கடலும் நிலமும் : ஒரு மறுவாழ்வுத் தேடல்-ஹெச்.ஜி.ரசூல்

இயற்கைப் பேரிடர்களான பூகம்பம், நிலச்சரிவு, சூறாவளி, பெருவெள்ளம், சுனாமித் தாக்குதல் ஆகியவை பல்லாயிரக் கணக்கில் உயிர்களை எதிர்பாரா நிலையில் பலிவாங்கியுள்ளன. இதற்கொரு இணைதளத்தில் அணுகுண்டு வெடிப்புகளாலும் யுத்தங்களாலும் ஏவுகணை வீச்சுகளாலும் ஆக்ரமிப்பின் கொலை வெறித் தாண்டவங்கள் திட்டமிட்டே செயல்படுத்தப்பட்டு உயிர்களையும் வாழ்வையும் அழித்துள்ளன. குழந்தைகளையும் பெண்களையும் திரிசூலமுனைகளில் பலிவாங்கிய பயங்கர வாதத்தின் அச்சுறுத்தல் குஜராத்தில்கூட வெளிப்பட்டது. உயிர்கள் பலிவாங்கப்படும் இச்சம்பவங்கள், ஒருபுறம் இயற்கை இருப்பின் சமன்குலைவினாலும் மறுபுறம் சமுதாய இருப்பின் சமன்குலைவினாலும் நிகழ்ந்தவண்ணம் உள்ளன. எதிர்பாராதது திட்டமிடப்பட்டது என்பதான இரண்டு நோக்கங்கள் இச் சம்பவங்களில் தொழிற்படுகின்றன.

ஆழிப்பேரலைத் தாக்கத்தினை அறிவியல் ரீதியாக எதிர் கொள்வதென்பதும் அலையடித்துச் சாய்த்த பல்லாயிரக்கணக் கான மீனவர் வாழ்வை மீட்டுருவாக்கம் செய்தல் என்பதும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புகொண்டுள்ளன.

டிசம்பர் 26, 2004 சுனாமித் தாக்கத்தினால் தமிழகம் முழுவதும் 13 மாவட்டங்களில் 376 கிராமங்களில் ஏறத்தாழ 7995 பேர் இறந்துள்ளனர்; 846 பேர் காணாமல் போயுள்ளனர்; 1,50,000 குடும்பங்களுக்குமேல் குடிசைகளை இழந்துள்ளன. இப்பின்னணியை மனத்தில் கொண்டு ஆழிப்பேரலைக்குப் பின் நிகழ்ந்த/நிகழவேண்டிய மீட்பு, நிவாரணம், மறுகட்டு மானம், மறுவாழ்வு பகுதிகளை உள்ளடக்கிய கருத்தாடல்கள், நேர்முகங்களாகவும் களச்செய்திகளாகவும் மக்கள் குரல் களாகவும் முனைவர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், அருட்திரு ஜோசப் ஜஸ்டல் ஆகியோர் தொகுத்து மறுஆய்வுக்கு முன் வைத்துள்ளனர். இது பன்முகத் தன்மைமிக்க ஓர் உரையாடல் ஆவணமாகவே விளங்குகிறது. 

ஆழிப்பேரலை மீட்புப் பணியும் மறுகட்டுமானமும் அரசுத்துறை, தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்கள் மற்றும் சமய நிறுவனங்களின் வழியாக நடந்தேறியுள்ளன. குறுகிய காலத் திட்டங்கள், நீண்டகாலத் திட்டங்களென இருமைத் தன்மை கொண்டிருந்தபோதிலும், இவற்றின் நம்பகத்தன்மை, நேரடியாக மக்களுக்கு நன்மை சென்று சேருதல் உள்ளிட்ட அம்சங்களில் தீர்க்கமான விளைவுகள் ஏற்பட்டுள்ளனவா என்று உறுதியாகச் சொல்ல முடியாது.

அரசுத்துறை சார்ந்து நிரந்தரக் குடியிருப்புகள் உள்ளிட்ட மறுகட்டுமானப் பணிகளுக்கு இரண்டாயிரம் கோடி ரூபாய் களுக்கு மேல் ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டு ஏறத்தாழக் குறியீட்டு இலக்கை அடைந்துள்ளதாகவும் மீன்வளத்துறை, வருவாய்த் துறை, ஊரகவளர்ச்சித்துறை, கல்வித்துறை, சமூகநலத்துறை உள்ளிட்டவை மூலமாக இப்பணிகள் நிறைவேற்றப்பட்டுள்ள தாகவும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. பாதிக்கப்பட்ட 1,18,572 குடும்பங்களுக்கான நிவாரண உதவிகளும் இறந்தவர்கள், காணாமல்போனவர்கள், உடல் உறுப்பு இழந்தவர்களுக்கான இழப்பீட்டுத் தொகைகளும் இதில் உள்ளடங்கும்.

இத்தோடு நிரந்தரத் திட்டச் செயல்பாடுகளுக்காக மூன் றாண்டிற்கு உலக வங்கியின் அவசரகாலச் சுனாமி மறுகட்ட மைப்பு திட்டம் (ETRP-Emergency Tsunami Reconstruction Project) ரூபாய் 1852 கோடியும் ஆசிய வளர்ச்சி வங்கியின் சுனாமி அவசரகால உதவித்திட்டம் (TEAP-Tsunami Emergency Assistance Project) ரூபாய் 629 கோடியும் ஒதுக்கீடு செய்துள்ளன. தமிழக அரசின் அறிக்கை ஒன்று (Tsunami related activities in Tamilnadu as on 31-03-2006) இவ்விவரங்களைக் குறிப்பிடுகிறது.

இத்தகவல்கள் நம்முன் எழுப்பும் கேள்வி இதுதான். நிதியுதவி, பொருள் உதவி வழியிலான நிவாரண உதவிகள் பாதிக்கப்பட்ட மக்களைச் சென்றடைந்த அளவுக்கு, மறு கட்டுமானப் பணிகளின் நிதி ஒதுக்கீட்டுப் பயன் முழுமையாக மீனவ மக்களுக்குச் சென்று சேர்ந்துள்ளதா? பெரிய கட்டுமான நிறுவனங்கள், ஒப்பந்தக்காரர்கள், அரசியல் தரகர்கள் கைகளில் சிக்கியுள்ள இத்திட்டப்பயன்கள் குறித்த முறையான கண் காணித்தல் மற்றும் மதிப்பீடு செய்தல் (monitoring and evaluation) அனைத்தும் முழுமைபெறாமலே உள்ளன.

மேலும் மறுகட்டுமானத் திட்டங்களோடு இப்பிரச்சினைகள் தீர்ந்துவிடுவதில்லை. சுனாமிக்கு முன்/சுனாமிக்குப் பின் எனக் கடலோரக் கிராமங்களில் வாழும் மக்களின் வாழ்வியல் நிலை குறித்தும் குறிப்பாக வளரிளம் பெண்கள், கர்ப்பிணிப் பெண்கள், பாலூட்டும் தாய்மார்கள், 0-6 வயது குழந்தை களின் ஊட்டச்சத்துநிலை குறித்தும் மதிப்பீடுகள் எதுவும் முறையாக இல்லை. ஒரு வயதிற்குள் இறக்கும் சிசு மரணவிகிதம் (Infant Mortality Rate), இறந்தே பிறக்கும் குழந்தை (Dead born), பிறக்கும் போது இறக்கும் குழந்தை (Still birth), மற்றும் பிரவசத்தின் போது தாய் மரண விகிதம் (maternal mortality rate) உள்ளிட்ட முக்கியக் குறியீடுகளின் வழியாக உடல்நல அரசியல் சார்ந்து வாழ்வின் இருப்பைப் பரிசீலித்தல் முற்றிலுமாக விடுபட்டுப் போயுள்ளதாகவே தெரியவருகிறது.

கிறிஸ்தவ அமைப்புகள் மற்றும் யூனிசெப், வேல்டு விஷன் உள்ளிட்ட சர்வதேச அமைப்புகளும் பலப்பல தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்களும் சுனாமி நிவாரணத்துக்கு செய்த நிதி முதலீடுகள் வளர்ச்சித் திட்டப்பணிகள், செயல்பாட்டின் பிரதான நோக்கங்கள் உள்ளிட்ட நடவடிக்கைகளும் விரிவாக, தனியாக ஆய்வு செய்யப்படவேண்டும். கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் மட்டும் ஏறத்தாழ 49க்கும் மேற்பட்ட அரசு சாரா நிறுவனங்கள் (ழிநிளி) செயல்பட்டுக் கொண்டிருக் கின்றன என்கிற குறிப்பை இவ்வேளையில் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

சுனாமித் துயர்துடைப்புக்கென வழங்கப்பட்ட அனைத்து அரசாணைகளும் மேலிருந்து கீழ் என்பதான மையத்திட்ட மிடல் பாணியிலேயே வெளிவந்துள்ளன. எனவேதான் கடல் சார் மக்களின் தேவைக்கும் வாழ்வின் இருப்புக்கும் சம்பந்த மில்லாதவைகளாக அவற்றில் பல வெளிப்பட்டுள்ளன. இது குறித்துக் கறுப்பு அரங்கு இயக்குநர் சுரேஷ் தர்மாவும் விவாதிக் கிறார். இந்த வகையில் ஒன்றுதான் மீனவர்களுக்குக் கட்டித் தரப்படும் நிரந்தரக் குடியிருப்புகள் கடலிலிருந்து 500 மீட்டர் தள்ளியிருக்க வேண்டும் என்னும் அரசாணை.

இக்கருதுகோள் எப்படி மீனவர்களின் அன்றாடத் தொழில் வாழ்வுக்கு ஏற்புடையதாக அமையவில்லை என்பதான விஷயங் கள் இத்தொகுப்பினுள் நுட்பமாகப் பேசப்படுகின்றன. அருட்திரு. பிரான்ஸிஸ் ஜெயபதியின் பதிவும் இதில் முக்கிய மாகப்படுகிறது.

மொத்த மீனவர்களில் ஐம்பது சதவிகிதத்தினர் தொழில் முறையில் கட்டுமர மீன்பிடிப்பினையும் முப்பது சதவிகிதத்தினர் பைபர் போட் மூலமும் இதர இருபது சதவிகிதத்தினர் இயந்திரம் பொருத்திய மற்றும் விசை மீன்பிடி படகு மூலமாகவும் மீன்பிடித் தொழிலில் ஈடுபட்டுவருகின்றனர். அதிகப்படியான சதவிகிதக் கட்டுமர மீனவர்களுக்குக் கடற்கரை ஓரத்தில் குடியிருப்புகள் இருந்தால்தான் செயல்பட முடியும். ‘கடல் மணலில் படுத்துக்கிடந்து கடல் அலைமாறும் சத்தம் கேட்ட வுடன் வலையை எடுத்து நடு இரவில் கடலில் செல்லும் கட்டுமரக்காரனுக்குக் கடற்கரையில்தான் வீடுவேண்டும்’ என்பதாக இக்கருத்தாக்கங்கள் விவாதிக்கப்படுகின்றன.

உணவு விடுதிகள், தொழிற்சாலைகள், கடற்கரைப் பண்ணை விடுதி மையங்கள், பன்னாட்டு நிறுவனங்கள், இறால் பண்ணை களுக்கு இந்த 400 மீட்டர் அரசாணை பொருந்தாது. மீனவர் களின் வாழிடங்களுக்கு மட்டுமே இந்த நிர்பந்தம் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதை நாகப்பட்டினம் பத்திரிகையாளர் சேதுராமலிங்கம் முன்வைக்கிறார்.

நெத்திலி நிறையக் கிடைக்கும் பருவத்தில் அவற்றைக் கடற்கரையில்தான் உலரவைக்க முடியும். இதுபோல் வலை களைக் காயப்போடுவது, கட்டுமரங்கள், படகுகள் நிறுத்துவது என்பதான நடைமுறை அறிவு சார்ந்த அறிவினை அரசு எந்திரத்தின் அரசாணைகள் கண்டுகொள்வதே இல்லை.

இவ்விவாதங்கள் மையத்திட்டமிடல் கருத்தாக்கத்திற்கு மாற்றாக ‘மக்கள்சார் திட்டமிடல்’ என்பதான புதிய கண்ணோட்டத்தை நோக்கிச் சிந்திக்கவைக்கின்றன. அரசின் திட்டங் களுக்கும் மக்களுக்கும் இடையில் இருக்கும் இடைவெளியும் முரண்பாடும் இங்கு அம்பலப்பட்டுப்போகின்றன.

இதுபோன்றே கடலோர ஒழுங்காற்றுச் சட்ட விதி களுக்கு மாறுபட்டு 500 மீட்டருக்கு உள்ளான மீனவர்களின் குடியிருப்பு நிலங்களை அரசே கையகப்படுத்தும் என்பதும் மீனவர்களிடமிருந்து கடற்கரையும் நிலமும் பறித்தெடுக்கப் படும் அபாயமும் மூடிமறைக்கப்பட்ட உண்மைகளாகும்.

ஒரு மக்கள்நல அரசின் முக்கியக் குறிக்கோள் என்பது இயற்கைப் பேரிடர் சூழல்களை எதிர்கொள்ளும் விதத்திலான பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளைத் திட்டமிட்டு செய்தலே ஆகும். இனி ஒரு சுனாமி அபாயத்திலிருந்து மக்களைப் பாதுகாப்பது எப்படி என்பது குறித்த கருத்துகளும் இத் தொகுப்பில் பரவலாகப் பதிவுசெய்யப்படுகின்றன.

நிலநடுக்க அதிர்வு 7.5 ரிக்டர் அளவைத் தாண்டும்போது சுனாமி அலைகள் உருவாகும் நிலையில் சுனாமி எச்சரிக்கை மையங்கள் அமைக்கப்படுவது இவற்றில் முக்கியமானது. இருபத் தாறு நாடுகள் ஒருங்கிணைந்து பசிபிக் பெருங்கடல் நாடுகளில் 21 மையங்களில் கடலுக்கடியில் ரூ.125 கோடி செலவில் சுனாமி மீட்டர்கள் நிறுவப்பட்டுள்ளன என்பதான தகவல் குறிப்பின் வழியாகவும் இது குறித்து யோசிக்கலாம்.

தூண்டில் வளைவுகள், தடுப்புச்சுவர்கள் சுனாமி பேரலை யின் கொடூரங்களிலிருந்து மக்களைப் பாதுகாக்குமா என்பதான விவாதமும் எழுகிறது. சுனாமி அலைகள் இரண்டு பனைமரம் உயரத்திற்கு மேலெழும்பி வருகையில் இத்தடுப்புச் சுவர்கள் எவ்விதப் பாதுகாப்புக் கேடயங்களாகச் செயல்படபோகின்றன என்பதான அறிவியல் அணுகுமுறையும் முன்வைக்கப்படுகிறது. 

இச்சூழலில் மணல்திட்டுகளை அகழ்வதையும் இறால் பண்ணைகள், கடற்கரைப் பண்ணை விடுதிமைய அமைப்பு கள் உருவாக்கமும் இயற்கை அரண்களை நிலைகுலையச் செய்கின்றன. இவ்வேளையில் கடற்கரை ஓரங்களில், காயல் களில், ஆற்றுமுகத்துவாரங்களில் மரங்கள் அடர்த்தியாக நடுவது, அலையாத்திக் காடுகளை உருவாக்குவதென்பது சுனாமிப் பேரலைத் தாக்குதல்களிலிருந்து தற்காத்துக்கொள்வதற்கான ஏற்பாடாகவும் கருதலாம். ஐப்பானியத் தொழில் நுட்பத்தின் சுனாமிப் பாதுகாப்பு வீடுகள் குறித்தும் கவன ஈர்ப்பு கொண்டு வரப்படுகிறது. இவ்வாறான தொலைநோக்குப் பார்வையை ஆளும் அரசுகளும் கொண்டிருக்கவேண்டும் என்பதான நிர்பந் தத்தை, கொள்கை வழிகாட்டுதலை இத்தொகுப்புநூல் மௌன மாகப் பிரச்சாரம் செய்கிறது.

சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட மீனவ மக்கள்மீது பிறர் காட்டிய அனுதாபம், பேருதவி என்பதான செயல்பாடுகளுக்கு உள்ளே உறைந்து கிடக்கிற ஆதிக்க மனோபாவங்கள் குறித்த மறுவாசிப்பும் இன்று தேவைப்படுகிறது. இது கருத்தாக்க நிலையில் கருத்தாடல்களாகப் பேசப்பட்டும் புனைவுபடுத்தப் பட்டும் வந்துள்ளது.

‘பசியாய்க் கிடந்த மீனவர்களுக்குச் சாம்பார் சாதப் பொட்டலத்தை வழங்கினோம். அவர்கள் அதனைத் தூரவீசி எறிந்தார்கள். மீன்குழம்பும் சோறும் வேண்டுமாம்’.

‘நிறையத் துணிமணிகளை அள்ளிச் சொமந்து கொடுத் தோம். பழைய துணிமணி தேவையில்லையாம். புதுத்துணி கேட்கிறார்கள் . . .’

‘கிடைக்கிற காசையெல்லாம் டாஸ்மாக் கடையில் குடித்துத் தீர்க்கிறார்கள்’

‘வேறு வேலைக்கு எதுவும் போகாம எப்போதும் சீட் டாட்டம் தான். இது சாதாரண சுனாமியல்ல . . . தங்கச் சுனாமியாக்கும் . . .’

குழந்தைகளை, மனைவியை, கணவனை இழந்து வீடு வாசலற்று நிராதரவாக நின்ற மீனவர்களைப் பார்த்து இப் படியான உரையாடல்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன.

மீனும் சோறும் தின்னும் உணவுப் பழக்கமுள்ளவர் களுக்குச் சாம்பார் சாதம் விருப்பப்படாத ஒரு பொருளாகத் தான் இருக்கும். காய்கறி மட்டும் சாப்பிடும் பிராமணர்கள்/சைவர்களிடம் மீன்சோறு தின்னக்கொடுத்தால் தின்பார்களா. . .?

கொடுப்பவன் நான் உயர்ந்தவன் ஙீ வாங்குபவன் நீ தாழ்ந்தவன் என்பதாகப் பேருதவியின் போர்வைக்குள் மறை முகமாகக் கட்டமைக்கப்பட்ட அதிகாரத்தின் கருத்தாடல் களாகவே இவற்றைப் பார்க்கலாம். நுண் அரசியல் களங் களின் வழியாக மீனவர் பற்றிய பிறரது மனோபாவங்களையும் கட்டுடைக்க வேண்டியுள்ளது. இது குறித்த பார்வைத் தேடல்களும் இத்தொகுப்பில் இடம் பெற்றுள்ளன.

இத்தொகுப்பில் மேலெழும்பிவரும் மற்றுமொரு கருத் தாக்கமாக ‘மாற்றுத்தொழில் சித்தாந்தம்’ தொழிற்படுகிறது. இதற்காக முன்வைக்கப்படுகிற நியாயங்கள் பல இருப்பினும் நவீனத் தொழில் நுட்ப வளர்ச்சி சார்ந்து மீன்தொழில் எட்ட வேண்டிய எல்லைகளுக்கு மாற்றாகப்  பிறதொழில்களை நோக்கிச் செல்லுதல் விவாதத்திற்குரிய ஒன்றாகவே உள்ளது. அதுவும், பெருவாரியான மீனவத்திரளுக்குப் போதிய வரு மானத்தை மாற்றுத் தொழில்கள் உருவாக்கித் தரப்போ கின்றனவா என்ற கேள்வியும் எழாமலில்லை.

ஒரு ஒட்டுமொத்த சமூக வளர்ச்சியின் வெளிப்பாடாக உயர்கல்வி பெற்றுப் பொறியாளர்களாக, மருத்துவர்களாக, பேராசிரியர்களாக மீனவச் சமுதாயம் பணிமுறைமை பெறுவது இயல்பு. அரபு நாடு பயணங்களையும் இத்தோடு இணைத்துக் கொள்ளலாம். மண்டைக்காடு கலவரத்தை (1982) தொடர்ந்து நியமிக்கப்பட்ட வேணுகோபால் கமிஷனின் பரிந்துரைப்படி காவல்துறை, போக்குவரத்து துறையில்-குறிப்பாக அரசு மற்றும் அரசுசார் துறைகளில் மீனவர் பணியமர்த்தப்படுதல் வேண்டும் என்பதும் கல்வி, வேலைவாய்ப்பு சம்பந்தப்பட்ட முக்கியக் கருத்தாகும்.

குமரி மாவட்டத்தில் 68 கி.மீ. கடற்கரையில் மிக நெருக்க மான மக்கள் தொகை இருப்பில், உழைப்புக்கேற்ற மீன்பாடு என்னும் விகிதம் வீழ்ச்சியடைந்துள்ளதும் மீன்வளம்    குறைந் துள்ளது, மீன்பிடி குறைவின் காரணமாக ஆனி, ஆடி மாதங் களில் வேறு மாநிலங்களுக்கும் மீனவர் இடம் பெயர்தலும் ஆலைக்கப்பல்கள், ரட்சச வலைகள் போட்டு எல்லா வகை மீன்களையும் அரித்து எடுத்துவிடுவதும் மிகை மீன்பிடித்தலும் மீனவர் தொழில் வாழ்வை நெருக்கடிக்கு ஆளாக்கியுள்ளன இதுவே மாற்றுத்தொழில் சித்தாந்தத்திற்கான அடிப்படை களாக முன்வைக்கப்படுகின்றன.

எனினும் இயற்கையாக, சுதந்திரமாகப் பெற்றிருக்கிற கடல் வெளி வாழ்வைப் புறக்கணித்துவிட்டு மீண்டும் குமஸ்தாக் களாக நாற்காலிகளுக்கடியில் முடங்கிப் போகிற வாழ்வு உலகமயமாதலின் நிர்பந்தமாகவும்கூட இருக்கலாம். இது தொண்ணூறு விழுக்காடு அடித்தளச் சமூக மீனவர்களுக்குச் சாத்தியமாவதில் சிக்கல்களும் உண்டு. எனினும் பாரம்பரிய அறிவைப் பாதுகாத்தலும் கடற்புறத்தை நேசித்தலும் வட்டார மயமாக்கலையும் ஜனநாயக பூர்வமான கடல் தொழில் வாய்ப் பின் விரிவாக்கலையும் முதன்மைப்படுத்தியே சிந்திக்க வேண்டியுள்ளது.

பாரம்பரிய அறிவு, நவீனத் தொழில்நுட்பம் இணைந்த கடல் மீன்தொழில், சூழலியல்சார் உயர்கல்வி குறித்த கவனம் மீனவ சமுதாய உள்கட்டமைப்பிலிருந்து உருவாகிவரமுடியும். அதற்கான எத்தனிப்புகளைச் செய்கையில் மாற்றுத்தொழில் சித்தாந்தம் குறித்து மறுபரிசீலனை எழக்கூட வாய்ப்புண்டு. 

கத்தோலிக்க சமய நிறுவனத் தலைமை சார்ந்த உறவும் முரணும் தொடர்ந்து விவாதத்திற்குள்ளாகி உள்ளன. மீனவக் குடும்ப சமூகவியல் பிரச்சினைகள் பலவும் இந்நூலில் அடை யாளம் காட்டப்பட்டுள்ளன. கடலிலிருந்து பிடித்துவரும் மீன்களை விற்பதிலான இடர்ப்பாடுகள், தரகுச் செயல்பாடு, மீன்மதிப்பு, மீளமுடியாத கடன், சேமிப்பின்மை, குடிப்பழக்கம் எனப் பலவகைகளில் இப்பிரச்சினைகள் எதிர்கொள்ளப் பட்டு வருகின்றன.

சுனாமிக்குப் பின் மீனவச் சமூகக் குடும்ப உறவுகளிலும் மீனவர்-தலித்துகள் உறவுகளிலும் புதிய பிரச்சினைகளை அடை யாளம் கண்டு அதற்கான தீர்வுகளையும் வழிகாட்டுதல்களை யும் இணைத்துப் பேசவேண்டியுள்ளது. மறுதிருமணம் இதிலொரு பிரச்சினையாக உள்ளது. மனைவியை இழந்த நடுவயதைத் திருமணத்திற்குத் தேர்வுசெய்யாமல் மிக இளவயதுப் பெண் களைத் திருமணம் செய்ய முயல்கின்றனர். இவ்வாறான சில திருமணங்கள்கூட நடைபெற்றுள்ளன. மற்றுமொன்று விரக்தி, வெறுப்பு, மனஉளைச்சல் காரணமாகத் தற்கொலைச் சம்பவ எண்ணங்கள் உருவாகிப் பலகுடும்பங்களைப் பாதிப்புக்கு உள்ளாக்கப்பட்ட மக்களுக்கான மாற்றுச்சூழலும் மறுவாழ்வும் உளநலக் கவனிப்பும் (psychosocial care) மிகத் தேவையாக உள்ளன. இத்திசைவழியில் புதிய பிரச்சினைகளைக் கூர்ந்து நுட்பமாகக் கண்டறிய வேண்டியுள்ளது.

இத்தகைய விளிம்புநிலை சார்ந்த பார்வையையும் பன்னோக்கு உணர்வுத்தூண்டல்களையும் அறிவார்ந்த கொள்கை வழிகாட்டுதல்களையும் ஒருங்கே கொண்டுள்ள உரையாடல் தொகுப்பாக இந்நூல் அமைந்துள்ளது. முனைவர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தினுடைய தொடர்ச்சியான அறிவுச் செயல்பாட்டுக்கும் களச்செயல்பாட்டுக்கும் கிடைத்த வெற்றியாகக்கூட இந்நூலைக் கருதலாம்.

நெஞ்சார்ந்த வாழ்த்துகளுடன்

ஹெச்.ஜி. ரசூல்

தக்கலை 

09.05.2006