துள்ளும் மீன்களும் தொடரும் வன்முறையும்-ஒரு மீளாய்வு - அரங்க மல்லிகா

வரலாறுகள் மக்களின் வாழ்க்கைத்தரத்தைக் காட்சிப்படுத்த வேண்டும். ஏற்கனவே கற்பிதம் செய்யப்பட்டுள்ள பண்பாடுகள் ஒரு மாயைத் தன்மையைக் கற்பித்துள்ளன. இதற்கு இலக்கியங்கள் ஆவணங்களாகத் திகழ்கின்றன. இலக்கியங்களின் பொதுத்தன்மையை விலக்கி, விளிம்பார்ந்த மக்களின் மொழி, செல்லாடல்களில் பொதுத்தன்மையை விலக்கி, விளிம்பார்ந்த மக்களின் மொழி, செல்லாடல்களில் புதைந்துள்ள விழுமியங் களை, மறைக்கப்பட்ட வாழ்வனுபவங்களைக் கூழாங்கல்லை உருட்டி ஒடும் தெளிந்த நீரின் தன்மைபோல சமூக இயங்கு தளத்திற்கு எடுத்துக்காட்ட வேண்டிய ஒரு பணியை வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், எம். வேதசகாயகுமாரின் ‘விளிம்பு, மையம், மொழி’ தொகுப்பு முன்மொழிகின்றது. 

ஏற்கனவே இந்தச் சமூகத்தின்மீது கட்டப்பட்டுள்ள வரலாற்று மாயைகளின் அரிதாரம் களைந்து, விளிம்பின் கடைநிலைச் செயல்பாட்டை மையமாக்கும் அரசியலை, நவீன வரலாற்றைக் கட்டமைக் கின்றது. வெள்ளத்தாலும், புயலாலும், பெரும் சீற்றத்தாலும் மண்ணோடு மண்ணாக அழிந்துபோகும் ஓர் இனத்தின் அடை யாளம் தேடி, அலையும் அலைகளின் இரைச்சலில் ஒரு குரல் ஓங்கி ஒலிக்கின்றது. கடந்த காலத்தை உள்வாங்கினால் எதிர் காலம் ஒரு பண்பட்ட சமூகத்தைப் படைக்கும். இந்த வரிசை யில் கடந்த கால அனுபவங்களின் வெளிச்சத்தில், நிகழ் காலத்தை எதிர்கொள்வது என்கிற முக்குவரின் அணுகுமுறை குறித்த இப்பதிவு இருபதாம் நூற்றறாண்டின் நவீன இலக்கிய வரலாற்றில் ஒரு மைல்கல்லாகும்.

மீனவர்கள் மீதான தாக்குதலை அன்றாடம் படிக்கும் போது இந்தச் சமூகம் சவலைக் குழந்தையாகிக் கேட்பாரற்றிருப் பதை உணரமுடிகிறது. சுனாமிக்குப் பிறகு கடல் வேறு, நிலம் வேறு என்றாகிய இருவேறு உலக வாழ்வில் கடல்வாழ் மக்கள் சமூகத்தோடு சேர்ந்து இயங்க அழிந்துவரும் முக்குவரின் வாழ் வியற் சூழல் பதிவு செய்யப்பட வேண்டும்.

சங்க இலக்கியத்தில் நெய்தல் திணைப் பாடல்களைப் படிக்கும்போது ஏக்கம், இரங்குதல் மனோபாவம் எழுத்தால் அலங்கரிக்கப்பட்டவை எனலாம். ஆனால் முக்குவர் போன்றோர் கடலைத் தாய்மடியாகக் கொண்டு வாழ்ந்தாலும் தலைமுறை அடையாளம் இல்லாத வெறுமையை, சுயசரிதை எழுதப் படுவதற்குரிய ஓர் இனவரலாற்றை மீட்டெடுக்க வேண்டிய வேலையைப் பின்னடைவில்லாமல் ஆவணப்படுத்த வேண்டும். ‘நெருநல் என்றொருவன் இலன் என்னும் பெருமைப்படைத்து இந்நிலவுலகு’ என்பார் வள்ளுவர். நேற்றிருந்தவன் இன்றில்லை என்னும் பெருமிதம், ஆயினும் அவனுடைய சுவடுகளைக் காலந்தோறும் அருங்காட்சிப்படுத்த வேண்டிய தேவையிருக் கிறது. ஏனென்றால் நவீனத்துவம் மொழியில் ஆதிக்கத்தை நிலை நிறுத்துவது. ஒரு நாட்டின் அதிகாரம் ஆதிக்கவாவதி களால் மையப்படுத்தப்படுவதால் மையத்திலிருப்பவன் அதிகாரத் தைக் கைக்கொள்பவனாக இருக்கிறான். அதனால் சமூமும் மொழியும் அவனுடைய மேலாண்மைக்கு உரியவையாக மாறு கின்றன.

தொல்குடிப் பெருமையும் காதல் மற்றும் வீரம் சமூகத்தின் மையமாகக் கருதப்பட்ட சூழலை விடுத்து அரசன், செங்கோல், மக்கள் வாழ்க்கை வியத்தற்குரியதாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ள இலக்கிய வரலாற்றில் கால மாற்றத்திற்கேற்ப தமிழ் இலக் கியத்தில் புதிய பரிணாமங்களைப் பதிவு செய்யும் நவீனத்துவ, பின் நவீனத்துவ சிந்தனைகளால் தமிழ் இலக்கிய வரலாறு மாற்றுருப் பெற்றுள்ளது. அதிகாரம் ஒரே இடத்தில் குவிக்கப் பட்டு, இலக்கியத்திற்குள்ளும் அதை நடைமுறைப்படுத்தி வந்த கற்பிதம் இன்று கட்டுடைகின்றது. இதனால் இருபது நூற்றாண்டு வரலாறுகளின் வளர்ச்சி தாண்டி, அண்மைய நிகழ்வுகள் புரட்சிகரமான இயக்கங்களின் செயல்பாடு தாங்கி மடை மாற்றம் பெற்றுள்ளது. அதற்கு மொழி மையமாகிறது. மேலை நாட்டில் ஏற்பட்ட மறுமலர்ச்சி இலக்கியப் புதுப்பாய்ச்சலால் உலக இலக்கியங்களில் அறிவியற் பார்வை விசாலப்பட்டது. இது இந்திய, குறிப்பாக தமிழ்ச் சூழலில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அரசியலிலும் நிறுவனங்களிலும், குறிப்பாக கல்வி-மருத்துவத் துறைகளிலும் எதிர்பாராத மாற்றங்கள் விளைந்தன.

இதனால் தமிழர்கள் வரலாற்றை மீட்டெடுக்கும் கவனம் பெற்றனர். எங்கெல்லாம் அதிகாரம் செயலூக்கம் பெற்றிருக் கின்றதோ, அவ்விடங்களில் நவீனகால அரசியல் நுழைவு சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது. ஏனென்றால், நகர்மயச் சூழல் வளர்ந் துள்ளது, முன்னைய சமூதாயத்தின் வேர்கள் பிடுங்கப் பட்டுள்ளன. இயற்கை வளங்கள் அழிக்கப்பட்டுள்ளன, தட்ப வெப்பம் மாற்றம் பெற்றுள்ளது. இதனால் மக்கள் இடப் பெயர்வுக்குள்ளாகின்றனர். ஆழிப்பேரிடரைச் சந்திக்கும் அபாயம் கணந்தோறும் நிகழ்கிறது. பெருவெள்ளச் சீற்றத்தால் கிராமங்கள், நகரங்கள், காடுகள் அழிகின்றன. எல்லை மாறுகிறது. அண்மையில் நிகழ்ந்த உத்திரகாண்ட் கேதர்நாத் இயற்கை அழிவில் பெரும் நிலப்பரப்பின் புவியியல் மாறியுள்ளதும் அங்கு வாழ்ந்த மக்கள் இனம் அழிந்துள்ளதும் கவனத்திற்குரியது.

போரினால் எழும் இனப்படுகொலைபோல் ஆழிசூழ் உலகு சுனாமியால் அழிந்திருக்கிறது. இந்நிலை காலந்தோறும் நிகழ்ந்திருக்கிறது. இதனால் இனங்கள், பண்பாடுகள் அழிக்கப் பட்டுள்ளன. இந்தப் பண்பாட்டு அழிவுக்குப் பின்னால் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும் பண்பாட்டு மீட்டெடுப்பிற்கான பணிகளில், அழிந்துபோன, வாழ்வின் விளிம்பிற்குத் தள்ளப் பட்ட மக்கள் குறித்தான இலக்கியப் பதிவுகள் உள்ளடங் குகின்றன. அரசியலாகி வரும் அதிகார பீடங்கள் கலைக்கப் படுகின்றன. மொழி அதற்கு ஒரு கருவியாகப் பயன்படுகின்றது.

இந்த வரிசையில் உப்புக்காற்றில் கரைந்திருக்கும் முக்குவர் பண்பாட்டியல் மறுகட்டமைப்பிற்குரியது. இந்துத்துவ அதிகார அரசியல் தீண்டாமைக்குரியவர்களை விளிம்பில் நிறுத்தி அவர்கள் உழைப்பைச் சுரண்டி வருகிறது. வரலாற்று அடிப் படையில் மீண்டும் புதுவரலாற்றைக் (neo-historicism) கட்டு வதற்கு முக்குவர் பண்பாடு முதன்மைப் படுத்தப்படுகிறது. நவீன அரசியலில் முக்குவர் இன அரசியல் முன்னகர்தற்குரிய பண்புகளைக் கொண்டிருக்கின்றது. எனவே இந்தச் சமூகம் விளிம்பிலிருந்து மையத்துக்கு நகர்வதற்குரிய சாத்தியப்பாடு களைக் கட்டமைக்க வேண்டியிருக்கிறது என்பதை இந்நூல் தெளிவாக எடுத்துச் சொல்லுகின்றது.

இந்தியப் புனிதங்களில் பெண்ணைக் கட்டுப்படுத்தி வைத் திருக்கும் ஆண்-மைய-குடும்ப-சமூக நிறுவனங்களை விசாரணைக்குட்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. அதிகாரத்தை மேற்கட்டுமானமாகக் கொண்ட இந்துத்துவ அரசியலைப் புரிந்துகொள்ள, பெண்ணியவாதிகள் அதிக அளவில் இந்தச் சமுதாயத்திற்குத் தேவைப்படுகிறார்கள். “நம் கண்களுக்குப் புலப்படுவது மேற்கட்டுமானம் (super Structure). அதற்குள்ளே ஓர் உள்கட்டுமானம் (infrastructure) இருக்கிறது. அதன் பின்னணி யில் ஓர் இயங்கு தத்துவம் (dynamics) இருக்கிறது. இந்த இயங்கு தத்துவத்தைக் கவனிப்பதன் மூலமே நாம் சமுதாயத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியும். என்ற வரிகளில் உள்ள உண்மையை வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், எம். வேதசகாயகுமார் தொகுத்துள்ள ‘விளிம்பு, மையம், மொழி’ தொகுப்பு விரிவாகப் பேசுகிறது.

இந்தியச் சமூகம் பழமைச் சமூகங்களின் தொன்மைத் தன்மையை அர்த்தப்படுத்தி, அதனூடே மக்களின் வாழ்வனுபங் களைப் பதிவு செய்திருக்கிறது. இதற்கு அம்மக்களின் மொழி அவசியப்படுத்தப்படுகிறது. ஏனென்றால் மொழி சமூகத்தின் மனப்பிரதிகளைக் கட்டமைக்கக் கூடியது. இதன் மூலம் வாழ்வின் எதார்த்தங்கள், முரண்கள், சமூகப் புறக்கணிப்புகள், சாதியப் படிநிலைகள், பெண்களின் வெளி மறுக்கப்படுதல் யாவும் கருத்தாடல்களாக மாற்றப்பட வேண்டியதாகிறது.

நாட்டார் இலக்கியவகைகளுள் உரைநடைக் கதைகள் (Prose narratives) முக்கிய இடம் பெறுகின்றன. இதனை ஆதார மாகக் கொண்டு விளிம்பு நிலையில் வாழும் சமூகம் தங்கள் மனப்பதிவை ஆவணப்படுத்தினால் தமிழ்ச்சமூக வரலாற்றில் விடுபட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட பல வரலாற்று உண்மைகள் புலப் படும். இத்தகைய பின்னணியோடு ஒவ்வொரு மாவட்ட, வட்டார மக்களின் வாழ்வியல் புதுப்பிக்கப்பட வேண்டிய தேவையினடிப்படையில் நவீன இலக்கியத் திறனாய்வின் ஓர் அங்கமாக ‘விளிம்பு, மையம், மொழி’ அமைந்திருக்கிறது. இயற்கைச் சீற்றத்திற்கு முன்னர் ஒரு வரலாற்றுப் பாரம்பரியத் தோடு சடங்குகள், விழாக்கள், பண்பாடுகள் நிறைந்த சமூக வரலாறு அந்த சீற்றத்துக்குப் பிறகு சுவடு தெரியாமல் அழிந்து போகிறது. ஓர் எழுத்தாளன் அல்லது ஆய்வாளன் தலைமுறை இடைவெளியைப் பதிவு செய்ய முற்படும்போது உண்மைத் தன்மையை முதன்மைப்படுத்தி ஆய்வு செய்ய வேண்டியிருக் கிறது. தமிழ் இலக்கிய மீட்டுருவாக்கத் தேவையை நவீனத்துவ, பின் நவீனத்துவ மொழி அரசியல் பார்வையோடு கட்ட மைக்க இந்த உண்மைத் தன்மை பயன்படும். இதனை இந்நூல் கவனப்படுத்துகின்றது. ஒரு குறிப்பிட்ட மறுக்கப்பட்ட சமூகத்தின் விழுமியத்தை ஆவணப்படுத்த நிர்பந்திக்கிறது. அதிகமாகப் பாதிக்கப்படும் ஓர் இனமாக மீனவச் சமூகம் இருந்துவருகிறது. சங்க இலக்கியம் கற்பிதம் செய்துள்ள நெய்தல் தலைவன், தலைவியின் உன்னதநிலை கடந்து, மீனவர்களின் தொழில் அறிவையும் வாழ்வியலையும் மன உளைச்சலையும் பதிவு செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. குறிப்பாக, முக்குவர் சமூகத்திற்குப் பழங்கதைகளோ புராணங்களோ எதுவும் கிடையாது. அவர் களிடையே நடைபெறும் சண்டை, மூலச்சண்டையைக் கவனித்து ஆய்வு செய்தபோது முக்குவர் சமூகம் சமத்துவத்தை முன்னிறுத்தி இயங்கிய ஒரு சமூகம் என்பது ஆய்பு முடிவாகத் தரப்பட்டிருக் கிறது. முக்குவர் சமூகச் சிக்கலை ஆய்வுக்குட்படுத்தியதால் சமூகத்தின் விளிம்பில் உள்ள ஒவ்வொரு சமூகமும் தனக்கான வரலாற்று மீட்டெடுப்பிற்குத் தயாராக வேண்டியிருப்பதை முக்குவர் சமூக ஆய்வு மூலம் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

தொழிலால் சமூகத்தைத் தன்வயப்படுத்திக்கொண்ட முக்குவரின் ஆளுமை மறைக்கப்படுவது சமூக அவலமாகும். உலக நீச்சல் போட்டிகளில் கலந்துகொள்ளும் வீரர்களுக்குக் கோடி ரூபாயில் நீச்சலுக்காகப் பயிற்சி வழங்கப்படுகிறது. கடலையே வாழ்வாகக் கொண்ட சமூக மக்களுக்கு மொழியும் பயிற்சியும் வழங்கினால் உலகத்தரத்தில் நீச்சல் வீரன் அடை யாளப்படுவதோடு அந்தச் சமூகம் வரலாறாகும் என்பதுதான் ஜெயபதியின் உரையாடலில் பொதிந்துகிடக்கும் உண்மையாகும்.

ஆழிப்பேரலையில் வாழ்வு தொலைந்து போனாலும்கூட கடல்வாழ் சூழல் தொடர என்ன செய்ய வேண்டும்? ஒரு தொலை நோக்குப் பார்வையோடு, புலம் பெயரும் நிலவாழ்வு தவிர்த்து, அவர்களின் வாழ்க்கையை ஆவணப்படுத்த வேண்டும். தங்கள் கடந்தகால வாழ்விலிருந்து எதிர்காலத் தேடலுக்குரிய திட்டமிடலைத் தயார் செய்ய வேண்டும் என்பதை பிரான்சிஸ் ஜெயபதியின் உரையாடல் உறுதிப்படுத்துகிறது.

தமிழ்ச் சிறுகதை வரலாறு மூலம் தமிழ் இலக்கிய உலகில் நுண்மையான விமரிசகராக அடையாளப்பட்டவர் வேதசகாய குமார். அவருடைய விமர்சனத்தின் நீட்சியாக ‘விளிம்பு, மையம், மொழி’ குறித்த இவரது சொல்லாடலைப் பார்க்கலாம்.

சீர்திருத்தக் கிறித்தவ நாடாரும் கத்தோலிக்க நாடாரும் அருகருகே வாழும் ஒரே இனக்குழுவினர். அவர்களின் தொழில் கலாச்சாரப் பின்னணியில் வேறுபாடுகள் கிடையாது. கத் தோலிக்கம் தழுவிய முக்குவர்-பரவர் மக்களின் வேறு வேறான வாழ்க்கையையும் பெண்கள் தன்னிறைவு பெறாத சூழலையும் பதிவு செய்திருப்பதோடு கிறித்தவத் திருச்சபைகளும் பெண் விடுதலையை முதன்மைப்படுத்தவில்லை என்பதைக் கவனப் படுத்துகிறார். ஆனால் தோள்சீலைப் போராட்டத்தில் பெண்கள் முன்னிலைப் படுத்தப்படுவதை எடுத்துச் சொல்கிறார்.

மேலும் நாடார் சமூகத்தின் பெண்கள் ஒடுக்கப்பட்டிருப் பதை சுட்டிக்காட்டும் அதே வேளையில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்காகத் தமிழ் பௌத்தம் பேசிய பண்டிதர் அயோத்தி தாசர் இந்தச் சமூகத்தின் வரலாற்றில் தன் வழியைப் பின்பற்றி வாழும் மக்கள் கூட்டத்தை வார்க்காமல் விட்டதற்கு மொழியும் காரணமாகிறது. பண்டிதரின் சிந்தனை தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் விடுதலைக்கு முற்றிலும் உதவவில்லை என்பதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார். 

விளிம்புநிலைச் சமூகம் முன்னேற முடியும் என்பதற்குத் தாழ்த்தப்பட்ட பள்ளர் சமூகம் ஒரு சாட்சியாகும் என்பதை யும் குறிப்பிடுகிறார். இவருடைய உரையாடலில் ‘தமிழ்நாட்டில் கிறித்தவத்தால் நாடார் எழுச்சியும் பண்பாட்டு மாற்றமும் நிகழவில்லை, மாறாக மிஷினரிகள் தாழ்த்தப்பட்ட சமூக மக்களுக்குக் கல்வி வழங்கியதே தவிர சாதியைப் புறக்கணிக்க வில்லை, அதிகாரமற்று கடலோரப் பகுதிகளில் பெண்கள் அடிமைப்படுத்தப் பட்டவர்களாகவே உள்ளனர்’ என்ற இவரது பதிவுகளினூடே கடலோர-மீனவர்கள்-பெண்கள் மொழியதி காரமற்று, அடிமைகளாக வாழ்ந்து வருகின்றனர் என்பதை உணர்ந்துகொள்ள முடிகிறது. இதற்கு மாற்றாக எழுத்து பயன் பட வேண்டும், ஆவணங்கள் உருவாக்கப்பட வேண்டுமென்ற குரல் வலுவாக ஒலிக்கிறது. சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால் வேதசகாயகுமாரின் பதிவுகளில் தென் திருவிதாங்கூர் வரலாறு, தோள்சீலைப் போராட்டம், திருச்சபைகள் மக்களுக்கு விடுதலை நல்கவில்லை, பெண்கள் அடிமைகளாக உள்ளனர். பெண்களின் தலைமைத்துவம்தான் கடலோர மக்களின் வாழ்வியல் மீட்புக் கான தேவை போன்ற செய்திகளைப் பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

மீனவச் சமூகத்தின் புறக்கணிப்புகளைப் போலவே, இந்துத் துவத்தின் எல்லைக்கு வெளியே அதிகாரமற்ற, அடையாளமற்ற மற்றொரு சமூகமாகத் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் இருப்பதைப் பண்டிதர் அயோத்திதாசர் வரலாறாகத் தந்திருந்தாலும் பறையர் கள் தங்களுக்கான மொழியற்று, வரலாறுகளைப் பதிவு செய்யக் கூடிய இலக்கிய எழுத்தாளர்களற்று, கீழ்நிலையிலும் கீழான நிலையில் வாழும் அவலத்தை பதிவு செய்திருக்கிறார்.

இவருடைய சொல்லாடலில் கால்டுவெல் குறிப்பிட்டுள்ள  Are the parayas Dravidians? என்ற கேள்வி முதன்மைப்படுகிறது. அடிமைகளாக வாழ்ந்த பறையர்கள் விடுதலை போராட்டத்தை முன்னெடுக்க வேண்டிய சூழலுக்குத் தள்ளப்பட்டனர். தலித்துகள் என்று சொல்லப்படக் கூடிய தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் சாதியால் ஓரங்கட்டப்பட்டதை எதிர்த்து இன்றைக்கு தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் இயக்கங்கள் எதிர்ப்புக் குரலைப் பதிவுசெய்து வருகின்றன. தன்னை ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட சமூகப் பெண்களின் பிரதிநிதியாக வரித்துக் கொண்டு அடக்குமுறை களை எதிர்த்து எழுத வேண்டிய தேவைக்குத் தான் தள்ளப் பட்டதை மிக நேர்த்தியோடு பதிவு செய்திருக்கிறார் பாமா. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களைத் தாக்கும் ஆதிக்க சாதிகளைத் “திருப்பிஅடி” என்று ஒற்றைச் சொல்லுக்குள் அதிகாரத்தை அரசியல்படுத்த வேண்டிய நெருக்கடியை ஆதிக்கச் சமூகம் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்திற்குத் தந்திருப்பதற்கான ஒர் அடையாள அரசியலின், விடுதலை அரசியலின் சாட்சியாக பாமாவின் எழுத்துகளை, சொல்லாடல்களைச் சுட்ட வேண்டும்.

தாழ்த்தப்பட்ட சமூகம் மேல்நிலைச்சாதிப் படிநிலையில் கீழான சமூக இருப்பைப் பெற்றிருப்பதுடன் அச்சமூகத்தின் பெண்கள் எல்லா சமூக ஆண் மற்றும் பெண்களாலும், தாழ்த்தப் பட்ட சமூக ஆண்களாலும் ஒடுக்கப்பட்டிருப்பதை அதிகார குவிமைய திருச்சபைகளின் வரலாற்றைக் கிழித்தெறிய தன் விடுதி வாழ்க்கைதான் காரணம் என்பதை வருத்தத்தோடு அவர் எழுதுகிறார். அடிமையாக இருப்பவர்கள் தங்களை விடுவித்துக் கொள்ளத் தாங்களே முன்வர வேண்டும், அதற்குக் கல்வி ஓர் ஆயுதம் என்பதையும், அக்கல்வியால் எழுத்து கைவரப் பெற்றதும் அவ்வெழுத்துகள் அதிகாரத்திற்கு எதிரான விடுதலையைப் பேசுகின்றன என்பதையும் வலிகளின் விளிம் பிலிருந்து எழுதியிருகிறார்.

சாதியும் மதமும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை இறுக்கமாகப் பிணித்திருக்கின்றன. சாதியம் வேரற்று விழவேண்டுமானால் மதம் இச்சமூகத்தில் மறைய வேண்டும். இது சாத்தியப்படாத தமிழ்ச் சூழலில் எதிர்க்கலகம் சாத்தியப்பட வேண்டும். தாழ்த்தப் பட்ட குடும்பங்களுக்குள்ளே பெண்ணிற்கு விடுதலை சாத்திய மில்லை என்பதையும் பாமா பதிவு செய்திருக்கிறார். இந்து சமூகத்தில் வர்க்கம், சாதி, பால் சார்ந்த ஆதிக்கச் செயல் பாடுகள் யாவும் அரசியலாவதற்கு அதிகாரமே காரணமா கிறது. இது சமூக விழுமியங்களை தீர்மானிக்கிறது. மேல் கீழ் படிநிலை சமூகத் தகுதியையும் தகுதியின்மையையும் கட்டமைத் திருக்கிறது. இக்கட்டமைப்பு இராணுவம், காவல், நீதிமன்றம், அரசியல், குடும்பம் ஆகிய எல்லா நிறுவனங்களையும் ஊடுருவி யிருக்கிறது. இவற்றின் செயல்பாடுகள் கலை, இலக்கியம், இலக்கணம், தத்துவம், உளவியல், மானுடவியல், வரலாறென வகைப்படுத்தப்படுகின்றன.அவற்றுள் இலக்கியப் பிரதி குடும்பம், சமூகம் என்ற கட்டுமானத்தை வைத்துப் படைக்கப் படுகிறது. அரசியல் பிழைத்தோருக்கு அறம் கூற்றாகும் என்ற சொல்லாடல் தொடர்ந்து இலக்கியப்பிரதியினூடே நினைவு படுத்தப்பட்டு வருகின்றது.

அமைப்பியல், பின்னமைப்பியல், நவீனத்துவம், பின்நவீனத் துவம் போன்ற மேலை இலக்கியத் திறனாய்வுகள் தமிழில் அறிமுகப்படுகின்றன. இதன் நீட்சியாக தமிழிலக்கிய விமர்சனம் மறுகட்டமைப்புக்குட்படுகின்றது. மானுடவியல், இனவரை வியல் ஏகாதிபத்தியத்தைத் தகர்த்துப் பதிவாகின்றன. விளிம்பு நிலையில் வாழும் தலித்துகள், பெண்கள் சமூகச் செயலூக்கம் மறுவிசாரணைக்குட்படுகின்றது. தந்தைமை அரசியல் அதி காரம் தனிமனித அரசியல் அதிகாரமாக மாறுகிறது. அரசு மற்றும் குடும்பம், சமூகத்தின் பாதுகாப்பு நிறுவனம். இதனால் பின்நவீனத்துவக் கோட்பாடு முக்கியப்படுத்தப்படுகின்றது. இதன் தாக்கத்தால் பெண்களை மையப்படுத்தலும் பொதுப் பத்தி அரசியலைப் புறம்தள்ளுவதும், பெண் விடுதலையை ஆதரிப்பதும், அதிகாரப்படுத்துவதும் சாத்தியமாகிறது. இது சாத்தியப்பட வேண்டும். தலித்துகள், பெண்கள், மீனவச் சமூகப் பெண்கள் அரசியலைக் கலைத்துப் போடக்கூடியவர்கள். அதிகார எல்லைகளைத் தீர்மானிக்கவும் அரசியலதிகாரம் பெறவுமான பெண்களுக்குள்ள உரிமைகளை நியாயப்படுத்தவும் தன்னுடைய எழுத்துகளை அதிகாரப்படுத்துகிறார் மாலதி மைத்ரி.

ஜோ டி குரூஸ் நெய்தல் வாழ்வின் ஒட்டுமொத்த கன பரிமாணத்தையும் ஆவணப்படுத்தும் முயற்சியைச் சொல்ல முயன்றாலும் நெய்தல்நில மக்கள் எல்லா நிலைகளிலும் பொருளற்று, கல்வியற்று, உரிமையற்றுப் பின்தங்கியிருக்கும் சூழலை மிக நேர்த்தியாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார். ‘வரலாறு படைப்பவர்கள் தங்களை நம்புகிறார்கள். அவர்கள் எதையும் சாதிப்பவர்கள்’ என ஆழமாக நம்புகிறார்.

பொரும்பாலான வரலாற்றுச் சிந்தனையாளர்கள் சமூகச் செயல்பாட்டாளர்கள் சாதிவேறுபாடு, சமத்துவமின்மையை நிலை நிறுத்துகிறது என ஒத்துக் கொள்கிறார்கள். பொருளா தாரத் தன்னிறைவற்றவர்கள், குறிப்பாக மீனவர்களின் வாழ்வியற் சூழலை, பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியை அரசு தொடர்ந்து கண் காணித்து வருகிறது என வருந்துகிறார்கள்.

சிந்தனையும் எழுத்தும் இந்தச் சமூகத்தை மாற்றக்கூடிய சக்திகளாகும் அதில் பெண்ணின்  எழுத்து முக்கியத்துவம் பெறுகின்றது. 16ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த உத்திரகோச நங்கை ‘பார்ப்பானையும் பறையனையும் வேறாகப் பார்க்காதே’ என்றும், ஆவுடையக்காள் ‘உதிரத்தைத் தீட்டு எனச் சொல்லி பெண்ணைத் தீட்டானவள் என ஒதுக்கினால், மீண்டும் பெண்ணுடன் புணர்வதால் ஆண் தீட்டாகமாட்டானா?” என்ற புரட்சிகரமான கேள்விகளை எழுப்பினர். இது 20ஆம் நூற்றாண்டு பெண்ணிய அரசியலில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி யிருக்கிறது. பல்வேறு பெண் எழுத்தாளர்கள் பெண்மீதான புனைவை அரிதாரம் களைவதைப் போல களைந்து தன்னிலை மாந்தராகப் படைத்துள்ளனர்.

ஹெச்.ஜி. ரசூலின் எழுத்துப் பயணத்தில் என் வாழ்க்கைப் பயணமும் தண்டவாளம்போல் நீள்கிறது. வறுமை நிறைந்த காலம் நான் சந்தித்த காலம் எனச் சொல்ல முடியாது என்றாலும் அறுவடையாகி வரும் நெல்லை வீட்டில் கொட்டி அதன்மேல் கட்டில் போட்டுத் தூங்கிய என் இளமைப் பருவத்தை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். கவிதை, கதை எனத் தன் படைப்பு எல்லையை விரிவுபடுத்திக் கொண்ட இவர் கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தின் துணையுடன் இலக்கியப் பணியைத் தொடர்ந்தார்.Êசமயம் மீதான மாற்று மதிப்பீடுகளையும் பெண்ணியம் தொடர்பான நவீனப் போக்குகளையும் தீவிரப் படுத்தும் எண்ணத்தில் இவர் எழுத்துகள் தனிக்கவனத் திற்குரியவை.

கேரள இஸ்லாமிய சமூக அடுக்குகளில் “தங்கள்” என்போர் அரபு ஷேக்குகளைப்போல் மேல்தட்டில் இருப்பவர்கள். அதற்கு அடுத்தபடியாக மலபார் மாப்பிள்ளைகள். இவர்கள் அரபு பூர்விகத்தினருக்கும் உள்ளூர் இஸ்லாமியருக்கும் இடையில் பிறந்த வாரிசுகள்; மரைக்காயர் என்பவர்கள் இந்து மீனவர் களிலிருந்து மதம்மாறிய முஸ்லிம்கள். மரைக்காயர் எனப்படு பவர்கள் எல்லோரும் மீன் தொழில் செய்பவர்கள். கடைசி அடுக்கில் ஒசான்ஸ் என்கிற நாவிதர்கள் இருக்கிறார்கள். எங்கள் ஜமாத்துகளில் ஒசாக்குடி தனியாக ஒதுக்கப்பட்டி ருக்கிறது. நாகப்பட்டினம் மீனவர்கள் அம்பாப் படகில் போகும்போது நாகூர் ஆண்டவனை வேண்டிப்பாடும் பாடல் கள் நிரம்ப இருக்கின்றன. கிறித்தவ, இஸ்லாமிய மீனவர்களின் வாழ்க்கை பல்வேறு தளங்களில் நெருங்கியவருவதை வரலாற்றுப் பார்வையோடு பதிவு செய்திருப்பது நினைத்தற்குரியது.

மார்க்சியப் பின்னணியோடு ஒரு களப்பணி ஆய்வாளராக, விளிம்பு நிலை ஆய்வாளராக, ஆய்வில் தரமான சிந்தனை யாளராக தமிழ்ச்சமூகத்தில் அறிமுகமாகிய ஆ. சிவசுப்பிர மணியன் பரதவர் வாழ்வைப் பருண்மைத் தன்மையோடு பதிவு செய்திருக்கிறார். கத்தோலிக்கம் அறிமுகம் ஆகாமலிருந் திருந்தால் பரதவர் என்றொரு சாதி இருந்திருப்பது தெரியாமல் போயிருக்கும். அதுபோல் சீர்திருத்தக் கிறித்தவம் பரவாமல் இருந்திருந்தால் தேரிக்ககாட்டு நாடார் சமூகம் முன்னேற்றம் காணாமல் அரைப்பழங்குடிகளாகவே இருந்திருக்கும் என்ற அவருடைய கருத்தாடல்களில் சாதியமற்ற சமத்துவத்தை வலியுறுத்தக்கூடிய மனிதத்துவத்தை முன்னெடுப்பவராக அவர் இருப்பதை உணரமுடிகிறது. இவரது தமிழக அடிமை வரலாறு, கிறிஸ்தவமும் சாதியும் ஆகிய இரண்டு நூல்களும் கத்திமுனையில் நடக்கும் அபாயத்தைப் பார்க்காமலே புரிந்து கொள்ளலாம். எனினும் அவரது களப்பணியும் அடித்தள மக்கள்மீதான ஆய்வுச்சார்புத்தன்மையும் விளிம்பு, மையம், மொழி தொகுப்பின் மையச் சரடு என்பதைப் புரிந்துகொள்ள உதவுகிறது.

ஆய்வாளர் ஆய்வுக்கு வெளியில் நின்று கொண்டு ஆய்வு செய்யும்போது உண்மைகளை சரிவிகித அளவில் கண்டறிய முடியும். உதாரணமாக சேசுசபையின் உண்மையான வரலாறு சமூகவியல் பார்வையில் எழுதப்படவில்லை, இது இனிவரும் ஆய்வுகளில் கவனப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதை இவருடைய எழுத்து உறுதிப்படுத்துகின்றது.

இந்நூலை வாசித்து முடித்த பிறகு இரண்டு இரவுகள் நீண்டன. இந்நூல் குறித்த சிந்தனை தொடர்ந்து அடித்தள சமூகத்திற்கான தேவையை நிறைவுசெய்ய என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற கேள்வியாக மனதைத் துளைத்தது. மனதில் இந்தச் சமூகம் குறித்தான நெருடல்கள், வருத்தங்கள் பல வினாக்களை எழுப்பின. வாழ்வில் ஓரத்தில் இருப்பவர்களுக்கு வரலாற்றுத் தடயங்கள் இல்லை. அந்நியர் வருகை, தென் திருவிதாங்கூர் படையெடுப்பு, போர்ச்சுகீசியர்களின் இந்திய வருகைக்குப் பின்னால் மறைக்கப்பட்டிருக்கும் நெய்தல் நிலம் சார்ந்த மக்களின் வாழ்க்கை, டச்சுக்காரர்களின் தோல்வி, அம்பேத்கர் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு எழுந்த தலித் இயக்கங் களின் எழுச்சி, தலித் விடுதலை, 1975-85க்குப் பிறகு எழுந்த பெண்ணிய அலை யாவும் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றின் வரலாற்றை மாற்றி நவீன இலக்கிய வரலாறு எழுதப்பட வேண்டிய தேவையையும் இதில் விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்வியல் அடையாளங்கள், பண்பாட்டு மீட்டெடுப்பு பதிவு செய்யப்பட வேண்டிய காலத்தின் கட்டாயத்தையும் நவீனத்துவச் சித்தாந்தத்தின் துணையுடன் புரிந்துகொள்ள முடிகின்றது. ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்’ என்ற பண்பாட்டு அடையாளம் கட்டவிழ்கின்றது. ஊர் சேரி மடை மாற்றம் செய்யப்பட வேண்டியிருக்கிறது என்பதை இந்நூலில் தங்கள் வாய்மொழி யைப் பதிவு செய்துள்ள அனைவரும் தங்கள் கருத்துகளால் உறுதிப்படுத்துகின்றனர்.

சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால் இந்நூலின் ஆழமான சொல்லாடல்களலானது (many more discourses). விளங்கிக்கொள்ள இயலாத தொல்குடிகளின் விழுமியங்களை, அவர்களின் உப்புப் படிந்த தோலின் வரலாற்றை, சேற்றில் இறுகிக்கிடக்கும் தாழ்த்தப் பட்ட மக்களின் தொழிலனுபவத்தை, மாடுகளின் தோலுரித்த, அதனால் கருத்த தோலைக் கொண்ட உடலின் மீதான அருவருப்பை அடித்தளத்திலிருந்து புரிந்துகொள்ள இந்தத் தொகுப்பை எல்லோர் பார்வைக்கும் கொண்டு செல்லவேண்டி யிருக்கிறது. அடிமைகளாகி தொழிலனுபவம் சீர்குலையும் சூழலும், மீனவச் சமூகத்தின்மீது இன்று கட்டவிழ்க்கப்பட்டிருக் கும் அரசியல், அடக்குமுறையின் காட்சிகள் நேர்காணலாகப் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. சின்னுபா ஆச்சிபியின் Things Fall Apart (1958) ஆப்பிரிக்காவின் உண்மை நிலையை எழுத் தாளராக இல்லாமல், பிற எழுத்தாளர்களின் பூசலான பதிவு களிலிருந்து வேறுபட்டு, அந்தச் சமூகத்தின் உயிர்த்தன்மையை, உலகநாடுகளின் அடிமைத்தனத்தை விசாரணைப்படுத்த வேண்டிய நெருக்கடியைத் தந்த அவர் எழுத்தின் சாரத்தை ‘விளிம்பு, மையம், மொழி’ என்ற வறீதையா, வேதசகாயகுமார்  தொகுப்பு உறுதிப்படுத்துகின்றது. இது ஓர் கலகக்குரலின் பதிவு. இதில் பிரான்சிஸ் ஜெயபதி, எம். வேதசகாயகுமார், பாமா, மாலதி மைத்ரி, ஜோ டி குரூஸ், ஜெயமோகன், ஹெச்.ஜி. ரசூல், ஆ. சிவசுப்பிரமணியன், முத்துகுணசேகரன் ஆகியோர் தங்கள் மனச்சுவடுகளையும் நெய்தல் நிலச் சூழல், தாழ்த்தப் பட்ட மக்களின் வாழ்வு, பெண்களின் மறுக்கப்பட்ட வெளி, இலக்கியங்களை மறுமதிப்பீடு செய்திருக்கும் சிந்தனை, இஸ்லாமிய, கிறித்தவப் பின்னணியில் மறைக்கப்பட்ட மத அதிகாரம், சாதி அதிகாரத்தில் ஓரத்திற்குத் தள்ளப்பட்ட மக்களின் குரல், திருச்சபைகள், திருவிதாங்கூர் மன்னர் திரு விதாங்கூர் படையெடுப்பு சார்ந்த வரலாற்றுப் பின்னணியில் வெளிச்சத்திற்கு வராத உண்மைகள் மற்றும் நெய்தல் நில வாழ்வு அரசியலாக்கப்பட்ட வேண்டும். அத்துடன், தலைமை உருவாக்கமும் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும் என்ற பல்வேறு பட்ட செய்திகளை நேர்த்தியாகப் பதிவு செய்திருப்பது கவனத் திற்குரியது. குறிப்பாக நேர்காணல்கள் பேச்சு மொழியில் அமைந்திருக்க வாய்ப்புகள் அதிகம் என்றாலும் அவற்றை மொழிக்கட்டமைப்பிற்குள் செறிவாக்கியிருப்பது வறீதையாவின் மொழி ஆர்வத்திற்குச் சான்று. இந்தத் தொகுப்பு மீனவச் சமுகத்தின்மீது படிந்துள்ள கறைகளைக் களைந்து அடுத்தத் தலைமுறைக்கு இந்தத் தலைமுறை வாழ்வின் கசப்பான அனுபவங்களைச் சொல்லி, இனிவரும் காலங்களில் அது சுயமரியாதைச் சமுதாயமாக மாறுவதற்குரிய வழிமுறைகளை, கல்வியறிவு கூடிய அறிவியற் பார்வையுடன் சமூகத்தைத் தன்வயப்பத்திக் கொள்ள வேண்டியதை நினைவுபடுத்துகிறது.

வறீதையாவின் உழைப்பு, பொறுமை, சமூக அக்கறை, இனவரைவியலை மீட்டெடுக்கும் ஆர்வம் இந்தத் தொகுப்பில் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. இந்தப் படைப்பாளுமைகளுடனான படைப்பு அனுபவம்-சமூகத்தொடர்பு-திறனாய்வுப்பார்வை-சமூகத்தின் மீதான கலகக்குரல் யாவும் மற்றொரு சமூகத் திறனாய்வு வெளியை உருவாக்கும்.

குறிப்பாக இத்தொகுப்புச் சிந்தனைகளால் என் மன வெளியில் பதிவாகியுள்ள சாதியப்படிநிலை கசப்பனுவ பவங்களும், பெண்ணின் வெளியைக் கொச்சைப்படுத்தும் ஆணின் நோய்மனமும் நினைவில் மோதுகின்றன. கட்டு களால் விலங்குகளும் மனிதர்களும் ஒருபோதும் கட்டுப்பட்டிருப் பதில்லை, மேல் எழும் என்பதற்கான அடையாள அறிகுறி இத்தொகுப்பு.

 அரங்கமல்லிகா

எத்திராஜ் (மகளிர்) கல்லூரி,

சென்னை.