செ.கார்த்திகேயன் / நூல் விமர்சனம்/ கையறுநதி

*கையறுநதி /- வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ கடல்வெளி வெளியீடு/பக்கங்கள் : 196

விலை : ரூ.220/-.

நூல் அறிமுகம் : செ.கா.

----------------------------------------------------

"வாழ்க்கையில் என்னதான் மிச்சம் ? கொஞ்சம் சுமை , அந்தச் சுமையின் சுகம் - அவ்வளவுதான்.தொலைதூரங்களைப் படைத்தவன் ஆங்காங்கே சுமைதாங்கிக் கற்களையும் வைத்திருக்கிறான். சுமைதாங்கியாய் இருப்பதிலும் ஒரு சுகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. என் பார்வைக் கோளாறைச் சரிசெய்ய வேண்டும் . குறைந்தபட்சம் மகளுக்காக ; முடிந்தால் சக மனிதர்களின் பொருட்டாகவும்" என்று நாவலின் 161ம் பக்கத்தின் இறுதிப் பத்தி இப்படியாக முடியும். இதுதான் இந்நாவலின் பிரதான அம்சம்.

மனநோய்களிலேயே மிகவும் கொடுமையான ஸ்கிசோஃப்ரீனியா என்கிற மனச்சிதைவு நோயால் தீவிரமாகப் பாதிக்கப்பட்ட தனது மகளை மீட்டெடுக்கப் பயணிக்கப்பட்ட அனுபவங்களின் வழியே, முன்னும் பின்னுமாக தமது வாழ்க்கையின் கடந்த கால இருண்மையான அத்தியாயங்களையும் இழைத்து விவரிக்கிற ஓர் கள / எழுத்துச் செயல்பாட்டாளரின் பகிர்வோடு இந்நாவல் விரிகிறது. ஒருவகையில் இது பேரா. வறீதையாவின் தன் வரலாற்றின் பொதிவும் கூட.

சில பக்கங்களை படித்து முடித்தபின் , புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு கண்களை மூடி அமைதியாகிவிட்டேன். கொஞ்ச நேரம். கழித்தபின்புதான் அடுத்தடுத்து வாசிக்க முடிந்தது. எனது நண்பரும் கூட நேற்று , இரண்டாம் அத்தியாயத்தைத் தாண்டி படிக்க மனசுவரவில்லை என்று கூறினார்.

இவற்றை வைத்து , மனதைப் பாதிக்கும் நாவல் என்றோ , மெல்லிய மனசுக்காரர்கள் படிக்கக் கூடாதென்றோ தவறாக எடுத்துக் கொள்ளவேண்டாம். ஒளியின் அருமை இருளில்தான் தெரியும் என்பது போலத்தான் அந்த அத்தியாயங்களும்.

தனது மகளின் மனச்சிதைவை முதன் முதலில் கண்டறிந்த தருணம் , அதுவரை வெளிப்பட்ட அறிகுறிகள் , அவற்றை முன்னரே சரியாகக் கையாளாதுவிட்ட குற்றவுணர்ச்சி , சிகிச்சை முறை , பின்னர் மறுவாழ்வு மையத்தின் கவனிப்பு ,அவருடனான ஆக்கபூர்வ நேரங்கழிப்பு உள்ளிட்டவற்றோடு , தாம் கவனித்த இன்ன பின் மனநலப் பிறழ்வு உடைய , தாம் வாழ்வில் நேரடியாக கவனித்த சிலரது வாழ்க்கை அனுபவங்களையும் உள்ளே இழைத்துத் தருகிறார்.

முடிவில் அம்மாவின் வழியே தமது கடந்தகாலச் சிடுக்குகளை கூர்நோக்கி,அதை உணர்வுபொதிந்த எழுத்துகளாக வடித்ததன் மூலம் மாபெரும் விடுதலையை அடைகிறார்.

அறிவியலும் ஊடகமும் எவ்வளவோ வளர்ந்துவிட்ட இச்சூழலிலும் கூட , அறிவியல் கற்பித்து வந்த தானும் மனநலக்கோளாறை சரியாக அணுகவில்லை என்பதை ஒத்துக் கொள்கிறார். நோயாளியின் சிக்கலை விட , அவர்களைக் கவனித்துக் கொள்பவர்களின் துயரத்தைப் பெருக்குவது சமூகத்தின் 'தீட்டு'ப் பார்வைதான். ஒதுக்குதல் , புறக்கணித்தல் , புண்படுத்தல் - இவைதான் மனநலச் சிக்கலுக்குள்ளாகும் மனிதர்களுக்கு சமூகம் வழங்கும் 'சிகிச்சை'. இதிலிருந்து மாறுபட்டு மீள , அர்த்தமுள்ள புரிதல்கள் குடும்பத்திலிருந்து தொடங்க வேண்டும் என்பதை பல வாழ்ந்த உதாரணங்களின் வழியே வாசகர்களுக்கு கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்.

முன்னாள் மாணவன் ஜெயன் , ஃபெலிக்ஸ் , சொத்தை இழந்த 45 வயது நபர் , ஜேம்ஸ் , மரியான் நபர்களின் வாழ்வியல் அனுபவங்களின் வழியே , நாம் கவனிக்கத் தவறிய புள்ளிகளை வரைபடமாய்க் காட்டுகிறார்.

நிற்காது ஏதோ ஒன்றின் பின்னே ஓடியாடி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் பொருள் வழி புகழீட்டும் வாழ்வு குறித்த கற்பிதங்களை , அதன் விழுமியங்களை வேறொரு கோணத்தில் மறுவிசாரணை செய்கிறது இந்நூல்.

23இணைக்குரோமோசோம்களில் குடிகொண்டிருக்கும் 1,20,000 மரபணுக்களில் ஏதேனும் ஒன்றில் பிறழ்வு ஏற்படுவதன் வாயிலாக ஏற்படுகிற இவ்வகை மனச்சிதைவிற்கு யார் காரணம் ? அப்படியான தாக்கம் ஏற்பட்டபின் அதை கையாளத்தெரியாமல் தீவிரத்தை முடுக்கிவிடுபவர்கள் நம்மில் எத்தனை பேர் ? என்ன ஏதுவென்றே தெரியாக கையறுநிலையில் நாவலாசிரியருக்கு ஏற்பட்ட உணர்வுநிலை விவரணை கொடூரமானது.

"என் சுமையைக் கொஞ்சநேரம் உங்கள் தோளில் இறக்கி வைத்துக் கொள்ளட்டுமா ?" என்று கேட்க வேண்டும் போலிருக்கிறது. மற்றவனின் கவலைகளைத் தன் தோளில் தூக்கிச் சுமப்பது என்பது யாருடைய பிணத்தையோ நம் வீட்டில் வைத்துச் சாமக் காவல் காப்பது போல" என்கிற நூலாசிரியரின் உள்ளக் கொந்தளிப்புதான் நாம் அறிந்த மனித உலகின் உன்னதமான , முதன்மைத் தேவை என்ன என்பதை தெளிவாக வரையறுத்தும் விடுகிறது. இதைத்தானே பேரா.மாடசாமியும் தமது "உம்" கொட்டுதல் கட்டுரையில் குறிப்பிட்டிருப்பார்.

தழுதழுக்க வைக்கும் அம்மாவின் அத்தியாயங்களுக்குப் பிறகு வருகிற இறுதி அத்தியாயத்தில் அப்பாவும் - மகளும் நோய் குறித்து உரையாடுகிற இலகுவான உரையாடல்கள் மிக ஆழமானவை ; நம்பிக்கையானவை.

ஒரு அப்பாவாக , தமது மகளைக் கையாளுவதில் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அசாதாரண சூழல் மற்றும் உளவிளைவுகளை மடைமாற்றம் செய்ய எழுத்தும் , சமூக செயல்பாடும் பெருந்துணை புரிந்திருப்பதை உள்வாங்கிக் கொள்ள முடிகிற அதே சூழலில் , ஜூலியாவின் அம்மா எப்படி இதை எதிர்கொண்டிருக்கிறார் என்பதை யூகித்துப் பார்க்கவே மனம் கனக்கிறது.

இருப்பினும் இந்நூல் , நமது சுமையை இறக்கி வைக்க உதவும். சில நேரங்களில் நாம் சுமைதாங்கிக் கற்களாக செயல்பட வேண்டியதன் பொறுப்பை உணர்த்தும். பொதுச்சமூகத்தின்

பரிகாசத்தால் , சிரித்தவாறே கடந்துசெல்கிற பிறழ்நடத்தை மாந்தர்களை வேறொரு கண் கொண்டு காண வைக்கும். நமது வட்டத்தில் இப்படியான பாதிப்பை நாம் கண்டறிந்தால் , அவற்றை எப்படி மனம்தளராது கையளலாம் என்பதற்கான நம்பிக்கையை விதைக்கும்.

எங்கு நடப்பட்டோம், எப்படி நடப்பட்டோம் என்பதை விட , நடப்பட்ட இடத்தில் வேரூன்றி எப்படி அச்சூழலுக்குப் பலன் கொடுத்தோம் என்பதுதானே வாழ்க்கைக்குச் செய்யும் உயரிய மரியாதை.

அப்படியான மரியாதைக்குரியவர்களாக தமது வாசகர்களை மாற்றுகிற வகையில் இந்நூல் மிக மிக முக்கியமான நூல்.

சுய விமர்சனம் என்னும் தன்மாற்றம்

 நூல் விமர்சனம் துவாரகா சுவாமிநாதன்

கையறுநதி / வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ கடல்வெளி/ 2022. 

------------------------------------------------

“… நல்ல வேளை, இது போல நமக்கு எதுவும் நிகழவில்லை என்று ஆறுதல் கொள்கிறோம். நாம் இப்படிச் செய்து விடக்கூடாதென உறுதிக் கொள்கிறோம். ஏற்றோ மறுதலித்தோ செல்கிறோம். இந்த சுய விமர்சனம்தான் இந்த நூலை வாசிக்கும்போது நமக்குள் நடைபெறும் தன்மாற்றம்.”

-----------------------------------------------

தமிழில் நாவல் வரலாறு ஏறக்குறைய இரண்டு நூற்றாண்டை கடந்து கொண்டிருக்கிறது பலநூறு நாவல்கள் வெளிவந்து விட்டன. தமிழில் ஒவ்வொரு வகைமையிலும்  நாவல்கள் கிடைக்கின்றன. அவ்வகையில் பார்த்தால் கையறுநதி நாவல் வகைமைக்குள் அடங்குமா, இல்லை, அதைத் தன் வரலாறு நூலாக மட்டுமே எடுத்துக் கொள்ளலாமா என்று சொல்ல முடியவில்லை. 

நாவலுக்கான பல கூறுகளை கையறுநதி பெற்றிருக்கிறது.

சமூக உணர்வு, தான் வாழும் நிலத்தின் பாடுகள், மனிதர்களின் பாடுகள், அவர்களின் ரசனைகள் தன்னைச் சுற்றி நிகழும் விஷயங்களுக்கும் உள்ள எதிர்வினைகள், அதற்கான வியாக்கியானங்கள், விமர்சனங்கள், எதிர்வினைகள், ஒரு அப்பனான கதைசொல்லியின் உணர்ச்சிப் பெருக்கு என்று மிக அடக்கமாக, ஆர்ப்பாட்டமின்றி கையறுநதி  நாவல் கலை உணர்வுடன் சொல்லி இருக்கிறது.

பல கதை மாந்தர்கள் தங்களின் பாடுகளை விவரிக்கும்போது நமது வாழ்க்கை அனுபவங்களோடு ஒப்பிட்டுக்கொண்டே முன்னகர்கிறோம். நாமும் அதே உணர்வையோ, உணர்ச்சியையோ அடைகிறோம். நல்ல வேளை, இது போல நமக்கு எதுவும் நிகழவில்லை என்று ஆறுதல் கொள்கிறோம். நாம் இப்படிச் செய்து விடக்கூடாதென உறுதிக் கொள்கிறோம். ஏற்றோ மறுதலித்தோ செல்கிறோம். இந்த சுய விமர்சனம்தான் இந்த நூலை வாசிக்கும்போது நமக்குள் நடைபெறும் தன்மாற்றம்.

இந்த நாவலின் மையக்கரு வாழ்க்கை பற்றிய விமர்சனமும் மனிதர்கள் பற்றிய விமர்சனமும். குடும்பமாக வாழும் நபர்கள் அவர்களுக்குள் இருக்கும் உறவுச் சிக்கல்கள் என்று அமைந்துள்ளது. குறிப்பாக வாழ்க்கையைப் பற்றிய விமர்சனங்கள் முதியவர்களை, குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்ளும், பாதுகாக்கும், பராமரிக்கும் உறவினர்களின் அணுகுமுறைகளும், அதனால் ஏற்படும் சிக்கல்களும் முரண்களும் எதார்த்த வாழ்க்கைச் சூழலுடன் இணைத்துச் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது.

இல்லற வாழ்வியல் இலக்கணத்தை சொல்பவர்கள் குழந்தைகளையும் பெரியவர்களையும்  பராமரிக்கவும் பாதுகாக்கவும் வேண்டும் என்று சொல்லுவார்கள். கூட்டு வாழ்க்கையில் எல்லோரின் உணர்வுகளையும் மதிக்கவேண்டும். ஆனால் அது நடைமுறையில் எவ்வளவு சிக்கல்களையும் முரண்களையும் கொண்டு வருகிறது என்று இந்நாவல் மிக ஆழமாகப் பேசிச் செல்கிறது. முதல் பத்து அத்தியாயங்களைக் கடப்பதற்குள் வாசகர் கண்ணீர் சிந்தி அழ வேண்டியிருக்கும்.

நாவல் அப்பனுக்கும் மகளுக்குமான பேரன்பைப் பேசுகிறது. ஜூலியாவின் நம்பிக்கை மனிதராக அவரது அப்பா இருக்கிறார். அப்படித்தான் ஒவ்வொரு அப்பனும் மகள்களுக்கு இருக்க வேண்டும்.  நாவல் முழுக்க இப்படியான நம்பிக்கை மனிதர்களை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டே போகிறார் வறீதையா.

நாவலை வாசித்த பல நேரங்களில் என்னால் அடுத்த பக்கம் நகர  முடியாமல் நாவலின் ஓவியத்தின்மீது தலை சாய்த்து எனது உப்புகரிக்கும் நீரை அந்த ஓவியத்தில் தடவி இருக்கிறேன். அந்த அட்டைப்பட ஓவியத்தின் மீது அமர்ந்திருக்கும் ஜூலியாவை நேசித்திருக்கிறேன்.

இந்திய நிலவுடமைச் சமூகக் குடும்ப மரபில் குழந்தையை வாரிசு என்றும், அது தன் குடும்பத்தின் சொத்துக்களையும் உடைமைகளையும் பாதுகாக்க வந்த ஒரு ஜீவன் என்றும்தான் பார்க்கிறது. குடும்பத் தலைவன் தான் நினைக்கும் எல்லாவற்றையும் அந்தக் குழந்தைகளின் மீது திணிக்க முற்படுகிறான். என்னதான் தாய்ப்பாசம், தந்தை பாசம் என்று பேசினாலும் அது குழந்தைகளின் மீது திணிக்கப்படும் பொழுது என்னென்ன விளைவுகளை அதே பெற்றோர்கள் சந்திக்கிறார்கள் என்னும் விதமாகவும் இந்நாவலை நாம் பார்க்கலாம்.

நாவலில் வரும் நிறைய கதாபாத்திரங்கள் மனதை வருடித்தரும், இசைவான நம்பிக்கை அல்லது ஆறுதலை சொல்லிச் செல்கிறார்கள். மரியான் சொல்லும் விவிலிய வாசகம் மலையாளத்தில் சொல்லப்பட்டாலும் நமக்குப் புரிகிறது.

துன்புறும் சாதாரண மனிதர்களை மதங்கள் மயிலிறகால் வருடுகிறது, அல்லது அச்சூழலைப் பயன்படுத்தி அவர்களை எப்படிச் சுரண்டுகிறது என்றும் இந்த நாவல் பேசுகிறது.

ஒரு நாவல் மனித வாழ்க்கையின் எல்லா பரிமாணங்களையும் சொல்லி இருக்கிறதா என்று பார்த்தால், அப்படி முடியாதுதான். கோவை ஞானி மேலே உள்ள விஷயத்தை இப்படிச் சொல்கிறார்: நாவலின் அமைப்பில் அதன் வடிவத்தில் அரசியல், பொருளாதார, மனித உறவுகளுக்குள் உள்ள உற்பத்திச் சிக்கல்கள் காலம், கலாச்சார பண்புகள் அதனோடு கூடிய ரசனைகள், உணர்ச்சிப் பெருக்குகள் என்று நாவலுக்கு உள்ளும் புறமும் நடைபெறும் எல்லா விஷயங்களையும் கவனத்தில் கொண்டுதான் நாவலை வரையறுக்க வேண்டும்.

நாவலில் ஜூலியாவின் அப்பாவின் மனக்குமுறல்கள் ஒரு டைரி குறிப்பைப் போல விரவிக் கிடக்கிறது. ஒரு  நினைவோடை முறையில்  ஆசிரியர்  எழுதிச் செல்கிறார். வாசிப்பில் அலுப்புத் தட்டவில்லை. ஜூலியாவின் நிலைக்குள், அவளின் அப்பாவின் நிலைக்குள் படிக்கிறவர்களின் மனம் சுழன்று சுழன்று, அவரின் வாழ்க்கை அனுபவங்கள் எந்தெந்த திசையில் எல்லாம் போகிறது, என்னவெல்லாம் கற்றுக் கொள்கிறார், எதில் எல்லாம் அவர்களுக்கு கேள்வி பிறக்கிறது, மனித குலம் எதை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது, மனிதர்கள் எப்படி இவ்வாறு வாழ்க்கையை நகர்த்திச் செல்கிறார்கள் என்ற கேள்விகளோடும். என் மகளுக்கு மட்டும் ஏன் இது நேர்ந்தது? என்ற கேள்வியையும் சேர்த்து எதிர்கொள்ள வாசிக்கும் நமக்கு நெஞ்சுரம் வேண்டும்.

நாவலை வாசித்தபின் நமக்குள் எழும் கேள்வி- மனிதர்கள் இப்படியும் இருப்பார்களா? மனம் ஜூலியாவை நினைத்து ஏக்கம் கொள்கிறது. அவள் வாழ்வு சிறக்க வேண்டுமே என்று அன்பு பாரிக்க கருணை பொங்குகிறது.

எல்லா நினைவுச் சுமைகளோடும் வாழ்ந்து தீர்க்க வேண்டும் என்ற சுமையும் சேரும்பொழுது வாழ்க்கை சாதாரணமாக இருப்பதில்லை. அப்படியான சுமையான பொழுதில் ஜூலியாவின் அப்பா எழுத்தையும் வாசிப்பையும் கையில் எடுத்து அதில் சரணடைந்து விடுவதுதான் இலக்கியத்தின் மீது நமக்கு நம்பிக்கை ஏற்படுத்துகிறது. வாசிப்பில் அது நம்மை ஆற்றுப்படுத்துகிறது.

கையறுநதி ஒரு சிறப்பான நாவல். அது நிச்சயமாக இந்தாண்டில் ஒரு விருதை தட்டிச் செல்லும். இந்த நாவலை வாசிக்கப் பரிந்துரை  செய்த ஆங்கரை அண்ணனுக்கு நன்றியும் பேரன்பும்.

கஜாப் புயலும் காவிரி டெல்டாவும்

 கஜாப் புயலும் காவிரி டெல்டாவும்/  வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ பாரதி புத்தகாலயம், 2019.

ஆர்.உதய லக்‌ஷ்மி விமர்சனம். வெற்றிக்கொடிகட்டு/ தி இந்து தமிழ்திசை/25.09.23.

 "கஜாப் புயலும் காவிரி டெல்டாவும் - வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் அவர்களின் பேரிடர் நிவாரணம் மீட்பு உள்ளிட்ட களஆய்வுத் தகவல்களைக் கொண்ட புத்தகம். இப்புத்தகத்திலுள்ள

அரசியல் தகவல்கள் அனைவரும் வாசித்து அறிய வேண்டியது. கடல் குறித்து வறீதையா அவர்கள் பேசத் தொடங்கி,நாம் கேட்கத் தொடங்கும் இடத்திலேயே அலை நம் கால்களை முத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்கும். வாசித்து அறிவைப் பெறவும்,அனுபவங்களைப் பெறவுமான புத்தகம். இந்த வார வெற்றிக்கொடியில் 

ப்ளீஸ்… புண்படுத்தவேண்டாமே!* | ஆட்லின் பெத் நான்சி

 புத்தாண்டை என் மூத்த மகளின் முதல் எழுத்துடன் தொடங்குகிறேன் உறவுகளே. இது ஒரு நூல் குறித்த பதிவு. இதில் ஆட்டிசம் என்னும் குறைபாட்டின் பின்னணியில் மாற்றுத்திறனாளிகள் குறித்த தன் உணர்வுகளையும் பகிர்ந்திருக்கிறார். என்னைப்போல் என் மகளும் தன் துயர்மிகுந்த வாழ்வை எழுத்தினால் கடக்க முடியும் என்னும் என் நம்பிக்கையின் முத்தாய்ப்பாய் இதோ…

==========================

ப்ளீஸ்… புண்படுத்தவேண்டாமே!*

*********************************

ஆட்லின் பெத் நான்சி

இம்முறை விடுமுறைக்காக வீட்டுக்கு வந்தபோது ‘ஆட்டிசம்’ பாதித்த ஒரு சிறுவனைப் பற்றி யெஸ்.பாலபாரதி எழுதிய ‘துலக்கம்’ நாவலை அப்பா கொடுத்தார். வாசித்தேன். முதலில் கதைச் சுருக்கத்தைச் சொல்லிவிடுகிறேன்:

காவல் ஆய்வாளர் முருகன் ஊரில் இல்லாத நேரம் ஒரு பையனைப் பெட்டி கேசில் அரஸ்ட் பண்ணியிருந்தார்கள். அவனை முரட்டுத்தனமாய்ப் போலீஸ் அடித்து விசாரித்தபோது பதில் சொல்லாமல் எங்கேயொ பாத்துக்கிட்டு இருந்துவிட்டு ஒரு இந்திப் பாட்டை முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருந்தான். அவனைப் பட்டினி போட்டு வாக்குமூலம் வாங்குவதென்று முடிவு செய்தார்கள். முருகனுக்கு அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர் ஃபோன் பண்ணி, வடமாநிலத்திலிருந்து 40 பேர் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்ததாகவும் கள்ளநோட்டு அடித்து, ஹோட்டல், பெட்டிக்கடைகளில் புழங்குவதாகவும் சொன்னார். அதனால் மக்களைக் கவனமாய் இருக்கும்படி சொல்ல வேண்டுமென்றும் அந்தக் கும்பலைச் சீக்கிரமாய் அரஸ்ட் பண்ண நடவடிக்கை எடுக்கும்படியும் முருகனிடம் சொன்னார்.

பெட்டிக் கேசில் சிக்கிய பையன் பேசாததனாலும் இந்திப் பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்ததனாலும் அவன் கள்ள நோட்டுக் கும்பலைச் சேர்ந்தவன் என்று சந்தேகித்து, ‘இவனை எவ்வளவு அடித்தாலும் பதில் சொல்லக்கூடாது என்று பயிற்சி கொடுத்திருப்பார்கள்’ என்று நினைத்து காவல் நிலையத்தில் அவனை நையப்புடைத்தார்கள்.

பையன் காணமல் போனதால் வீட்டில் அஸ்வினின் அம்மாவும் அண்டை வீட்டார்களும் வேலைக்காரம்மா வள்ளி மேல் கோபப்பட்டு, ‘பிள்ளையை எப்படித் தொலைப்பாய், உன் பிள்ளையாயிருந்தால் இப்படித் தொலைத்திருப்பாயா?’ என்று திட்டினார்கள்.

அஸ்வினின் அப்பாவும் அம்மாவும் கண்கலங்கினார்கள்; அவனை வழக்கமாய் அழைத்துச் செல்லும் இடங்களிலெல்லாம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை; இறுதியாகக் காவல் நிலையத்துக்குப் போனார்கள். அங்கு அஸ்வினின் அப்பாவிடம் ஒரு புகார் எழுதி வங்கிக்கொண்டார்கள். மகனை இரவுக்குள் எப்படியாவது கண்டுபிடித்துத் தாருங்கள் என்று காவலர்களைக் கெஞ்சினார் அஸ்வினின் அப்பா. ‘அப்படி உடனேயெல்லாம் கண்டுபிடித்துத் தரமுடியாது, நாளைக்குக் காலையில அவன் ஃபோட்டோவைக் கொண்டுவந்து கொடுங்கள்’ என்று ஆய்வாளர் சொன்னார்.

அஸ்வினை நார்மல் ஸ்கூலில் சேர்த்திருந்த கொஞ்ச நாட்களில், ‘அவன் வகுப்பில் கவனம் செலுத்தவில்லை, ஓரிடத்தில் உட்காராமல் எப்போதும் தனக்குத் தோன்றியபடி அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறான்’ என்று தலைமை ஆசிரியர் புகார் சொல்லியிருந்தார். ‘எத்தனையோ குழந்தைகளை ஹேண்டில் பண்ணியிருக்கோம், இவனை ஹேண்டில் பண்ணக் கஷ்டமாயிருக்கு, பையனை ஸ்பெஷல் ஸ்கூலில் சேத்துருங்க’ என்றார் அவர்.

அஸ்வினுக்கு ஆட்டிசம் பாதிப்பு இருந்ததால் பெற்றோர்கள் ஆக்டிவிட்டி தெரப்பி, ஸ்பீச் தெரப்பி, சாங் தெரப்பி ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். ஸ்பீச் தெரப்பியில் பணம் செலவானதே ஒழிய, அவனால் பேச முடியவில்லை என்று பெற்றோர் நம்பிக்கை இழந்திருந்தனர்.

அஸ்வினின் அப்பா கல்யாண், அந்தப் பயிற்சியாளரைச் சந்தித்து, பையன் இங்கு வந்தானா என்று விசாரித்தார். அவன் அன்றைக்கு வகுப்புக்கு வரவில்லை என்றும், அவன் என்ன வேண்டுமென்றாலும் தனது பட்டன் ஃபோனில் குறுஞ்செய்தியாய்த் தட்டச்சு செய்து, தேவையானதைக் கேட்பதாகவும், ஆக்டிவிட்டி வேண்டாமென்றால் ‘ஃபினிஷ்ட்’ என்று டைப் செய்வான் என்றும் அவர் சொன்னார்.

கல்யாண் வீட்டுக்கு வந்தவுடன், தன் மனைவி கமலாவிடம் இந்தச் செய்தியைச் சொல்லி, ‘மகன் இவ்வளவு முன்னேறியிருக்கிறான், நாமதான் அவனைப் பற்றி, அவன் உணர்வுகளைப் பற்றிப் புரிஞ்சிக்காம இருந்துட்டோம்’ என்று வருத்தப்பட்டுவிட்டு, அஸ்வினின் அறையில் அவனது கைப்பேசியைத் தேடினார். அவனுக்குப் பச்சை நிறம் பிடிக்கும் என்பதால் அந்த நிறமுள்ள பொருட்களுக்கு இடையிலும் தேடினார். இறுதியில் வாசல்படி அருகில், அவனது ஸ்கூல் பேகில் அது இருந்தது. அதில் இருந்த குறுஞ்செய்திகளில் ஒன்றை வாசித்தார்-

‘ஒருநாள் எனக்குத் தலை வலித்தது, நான் கையால் தலையில் அடித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அம்மா, ‘எதுக்குடா இப்படி அடிக்கிற?’ என்று என் கையை இறுக்கமாகப் பிடித்தார். பதில் சொல்ல எனக்கு வாயிலிருந்து சரியான வார்த்தை வரவில்லை; சொல்ல முயன்றாலும் முடியவில்லை. நான் கத்தினேன். என்னைக் கண்டுகொள்ளாமலிருந்தால் நான் கத்துவது நின்றுவிடும் என்று நினைத்து அம்மா உள்ளே போய்விட்டார். என்னை வெளியே அழைத்துச் செல்வதிலை. விடுமுறை நாட்களில் நான் வள்ளியோடு வீட்டில் அடைந்து கிடக்கிறேன். என்னை எப்போது வெளியே அழைத்துப் போவார்கள் என்று ஆவலாய் இருக்கிறேன். `டூ வீலர், கார் ஹாண் என்றால் எனக்கு அலர்ஜி. அதனால் டூவீலர், காருக்குள் இருக்கும்போது கத்துவேன். எனக்கு வெளியே போகப் பிடிக்கவில்லை என்று என் பெற்றோர் தப்பாக நினைத்துவிட்டார்கள். என்மேல் காற்று பட்டால் உடம்பில் ஊசி குத்துவது போலிருக்கும்; அதை என்னால் தாங்க முடியாது. அதனால் எனக்கு முழுக்கைச் சட்டை, பைஜாமாதான் போடப் பிடிக்கும். அம்மா எனக்கு அரைக்கைச் சட்டை போட்டுத் தந்தபோது நான் மறுத்தேன். ஆனால் என்னை அதட்டி, அந்தச் சட்டையையே போட்டு விட்டார்கள்…’

அஸ்வினுக்கு டிஃபன்தான் பிடிக்கும். இட்லி பொடி, மிளகாய்ப் பொடி… எண்ணை பிடிக்கும். எண்ணையில் பொரித்த பொருள்தான் சாப்பிடுவான். வெளியே அவனுடன் சாப்பிடப் போகவேண்டும் என்றால் மிளகாய்ப்பொடி, இட்லிப்பொடி கிடைக்கும் ஹோட்டலைத் தேடிப் பிடிக்க வேண்டும். அழைத்துப் போகவேண்டும். சாதம், பொரியல் எல்லாம் வாய்க்குள் திணித்துத்தான் சாப்பிட வைக்க வேண்டும். வெளிநாட்டில் ஒரு வயதில் சைகை மொழி சொல்லிக் கொடுக்கிறார்களாம். பசி வந்தால், ஏதாவது தேவைப்பட்டால் அழுவதற்குப் பதில் சைகையில் சொல்வதால் மன அழுத்தம் குறையும்.

‘அஸ்வின் என்ன வேண்டுமென்றாலும் சைகையில்தான் தெரிவிப்பான். வாயால் சொல்லக்கூடத் தெரியாது… எங்கிருக்கிறானோ, என்ன சாப்பிட்டானோ?... நான் மட்டும் இங்கே வயிறு நிறைய சாப்பிடவேண்டுமா’ என்று நினைத்த கல்யாணுக்கு சாப்பாடு இறங்கவில்லை. கண் கலங்கியது. கல்பனாவும் கண்கலங்கினார்.

‘இப்படிச் சாப்பிடாமல் இருந்துவிட்டால் மட்டும் பையன் கிடைத்துவிடுவானா? நீங்க சாப்பிட்டுத் தெம்பாயிருந்தால்தானே அவனைப் பல இடத்திலும் தேட முடியும்? நாளை காலையில கமிஷனர் ஆஃபீசுக்குப் போகவேண்டும். கமிஷனர் என் நண்பர்; அவரிடம் போய்ப் புகார் கொடுத்தால் காவல் நிலையங்களுக்கு ப்ரஷர் போய், அவனைச் சீக்கிரம் கண்டுபிடிச்சுடலாம். சீக்கிரமா சாப்பிட்டுவிட்டு ஓய்வெடு; நாளை காலையில கமிஷனர் ஆஃபீசுக்குச் சீக்கிரம் கிளம்பவேண்டும்’ என்றார் அவரது நண்பர் ராமானுஜம்.

காவல் நிலையத்தில் ஆய்வாளர் முருகன், இவன் நடவடிக்கையைப் பார்த்தால் ஒருவேளை லூசாக இருப்பானோ? தெரியாமல் கைவைத்துவிட்டோமோ? இல்லை, இவன் நடிக்கிறானா?... நம் நண்பர் வள்ளியப்பன் ஒரு மனநல மருத்துவர்தானே? அவனிடம் இதைப் பற்றிக் கேட்டால் என்ன?’ என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். மருத்துவரை ஸ்டேஷனுக்கே அழைத்து வந்தார். மருத்துவர் பார்த்துவிட்டுச் சொன்னார்-

“அஸ்வின் ஒரு ஆட்டிச நோயாளி. சிலரால் பேச முடியாது; சிலர் பாடுவார்கள். பேசுவதற்கும் பாடுவதற்கும் மூளையிலிருந்து வெவ்வேறு நரம்புகள் வழியாக செய்தி போகிறது. பேசாமல் இருந்துகொண்டு பாடுகிறான் என்றால் உடனே அவனை கள்ளநோட்டுக் கும்பலிலுள்ள தீவிரவாதி என்று கைவைத்துவிடுவதா? பாவம் எப்படிப் போட்டு அடித்திருக்கீங்க! முதலில் ஃபஸ்ட் எய்ட் பாக்ஸ் கொண்டு வாருங்கள், அவனுக்கு மருந்து போடவேண்டும். கைக்கட்டை அவிழ்த்து விடுங்கள்.”

பிறகு, அங்கே நின்ற இரண்டு காவலர்களையும் வெளியே அனுப்புமாறு முருகனிடம் சொல்லிவிட்டு, அஸ்வினைப் பார்த்து, ‘நான் உன்னை அடிக்க மாட்டேன், நான் ஒரு மருத்துவர், உனக்கு மருந்து போடத்தான் வந்திருக்கிறேன்’ என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிப் புரியவைத்துக் காயத்துக்கு மருந்து போட்டார். பிறகு, ‘பையனுக்கு சாப்பிட ஏதாவது கொடுங்கள்’ என்றார்.

கமிஷனர் ஆஃபீசுக்கு வந்த அஸ்வினையும் இராமானுஜத்தையும் கமிஷனர் உபசரித்து உட்கார வைத்தார். கல்யாண் கமிஷனரிடம் அஸ்வின் பிறந்தது முதல் ஆட்டிசம் பாதித்தது, காணாமல் போனது வரை முழுக் கதையையும் விவரித்தார். கமிஷனர், ‘ஒரு கம்ப்ளைண்ட் எழுதிக் கொடுத்துட்டுக் கவலைப்படாமப் போங்க, பையன் கிடைத்துவிடுவான்’ என்றார்.

காவல் நிலையத்தின் அஸ்வின் சமோசா சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே அவனுக்கு உடை மாற்றிவிட காவலர்கள் முயற்சித்தனர். அஸ்வின் முரண்டு பிடித்தான். ‘உன்னைக் கூட்டிட்டுப் போக அப்பா, அம்மா வந்துட்டிருக்காங்க, டிரெஸ்ஸைப் போட்டுக்கோ’ என்று முருகன் பொறுமையாய்ச் சொன்னார். மறுபடியும் முரண்டு பிடித்த அஸ்வினுக்குத் தன் கைப்பேசியை எடுத்து பாட்டு வைத்துக் கொடுத்தார். அவன் பாட்டுகளை ஒவ்வொன்றாய்க் கேட்டு இரசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது உடை மாற்றினார்கள்.

காவல் நிலையத்துக்கு வந்த அஸ்வினின் பெற்றோர்கள் அஸ்வின் உடம்பில் காயங்களைப் பார்த்து அதிர்ந்தனர். ‘உடம்பில் என்ன காயம்?’ என்று முருகனிடம் கேட்டார்கள். ‘போண்டா கடையில் போண்டா எடுத்துச் சாப்பிட்டிருக்கிறான், பணம் கேட்டபோது அடித்திருக்கிறான். நம்ம ஏட்டுதான் பார்த்து கூப்பிட்டு வந்திருக்கிறார்’ என்று பொய் சொன்னார் முருகன். அதோடு, அவர்களை அஸ்வினுடன் வழியனுப்பி வைக்கும்போது சொன்னார்-

“அவன் கழுத்தில் ஐடெண்டிட்டி கார்டோ கையில் ப்ளாஸ்டிக் வளையம் மாதிரி ஏதாவது ஒன்றையோ மாட்டிவிடுங்க, அப்பதான் தெரிஞ்சிக்க முடியும். இனியாவது பையனைப் பத்திரமாப் பாத்துக்குங்க.”

***

இந்தக் கதையைப் படித்தபோது, ஆட்டிசம், மனநோய், மூளை வளர்ச்சிக் குறைபாடு பற்றி காவல்துறையினருக்கு கருத்தரங்கு, விளக்கவுரைகள் மூலம் புரியவைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. சமூகத்துக்கும் இந்தப் பிரச்சினை பற்றி விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த வேண்டும். பெற்றோர்கள் இந்தக் குழந்தைகளை வளர்க்க எவ்வளவோ பாடுபடுகிறார்கள். ஒரு குழந்தையின் மீது அதிகம் அக்கறை எடுப்பது அதன் பெற்றோர்தான். ‘மற்ற குழந்தைகள் போல் நம் குழந்தை இல்லையே, நமக்குப் பிறகு இந்தக் குழந்தையின் நிலை என்னவாகும்’ என்று வேதனைப்படுவார்கள். பெற்றோர்கள் முன்னால் அப்படிப்பட்ட குழந்தைகளை மட்டம் தட்டியோ, கேவலமாகவோ பேசக்கூடாது. அது அந்தப் பெற்றோரை மேலும் காயப்படுத்தும். இதையும் சமூகம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

புத்தாண்டு, 2023

*தட்டச்சு, மெய்ப்பு: வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்.

 தனிமையில் வதையுறும் நெஞ்சுக்கு…

(இந்தப் பாடல் உங்களையும் தொடலாம்).

தனிமைப்படுத்தலின் காலத்தில் (Covid Pandemic) நான் தேர்ந்துகொண்ட பல வேலைகளுக்கிடையில் அவ்வப்போது சில திரைப்படங்களைத் தேர்ந்தெடுத்துப் பார்ப்பதுண்டு: ஐயப்பனும் கோஷியும், ப்ரணய மீனுகளுடெ கடல், அலெக்சாண்டர் தி கிரேட், ட்ரான்ஸ், உண்ட, வரனெ ஆவசியமுண்டு உள்ளிட்ட மலையாளப் படங்கள். இவை தவிர பன்னாட்டு சொகுசுக்கப்பல் பயணங்கள், அண்டார்டிக்கா, காஷ்மீர் பயணங்கள், நீர்மூழ்கிக் கப்பல் பற்றிய காணொலிகளையும் பார்ப்பதுண்டு.

நேற்று (18.04.2020) தற்செயலாக ‘தி பியூட்டிஃபுல் மைண்ட்’ என்னும் திரைப்படத்தைப் பார்த்தேன்.

2008இல் ஒரு நெருக்கடிச் சூழலில் திண்டுக்கல் அனுக்ரஹா பயிற்சி மையத்தில் சில நாட்கள் தங்கியிருக்க நேர்ந்தது (நத்தம் சாலையில் பத்து கிலோமீட்டர் தொலைவில் நொச்சியோடைப்பட்டி என்னும் ஊரில் இருக்கிறது). அதற்கு முன்பு- 2003இல் என்பதாக நினைவு- ஆழியார் அறிவுத் திருக்கோவிலில் ஒரு வார காலம் தங்கியிருந்தேன். அப்படியே ஒரு நாள் வால்பாறைக்கும் போய்வந்தேன்.

அனுக்ரஹாவில் தங்கியிருந்தபோது அங்கு பயிற்றுநராக இருந்த இளம் கப்புச்சின் பாதிரியார்கள் #சுந்தர்_வில்சன், Arul Edward Joseph இருவரையும்வாழ்க்கையில் மறக்கவே முடியாது. அருமையான உளநல ஆற்றுநர்கள். ஆற்றுப்படுத்தலில் நான் முதுநிலைப் பட்டயப் பேற்றாளர் எனினும் மனச்சிதைவு நோயை நான் புரிந்து கொள்வதற்கு அவர் பரிந்துரைத்த சில ஆங்கிலத் திரைப்படங்களின் பட்டியல் உதவியது: ஃபாறஸ்ட் க்ரம்ப்( Forrest Grump), தி குக்கூஸ் நெஸ்ட் (One Flew Over the Cuckoo's Nest), தி பியூட்டிஃபுல் மைண்ட்…

1994இல் பொருளாதாரத்தில் நோபல் பரிசு பெற்ற ஜான் நாஷ் ஒரு மனச்சிதைவு நோயாளி (schizophrenic). வாழ்க்கை முழுவதும் அவர் அந்நோயோடு போராடினார். அவரது மனைவியும் மற்றவர்களும் தந்த சமூக அரவணைப்பும் அக்கறையும் நாஷ் மனச்சிதைவை எதிர்கொள்ள உதவியது. தி பியூட்டிஃபுல் மைண்ட் ஜான் நாஷின் வாழ்க்கைக் கதை. அகிவா எழுதி ரோன் ஹொவார்ட் இயக்கிய இத்திரைப்படம் மனச்சிதைவுச் சிக்கலை உலகுக்குப் புரியவைக்கும் முக்கியமான படங்களில் ஒன்று.

உலகம் முழுவதும் தேடினால், சாதனை படைத்த நிறைய மனச்சிதைவு நோயாளிகளைப் பட்டியல்படுத்தலாம். மிகைமனிதர்களாலும் கூடாத அரும்பெரும் சாதனைகளை அவர்கள் நிகழ்த்தியுள்ளார்கள். அந்த வாழ்க்கை பெருந்துயரம் தோய்ந்தது; வீழ்ச்சிக்கும் எழுச்சிக்கும் இடையில் நெளிந்து கொண்டிருக்கும் மெல்லிய சரடு. வாழ்வு முழுவதும் அந்த பாரத்தோடு வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ளும் அவர்களின் முக்கிய பிரச்சினை- சமூகத்தின் புரிதலின்மைதான். ஒரு கலைப் படைப்பு இந்தப் புதிரை அவிழ்க்க முயல்கிறது.

திரைப்படத்தின் இறுதியில் ஒரு பாடல். சார்லட் சர்ச், ஜேம்ஸ் ஹார்னர் பாடியது. நைந்துபோன இதயத்துக்கு ஒத்தடமாய், நம்பிக்கையாய் மலரும் இந்தப்பாடல் கதையின் கருவை மட்டுமல்ல, மனச்சிதைவு நோயாளிகளைச் சமூகம் எப்படிக் கையாளவேண்டும் என்கிற புதிர்க்கேள்விக்குல் விடைதருகிறது.

இந்தப் பாடல் உங்களையும் தொடலாம். உலகம் முழுக்க உயிர்களுக்கெல்லாம் அன்புணர்வு என்பது ஒன்றுதானே. பாடலின் எளிய தமிழாக்கத்தை முயன்று பார்த்திருக்கிறேன்:

”இருளில் உன்னைக் கவனித்தவாறிருப்பேன்

அன்பு உன்னை அனைத்தையும் கடந்துபோக வைக்கும்

என்று உனக்குக் காண்பிப்பேன்

கொடுங்கனவுகள் உன்னைப் பதறியெழுந்து அழவைக்கையில்

அன்பு என்னவெல்லாம் செய்யுமென்று உனக்குக் காட்டுவேன்

அன்பு என்ன செய்யுமென்று…

இரவு முழுக்க உன்னைக் கவனித்தவாறிருப்பேன்

என் கைகளில் உன்னை ஏந்தியவாறு…

யாரும் தோன்றித் தொல்லை தராத கனவுகளை உனக்களிப்பேன்

இரவு முழுக்க உன்னைக் கவனித்தவாறிருப்பேன்

பொழுது புலரும் வரை

இரவு முழுக்க…

இரவு முழுக்க உன்னைத் தாங்கிச் செல்வேன்

அன்பு என்னவெல்லாமானது எனக் காட்டும் வெளிச்சத்தை நீ காண

அன்பு எதுவெல்லாமாக முடியுமென

உன் இதயம் கற்றுக்கொள்ளும் வரை…”

சென்னை, 19.04.2020

#AnugrahaCapuchinInstitute Dindigul

#kaiyaRunati #kaTalveLi publishers

#vareethiah_konstantine

கையறுநதி | தினமலர் விமர்சனம் GVRamesh Kumar

 தமிழ் எழுத்துலகின் குறிப்பிடத்தக்க கடலியல் ஆய்வாளர், கடலோடி மக்களின் கவலைகளை கண்டு, எழுத்தால் வெளியுலகிற்கு வெளிப்படுத்திய பெருமைக்குரியவராக திகழும் முனைவர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் எழுதியிருக்கும் முற்றிலும் மாறுப்பட்ட நுால் இது.

நுாலை படிக்கும் போது இது தன்வரலாறா, கதையா, கட்டுரையா, மனநல ஆய்வா, உண்மைக்கதையா என்றெல்லாம் கண்டுபிடிக்க வேண்டிய மனநிலை வாசகருக்கு இருக்காது.

மாறாக கதை சொல்லியின் மகளுக்கு ஏற்பட்ட மனச்சிதைவு, அவரை இயல்புக்கு கொண்டு வர போராடும் தந்தையின் ‛கையறு நிலையே’ நம் கண்களுக்குள் கண்ணீரை நிரப்பி விடுகிறது. மகளுக்கு இயல்புநிலை திரும்ப வேண்டும் என ஊரெல்லாம் அழைத்து சென்று சிகிச்சைக்காக உருகும் தந்தை, மனநலபாதிப்பு பெற்ற வேறு சிலரையும் கண்முன்நிறுத்துகிறார். அவர்களின் கதையும், கையறு நதியின் கிளை நதியாய் கண்ணீர் கடலாய் நீள்கிறது.

உளவியல் சிக்கல், மனப்பிறழ்வு, மனநிலை பாதிப்பு, மனச்சிக்கல் என்றெல்லாம் வார்த்தைகள் சொல்லி, யாருக்கோ எங்கோ பாதிப்பு தானே என்று நாம் கடந்து போகும் போது, மனப்பாதிப்பிற்குள்ளானவர்களும், அவர்களை கவனிப்பவர்களும் கவனிப்பாரின்றி இருப்பதை மறந்து விடுகிறோம். இந்த நுாலை படித்த பின் அவர்கள் மீது ஒரு கரிசனம், கனிவு ஏற்படும்; மனநோயாளிகளை வெறுக்க மாட்டோம். இதுவே வறீதையாவின் எழுத்திற்கு கிடைக்கும் வெற்றி.

-ஜிவிஆர்

கையறுநதி | சிரில் அலெக்ஸ் விமர்சனம்

 உடைந்த ஆன்மாவின் ஒரு துளி - கையறுநதி

புத்தகம்: #கையறுநதி - #வறீதையா_கான்ஸ்தந்தின்

எல்லா இறையியலாளர்களும், பக்திமான்களும், ஞானிகளும் திருப்திகரமான பதிலை அளிக்க முடியாத கேள்வி ஒன்றுண்டு… ‘கடவுள் ஏன் உலகில் துன்பத்தை அனுமதிக்கிறார்?’ ஆசையே துன்பத்துக்குக் காரணம் என்றார் ஒருவர். கர்மா என்கிறது ஒரு சிந்தனை மரபு. துயருறுவோர் பேறுபெற்றோர் என்றார் இன்னொருவர்.

ஒரு குழந்தை உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கும்போது, பேரிடர்களின்போது, ஒரு பெருத்த அவமானத்தின் பின்பு, போர் மற்றும் மனித வக்கிரங்களின் கொடுஞ்செயல்களினை அனுபவிக்கும்போது இந்தத் தத்துவங்கள் அர்த்தமற்றவையாகத் தோன்றுவதே இயல்பு இல்லையா? ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாய், மனிதன் அகவிழிப்படைந்த காலம் தொட்டே இக்கேள்வி இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. துயரின் வலி நெஞ்சை நிரப்பி அழுத்தும்போது தத்துவம் அர்த்தமற்ற உளறலாகும், தர்க்கம் பிழையாகும், நிலம் நடுங்கி நம்பிக்கையின் தூண்கள் தகர்ந்து தூள் தூளாகும், பூமி விலகி நம்மை முடிவற்ற பாதாளம் நோக்கி வீழச் செய்யும். காலில் கட்டப்பட்ட பாறாங்கல்லாகத் துன்பம் நம்மைத் தொடரும். செயலிழக்கச் செய்யும், எதை வேண்டுமானாலும் செய்யத் தூண்டும். நம்மை ஒரு சாதாரண மனிதன் என்று மட்டுமல்ல ஒரு சாதாரண விலங்காகவே உணரச் செய்யும். துன்பம் இல்லாத வீட்டிலிருந்து ஒரு பிடி அரிசியை வாங்கி வா என்றார் புத்தர். அடுத்தவரின் துன்பம் நமக்கு செய்தி, நம் துன்பம் நமக்கு துயர அனுபவம்.

கையறுநதி எனும் நாவல் வடிவில் எழுதப்பட்டிருக்கும் தன்வரலாற்றுப் புத்தகத்தில் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் தான் எதிர்கொண்டிருக்கும் துன்பம் ஒன்றை நம்முடன் பகிர்ந்துகொள்கிறார். மூளையின் சுரப்பிகளின் அதிசெயல்பாட்டால் ஒரு சராசரி வாழ்வை வாழ முடியாத மகளைப் பேணும் ஒரு தந்தையின் கதை இது. அந்தத் தந்தை ஒரு அறிவாளி. படித்தவர். பேராசிரியர். மனிதர்களின் பெருந்துயர்களை ஆய்வு செய்தவர். ஒரு மகளின் மனப்பிறழ்வை அவர் எப்படி எதிர்கொள்கிறார், அவரைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் எப்படி எதிர்கொள்கிறார்கள் என்பவற்றைக் குறித்த பரவலான அனுபவங்கள் புத்தகத்தில் பதியப்பட்டுள்ளன.

ஒரு அசாதாரண மனிதரென்றாலும் அவரது அன்றாடம் என்பது பிறரைப் போல சாதாரணமானதுதான். அந்த அன்றாடத்தின் மேல் ஒரு பெரும் சோகம் வந்து விழும்போது அந்தக் கதையில் ஒரு காவியத் தன்மை வந்துவிடுகிறது. சோகம் என்றல்ல அதை சவால் என்றும் கொள்ளலாம், தான் விரும்பி ஏற்காத ஒரு சவால். பழங்கதைகளில் வரும் பூதங்களைப் போல ஒவ்வொன்றாய், மாயமாய், எதிர்பாராமல் தோன்றும் சவால்களை தனி ஒருவனாக எதிர்கொள்ளும் ஒரு தந்தை. விடாது போரிடும் ஒரு வீரனைப் போல சந்தேகங்களும், அவநம்பிக்கையும், தெளிவும், எதிர்நோக்கும் ஒரு சேரப் பயணிக்கும் ஒரு காவியத்தைப் போன்றது கையறுநதியின் கதை.

பைபிளின் பழைய ஏற்பாட்டில் யோபுவின் கதை இத்தகையது. அரிச்சந்திரனின் கதையை ஒத்த கதை அது. அசைக்க முடியாத கடவுள் நம்பிக்கையுடய செல்வந்தனான யோபுவை சோதிக்க கடவுளிடம் சாத்தான் அனுமதி பெறுகிறான். யோபுவின் செல்வங்கள் பறிபோகின்றன, அவனது பிள்ளைகள் மாய்ந்துபோகின்றன, அவனது உடல் சிதைந்து புண்ணடைந்து போகின்றது. யோபு கடவுளை நிந்திக்க மறுக்கிறான். அவனால் அந்த துன்பத்தை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவனது நண்பர்கள் பல காரணங்களை, ஆறுதல்களை சொல்கிறார்கள். அவன் அந்தத் துன்பங்களிலிருந்து மீள்வதற்கு ஒருமுறை கடவுளை மறுதலிப்பதிலும் தவறில்லை என்கிறார்கள். யோபு இறுதியாக கடவுளிடம் பேசுகிறான். கடவுள் அவனுக்குச் சொல்வதெல்லாம் என் திட்டங்களை உன்னால் புரிந்துகொள்ள முடியாது என்பதுதான்.

காரணங்களற்ற துன்பத்தை ஒரு மனிதன் எப்படி எதிர்கொள்வது? கடவுளின் திட்டங்களை அறிவதெப்படி? இயற்கையின் திட்டங்களை அறிவதெப்படி? மிகக் கடினமான கேள்வி இது. இதற்கான காலம் மனிதனுக்கு அருளப்படவில்லை. இதற்கான திறனும் அவனுக்கு மிகக் குறைவே. இயற்கையின் எந்த நிகழ்வும் ஒரு நீண்ட காலத்தில் நிகழும் எண்ணற்ற செயல்தொடர்களின் விளைவேயாகும். ஒரு வண்ணத்துப் பூச்சியின் சிறகசைப்பு ஒரு புயலை உருவாக்கும். அவ்வண்ணத்துப் பூச்சியே பல மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரு விலங்கின் வாயிலிருந்து தப்பிய புழுவின் வாரிசாயிருக்கும். எத்தனையோ வண்ணத்துப் பூச்சிகள் எண்ணற்ற சாத்தியங்கள். பலகோடி தாயக்கட்டைகள் அந்தரத்தில் முடிவின்றி சுழன்றுகொண்டிருக்கும் ஒரு விளையாட்டில் வெற்றியுமில்லை தோல்வியுமில்லை, நாம் எத்தனை தூரம் விளையாடுகிறோம் என்பது மட்டுமே கணக்கு.

அந்த தந்தையின் துன்பத்தை நான் சற்று மிகைப்படுத்திவிட்டேனோ என்று தோன்றுகிறது. வறீதையா கையறுநதி முழுக்க தத்துவார்த்தக் கேள்விகளை எழுப்பிக்கொண்டேயிருக்கிறார் அவருக்கேயுரிய விதத்தில் விடைகளையும் கண்டடைகிறார். அவர் அந்த விளையாட்டை நிதானத்துடனும் சாதுர்யத்துடனும் குறைந்தபட்ச பாதிப்புகளுடனும் விளையாடும் வழிகளைத் தேடி அடைகிறார். மனப்பிறழ்வுகளை நம் சமூகங்கள் எப்படி எதிர்கொண்டன, இன்றும்கூட எப்படி எதிர்கொள்கின்றன என்பதை நாம் அறிவோம். அந்த அர்த்தமற்ற பழமையான பாதைகளில் அவரும் சற்று நடக்கிறார். பின்பு, பல்லாயிரம் ஆண்டுகால நடைமுறைகளையும் ஒற்றை மனிதனாக எதிர்கொண்டு அறிவின் துணைகொள்கிறார். சுழலும் கோடி பகடைகளின் நிகழ்தகவைப் புரிந்துகொள்வதல்ல அந்த ஆட்டத்தின் விதி, அத்தனை பிரம்மாண்டத்தை அளந்துகொண்டிருந்தால் ஒரு அடிகூட எடுத்துவைக்க முடியாது. வானத்தை பார்த்துக்கொண்டே நடந்தால் தடுக்கி விழ வேண்டியதுதனே?. அந்தத் தந்தை தன் சிலுவையைச் சுமந்தபடியே அடுத்த அடியை எடுத்துவைக்கிறார். அவர் அந்த முடிவிலா பகடையாட்டத்தில் ஒரு காயாக நகர்த்தப்படுவதிலிருந்து விடுபடுகிறார். ஆட்டத்தின் விதிகளை அவரே முடிவு செய்கிறார்.

கையறுநதி ஒரு சிறந்த வாசிப்பனுபவத்தைத் தருவதற்கான முதற்காரணம் அது சுய அனுபவப் பகிர்வென்றாலும் ஒரு நாவலின் கூறுமுறையைக் கொண்டு எழுதப்பட்டுள்ளது. சம்பவங்களின் அடுக்குகள் ஒரு புனைவுத் தன்மையுடன் 'அடுத்து என்ன நடக்குமோ' என்று வாசகர் எதிர்பார்த்திருக்கும் பொருட்டு வரிசைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அதே போல புனைவின் மொழியும் கையாளப்பட்டுள்ளது. குறிப்பாக உவமைகள் மற்றும் தத்துவ விசாரங்களையும் சொல்லலாம். ஆனாலும் இது உண்மையாக நடந்த, நடந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு வாழ்க்கை என்கிற உணர்வும் ஒரு சேரக் கிடைக்கிறது.

இரண்டாவது காரணம் இதன் பேசுபொருள். பொருளாதாரத் தேவைகளைக் கடந்துவரும் மானுட சமூகம் சந்திக்கும் பெரும் சவால்களில் முக்கியமானது மனச்சிதைவுகள். கடந்த சில ஆண்டுகளாக மூளையைக் குறித்து வருடத்திற்கு ஒரு முக்கிய புத்தகமாவது வெளிவந்துகொண்டிருக்கிறது. மனதின் மாயத்தை பகுதி பகுதியாக, ஒரு எந்திரத்தை பிரித்து பார்ப்பதைப்போல, பாகம் பாகமாகப் பிரித்துப் பார்க்கின்றனர். ஆயினும், மனம் அல்லது மூளை குறித்த ஆய்வுகள் இன்னும் துவக்க நிலையிலேயே இருக்கின்றன. ஒரு புழுவின் மூளையைக் கூட நாம் முழுதாக அறிந்துகொள்ளவில்லை என்கிறார் மூளை குறித்த முக்கிய ஆய்வாளர்களில் ஒருவர் (கிரிஸ்டாஃப் காஷ்). பலகோடி தாயக்கட்டைகள் அந்தரத்தில் சுழலும் இன்னொரு உலகம் நம் உடலுக்குள்ளும் இருக்கிறது. மன நோய்மை என்பது உடல்ரீதியானதும்கூட. மனம், மூளை இரண்டையும் குணப்படுத்துவது அவசியம். அது நமக்கோ நம்மைச் சார்ந்தவர்களுக்கோ நேரும்போது நாம் பல்வேறு உணர்ச்சிகளுக்கு ஆளாகின்றோம். அதை இயன்றவரை மூடி மறைப்பவர்களே அதிகம். எனவே இப்புத்தகம் ஒரு தைரியமான, புரட்சிகரமான வெளிப்பாடாகவும் உள்ளது. தன் மகளின் தகப்பனாக மட்டுமல்ல, மனச் சிக்கல்களில் ஆட்படும் பல்லாயிரம் குழந்தைகளின் தகப்பனாகவும் நின்று இப்புத்தகத்தை ஆசிரியர் எழுதியுள்ளார். அது ஒரு எழுத்தாளனுக்கேயுள்ள துணிவு. தன் உடலை ஒருவர் மருத்துவ சோதனைக்கு உட்படுத்துவதுபோல தன் ஆன்மாவை உலகுக்குத் திறந்து காட்டுகிறான் எழுத்தாளன்.

மூன்றாவது காரணம்- புத்தகத்தின் மையத்தை ஒட்டி வரும் ஆசிரியரின் பிற அனுபவங்கள். ஒரு சமனற்ற மீனவக் குடும்பத்தில், ஒரு சாதாரண மீனவ கிராமத்தில் பிறந்து வளர்ந்து எல்லையற்ற அந்தப் பெருங்கடலின் தீராத அழைப்பைப் புறந்தள்ளி பரிச்சையமில்லாத சமவெளி நோக்கி கண்ணற்றவன் காட்டுக்குள் அலைவதுபோல பாதைகளைத் தேடியலைந்து தன்னை ஒரு சமூகப் பங்க்களிப்பாளனாக ஆக்கிக்கொண்ட ஒரு அசாதாரணரின் சாகசக் கதையும் அவர் சந்திக்கும் சவால்களும் அவற்றை அவர் கடந்த விதங்களும் இதில் பதியப்பட்டுள்ளன.

பேராசிரியர் கான்ஸ்தந்தின் ஒரு அறிவு ஜீவி. அவரது புத்தகங்க்கள் அனைத்திலும் ஒரு ஆய்வுத்தன்மை இருக்கும். அவரது புத்தகங்கள் பலவும் ஆய்வுகளே. கிட்டத்தட்ட அவரது புத்தகங்கள் அனைத்திலுமே கடல் எனும் வார்த்தை தலைப்பில் இருக்கும். ஆனால் கையறு நதியில் அவர் ஒரு தனிப்பட்டவராக, ஒரு தந்தையாக, நம்மிடம் மனம்திறந்து பேசும் ஒரு நண்பராக வெளிப்படுகிறார். தனது பாரங்களை நம்மிடம் பகிர்வதன்மூலம் நமக்கு வழி காட்டியாகவும் இருக்கிறார். கடற்கரை குறித்த பல நூறு ஆய்வுகளைவிட ‘ஆழி சூழ் உலகு’ நாவல் தந்த தாக்கம் அதிகம். அதைப்போலவே கையறுநதியையும் மதிப்பிடலாம். ஆனால் இது கடற்கரையின் கதைய மட்டுமல்ல. இது நம் காலத்தின் கதை ஆகவே ஆழி சூழ் உலகை விடவும் பரவலான முக்கியத்துவத்தைப் பெற தகுந்தது. சட்டென்று நின்றுபோனதொரு கடிகாரத்தைப்போல வாழ்க்கையை நகரவிடாமல் ஒரே சுழலில் நிறுத்திவிடும் ஒரு துயரம்,, ஒரு இடுக்கண், ஒரு அசந்தர்ப்பம் உலகில் யாருக்கும் எங்கேயும் நேரலாம்.

கையறுநதி ஒரு நவீன துயரத்தை ஒரு நவீன மனிதன் எப்படி எதிர்கொள்ள வேண்டும் என்பதன் வழிகாட்டியாக அமையலாம். உங்கள் துயரங்களை எடைபோட, ஒப்பிட, அதன்வழி ஆறுதல் தேட ஒரு கதையாக இருக்கலாம். ஒரு அசாதாரண வாழ்வின் அசாதரண தருணங்கள் குறித்த மனம் திறந்த உரையாடலாக வாசிக்கப்படலாம். ஒரு சாகசக் கதையாக, ஒரு சோக நாடகமாகவும் படிக்கப்படலாம். என்னவாக இருந்தாலும் பேராசிரியர் கான்ஸ்தந்தின் ஒரு உணர்வுபூர்வமான, அறிவுபூர்வமான, அன்னோன்யமான, பயனுள்ள புத்தகத்தை எழுதியுள்ளார், அவருக்கு என் மனப்பூர்வமான நன்றி.