பாதையற்ற பெருவெளியில்…/வெ. ஜீவானந்தம்.

நூல் அறிமுகம்

பேராசிரியர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் தனது ‘திணைவெளி: நிலம், சூழலியல், பண்பாடு’ நூலுக்கு அறிமுகவுரை கேட்டபோது வியப்பும் தயக்கமுமே உண்டானது. அவரது சில நூல்கள், இந்து நாளிதழில் வெளிவந்த ‘கடலம்மா பேசுறேன் கண்ணு’ தொடரை மட்டுமே படித்த எனக்கு, அவருடனான நேரடிப் பழக்கம் குறைவே. 2016இல் டாப்சிலிப்பில் நடைபெற்ற தமிழகப் பசுமைப் படைப்பாளிகள் சந்திப்பு; கோவை ‘ஓசை’ மாதக் கூட்டத்தில் சில மணிநேர உரையாடல், அவ்வளவே.

அது போலக் கடலுடனான எனது உறவும் மெரினா, கன்னியாகுமரி, இராமேஸ்வரம் கடலில் கால் நனைத்ததுடன் சரி. நகர்ப்புற வாசிகளுக்குக் கடல் காலடியிலிருந்தாலும், அபூர்வக் கற்பனைகளே.

முப்பதாண்டுகளுக்கு முன், தமிழகத்தின் சமூக அக்கறை கொண்ட படைப்பாளிகள், இதழியலாளர்களுடன் நீலகிரிக் காட்டினூடே மூன்று நாட்கள் கழித்த சோலை சந்திப்பு நினைவிலாடுகிறது. நமக்கு உயிர்க்காற்றும், நீரும் தரும் காட்டில் பயணித்த அந்த அனுபவம் பலரின் பசுமை எழுத்து, சிந்தனை, செயல்பாடுகளுக்கு முன்னோடியாக அமைந்தது. கடலுக்கும் அத்தகைய சந்திப்புகள் அவசியம். அப்போது கடலுக்கும் ஒரு நம்மாழ்வார் கிடைப்பார்.

வறீதையாவின் ‘திணைவெளி’ எனக்குக் கடலின் மர்ம உலகைத் திறந்து விட்டது. மனிதர் வாழ்விடமான, கடலுடுத்த பூமியின் மூன்றில் இரு பங்கு கடலே என்பதை உணராமலேயே வாழ்ந்து முடிக்கிறோம். டான் குவிக்சாட் சொல்வது போல, மனிதன் பாதம் பதிக்காத, பாதையற்ற பெருவெளியில் பயணிக்கும் உணர்வு தந்தது ‘திணைவெளி’.

நாகரிக மனிதர்களின் ‘நிர்வாணப்’ பேராசையால் வேட்டையாடப்பட்ட அந்தமானின் ஜராவா வனப் பழங்குடிகளின் வாழ்வுப் போராட்டத்தை, இருநூறு ஆண்டுகள் முன் மதத்தின் பெயரால் ஆஸ்திரேலிய அபாரிஜின்கள் மீது நடத்தப்பட்ட நாகரிகக் கொடுமைகளுக்கு மண்டியிட்டு மன்னிப்புக் கோரிய ஆஸ்திரேலியப் பிரதமர் கெவின் ருடினின் மன்னிப்பு மன்றாடலை, பேரிடர்களைக் காசு குவிக்கும் வாய்ப்பாக்கிக் கொண்ட என்ஜிஒக்களின் போலி முகத்தை, ஃபீனிக்சாய் எழும் குஜராத்திகளின் தன்னம்பிக்கையை, மணக்கும் நெத்திலிக் கருவாட்டுச் சம்பலை, மீனவரிடையே காலம் காலமாக நிலவிவருகிற கரைமடி எனும் சமத்துவத் தாய்மைப் பொருளாதாரத்தை, உயிரின் சூட்சுமமான உப்பின் மகிமையை, உப்பைச் சார்ந்த வாழ்வாதரத்தை விழுங்கும் அயோடின் சதியை, வளர்ச்சி மோகத்திலிருந்து விடுபடாத இடதுசாரிகளின் இயற்கை எதிர்ப்பு நிலைப்பாட்டை, பழங்குடிகளுக்காகவும், வளர்ச்சி அகதிகளுக்காகப் போராடும் பெண் போராளிகளை, மருந்துக்கு மரம் கொல்லா காடோடிகள், காட்டின் இசையை ரசிக்கும் முருட் பழங்குடி ஜோசின் மனதை, கடலிலிருந்து அந்நியப்பட்ட நாகரீக மனிதரின் வாழ்வை… வறீதையா நமக்குப் பாடம் சொல்கிறார்.

‘கற்றது கை நீரளவு, கல்லாதது கடலளவு’ என்பதை இந்நூல் எனக்கு உணர்த்தியது. தடமேதுமற்ற பெருங்கடலில் பயணிக்கும் முக்குவர்களின் கட்டுமரங்கள் மனிதனின் முதல் வாகனம். காடோடிகளும், கடலோடிகளும் ஒன்று போன்றவர்களே. அவர்களின் இருவேறு உலகங்கள், தனிமொழி, தனிப் பண்பாடு, தனிச் சொல்லாடல் கொண்டன. இதில் ஒரே மொழி ஒரே நாடு, ஒரே பண்பாடு என்பது எத்தகைய முட்டாள் கனவு! அவர்களின் உலகம் வேறு. அது நாம் அறியாதது. அறிய முடியாதது. 

காடு நமது மூதாதயரின் முதல் வீடு என்றால் கடல் நமது மூதாதயரின் முப்பாட்டன் வீடல்லவா? பிலியவின் காட்டின் இசைபோல, மூக்குவனின் கடலின் மொழியும் நாம் புரிந்து கொள்ள முடியாததே. காட்டின் வளமண் போர்வை போலக் கடலின் மேல் ஒரு அங்குலநீர் கடலைப் போர்த்திய தோல் என்பதை அறியவருகையில் வியப்பே மேலிடுகிறது. கடலில் கலக்கும் ஆற்று நீரை வீண் எனும் மூடர்கள் நாம்.

காட்டின் விலங்குகள், பறவைகள், நுண்ணுயிரிகள், தாவரங்கள் போலக் கடலின் மீன்கள், பவளப்பாறைகள், கடற்பாசிகள் என எத்தனை அறியாத பெயர்களை அடுக்கி வியக்கச் செய்கிறார். நெத்திலி மீனில் எத்தனை வகை? இன்னும் மனிதன் கண்டிராத, பெயரிடாத எத்தனை கோடி உயிரினங்களோ? அறிதொறும் அறிதொறும் அறியாமைதான்.

மனிதன் தனது பேராசையால் சோறுபோட்ட பூமித்தாயை மலடாக்கிக் கொண்டுள்ளான் எனினும் முன்னைக்கும் முன் அன்னையான கடலம்மா நமது பசி தீர்க்கும் அட்சய பாத்திரத்தைத் தன் மடியில் வைத்துள்ளாள். ஆனால் நாமோ பொன்முட்டையிடும் வாத்தை அறுக்கும் மூடர்களாக வாழ்கிறோம். உயிர்க் காற்றும் நீரும் தரும் காட்டை அழித்து, கழிவு நஞ்சால் நமது ஒரே வீடான பூமியை மூச்சுத் திணறச் செய்து கொண்டுள்ளோம். அலையாத்திக் காடுகளை அழித்து ரிசார்ட்டுகளைக் கட்டி, அரிய கடற்கரைக் காடுகளை அழித்து ராஜ்பவன்களையும், ஏற்றுமதி அறிவுச்சரக்குத் தொழிற்சாலையாக IIT கட்டி மகிழ்கிறோம். ஆனால் மனிதரின்றி வாழ்ந்த பூமி. மனித இனம் டைனாசர் போலப் பூண்டற்று அழிந்த பின்னும் வாழும் என்பதை மறந்து போகிறோம்.

பூமி சூடாகிறது. பருவநிலை மாறுகிறது. பனிமலைகள் கரைந்து உருகுகின்றன. கடல் மட்டம் உயர்கிறது. என் உலகை உங்கள் பேராசையால் அழிக்க நினைக்கும் உங்களுக்கு எத்தனை ஆணவம் என உலகத் தலைவர்களை நோக்கி ஒற்றைச் சிறுமி கிரேட்டா துன்பர்க் கொற்றவையென உறுமுகிறாள். வளர்ச்சி மோகினியின் காதுகள் தங்கத்தால் அடைபட்டுக் கிடக்கின்றன. அலிபாபா குகையில் அளவற்ற செல்வக்குவியலின் நடுவே காசிம்களாக ட்ரம்ப்புகள். குகை திறந்து விடுதலை தரும் மந்திரத்தை ‘திணைவெளி’ உச்சரிக்கிறது.

அத்தியாயங்கள் ஒவ்வொன்றும் எச்சரிக்கை மணியடிக்கிறது. பசுமைப் புரட்சியாளர் மண்ணை மலடாக்கிய ‘மஹானுபாவா’ கடலுக்கும் இறுதி சாசனம் எழுதுகிறார். வளர்ச்சி ஒட்டகம் தலை நுழைக்க கடலின் குழந்தைகள் வாழ்விடமிழந்து, சொந்த மண்ணில் அகதிகளாக்கப் படுகின்றனர். பெரியவிளைகள் புற்றுநோய் வலையில் சிக்கித் தவிக்கின்றன.

வளர்ச்சி எனும் பெயரில் சதுப்பு நிலங்களை, புல்வெளிகளைப் பாழ்நிலங்கள் என முத்திரை குத்திய பாவிகள் கடற்கரை மணலை வழித்துக் கனிமம் சலித்துக் காசாக்குகின்றனர். பாறைகளை அடுக்கி அம்பானியின் சரக்குப் பெட்டத்துறைமுகம் ஆக்குகின்றனர். கூடங்குளத்தில், கல்பாக்கத்தில் அணுவுலையின்  கொதிநீரில் மீன் சினை முட்டைகளை அவிக்கின்றனர். அவிழ்த்துவிடும் எண்ணெய்க் கழிவில் நெகிழி முகமூடிக்குள் சிக்கியது போல கடலன்னையை மூச்சுத்திணறிச் சாகடிக்கின்றனர்.

மூன்று மைல் தீவு, செர்னோபில், ஃபுகுஷிமா, சுனாமிகள் எதுவும் அவர்களின் காதுகளை எட்டவில்லை. மூன்று விழுக்காடு மின்சாரம் எனும் போர்வையில் அணுகுண்டு உருட்டும் சகுனிகள் அவர்கள். ஆயுதங்களையும், டாலர்களையும் கொஞ்சம் இவர்களுக்கு, இறாலை மஞ்சள் கிழங்காக, திமிங்கலங்களை செல்லப் பிள்ளைகளாக, சீற்றம் கொண்ட சுறாவை மாட்சிமை பொருந்திய கனவானாகக் காணும் எளிய கடலோடிகளின் மனம் புரிவதில்லை.

இடிந்தகரை தேவாலய நிழலில் அந்த வாழ்விழந்த மீனவப் பெண்கள் தலைவிரி கோலமாய், திரெளபதைகளாய் நிற்கின்றனர். தருமத்தின் வாழ்வு தன்னைச் சூது கவ்வும், தருமம் மறுபடியும் வெல்லுமெனும் நம்பிக்கை இன்னும் மீதமிருக்கிறது. எந்த நம்பிக்கையின் ஊற்றுக் கண்களாக வறீதையா நமக்கு நக்கீரன், தியோடர் பாஸ்கரன், ஜாகிர் ராசா, வெங்கடேசன், குணசேகரன், ராமகிருஷ்ணன், பாமயன், கோபாலகிருஷ்ணன், கி.ரா., தோப்பில் போன்றவர்களை நமக்கு அடையாளம் காட்டுகிறார். இளம் தமிழர் வாசித்து மனதில் கொள்ள வேண்டிய படைப்பாளர்கள் இவர்கள்.

வளர்ச்சி மோக இருளில் பயணிக்கும் நமக்கு நம்பிக்கை நட்சத்திரமாக வழிகாட்டுகிறது ‘திணைவெளி’.

அன்புடன்,

வெ. ஜீவானந்தம்.