரிய தமிழ்ப்பணிகள் நெஞ்சில் நிழலாடின. நான் என்னுடைய ஆரம்ப கல்வி முதல் கல்லூரி வரை கிறித்தவ நிறுவனங்களில் பயின்றதால் அதற்கேயுரிய ஆகிருதி அந்தப் பெயரில் இருந்தது இன்னும் எனக்கு அவருடனான உறவை வலுப்படுத்தியது என்று சொல்லலாம். ஆனால் இந்த நிமிடம் வரை அவரை நான் பார்த்ததில்லை. அவருடைய எழுத்துகள், உரையாடல் எல்லாவற்றையும் வைத்து ஒரு பிம்பம் வைத்துள்ளேன். அதுவாக அவர் இருந்துவிட்டால் இன்னும் அற்புதமானதாக இந்தத் தருணம் மாறிவிடும் என்பது என் எண்ணம்.

ஆதாமின் இரண்டு மகன்கள் காயீன், ஆபேல். ஆபேலின் காணிக்கை கர்த்தரால் எற்றுக்கொள்ளப்பட்டதைத் தாங்க முடியாமல் ஆபேலைக் கொல்கிறான் காயீன். கிறித்தவ நம்பிக்கையின்படி அதுதான் உலகத்தில் நடந்த முதல் கொலை. பொறாமையும் குரோதமும் கொண்ட மக்களின் தேசத்தில் நல்ல மனிதர் களைத் தேடுவது என்பது மிகவும் அரிதான செயல். பட்டப் பகலில் கையில் விளக்கை எடுத்துக்கொண்டு மனிதர்களைத் தேடும் வேலை இன்னும் முடிந்திடவில்லை. அந்த வேலை வறீதையா வரை தொடர்ந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது. இந்த நூலில் இருக்கும் ஒவ்வொரு கட்டுரையிலும் அந்தச் சரடுதான் ஒரு நதியைப் போல ஒடிக்கொண்டிருக்கிறது.

வறீதையாவின் இந்தக் கட்டுரைகள் அளவிலும் கட்டமைப் பிலும் சிறியதாக இருந்தாலும் இவை பேசுகின்ற  தளங்கள் வெவ்வேறானவையாகவும் மிகவும் தேவையானவையாகவும், சமூகத்திற்கும் அதன் மேம்பாட்டிற்கும் வழிகாட்டுவதாகவும் இருக்கிறது. ஒருவருடைய ஆக்கம் என்பது சமூகத்திற்குக் கட்டாயம் வழிகாட்டித்தான் ஆக வேண்டும் என்பதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. ஆனால் எங்கிருந்து அந்த எழுத்து வருகிறதோ அந்த மனத்தின் ஓசையை அந்த ஆக்கம் பெற்றிருக்கிறது என்பது மிகவும் உண்மை. புரட்சியாளர் அம்பேத்கர் சொல் வதைப் போல சட்டம் என்பது நல்லவரிடம் இருந்தால் அது நன்மை பயக்கும், தீயவரிடம் இருந்தால் அது தீமையைத் தரும். எழுத்தும் ஆக்கங்களும் அப்படித்தான். எந்த மனத் தினின்று அது வருகிறது என்பதைப் பொறுத்தே அதன் சமூகப் பயன்பாடு தீர்மானிக்கப்படுகிறது.

இந்தக் கட்டுரைகள் அத்தகைய சமூகப் பயன்பாட்டை நோக்கிப்போகிற ஆற்றல் பெற்றவையாக மலர்ந்திருக்கின்றன. அவர் இந்தப் பயன்பாட்டை எண்ணி எழுதியிருக்கலாம் அல்லது எண்ணாமலிருக்கலாம். ஆனால் அந்த எழுத்துகள் நிலத்தை நோக்கி வீசப்பட்ட விதைகளாக இருக்கின்றன. அவை எந்த நேரத்திலும் முளைக்கும் ஆற்றல் பெற்றவையாக வும் இருக்கின்றன.

மனித மனத்தின் அவலங்களை மிகவும் துல்லியமாகக் கணித்து அவற்றை அகற்றும் முன்முயற்சியையும் அவரின் கட்டுரைகள் காட்டுகின்றன. தனக்கே எல்லாம் என்னும் அடிப்படைச் சுயநலத்திலிருந்து மனிதர்களை மீட்டெடுக்க எத்தனையோ மாமனிதர்கள் போராடினார்கள். ஆனால் காலத்தின் பெருநீட்சிக்குப் பிறகும் மனிதன் தனக்குத்தான் எல்லாம் வேண்டும் என்று கேட்கிறான். விபத்தில் சிக்கி  உயிர்போகும் நிலையில் உள்ளவர்களுக்குத் தண்ணீர் தருவதற்குப் பதிலாக அவர்களிடம் பணம் பறிப்பவர்களாகத்தான் இன்றைக்கு மாந்த இனம் நுகர்வுக் கலாச்சாரத் தளமாக மாறியிருக்கிறது. மீன் பிடிப்பதை விட்டுவிட்டு என் பின்னே வாருங்கள் என்ற இயேசுவின் பின்னால் சுயநலத்துடன் ஒருவன் அவருக்குக் சீடனாகிறான். தேர்தலில் தன் சுயமரியாதையான வாக்கினை கூவி விற்கும் தன்மை இன்று வாக்காளனிடம் இருக்கிறது. இப்படி சுயநலத்தோடு இருக்கும் மக்களை எப்படி மாற்றுவது? தன்னை மக்களுக்குத் தருவதில் உள்ள தரமான இன்பத்தினை அவர்களுக்கு அறியத்தருதலின் மூலமாகத்தான் என்று வறீதையா கூறுகிறார்.

ஏற்றத்தாழ்வுகளால் ஆக்கப்பட்ட சமூக அமைப்பு இந்தியச் சமூக அமைப்பு. அதன் சமனிலைக்குத் தேவையானவை என்னென்னவோ அவற்றையெல்லாம் செய்வதுதான் சமூக முன்னணியினர் கடமை. இதிலே நுட்பமாக இணைக்கப்பட்ட சங்கிலியை அற்புதமாகக் காட்டுகிறார் வறீதையா. தனிமனித மனவளம், உறவு, அன்பு செலுத்தும் தன்மை ஆகியவற்றை வளர்ப்பதன்மூலம்தான் சமூக நல்லிணக்கம் என்னும் வளர்ச்சி யை நாம் அடைய முடியும் என்னும் கருத்தில் எனக்கு உடன் பாடு உண்டு. பௌத்தமும் அதைத்தான் பேசுகிறது. தனிமனித மனம் பக்குவப்படுத்தப்பட்டுவிட்டால், அது தீமைகளற்றவை ஆகிவிட்டால் எத்தகையத் துன்பமும் இருக்காது.

ரௌத்திரம் பழகு என்னும் கட்டுரை பேசும் மக்கள் எளிமை யானவர்கள். ஒரு மீனவர் தனக்கு நேர்ந்த அவமானத்திற்கு எதிராக எப்படித் தன் கோபத்தை வெளிப்படுத்தினார் என்று வறீதையா பதிவு செய்திருக்கும் வரலாறு. மீனவ இளைஞர் ஒருவர் தன் கல்வியை எப்படி கோபம் கொண்டு அடைந்து அதன்மூலம் சாதித்தார் என்னும் வரலாறு ஆகியன எளிய மக்களின் மறைக்கப்பட்ட பகுதிகளின்மேல் பாய்ச்சப்பட்ட வெளிச்சம். கடலோடிகள் என்று அவரால் விளிக்கப்படும் மீனவ மக்களின்மேல் அக்கறை கொண்ட பிரதிகள் அல்லது அவர்களின் வாழ்வுகளை விவரிக்கும் இலக்கிய வடிவங்கள் போதுமான அளவுக்குத் தமிழில் இல்லை. வறீதையாவின் இந்த வாழ்வியல் ஆதாரங்கள் அதற்கான தொடக்கப் புள்ளி களாய் மாறியிருக்கின்றன.

“சார்” என்னும் சொல் புழக்குகிற மனநிலை குறித்த கட்டுரையும் தனிமனிதனின் சுயவிருப்பங்கள் மீதான விமர்சன மாக அமைந்திருக்கிறது. அதைத் தன்மீதான கேள்வியாக அவர் மாற்றுகிறபோது அது வறீதையா என்னும் எழுத்தாளனின் ஆகச்சிறந்த மனம் வெளிப்படும் இடம் ஆகிறது.

கவிஞர் ராஜமார்த்தாண்டன் அவர்களின் விபத்து மரணம் குறித்து எழுதப்பட்ட காயீன்களின் தேசம் கட்டுரையை வாசித்தபின் மனம் என்னைப் பாடாய்ப்படுத்தியது. ‘எனக் கென்ன’ என்று வாழும் சமூகத்தின்மீதான சவுக்கடி. ஓர் எழுத்தாளர் சதா சமூகத்தைப் பற்றிச் சிந்திப்பதையும் எழுது வதையும் வேலையாகக் கொண்டவர். அவரை தமிழ்ச்சமூகம் எப்படி அணுகுகிறது என்பதும் ஒரு மனிதனின் விபத்து நேரத்தில் மற்றவர்கள், பொதுமக்கள், ஊடகவியலாளர்கள், மருத்துவர் கள் எப்படி நடந்துகொள்கின்றனர் என்பது பற்றியும் அவர் எழுதும்போது நியாயத்தின் மணிகள் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன.

காற்றழுத்தமானி நம் நாட்டின் கல்விநிலையை விமர்சித்து எழுதப்பட்ட கட்டுரை. வெற்றி பெறுபவர்களையே கொண் டாடுகிற மனநிலையில் உள்ளவர்களே இங்கு அதிகம். எட்டு லட்சம் பேர் தேர்வெழுதுகிறார்கள் என்றால் அதில் மூன்று லட்சம் பேர் தோற்றுப்போகிறார்கள். அவர்கள் வாழ்க்கை பிற்காலங்களில் என்னவாகிறது என்று யோசிப்பவர் யார். பவுலோ பிரையர் கூறுவதைப் போல நம் கல்விமுறை ‘வங்கிக் கல்விமுறை’; முதலில் மூளையில் போட்டுவிட்டு பிறகு எடுத்துக் கொள்ளவது. நல்ல மனிதர்களை, அறிவாளிகளை உருவாக்க வேண்டியது கல்வித்துறை நல்ல “ஜெராக்ஸ்” எந்திரங்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

இத்தொகுப்பில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த கட்டுரைகளில் ஒன்று பிரியாவிடை. சக மனிதனை நேசிக்கும் பண்பை இழந்து கொண்டிருக்கும் தருணத்தில் கடைநிலையில் இருப்பவரையும் விடாமல் அன்பு செலுத்துவதும் அவர்களுக்கு மரியாதைச் செலுத்துவதும் எத்தகைய கடப்பாடு? அதை பெரிய பதவி, சிறிய பதவி என்னும் அளவுகோல் கொண்டு அளக்கும் குணம் எத்தகையது என்னும் வினாக்களை அது விளைக்கிறது.

வறீதையாவின் கட்டுரைகள் ஒவ்வொன்றும் படித்து முடித்த வுடன் நான் யார் என்ற கேள்வியை உள்ளுக்குள் எழுப்புகின்றன. இந்தப் பிரச்சினையில் நான் எங்கிருக்கிறேன் என்று என்னை அது அந்த இடத்தில் பொருத்துகிறது. அவ்விடத்தில் என்னுடைய இயங்குநிலை சரியானதா என என்னை நானே பரிசோதித்துக் கொள்ளும் நிலைக்கு உட்படுத்துகின்றன. சரியாக இருந்தால் அடுத்த நிலைக்கு உந்துகிறது. சரியாகப் பொருந்தவில்லை என்றால் என் மனத்தினை அது சரியான இடத்திற்குத் தூண்டு கிறது. எளிமையான, அதே நேரத்தில் தேவையானவை பற்றிய எழுத்துகளே இந்த நூலில் அதிகம் இருப்பதால் வாசிப்பதற் கும் யோசிப்பதற்கும் சரியான நூல் என்றே நான் இதைக் கூறுவேன்.