மானுடக் கடமை - பிரான்சிஸ் ஜெயபதி சே.ச.

‘கொந்தளிக்கும் கடல்’ ஒரு வித்தியாசமான நூல். ஒரு நூலைப் பற்றிப் பலர் பதிவு செய்த விமர்சனங்களைத் தொகுத்துத் தரும் நூல். இந்தத் தொகுப்புப் பணியை வறீதையா செய்திருக்கிறார். 

ஜோ டி குரூஸ் என்னும் எனது நண்பர் ‘ஆழிசூழ் உலகு’ நாவலை எழுதிமுடித்து, உரையாற்றிக் கொண்டிருக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவம்-25 ஆண்டு களுக்கு முன்பு சின்னவிளையில் களப்பணிக்காகக் குடியேறிய நாட்களுக்குள் மீண்டும் நுழைந்து வாழ்ந்ததுபோல் உவரிக் கடற்கரைக்கு அவர் என்னை இழுத்துச் சென்றார். அந்த மொழியோ, செயல்பாடுகளோ, நடத்தையோ, மக்களது பலவீனங் களோ, கெட்டவார்த்தைகளோ எனக்கு வியப்பையோ அதிர்ச்சி யையோ தரவில்லை. எங்கோ தொலைந்துவிட்ட ஓர் ஊருக்குச் சென்ற அற்புதமான உணர்வுதான் எழுந்தது. ஆழிசூழ் உலகு ஓர் அற்புதமான இனவரைவியல் நூல் என்றுகூடச் சொல்லலாம். இனவரைவியல், மானுடவியல் பிதாமகன்கள் எழுதிய நூல் களில் அவர்கள் வழங்கும் தரவுகளைவிட அந்தத் தரவுகளை எவ்வளவு இலக்கிய நயத்துடன் சொல்லியுள்ளனர் என்று பிரமித்துப் போயிருக்கிறேன். அதனால்தான் இனவரைவியல் என்னும் புலம் இன்னும் பிரபலமானது என்று சொல்லலாம்.

கிளாட் லெவிஸ்ட்ராஸ் என்னும் இனவரைவியலாளர் ஒரு கருத்தைச் சொல்கிறார்: ‘இசையைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டுமென்றால் ஸ்வரங்களுக்கிடையே அமைந்திருக்கும் இடைவெளியைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.’ ‘‘It is the gap between the two notes that makes the music.’’ இரண்டு ஸ்வரங் களுக்கிடையே ஏற்படும் இடைவெளிதான் இசையை உருவாக்குகிறது. ‘ஆழிசூழ் உலகு’ ஓர் இலக்கியப் படைப்பு. அதில் பல விதமான இடைவெளிகள் உண்டு. இந்த இடைவெளிகள் ஒவ்வொன்றிலும் பலரும் பலவிதமாக நுழைந்து வெளிவர முடியும் இந்தத் தொகுப்பில் அதைத்தான் பல விமர்சகர்களும் செய்திருக்கின்றனர். சிலர் அதை செவ்விலக்கியப் புதினம் என்றோ, நவீனத்துவப் புதினம் என்றோ, அல்லது நாவலே அல்ல, ஒரு கட்டுரை. என்றோ, வெறும் பதிவு என்றோ பல்வேறு பட்ட விமர்சனங்களை முன்வைக்கலாம். ஏனென்றால் இந்த இலக்கியப் படைப்பில் பல ஒலிகள் உள்ளன, இந்த ஒலிகள் எவ்வாறு ஸ்வரங்களாய்க் கோர்வை பெறுகின்றன என்பதில் வேறுபாடுகள் உள்ளன. இந்த ஸ்வரங்களுக்கிடையே உள்ள இடைவெளிகளில் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு இடைவெளி யில் நுழைந்து வெளியேறுகிறார்கள். ஆனால் இது ஓர் அற்புதமான கோர்வை என்பதில் எவ்விதமான ஐயமுமில்லை.

ரூத் பெனடிக்ட் என்னும் மற்றொரு இனவரைவியலாளர் சொல்கிறார்: ‘மானுடத்தின் ஒவ்வொரு கலாச்சாரத்தையும் நாம் வரிசைப்படுத்தினால் அது அற்புதமான வானவில்லின் வண்ணங்களாய்க் காட்சிப்படும்.’ ‘ஆழி சூழ் உலகை’ நாம் பலமுறை வாசிக்கலாம். திடீரென்று தொம்மந்திரை முன்னால் வந்து நிற்பார். திடீரென வசந்தா வந்து நிற்பாள். திடீரென்று காகு சாமியார் வந்து நிற்பார். இல்லையேல், டிக்கிக்குள்ளே பணத்தை வைத்துக் கொண்டு ‘வண்டியை வேகமாய் ஓட்டு’ என்று சொல்லும் மேற்றிராணியார் வந்து நிற்பார். பலரும் வந்து நிற்கலாம். ஏனென்றால் அது மிகப்பெரிய எதார்த்த மான, கலைநயம் நிறைந்த பதிவு.

ஜோ டி குரூஸ் நாவல் எழுதவேண்டுமென்று எழுதவில்லை. தனது உள்ளத்தில் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்த உணர்ச்சிகளை யெல்லாம் கொட்டித்தீர்க்க வேண்டுமென்ற வெறியில் எழுதிய படைப்புதான் இந்த ஆழிசூழ் உலகு. இரயில் நிலையத்தில், விமான நிலையத்தில், நீதிமன்றத்தில், இரவு முழுவதும் எனப் பல்வேறு நேரங்களில், சூழல்களில் எழுதிய எழுத்துகளெல்லாம் கோர்க்கப்பட்டு ஓர் அற்புதமான படைப்பாக நம்முன்னால் வந்திருக்கிறது. அதனுடன் அற்புதமான விமர்சனங்களும் வந்திருக்கின்றன.

மானுடவியலாளர் கிளிஃபர்ட் கீட்ஸ் சொல்வார்-மானுட வியலின் மிக முக்கியமான பணி ‘அடர்த்தியாக விவரிப்பது’.  Thick description is the soul of anthropological work. அடர்த்தி எங்கிருந்து வருகிறது? பார்க்கின்ற ஒவ்வொன்றையும் மிகத் துல்லியமாக, நுணுக்கமாகச் சொல்வது அடர்த்தியா? கீட்ஸின் பார்வையில் அடர்த்தி என்பது அர்த்தங்களை, கருதுகோள் களை உள்ளமைத்துக்கொண்டு உருவாகும் உவமைகள்தான். Thick, rich meaning. அந்த அளவில் ஜோ டி குரூஸின் படைப்பு பல அர்த்தங்களை உள்ளடக்கியது. இந்த அர்த்தங்களை யெல்லாம் விரித்து நமக்குக் கடை விரித்திருக்கிறார்கள் இந்த விமர்சகர்கள். ஒரே புத்தகத்தைப் பற்றிய பல்வேறு கோணங்களிலான விமர்சனங்களைத் தொகுத்துத் தருகின்ற ‘கொந்தளிக்கும் கடல்’ ஓர் அற்புதமான நூல். இதில் முத்தாய்ப் பாக, சிகரமாக அமைவது ஜோ டி குரூஸின் பகிர்வு. நான் எப்படிப் படைப்புக்கு வந்தேன், இந்தப் படைப்பு எப்படி உருவானது என்று மனம் திறந்து பேசுகிறார். இந்த உரை யாடலை அவர் கன்னியாகுமரி நெய்தல் படைப்பார்வலர் களுடன் நிகழ்த்தியிருக்கிறார் என்பதைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டும். உரையாடலில் அவர் குறிப்பிட்டிருக்கும் பதிப்பாளர் வசந்தகுமாரின் பங்களிப்பையும் எதார்த்தமாக, இயல்பாக, போகிற போக்கில் சொல்வது அவரது எளிமையையும் நேர்மை யையும் காட்டுகிறது.

ஆழிப் பேரிடர் மறுகட்டுமானச் சூழலில் பொதுப்பரப்பில் மீனவர்களைக் குறித்த புரிதலை ஏற்படுத்தும் முயற்சியாக இந்த வளாகத்தில் சில அரங்குகள் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டதையும் சில தொடர் முயற்சிகள் மேற்கொள்ப்பட்டதையும் யேசு சபையின் கனவு என்று சிலர் குறிப்பிடுகின்றனர். அது மிகைப் படுத்தலான பார்வை. இந்தக் கனவை எனக்குள் உருவாக்கியது சின்னவிளைக் கடற்கரைதான், அங்கு வாழும் மக்கள்தான். அவர்களோடு நான் மூன்றாண்டுகாலம் தங்கிக் களப்பணி செய்யும்போதுதான் இந்தக் கனவு உருவானது. இந்தச் சமுதாயத் தின் ஆழத்தையும் விசாலத்தையும் வியப்பூட்டும் கூறுகளையும் புரிந்துகொள்வதற்கு எனக்கு மூன்றாண்டுகள் தேவைப்பட்டன. அதற்கு முன்னாலும், பின்னாலும், ஏன் இப்பொழுதும்கூட கடற்கரை மக்களைப் பற்றிப்பேசப்படுவது-‘சண்டை போடுவான், அடிதடி நடக்கும்’, ‘அவங்ககிட்ட யார் போய்ப் பேசமுடியும்?’, ‘பயங்கரக் குடிகாரர்கள்’, ‘அங்கு ஒழுங்குமுறை ஒன்றும் கிடையாது’, ‘எந்தச் சங்கமும் கமிட்டியும் அங்கே நீண்டநாள் நீடிக்காது’ இதுபோன்ற வசனங்கள்தான்.

இந்தச் சண்டைகளுக்குப் பின்னால், ஊர்ச்சண்டை களுக்குப் பின்னால் இருக்கக்கூடிய ஒரு வாழ்க்கையும் அதன் பின்னணியிலிருக்கும் அற்புதமான தத்துவமும் என்னவென்று கண்டுகொண்ட பிறகுதான், ‘இந்தத் தத்துவங்களை வாழ வேண்டுமென்றால் என்னென்ன விதமான போராட்டங்களை ஒருவன் நிகழ்த்த வேண்டும்’ என்பதையும் ‘அந்தப் போராட் டங்களே முரண்களாக, மோதல்களாக வெளிப்படுகின்றன’ என்பதையும் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. அந்தப் போராட்டங் களையும் மீனவர்கள் கடலோடு கொண்டுள்ள உறவையும் புரிந்துகொள்ளாத ஒருவனால் அந்தச் சமுதாயத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. இந்தப் புரிதல் நிறையப் பேருக்குச் சாத்தியப் படவில்லை. மிகவும் வருத்தத்துக்குரிய உண்மை எதுவென்றால், அந்தச் சமுதாயத்திலிருந்து வரும் மனிதர்கள்- குறிப்பாகக் குருமார்கள்- அந்தச் சமுதாயத்தின் அழகையும் ஆழத்தையும் வேகத்தையும் புரிந்துகொள்ளவில்லை. சோரிஸ் ஆன்றனி இந்தத் தொகுப்பில் பதிவு செய்திருக்கிறார். ‘நான் ஒரு மீனவன் என்று வெளியே சொல்லத் தயங்கினேன்’ என்று. மீனவ சமுதாயத் திலிருந்து வந்திருக்கும் பல படிப்பாளிகளின், பெரியவர்களின் மத்தியில் இந்தத் தயக்கம் இன்னும் இருக்கிறது என்பது வருத்தத் துக்குரியது. அந்தச் சமுதாயத்திலிருக்கும் அழகை அவர்கள் ஏன் இரசிக்கக் கற்றுக்கொள்ளவில்லை? தங்கள் சமுதாயத்தின் அழகை அழகாகப் பார்ப்பதற்கு யாரும் அவர்களுக்குச் சொல்லித் தரவில்லை. இதுபோன்ற விமர்சனத் தொகுப்புகள் இந்த மனப் போக்கை மாற்றியமைக்கும்; அவர்களுடைய சமுதாயத்தின் அழகை அவர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்லும்.

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு ஒருமுறை என் வீட்டுக்குப் போயிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் வெளிநாட்டிலிருந்து நான்கைந்துபேர் வந்திருந்தார்கள். அவர்களோடு மொட்டைமாடி யிலிருந்து கதைபேசிக் கொண்டிருந்தோம். சுற்றிலும் பார் வையை ஓடவிட்டபடி, ‘என்ன அழகான ஊர்!’ என்று அவர்கள் வியப்புடன் சொன்னார்கள். மலைத்தொடர்கள் பின்னணி யில் கம்பீரமாய் நிற்க, தென்னந்தோப்புகள் ஒருபுறம் பரந்து கிடக்கிறது, இன்னொரு புறம் வயல் பரப்பு பச்சைப் பசேலென விரிந்துகிடக்கிறது. நானும் அப்போதுதான் கவனிக்கிறேன். அழகை ஒருவன் சுட்டிக்காட்டினால்தான் அது அழகு என்று தெரியும். மலைதானே, மரம்தானே, இதில் என்ன விசேஷம் என்று நினைத்துக்கொள்ளும் நாம் காய்ந்துபோன நாட்டிலிருந்து வீடுதிரும்பும்போதுதான் நம் நாட்டின் அருமையைப் புரிந்து கொள்கிறோம். அழகைப் பதிவு செய்யவேண்டும். யாராவது சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். அதைச் செய்வதுதான் நாம் நம் சமுதாயத்திற்கு, கலாச்சாரத்துக்கு, மானுடத்துக்குச் செய்யும் பணியெனக் கருதுகிறேன். ‘கொந்தளிக்கும் கடல்’ இதை அருமை யாகச் செய்கிறது.

கடற்கரைக் கிராமத்தில் பெண்கள் அதிகமாகப் பேசிக் கொண்டே இருப்பார்கள். வார்த்தைகள் அவர்கள் வாயில் ஜாலம் போடும். களகளவென்று பேசிக்கொண்டிருக்கின்ற பெண்கள் சலசலவென்று எழுத ஆரம்பியுங்கள். உங்கள் எண்ணங்களை உங்கள் வார்த்தைகளில்-கெட்டவார்த்தை களிலானாலும் எழுதுங்கள். அது அழகாகத்தான் இருக்கும். அந்த அழகு எழுதிய பிறகுதான் தெரியும். ‘இதில் என்ன இருக்கிறது- இலக்கணச் சுத்தமில்லாத வார்த்தைகள்’ எனத் தோன்றலாம். நீங்கள் எழுதிய பிறகு சங்க இலக்கியத்தில் இந்த வார்த்தை இருப்பதாக ஒருவர் கண்டுபிடித்து ஒரு எம்ஃபில் ஆய்வுப்பட்டம் வாங்கிவிடுவார். துணிவுடன் எழுதுங்கள். பெண்கள் எழுதவேண்டும், அதற்கு முறைப்படி வாசிக்க வேண்டும். வாசிப்பு கடற்கரைப் பெண்களிடையே அதிகம் உண்டு என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். பதினொன்றாம் வகுப்புப் படிக்கும் பயல் புத்தகத்தைப் படிக்கமாட்டான், தூக்கிப்போட்டுவிட்டு விளையாடப் போய்விடுவான். அந்தப் புத்தகத்தைப் படிப்பது நான்காம் வகுப்புடன் படிப்பை நிறுத்திக்கொண்டு வீட்டிலிருக்கும் அக்கா. அவள்தான் படித்த தைச் சொல்லிக் கொடுத்துத் தம்பியைத் தேறச் செய்துவிடுவாள். இதை வீடுவீடாக நான் பார்த்திருக்கிறேன். உங்களால் வாசிக்க முடியும் வாசிக்கின்ற நீங்கள் எழுதுங்கள். இதை என் வேண்டு கோளாக வைக்கின்றேன்.

நெய்தல் படைப்பாளிகள் இயக்கம் நான்கு ஆண்டு காலத் தில் இந்த அளவுக்கு வளர்ந்திருக்கிறது என்பது மிக மகிழ்ச்சிக் குரிய ஒன்று. இதன் பின்னால் கடுமையான உழைப்பு இருந் திருக்கிறது. மிகக் கடுமையான உழைப்பு. என்னுடைய இரண்டு உரையாடல்கள் நெய்தல் வெளி பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ள ‘விளிம்பு, மையம், மொழி’, ‘கொந்தளிக்கும் கடல்’ என்னும் இரண்டு தொகுப்புகளில் வெளிவந்திருக்கின்றன. இந்த இரண்டு உரையாடல்களையும் வாசித்துப் பார்க்கும்போது தெரிகிறது, நிச்சயமாக நான் இத்தனை செறிவாகப் பேசவில்லை. அந்தப் பேச்சையே தெளிவான கட்டுரையாகத் தொகுத்து எழுது வதற்கு எத்தனை மணிநேரம் ஒருவர் உழைத்திருக்க வேண்டு மென்று என்னால் கணக்கிட முடியும். அந்த உழைப்பைத் தந்திருப்பவர் வறீதையா. இவருக்கும், துணைநிற்கும் பேராசிரியர் வேதசகாயகுமாருக்கும் சாதாரண வைரங்களைப் பொறுக்கி யெடுத்துப் பட்டைதீட்டி ஜொலிக்க வைத்த இருவருக்கும்-எனது நன்றி, நெய்தல் மக்களின் நன்றி.

‘கொந்தளிக்கும் கடல்’ என்னும் இத்தொகுப்பை அறிமுகப் படுத்தி வைப்பதில் நான் பெருமை கொள்கிறேன். இந்தப் பெருமையை எனக்குத் தந்த நெய்தல் படைப்பாளிகளுக்கு என் நன்றி.