ப்ளீஸ்… புண்படுத்தவேண்டாமே!* | ஆட்லின் பெத் நான்சி

 புத்தாண்டை என் மூத்த மகளின் முதல் எழுத்துடன் தொடங்குகிறேன் உறவுகளே. இது ஒரு நூல் குறித்த பதிவு. இதில் ஆட்டிசம் என்னும் குறைபாட்டின் பின்னணியில் மாற்றுத்திறனாளிகள் குறித்த தன் உணர்வுகளையும் பகிர்ந்திருக்கிறார். என்னைப்போல் என் மகளும் தன் துயர்மிகுந்த வாழ்வை எழுத்தினால் கடக்க முடியும் என்னும் என் நம்பிக்கையின் முத்தாய்ப்பாய் இதோ…

==========================

ப்ளீஸ்… புண்படுத்தவேண்டாமே!*

*********************************

ஆட்லின் பெத் நான்சி

இம்முறை விடுமுறைக்காக வீட்டுக்கு வந்தபோது ‘ஆட்டிசம்’ பாதித்த ஒரு சிறுவனைப் பற்றி யெஸ்.பாலபாரதி எழுதிய ‘துலக்கம்’ நாவலை அப்பா கொடுத்தார். வாசித்தேன். முதலில் கதைச் சுருக்கத்தைச் சொல்லிவிடுகிறேன்:

காவல் ஆய்வாளர் முருகன் ஊரில் இல்லாத நேரம் ஒரு பையனைப் பெட்டி கேசில் அரஸ்ட் பண்ணியிருந்தார்கள். அவனை முரட்டுத்தனமாய்ப் போலீஸ் அடித்து விசாரித்தபோது பதில் சொல்லாமல் எங்கேயொ பாத்துக்கிட்டு இருந்துவிட்டு ஒரு இந்திப் பாட்டை முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருந்தான். அவனைப் பட்டினி போட்டு வாக்குமூலம் வாங்குவதென்று முடிவு செய்தார்கள். முருகனுக்கு அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர் ஃபோன் பண்ணி, வடமாநிலத்திலிருந்து 40 பேர் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்ததாகவும் கள்ளநோட்டு அடித்து, ஹோட்டல், பெட்டிக்கடைகளில் புழங்குவதாகவும் சொன்னார். அதனால் மக்களைக் கவனமாய் இருக்கும்படி சொல்ல வேண்டுமென்றும் அந்தக் கும்பலைச் சீக்கிரமாய் அரஸ்ட் பண்ண நடவடிக்கை எடுக்கும்படியும் முருகனிடம் சொன்னார்.

பெட்டிக் கேசில் சிக்கிய பையன் பேசாததனாலும் இந்திப் பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்ததனாலும் அவன் கள்ள நோட்டுக் கும்பலைச் சேர்ந்தவன் என்று சந்தேகித்து, ‘இவனை எவ்வளவு அடித்தாலும் பதில் சொல்லக்கூடாது என்று பயிற்சி கொடுத்திருப்பார்கள்’ என்று நினைத்து காவல் நிலையத்தில் அவனை நையப்புடைத்தார்கள்.

பையன் காணமல் போனதால் வீட்டில் அஸ்வினின் அம்மாவும் அண்டை வீட்டார்களும் வேலைக்காரம்மா வள்ளி மேல் கோபப்பட்டு, ‘பிள்ளையை எப்படித் தொலைப்பாய், உன் பிள்ளையாயிருந்தால் இப்படித் தொலைத்திருப்பாயா?’ என்று திட்டினார்கள்.

அஸ்வினின் அப்பாவும் அம்மாவும் கண்கலங்கினார்கள்; அவனை வழக்கமாய் அழைத்துச் செல்லும் இடங்களிலெல்லாம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை; இறுதியாகக் காவல் நிலையத்துக்குப் போனார்கள். அங்கு அஸ்வினின் அப்பாவிடம் ஒரு புகார் எழுதி வங்கிக்கொண்டார்கள். மகனை இரவுக்குள் எப்படியாவது கண்டுபிடித்துத் தாருங்கள் என்று காவலர்களைக் கெஞ்சினார் அஸ்வினின் அப்பா. ‘அப்படி உடனேயெல்லாம் கண்டுபிடித்துத் தரமுடியாது, நாளைக்குக் காலையில அவன் ஃபோட்டோவைக் கொண்டுவந்து கொடுங்கள்’ என்று ஆய்வாளர் சொன்னார்.

அஸ்வினை நார்மல் ஸ்கூலில் சேர்த்திருந்த கொஞ்ச நாட்களில், ‘அவன் வகுப்பில் கவனம் செலுத்தவில்லை, ஓரிடத்தில் உட்காராமல் எப்போதும் தனக்குத் தோன்றியபடி அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறான்’ என்று தலைமை ஆசிரியர் புகார் சொல்லியிருந்தார். ‘எத்தனையோ குழந்தைகளை ஹேண்டில் பண்ணியிருக்கோம், இவனை ஹேண்டில் பண்ணக் கஷ்டமாயிருக்கு, பையனை ஸ்பெஷல் ஸ்கூலில் சேத்துருங்க’ என்றார் அவர்.

அஸ்வினுக்கு ஆட்டிசம் பாதிப்பு இருந்ததால் பெற்றோர்கள் ஆக்டிவிட்டி தெரப்பி, ஸ்பீச் தெரப்பி, சாங் தெரப்பி ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். ஸ்பீச் தெரப்பியில் பணம் செலவானதே ஒழிய, அவனால் பேச முடியவில்லை என்று பெற்றோர் நம்பிக்கை இழந்திருந்தனர்.

அஸ்வினின் அப்பா கல்யாண், அந்தப் பயிற்சியாளரைச் சந்தித்து, பையன் இங்கு வந்தானா என்று விசாரித்தார். அவன் அன்றைக்கு வகுப்புக்கு வரவில்லை என்றும், அவன் என்ன வேண்டுமென்றாலும் தனது பட்டன் ஃபோனில் குறுஞ்செய்தியாய்த் தட்டச்சு செய்து, தேவையானதைக் கேட்பதாகவும், ஆக்டிவிட்டி வேண்டாமென்றால் ‘ஃபினிஷ்ட்’ என்று டைப் செய்வான் என்றும் அவர் சொன்னார்.

கல்யாண் வீட்டுக்கு வந்தவுடன், தன் மனைவி கமலாவிடம் இந்தச் செய்தியைச் சொல்லி, ‘மகன் இவ்வளவு முன்னேறியிருக்கிறான், நாமதான் அவனைப் பற்றி, அவன் உணர்வுகளைப் பற்றிப் புரிஞ்சிக்காம இருந்துட்டோம்’ என்று வருத்தப்பட்டுவிட்டு, அஸ்வினின் அறையில் அவனது கைப்பேசியைத் தேடினார். அவனுக்குப் பச்சை நிறம் பிடிக்கும் என்பதால் அந்த நிறமுள்ள பொருட்களுக்கு இடையிலும் தேடினார். இறுதியில் வாசல்படி அருகில், அவனது ஸ்கூல் பேகில் அது இருந்தது. அதில் இருந்த குறுஞ்செய்திகளில் ஒன்றை வாசித்தார்-

‘ஒருநாள் எனக்குத் தலை வலித்தது, நான் கையால் தலையில் அடித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அம்மா, ‘எதுக்குடா இப்படி அடிக்கிற?’ என்று என் கையை இறுக்கமாகப் பிடித்தார். பதில் சொல்ல எனக்கு வாயிலிருந்து சரியான வார்த்தை வரவில்லை; சொல்ல முயன்றாலும் முடியவில்லை. நான் கத்தினேன். என்னைக் கண்டுகொள்ளாமலிருந்தால் நான் கத்துவது நின்றுவிடும் என்று நினைத்து அம்மா உள்ளே போய்விட்டார். என்னை வெளியே அழைத்துச் செல்வதிலை. விடுமுறை நாட்களில் நான் வள்ளியோடு வீட்டில் அடைந்து கிடக்கிறேன். என்னை எப்போது வெளியே அழைத்துப் போவார்கள் என்று ஆவலாய் இருக்கிறேன். `டூ வீலர், கார் ஹாண் என்றால் எனக்கு அலர்ஜி. அதனால் டூவீலர், காருக்குள் இருக்கும்போது கத்துவேன். எனக்கு வெளியே போகப் பிடிக்கவில்லை என்று என் பெற்றோர் தப்பாக நினைத்துவிட்டார்கள். என்மேல் காற்று பட்டால் உடம்பில் ஊசி குத்துவது போலிருக்கும்; அதை என்னால் தாங்க முடியாது. அதனால் எனக்கு முழுக்கைச் சட்டை, பைஜாமாதான் போடப் பிடிக்கும். அம்மா எனக்கு அரைக்கைச் சட்டை போட்டுத் தந்தபோது நான் மறுத்தேன். ஆனால் என்னை அதட்டி, அந்தச் சட்டையையே போட்டு விட்டார்கள்…’

அஸ்வினுக்கு டிஃபன்தான் பிடிக்கும். இட்லி பொடி, மிளகாய்ப் பொடி… எண்ணை பிடிக்கும். எண்ணையில் பொரித்த பொருள்தான் சாப்பிடுவான். வெளியே அவனுடன் சாப்பிடப் போகவேண்டும் என்றால் மிளகாய்ப்பொடி, இட்லிப்பொடி கிடைக்கும் ஹோட்டலைத் தேடிப் பிடிக்க வேண்டும். அழைத்துப் போகவேண்டும். சாதம், பொரியல் எல்லாம் வாய்க்குள் திணித்துத்தான் சாப்பிட வைக்க வேண்டும். வெளிநாட்டில் ஒரு வயதில் சைகை மொழி சொல்லிக் கொடுக்கிறார்களாம். பசி வந்தால், ஏதாவது தேவைப்பட்டால் அழுவதற்குப் பதில் சைகையில் சொல்வதால் மன அழுத்தம் குறையும்.

‘அஸ்வின் என்ன வேண்டுமென்றாலும் சைகையில்தான் தெரிவிப்பான். வாயால் சொல்லக்கூடத் தெரியாது… எங்கிருக்கிறானோ, என்ன சாப்பிட்டானோ?... நான் மட்டும் இங்கே வயிறு நிறைய சாப்பிடவேண்டுமா’ என்று நினைத்த கல்யாணுக்கு சாப்பாடு இறங்கவில்லை. கண் கலங்கியது. கல்பனாவும் கண்கலங்கினார்.

‘இப்படிச் சாப்பிடாமல் இருந்துவிட்டால் மட்டும் பையன் கிடைத்துவிடுவானா? நீங்க சாப்பிட்டுத் தெம்பாயிருந்தால்தானே அவனைப் பல இடத்திலும் தேட முடியும்? நாளை காலையில கமிஷனர் ஆஃபீசுக்குப் போகவேண்டும். கமிஷனர் என் நண்பர்; அவரிடம் போய்ப் புகார் கொடுத்தால் காவல் நிலையங்களுக்கு ப்ரஷர் போய், அவனைச் சீக்கிரம் கண்டுபிடிச்சுடலாம். சீக்கிரமா சாப்பிட்டுவிட்டு ஓய்வெடு; நாளை காலையில கமிஷனர் ஆஃபீசுக்குச் சீக்கிரம் கிளம்பவேண்டும்’ என்றார் அவரது நண்பர் ராமானுஜம்.

காவல் நிலையத்தில் ஆய்வாளர் முருகன், இவன் நடவடிக்கையைப் பார்த்தால் ஒருவேளை லூசாக இருப்பானோ? தெரியாமல் கைவைத்துவிட்டோமோ? இல்லை, இவன் நடிக்கிறானா?... நம் நண்பர் வள்ளியப்பன் ஒரு மனநல மருத்துவர்தானே? அவனிடம் இதைப் பற்றிக் கேட்டால் என்ன?’ என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். மருத்துவரை ஸ்டேஷனுக்கே அழைத்து வந்தார். மருத்துவர் பார்த்துவிட்டுச் சொன்னார்-

“அஸ்வின் ஒரு ஆட்டிச நோயாளி. சிலரால் பேச முடியாது; சிலர் பாடுவார்கள். பேசுவதற்கும் பாடுவதற்கும் மூளையிலிருந்து வெவ்வேறு நரம்புகள் வழியாக செய்தி போகிறது. பேசாமல் இருந்துகொண்டு பாடுகிறான் என்றால் உடனே அவனை கள்ளநோட்டுக் கும்பலிலுள்ள தீவிரவாதி என்று கைவைத்துவிடுவதா? பாவம் எப்படிப் போட்டு அடித்திருக்கீங்க! முதலில் ஃபஸ்ட் எய்ட் பாக்ஸ் கொண்டு வாருங்கள், அவனுக்கு மருந்து போடவேண்டும். கைக்கட்டை அவிழ்த்து விடுங்கள்.”

பிறகு, அங்கே நின்ற இரண்டு காவலர்களையும் வெளியே அனுப்புமாறு முருகனிடம் சொல்லிவிட்டு, அஸ்வினைப் பார்த்து, ‘நான் உன்னை அடிக்க மாட்டேன், நான் ஒரு மருத்துவர், உனக்கு மருந்து போடத்தான் வந்திருக்கிறேன்’ என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிப் புரியவைத்துக் காயத்துக்கு மருந்து போட்டார். பிறகு, ‘பையனுக்கு சாப்பிட ஏதாவது கொடுங்கள்’ என்றார்.

கமிஷனர் ஆஃபீசுக்கு வந்த அஸ்வினையும் இராமானுஜத்தையும் கமிஷனர் உபசரித்து உட்கார வைத்தார். கல்யாண் கமிஷனரிடம் அஸ்வின் பிறந்தது முதல் ஆட்டிசம் பாதித்தது, காணாமல் போனது வரை முழுக் கதையையும் விவரித்தார். கமிஷனர், ‘ஒரு கம்ப்ளைண்ட் எழுதிக் கொடுத்துட்டுக் கவலைப்படாமப் போங்க, பையன் கிடைத்துவிடுவான்’ என்றார்.

காவல் நிலையத்தின் அஸ்வின் சமோசா சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே அவனுக்கு உடை மாற்றிவிட காவலர்கள் முயற்சித்தனர். அஸ்வின் முரண்டு பிடித்தான். ‘உன்னைக் கூட்டிட்டுப் போக அப்பா, அம்மா வந்துட்டிருக்காங்க, டிரெஸ்ஸைப் போட்டுக்கோ’ என்று முருகன் பொறுமையாய்ச் சொன்னார். மறுபடியும் முரண்டு பிடித்த அஸ்வினுக்குத் தன் கைப்பேசியை எடுத்து பாட்டு வைத்துக் கொடுத்தார். அவன் பாட்டுகளை ஒவ்வொன்றாய்க் கேட்டு இரசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது உடை மாற்றினார்கள்.

காவல் நிலையத்துக்கு வந்த அஸ்வினின் பெற்றோர்கள் அஸ்வின் உடம்பில் காயங்களைப் பார்த்து அதிர்ந்தனர். ‘உடம்பில் என்ன காயம்?’ என்று முருகனிடம் கேட்டார்கள். ‘போண்டா கடையில் போண்டா எடுத்துச் சாப்பிட்டிருக்கிறான், பணம் கேட்டபோது அடித்திருக்கிறான். நம்ம ஏட்டுதான் பார்த்து கூப்பிட்டு வந்திருக்கிறார்’ என்று பொய் சொன்னார் முருகன். அதோடு, அவர்களை அஸ்வினுடன் வழியனுப்பி வைக்கும்போது சொன்னார்-

“அவன் கழுத்தில் ஐடெண்டிட்டி கார்டோ கையில் ப்ளாஸ்டிக் வளையம் மாதிரி ஏதாவது ஒன்றையோ மாட்டிவிடுங்க, அப்பதான் தெரிஞ்சிக்க முடியும். இனியாவது பையனைப் பத்திரமாப் பாத்துக்குங்க.”

***

இந்தக் கதையைப் படித்தபோது, ஆட்டிசம், மனநோய், மூளை வளர்ச்சிக் குறைபாடு பற்றி காவல்துறையினருக்கு கருத்தரங்கு, விளக்கவுரைகள் மூலம் புரியவைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. சமூகத்துக்கும் இந்தப் பிரச்சினை பற்றி விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த வேண்டும். பெற்றோர்கள் இந்தக் குழந்தைகளை வளர்க்க எவ்வளவோ பாடுபடுகிறார்கள். ஒரு குழந்தையின் மீது அதிகம் அக்கறை எடுப்பது அதன் பெற்றோர்தான். ‘மற்ற குழந்தைகள் போல் நம் குழந்தை இல்லையே, நமக்குப் பிறகு இந்தக் குழந்தையின் நிலை என்னவாகும்’ என்று வேதனைப்படுவார்கள். பெற்றோர்கள் முன்னால் அப்படிப்பட்ட குழந்தைகளை மட்டம் தட்டியோ, கேவலமாகவோ பேசக்கூடாது. அது அந்தப் பெற்றோரை மேலும் காயப்படுத்தும். இதையும் சமூகம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

புத்தாண்டு, 2023

*தட்டச்சு, மெய்ப்பு: வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்.