எல்லோரும் பேசுகிறார்கள் மீனவனைத் தவிர . . . ஹாமீம் முஸ்தபா

ஆழிப்பேரிடருக்குப்பின் என்னும் நூலை முனைவர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், அருட்திரு.ஜோசப் ஜஸ்டஸ் இருவரும் இணைந்து உருவாக்கியிருக்கிறார்கள்.

சுனாமி பேரழிவுக்குப் பிந்தைய கடல்சார் மக்களின் வாழ்க்கையை மறுகட்டமைப்பு செய்வதுபற்றிய சிந்தனைகள் நூல் முழுவதும் பரவிக்கிடக்கின்றன. நேர்காணல், உரை யாடல், கனவு, விவாதம் என்ற நான்கு பிரிவுகளில் இந்த செய்திகள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன.

தொலைக்காட்சி ஊடகங்கள் சந்தை வியாபாரம் செய் வதையே பிரதான தொழிலாகக் கொண்டிருக்கக்கூடிய இன்றைய ஊடகச் சந்தையில் நாஞ்சில் நாதம் என்ற தொலைக்காட்சி நிறுவனம் இதுபோன்ற ஒரு உயிர்நாடிப் பிரச்சினைக்காகத் தனது தொழில் நுட்பங்களைச் செலவழித்திருப்பது பாராட்டிற் குரியது.

இந்த நூலில் மையப்படுத்தப்பட்ட செய்திகளாக நாம் கீழ்க்கண்டவற்றை வரையறை செய்து கொள்ளலாம்.

1. கடல்சார் மக்களை ஜனநாயக செயல்பாட்டுக்குள் கொண்டு வருவது. 

2. சுகாதார மற்றும் அடிப்படை வசதிகள் எதுவுமின்றி இருக்கின்ற கடல்சார் குடியிருப்புகளை மாற்றி சுகாதார அடிப்படை வசதி இவற்றுடன் கூடிய பாதுகாப்பான குடியிருப்பு களை உருவாக்கிக் கொடுப்பது.

3. கடல் தொழிலை மட்டும் நம்பியிருக்கும் இந்த மக்களை இன்றைய நவீன அறிவியல் மற்றும் தொழில் நுட்பக் கல்வி யுடன் இணைப்பது.

4. இவையெல்லாவற்றையும் சட்டபூர்வமாகவும் அறிவியல் பூர்வமாகவும் கையாள்வது.

நூலின் செய்திகள் பெரும்பாலும் இந்த நான்கு சிந்தனை களை மையப்படுத்தியே செல்லுகின்றன. இந்த சிந்தனைகளை நம்மோடு இந்த நூலின் வழியாக பரிமாறக்கூடியவர்கள் கல்வி யாளர்களாக, களப்பணியாளர்களாக, சமயப்பணியாளர் களாக, தொழில்சார் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடக்கூடியவர் களாக, தொண்டு நிறுவனக்காரர்களாக இருப்பதை அவர் களைப் பற்றிய குறிப்புகளின் வழியே அறிய முடிகிறது. இவர் களின் கவலை, கடல்சார் மக்களின் முன்னேற்றம் குறித்த அக்கறை, நிரந்தரமாக கடல் சார்ந்தும் கடல்சார் மக்கள் சார்ந்தும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்ற பிரச்சினைகள் தீர்க்கப் பட வேண்டும் என்ற தீவிரம் எல்லாம் இந்த நூலில் பதிவாகி யிருக்கும் இவர்களின் கருத்தாடல்கள் வழியே அறியமுடிகிறது.

கடற்கரைக் கிராமங்களை, அந்த கிராமத்தில் வாழ்கின்ற மக்களை ஜனநாயகப் பாதைக்கு இழுத்து வரவேண்டும் என்பது முக்கியமான ஒன்று. அந்த ஜனநாயகப் பாதை எதுவாக இருக்க வேண்டும் என்ற கேள்வி எழுகிறது. இந்த நூலில் ஜனநாயகம் என்ற விவாதம் நிகழும்பொழுதே (எட்வின்) அது நமக்கு அறிமுகமான பாராளுமன்ற ஜனநாயக வடிவிலேயே அறிமுக மாகிறது. அடிப்படையில் நாம் பழக்கத்தில் வைத்திருக்கக் கூடிய ஜனநாயக முறைகளில் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் சில படிநிலைகள் இருக்கின்றன. குடியரசுத் தலைவராக இருக்கக்கூடியவர் சில சிறப்பு அதிகாரங்களைப் பெற்றவராக இருக்கிறார். பிரதமராக இருக்கக்கூடியவர் சில தனி அதிகாரங் களைப் பெற்றவராக இருக்கிறார். நம்முடைய ஜனநாயக அமைப்புமுறை அதிகாரங்களைப் பரவலாக்குவதற்குப் பதில் அதை சிலபேர்களிடம் அல்லது சில மையங்களில் குவித்து வைத்திருக்கிறது. இதுபோன்ற ஒரு ஜனநாயக முறையை இயல்பிலேயே சுதந்திரமும் சமத்துவமும் கொண்டிருக்கக் கூடிய ஒரு கடல்சார் மீனவரால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியுமா என்ற கேள்வி எழுகிறது. அவர்களுக்கான ஜனநாயக அமைப்பு என்பது அவர்களின் சமூக அமைப்பின் மாதிரியிலிருந்து உருவாகு வது என்பதே சரியாக இருக்கமுடியும். எல்லா விதமான ஒடுக்குமுறைகளின் கூறுகளையும், வாய்ப்புகளையும் உள்ளடக்கி இருக்கக்கூடிய நமது ஜனநாயக மாதிரிகளை மீனவர்கள் மீது செலுத்துவதென்பதும் அல்லது அவர்களை இதன் பக்கம் ஈர்ப்பது என்பதும் சிக்கலான ஒன்று. இந்த நூலில் ஒரு விவாதம் பெண்களை தலைமைத்துவத்திற்கு கொண்டு வருவது பற்றி நடைபெறுகிறது. ஏற்கனவே கடல்சார் சமூகம் பெண்களின் தலைமைத்துவத்தைப் பெற்றிருந்தது என்பது இந்த நூலில் கவனப்படுத்தப் பட்டிருக்கிறது (ஜான்குழந்தை), ஜனநாயக அமைப்பு பற்றி பரிசீலிக்கும்போது இவற்றையும் கவனப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. சுனாமியால் பாதிப்புக்குள்ளானவர்களில் பெண்கள் சரிபகுதியினர் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் பற்றிய விவாதங்கள் சுனாமிக்குப்பிந்தைய விவாதங்களில் போதிய அளவுக்கு கவனப்படுத்தப்படவில்லை என்பதும் குறிப்பிடத் தகுந்தது.

இந்த நூலில் தீவிரமாக விவாதிக்கப்பட்ட மற்றொரு விசயம் பாதுகாப்பான குடியிருப்புகள் பற்றியது. கேரளா உட்பட பல மாதிரி குடியிருப்புகள் பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தப் படுகின்றன (சோபனராஜ், வறீதையா). கடற்கரைக் குடியிருப்பு களின் அமைப்பு முறையே சுனாமியின் பேரழிவு இவ்வளவு தீவிரமாக இருந்ததற்கு காரணம் என்ற கருத்தும் இந்த நூலில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது (வறீதையா, லாசரஸ்). தமிழ் இலக் கியத்தின் தொன்மையான சங்க இலக்கியம் வழியே நம்முடைய வாசிப்புகளை ஓடவிட்டால் குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என்று தமிழ் நிலங்களை வகைப்படுத்தி அதில் மலை வாழ் மக்களையும், வனவாழ் மக்களையும் தலை மக்களாக வியந்து பேசுவதையும் படிக்கலாம். இரண்டாயிரம் ஆண்டு களுக்கு முன்பு தமிழ் சமூகத்தின் தலைமக்களாக இருந்தவர் கள் இன்று சமூக அமைப்பில் ஓரத்திற்கு தள்ளப்பட்ட விளிம்பு மக்களாகவும் அரசின் பார்வையில் பழங்குடிகளாக, தலித்து களாக, மிகப் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களாகவும், நாகரீகம் உடையவர் கள் என்று கருதுபவர்களின் பார்வையில் காட்டுமிராண்டிகளாக வும், நாகரீகமற்றவர்களாகவும், கலாச்சாரமில்லாதவர்களாக வும் தெரிகிறார்கள். மனித சமூகம் அறிவியல் கண்டுபிடிப்பு களின் வழி நகரங்களைக் கட்டி எழுப்பியபோது இந்த மக்கள் மலைகளுக்கும், காடுகளுக்கும், கடற்கரை ஓரங்களுக்கும் விரட்டியடிக்கப்பட்டார்கள். நகரங்களை விழுங்கி ஏப்பம் விட்ட வயிறுகளுக்கு ஓய்வெடுக்கவும், சுரண்டவும் நகரங்களில் இடமில்லாமல் போனபோது மலைகளும், காடுகளும், கடற்கரை களும் அவர்கள் கண்ணில் பட்டன.  தொன்றுதொட்டு இயற்கை யின் காவலாளிகளாக இருந்துவந்த மக்கள் மலை வளத்தைப் பாதுகாப்போம் என்ற பெயரில் மலைகளிலிருந்து விரட்டி யடிக்கப்பட்டார்கள். பெரும் முதலாளிகளின் வயல்களுக்கு தண்ணீரைக் கொண்டு செல்ல பேரணைகள் கட்டப்பட்ட போது நதிக்கரை ஓரங்களிலிருந்து விரட்டியடிக்கப்பட்டார்கள். இப்படி ஒவ்வொரு இடத்திலிருந்தும் இந்த மக்கள் அவர்கள் விரட்டியடிக்கப்பட்டபோது சொல்லப்பட்ட காரணம் மக்களின் பாதுகாப்பு என்பதுதான். இப்போது கடல்சார் மக்களைப் பாதுகாப்போம் என்ற பெயரில் அவர்களைக் கடற்கரை யிலிருந்து விரட்டியடிக்கும் முயற்சிகள் நடைபெறுகின்றன. மீனவனின் உடலாய், உயிராய், இதயமாய், சுவாசமாய் இருக்கின்ற கடற்கரையை விட்டு அவனை அன்னியப்படுத்தும் முயற்சியின் ஒரு கண்ணியாகவும் வாய்பிளக்கிறது. ஐநூறு மீட்டர் தாண்டி பாதுகாப்பான குடியிருப்புகள் என்பதில் அரசின் தீவிரம் பற்றி நம்முடைய அச்சம் நியாயமானதாகவே இருக்கிறது.

ஐநூறு மீட்டர் தாண்டி மீனவர்களை குடியமர்த்தியபின் அந்த ஐநூறு மீட்டருக்கு உட்பட்ட பரப்பினை ஏகபோகத்தின் அல்லது அரசு எந்திரத்தின் இராட்சசக் கரங்கள் கபளீகரம் செய்யாது என்பதற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை. சென்னை யில் எண்ணூர் தொடங்கி குமரி மாவட்டத்தின் மணவாளக் குறிச்சி வரை பல்வேறு காரணங்களுக்காக கடற்கரை நிலங்கள் கபளீகரம் செய்யப்பட்டன என்பதும் கடற்கரை மக்கள் வலுக் கட்டாயமாக இடம் பெயரச் செய்யப்பட்டனர், படுகின்றனர் என்பதும் வரலாறு. இன்றைய உலகமயச் சூழலில் மற்ற எல்லா தொழில்களுக்கு முன்பாகவே மீன்பிடித்தொழில் பன்னாட்டு ஏகபோகங்களுக்கு ஆட்பட்டது என்பது இந்திய வரலாறு. எனவே கடற்கரை மக்களை அந்தந்தப் பகுதிகளுக்குள் பாது காப்பாகவும் சுகாதாரமாகவும் குடியமர்த்துவது மட்டுமே சிறந்த மாற்றாக இருக்க முடியுமே அல்லாமல் நாம் முயற்சி செய்யக்கூடிய ஐநூறு மீட்டர் தாண்டிய குடியிருப்புகள் என்பது அரசுகளின், வர்த்தக ஏகபோகங்களின் இரையாகவே முடியும்.

அதுபோன்றே மீனவ மக்களை வேறு கல்வித் துறைகளுக்குக் கொண்டு செல்வது பற்றிய யோசனைகள். இன்றைய சூழலில் ஆண்டுதோறும் அன்னியச் செலவாணியைக் கொண்டு குவிக்கக் கூடிய இந்த தொழிலிலிருந்து இந்த மக்களை அன்னியப் படுத்துதல் என்பது சரியாக இருக்காது. மாறாக, இந்தக் கடல் சார் தொழிலில் அது சார்ந்த கல்விப் பயிற்சிகளே, தொழில் முறையாக இருக்கமுடியும், அதுவல்லாமல் பொத்தாம் பொது வாக மீனவர்களுக்கான அறிவியல் கல்வி என்று சொல்வதும் நவீன தொழில்நுட்பக் கல்வி என்று சொல்வதும் அவர்கள் வாழ்வில் இருந்தும் அவர்களின் தொழிலில் இருந்தும் அவர் களை அன்னியப்படுத்துகின்ற ஒன்றாகத்தான் இருக்கும். இதன் அர்த்தம் பொதுக்கல்வியிலிருந்து மீனவனை அன்னியப்படுத்து வதல்ல. 

அடிப்படையில் ஆழிப்பேரிடருக்குப் பின் நூலைப் பொறுத்த வரை ‘நலம் நாடும் பார்வை’ ஒன்று மையச்சுடராக ஓடுவதை நாம் பார்க்கலாம். நலம் நாடுதல் என்பது மிக முக்கியமானது. அதிலும் விளிம்பு நிலை மக்களின் நலம் நாடுதல் என்பது காலத்தேவையானது. அதேவேளையில் மீனவ மக்களின் நலனுக் கெதிராக இருக்கக்கூடிய விசயங்களைக் கவனப்படுத்த வேண்டி யதும் மிகமுக்கியமானது. எல்லாப் பிரச்சினைகளையும் அந்த கடற்கரை மணலுக்குள் மொத்தமாகக் குவித்துப் போட்டு அதற்குள்ளேயே தீர்வுகளைத் தேடுவதைவிடவும் மீனவர் பிரச்சினை என்பது மீனவர்களுடையதாக இருக்கக்கூடிய அதே நேரத்தில் அது ஒரு தேசத்தின், அரசின் பொருளாதாரக் கொள்கை, மக்கள் நலன் இவை பற்றிய செயற்கைப் பிரச்சினை யாகவும் இருக்கிறது. கடற்கரை ஓரங்களில் தொழிற்சாலை களைக் கொண்டு குவிப்பது, செயற்கை இரால் பண்ணை களை உருவாக்குவது, அரிய மணல் வகைகளை விற்பனை செய்கிறோம் என்ற பெயரில் கடற்கரைகளை சின்னாபின்னப் படுத்துவது, கப்பல்களை விடுவதற்காக கால்வாய்களை அழித் தொழிப்பது, பருவம் அறிந்து மீன்பிடித்த காலம் போய் ராட்சச வலைகளைக் கொண்டு மீன்வளத்தைச் சூறையாடுவது, கடலின் இயற்கைப் பாதுகாப்பு அரணாக இருக்கக்கூடிய மணல் மேடுகளை, அலையாத்திக் காடுகளை நதிநீர்ப் படுகை களை நிர்மூலமாக்குவது என்று எல்லாம் கலந்த பிரச்சினை இது. கடலுக்குள் பூகம்பம் ஏற்படுகிறது என்ற உண்மையின் பின்னால் பூமி சூடாகிறது என்ற உண்மை இருக்கிறது. பூமி சூடாகிறது என்ற உண்மையின் பின்னால் நிலமும் காற்றும் நீரும், வனமும் கண்மூடித்தனமாக சுரண்டப்படுகின்றன என்ற உண்மையிருக்கிறது. இந்தப் பிரச்சினைகளையும் சார்ந்து இதற்குப் பின்னால் இருக்கக்கூடிய அரசியல் அடையாளங்களை யும் சார்ந்து கடற்கரை மக்களின் பிரச்சினைகளைப் பரிசீலித் தோம் என்று சொன்னால் இது இன்னும் பல வெளிச்சங்களை நமக்குத் தரலாம்.

இந்த நூலில் பேசப்பட்ட சிந்தனைகள் இவையெல்லாற்றை யும் சார்ந்தோ/மறுத்தோ விவாதிக்கின்றன. விவாதங்களும் மிகத்தீவிரமாகவே வந்து விழுந்திருக்கின்றன. ஆனால் அடிப்படை யான ஒரு சிக்கல்-பண்பாட்டுப் பார்வை முன்வைக்கப்பட வில்லை. அறிவியல் அணுகுமுறைகள், சட்ட ரீதியான பிரச்சினை கள் விவாதத்துக்கு உள்ளான அளவிற்கு பண்பாட்டு விவாதங்கள் தீவிரப்படவில்லை. இந்த விவாதங்களில் பங்கேற்றவர்கள் தொடங்கி, நாம் உட்பட அனைவரும் மீனவர் வாழ்விலிருந்து அந்நியப்பட்டதன் காரணமாகவும் இது நேர்ந்திருக்கலாம் அல்லது மீனவர் பண்பாடு பற்றி நம் பொதுப்புத்தியில் பதிந்து போயிருக்கும் தரமதிப்பீடுகளும் இதற்கொரு காரணமாய் இருக்கக்கூடும். அடிப்படையில் நாம் அனைவரும் கடலை, கடற்கரையை, கடற்கரை மக்களை ஒரு காட்சிப் பொருளாகவே பார்க்கிறோம். நாம் ஒரு சுற்றுலாப் பயணியைப் போலவே அந்தப் பகுதிகளில் யாத்திரை செய்கிறோம். ஆனால் இவ்வளவு நெருக்கடிகள் வந்த பிறகும் கடலம்மையை நம்பி கடலைக் கட்டிக்கொண்டு கிடக்கும் மீனவனுடைய ஆன்மாவின் குரலை நாம் அறிந்ததில்லை; அறியும் எத்தனிப்புகளையும் மேற்கொண்டதில்லை. மீனவனின் ஆன்மாவை, அதன் குரலை சுமந்து செல்வது மீனவனின் பண்பாடு. அது குறித்த பதிவும் இதில் இடம் பெற்றிருந்தால் இன்னும் சிறப்பாக இருந்திருக்கும்.