கடலின் தரிசனம்

 

அறிமுகவுரை

‘கடல் பழகுதல்’ என்கிறார் வறீதையா.

அது என்ன, அத்தனை எளிதாமோ?

என்றோ எப்போதோ, எத்தனையோ யுகங்களுக்கு முன்னால் பிறந்தது இந்தக் கடல். இதன் தொடக்கமும் தெரியவில்லை, முடிவும் தெரியவில்ல.

நம்மைக் கண்டதும் அது வேகவேகமாக ஓடி வருகிறது. ஏதோ ஒரு இரகசியத்தை அது சொல்லத் துடிக்கிறது நம்மேல் தாவித்தாவி விழுகிறது. எனினும் அதை நெருங்கிச் செல்ல நமக்கு பயமாகவே இருக்கிறது.

அது என்ன, நீலநிற இராட்சச மிருகமா, இல்லை பச்சைநிற விஷமா? இல்லை, இரண்டுமல்ல. அதுவே நம் தெய்வம், அதுவே அமுதம்கூட. அது

‘மழை கொளக் குறையாது

புனல் புக நிறையாது’

(பதிற்றுப்பத்து, ஐந்தாம் பத்து, நான்காம் பாடல்).

***

‘கடலின் குழந்தை’ என்று வறீதையாவைச் சொல்கிறார்கள். அவர் கடலின் காதலனும் காவலனும் கூட; கடலின் தரிசனமும் அவரே.

நானும் கடலோரமாகத்தான் பிறந்தேன். ஆனால் வறீதையாவைப் போல ஒரு கடலோடியின் மகனாய்ப் பிறக்கவில்லை. அதனால்தான் அவர் கண்ட கடல் ஒன்றாகவும் நான் கண்ட கடல் மற்றொன்றாகவும் இருக்கிறது. ‘எந்தவொரு மனிதனும் ‘ஒருமுறை கால் நனைத்த நதியில் மறுமுறை கால் பதித்திட முடியாது’ என்பார் கிரேக்க ஞானி ஹெராக்ளிட்டஸ். நதிபோல்தான் கடலும், ஆனால் ஆகப்பெரிய நதி. ‘கடல் ஏதோவொரு வகையில் எப்போதும் நகர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது’ (கட்டுரை: கடல் பழகுதல்), இருப்பினும் அது அங்கேதான் இருக்கிறது. ‘நீர் சலம்’ (ஸத்- அதற்கு எந்தக் காலத்திலும் அழிவில்லை); ‘நிலம் அசலம் (அசத்- எல்லாக் காலத்திலும் அது இருப்பதில்லை). கடல் நித்தியம், நிர்மலம், நிரஞ்சனம்.

தமிழ் நாட்டுக் கடலோர மீனவர்கள் எண்ணிக்கையில் வெறும் பத்து இலட்சம்தான் (கட்டுரை: விடுவிக்கும் வரலாறு). அதிலும் இம்மீனவ மக்கள் 1076 கி.மீ. கடற்கரையில், 600 கிராமங்களில் பல சாதிகளாகவும் மதங்களாகவும் சிதறிக் கிடக்கிறார்கள். ‘இவர்கள் பொது நீரோட்டத்தில் பங்கு பெறுவதற்கான அரசியல் எதுவாக இருக்கவேண்டும்?’ வறீதையா அறைகூவல் விடுக்கிறார்- ‘ஆட்சித் தளத்திலும் அரசு இயந்திரத்திலும் பங்கேற்பதற்கான வாய்ப்புகளை உருவாக்கவேண்டும்’.

மாலை நேரத்தில் ‘சும்மா காத்து வாங்கிப் போகவந்தா’ இதையெல்லாமா நாங்கள் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்க முடியும்? ‘கடல் பற்றிய கவலை நமக்கெதற்கு?’

ஆனால் கடலை மனிதர்கள் அப்படிக் கண்டுகொள்ளாமல் இருக்க முடியாது. வறீதையாவின் வார்த்தைகளில்-

‘கடலின் இருத்தல் என்பது முடிவற்ற மறுபிறப்புகள், ஓய்வற்ற பயணங்கள். மேகத் திரளாகி, துருவப் பனிப்பாறைகளாகி, பெருமழையாகி, நீர்வீழ்ச்சிகளாகி, கிடக்கும், நடக்கும், ஓடும் நீராகி மீண்டும் புறப்பட்ட இடத்தை வந்தடைவதான  பயணம்; தியானம், நடனம், பிரளயம் எல்லாமுமான முடிவற்ற பயணம்…’ (கட்டுரை: கடல் பழகுதல்).

கடல் மீது வறீதையா கொண்டிருக்கும் காதல் ‘ஞாலத்தின் மாணப் பெரிது’ என்பேன். ஆண்டுதோறும் 80 இலட்சம் டன் நெகிழி கடலில் கலந்துகொண்டிருப்பது குறித்து அவர் மனம் பதைக்கிறார். இந்தப் போக்கு நீடித்தால் கி.பி.2050இல் கடலில் மீன்களைவிட நெகிழிகளே அதிகமாய்க் கிடைக்கும்’ என்று அவர் எச்சரிக்கை விடுக்கிறார்.

***

தமிழகக் கடல் நீண்டதொரு வரலாற்றைக் கொண்டது. துறைமுக நகரங்களிலிருந்து கடல் வாணிபம் கொழித்திருந்ததைச் சங்ககால இலக்கியங்கள் நமக்குத் தெரிவிக்கின்றன. பண்டைத் தமிழகத்தில் மிகச் சிறப்புற்று விளங்கிய பூம்புகார், மகாபலிபுரம் மற்றும் ‘பொதுகே’ (அரிக்கமேடு) போன்ற துறைமுக நகரங்கள் எல்லாம் இப்போது எங்கே போய் மறைந்தன? அவையெல்லாம் இந்தப் பெருங்கடலுக்குள் இருந்த இடம் தெரியாமல் மூழ்கிப் போயின. கடல் அவைகளை விழுங்கித் தீர்த்திருந்தன. கடல் விஞ்ஞான மேதையான வறீதையா உரத்த குரலில் முன்கூட்டியே எச்சரிக்கை விடுக்கிறார்:

‘அடுத்த பத்தாண்டு காலம் நாம் தீவிரமாகச் செயல்படவில்லையெனில், புவி வெப்பநிலை இரண்டு டிகிரி உயர்ந்துவிடும்; இதன் நேரடி விளைவாக கடலொட்டிய நிலப்பரப்பைக் கடல் விழுங்கிவிடும் அபாயம் உள்ளது.’

இதனை மனதில் கொண்டு மத்திய, மாநில அரசுகள் செயல்படவேண்டியது மிக அவசரமானதும் அவசியமானதும் கூட.

***

‘கடல் மர்மங்களின் முடிச்சு. கடலுக்குள் நிகழ்வது எதுவும் நம் பார்வைக்கு வருவதில்லை’ என்கிறார் வறீதையா (கட்டுரை: ஒக்கிப் பேரிடர்- சில குறிப்புகள்). 2017 நவம்பர் 30ஆம் நாள் ஓங்கியடித்த ஒக்கிப் புயல் மீனவச் சமூகத்தை நிலைகுலைய வைத்தது. புயல் குறித்த முன்னெச்சரிக்கை கிடைக்காத காரணத்தால் பல்லாயிரக் கணக்கான மீனவர்கள் ‘பொழுதோடே’ கடலுக்குச் சென்றுவிட்டனர். கட்டுமரம், சிறு படகுகளில் மீன்பிடி தொழிலுக்குப் பாதுகாப்பு உபகரணங்களுடன் மீனவர்கள் செல்வதில்லை. புயல் கடலோர மக்களைச் சூறையாடியது. மீனவக் கிராமங்களில் அழுகையும் ஒப்பாரியும் கடல் அலைகளுக்கு மேலாக வீங்கி ஒலித்தது.

என்ன ஒரு கொடுமை! அவர்களது ஓலம் கேட்க அங்கே ஒருவருமே இல்லை! நாதியற்றுப் போனவர்களா இந்த மீனவ மக்கள்? ‘கடலுக்குப் போன மீனவர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்றறிய அரசுகள் சிறிதளவேனும் அக்கறை காட்டவில்லை. நிர்க்கதியாக அபயக்குரல் எழுப்பிய மீனவர்களை நமது கடலோர காவல் படையினர் கண்டு கொள்ளவில்லை என்பதுதான் மிகப்பெரிய சோகம். ‘சமூக, பொருளாதார அளவில் ஆற்றல் படுத்தப்பட்ட சமூகத்தினால் மட்டுமே பேரிடர்களை எதிர்கொள்ள முடியும்’ என வறீதையா வலியுறுத்துவதுவது இதனால்தானோ?

‘ஒரு பொழுதுபோக்குத் தலம் என்பதற்கு அப்பால் கடற்கரையின் சூழலியல், பொருளியல், பண்பாட்டுப் பெறுமதிகள் ஏராளம்’ என்பதைத் தரவுகளோடு வறீதையா பதிவு செய்கிறார்.

மீனவன் கடலோடுதான் பிறக்கிறான். கடல் அவனுக்குத் தாய்மடி. தினமும் கடலில் மிதக்கிறான், கண்ணீரில் கரைகிறான். கடலின் சலனங்களுக்கு அவன் அஞ்சுவதில்லை. அலையையும் புயலையும் எதிர்த்துப் போராடுகிற அவனது துயரம் யாருக்கும் புரிவதில்லை. ‘நிச்சயமில்லா வாழ்க்கை’யே அவனுடையதாக இருக்கிறது.

‘இருளோடு வெளியேறி வலைவீசினாலும்

இயலாது தரவென்று கடல் கூறலாகும்’

என்றொரு புதுக்கவிதை சொல்கிறது.

கடல் கொடுத்தாலும் கொடுக்காமல் போனாலும் அவன் கடலைக் கைவிட்டு வேறெங்கும் போய்விடமாட்டான். அவனது கடல் எல்லைக்குள் அவனே மகா பெரிய சக்கரவர்த்தி. கடலும் கடற்கரையும் அவனுக்கே சொந்தம். நேற்றுவரை இதுதான் உண்மையாக இருந்தது. இன்று, கடலோடு இயைந்து வாழ்ந்து வந்த இந்தப் பழங்குடி மக்களை அங்கிருந்து அரசு விரட்டியடிக்கப் பார்க்கிறது. அதற்காக எத்தனை கடல் மேலாண்மை அறிக்கைகள், மிரட்டல்கள்? கடலை மீனவனிடமிருந்து பிடுங்கிக் கொண்டால், அரசுதானே அவனது வயிற்றுப் பசிக்குச் சோறு போடவேண்டும்?

‘எனது பாரம்பரிய உடை கோவணமே’ (கட்டுரை: நெத்திலி மீனும் கட்டுச் சோறும்) என்று வறீதையா சொல்கிறார். அதில் ஆயிரம் அர்த்தங்கள் புதைந்திருக்கின்றன. மீனவர்களின் அந்தக் கோவணத்தையும் உருவி வானளாவிய தேவாலயங்களை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது (இருக்கிறது) கத்தோலிக்க சமயம்.

‘கடலோடிகள் கல்வி அறிவற்ற மூடர்கள், அகங்காரம் கொண்டலையும் முரடர்கள்’ என்று சிறு வயது முதலே என் பெற்றோராலும் சக ‘மெனக்கெடர்களாலும்’ (கடல்தொழில் சாராத பரவர்கள்) எனக்குக் கற்பிக்கப்பட்டு வந்தது என்பது என்னவோ உண்மைதான். ஆனாலும் இன்று வரையிலும் இம்மீனவர்கள் கல்வியிலும் பொருளாதார நிலையிலும் வெகுவாய்ப் பின்தங்கிப் போனதற்கு அவர்கள் நம்பிக்கை வைத்திருக்கும் கத்தோலிக்க சமயமே காரணம். ‘சமய நிறுவனம் ஒரு கொள்ளைக் கும்பல்’ என்பதை நான் அறிந்து கொண்டது மீசை அரும்பிய காலத்தில்தான். ‘கடற்கரைச் சமூகத்தின் ஆகப்பெரிய சேமிப்பும் முதலீடும் கல்வி சார்ந்ததாய் இருக்கவேண்டும்’ (கட்டுரை: தூண்டல்) என்னும் வறீதையாவின் குறிப்பு இந்தப் பின்னணியில் மிகமிக முக்கியமானது.

நீண்ட நெடுங்காலமாக மீனவ மக்களின் கல்விக் கண்களைத் திறந்துவிட முன்வராத கிறித்தவ சமயம் படைப்பிலக்கியம் குறித்தான எத்தகைய சிந்தனைகளை அவர்களிடம் வளர்த்தெடுக்க முன்வந்திருக்கும்? நெய்தல் இலக்கியம் முளைவிட வழியின்றிக் கடல் சமூகம் கருகிப்போனது குறித்து  வறீதையா மனம் வெதும்புகிறார் (கட்டுரை: கடலை எழுதுதல்).

என்னைப் போன்ற மாணவர்கள் உயர்நிலைப் பள்ளியில் ‘இலக்கிய ஆர்வத்தை வளர்த்துக் கொள்ள முயன்றபோது கத்தோலிக்கப் பாதிரியார்கள் அதை முளையிலேயே கிள்ளிவிடத் தயாராக இருந்தார்கள். பிஷப் ரோச் உயர்நிலைப் பள்ளியில் (இடிந்தகரை) படித்த காலத்தில் (1959-60) நான் ‘கண்ணன்’ என்ற சிறுவர் மாத இதழில் விலங்குகள் பேசுவது போன்ற ஒரு கற்பனைப் படைப்பை எழுதிய ‘மன்னிக்க முடியாத குற்றத்திற்காக’ப் பாதிரியார்களால் மரண அவஸ்தைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டேன். அதை எதிர்த்து நிற்க அப்போது எனக்குத் தெரியவில்லை, துணிவும் இல்லை. நான் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன். என் கண்களில் நீர் பெருகி வழிந்து கொண்டிருந்தது. அந்தப் பள்ளியின் தாளாளராக இருந்த- கிறித்துவின் அன்பையும் கருணையையும் வளர்த்திட வந்த- முரட்டுத் தோற்றம் கொண்ட ஒரு சாமியார் என்னை முழங்காலில் நிறுத்திக் ‘கசை’ கொண்டு அடித்துச் சிதைத்து இரத்தம் சொட்டச் சொட்ட என்னைப் பள்ளியிலிருந்து வெளியேற்றினார். அந்தப் பள்ளியிலிருந்த கத்தோலிக்கக் கிறித்தவ ஆசிரியர்களில் ஒருவர் முதலாய் எனக்கு ஆதரவாகக் குரல் கொடுக்க முன்வரவில்லை. எனக்காகக் குரல் கொடுக்க முன்வந்த ஒரே ஓர் ஆசிரியர் புலவர் இரா.நாராயணசாமி (பொன்பரப்பி) என்ற தமிழாசிரியர் மட்டுமே. ஆனால் மறு வருடமே அவர் அந்தப் பள்ளியிலிருந்து நீக்கப் பட்டிருந்தார். எதற்காக இதனை இத்தனை விரிவாக இங்கே நான் சொல்ல வேண்டும் என்று உங்களில் சிலர் கேட்கக் கூடும்.

தமிழிலக்கியப் பரப்பில், கடந்த 45 ஆண்டுகால இடைவெளியில் வெளிவந்த ’நெய்தல் புதினங்கள் பத்துப் பன்னிரண்டு இருக்கலாம்’ (பானுமதி பாஸ்கோ எழுதிய ‘நீலநிறப் பறவைகள்’ உட்பட) என்று தமது வருத்தத்தைப் பதிவு செய்கிறார் வறீதையா (கட்டுரை: கடல் பழங்குடியின் குரல்).

நான் பட்ட சித்திரவதைகளையெல்லாம் பார்த்த எந்த ஒரு மாணவன், தனது இலக்கிய உணர்வை வெளிப்படுத்த முன்வருவான்? இதே இலட்சணத்தில்தான் கிறித்தவக் கல்விக் கூடங்கள் அப்போது இயங்கிக் கொண்டி ருந்தன. இப்போதும் கூட மிகப்பெரிய மாற்றம் எதுவும் நிகழ்ந்து விடவில்லை.

***

வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் இதுவரை எழுதியுள்ள  40க்கு மேலான நூல்களில் பலவற்றை நான் படித்தறிந்து வியப்பில் ஆழ்ந்து போனதுண்டு. அவருக்கென்று வாய்க்கப்பெற்ற மிகக் கம்பீரமானதும் அவ்வளவு எளிதில் வேறு எவரும் கைப்பற்ற முடியாததுமான அந்த அற்புதமான நடை யழகில் நான் இலயித்துப் போனதும் உண்டு.

காலமெல்லாம் கடல் சார்ந்தும், கடலோர மக்கள் சார்ந்தும் சிந்தித்துக் கொண்டும் எழுதிக் கொண்டுமான மோனத் தவத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் இந்த மேலான மனிதரை நான் என்றும் போற்றுவேன். என்மீது கொண்டிருக்கும் பெருமதிப்பின் பொருட்டு இந்நூலுக்கு என்னிடம் அறிமுகவுரை கேட்டிருக்கிறார் என்பதில் எனக்கு இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி. இது இப்போதும் கூட முடிவடையாத ஓர் அறிமுகவுரையே! இன்னமும் சொல்வதற்கு ஏராளமான சங்கதிகள் என் மனதிற்குள் புதைந்து கிடக் கின்றன.

இப்போது நான் அந்த முதல் கேள்விக்கு வருகிறேன்.

‘கடல் பழகுதல்’- அது என்ன அத்தனை எளிதாமோ?

ஆமாம். அது எளிதாகும். மிகமிக எளிதாகும். அவர் படைத்தளித்திருக்கிற ‘கடல் பழகுதல்’ போன்ற நூல்களைப் படித்து உணர்ந்து கொண்டால் போதும்!

 

பானுமதி பாஸ்கோ

கோயம்பத்தூர்.