சுய விமர்சனம் என்னும் தன்மாற்றம்

 நூல் விமர்சனம் துவாரகா சுவாமிநாதன்

கையறுநதி / வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ கடல்வெளி/ 2022. 

------------------------------------------------

“… நல்ல வேளை, இது போல நமக்கு எதுவும் நிகழவில்லை என்று ஆறுதல் கொள்கிறோம். நாம் இப்படிச் செய்து விடக்கூடாதென உறுதிக் கொள்கிறோம். ஏற்றோ மறுதலித்தோ செல்கிறோம். இந்த சுய விமர்சனம்தான் இந்த நூலை வாசிக்கும்போது நமக்குள் நடைபெறும் தன்மாற்றம்.”

-----------------------------------------------

தமிழில் நாவல் வரலாறு ஏறக்குறைய இரண்டு நூற்றாண்டை கடந்து கொண்டிருக்கிறது பலநூறு நாவல்கள் வெளிவந்து விட்டன. தமிழில் ஒவ்வொரு வகைமையிலும்  நாவல்கள் கிடைக்கின்றன. அவ்வகையில் பார்த்தால் கையறுநதி நாவல் வகைமைக்குள் அடங்குமா, இல்லை, அதைத் தன் வரலாறு நூலாக மட்டுமே எடுத்துக் கொள்ளலாமா என்று சொல்ல முடியவில்லை. 

நாவலுக்கான பல கூறுகளை கையறுநதி பெற்றிருக்கிறது.

சமூக உணர்வு, தான் வாழும் நிலத்தின் பாடுகள், மனிதர்களின் பாடுகள், அவர்களின் ரசனைகள் தன்னைச் சுற்றி நிகழும் விஷயங்களுக்கும் உள்ள எதிர்வினைகள், அதற்கான வியாக்கியானங்கள், விமர்சனங்கள், எதிர்வினைகள், ஒரு அப்பனான கதைசொல்லியின் உணர்ச்சிப் பெருக்கு என்று மிக அடக்கமாக, ஆர்ப்பாட்டமின்றி கையறுநதி  நாவல் கலை உணர்வுடன் சொல்லி இருக்கிறது.

பல கதை மாந்தர்கள் தங்களின் பாடுகளை விவரிக்கும்போது நமது வாழ்க்கை அனுபவங்களோடு ஒப்பிட்டுக்கொண்டே முன்னகர்கிறோம். நாமும் அதே உணர்வையோ, உணர்ச்சியையோ அடைகிறோம். நல்ல வேளை, இது போல நமக்கு எதுவும் நிகழவில்லை என்று ஆறுதல் கொள்கிறோம். நாம் இப்படிச் செய்து விடக்கூடாதென உறுதிக் கொள்கிறோம். ஏற்றோ மறுதலித்தோ செல்கிறோம். இந்த சுய விமர்சனம்தான் இந்த நூலை வாசிக்கும்போது நமக்குள் நடைபெறும் தன்மாற்றம்.

இந்த நாவலின் மையக்கரு வாழ்க்கை பற்றிய விமர்சனமும் மனிதர்கள் பற்றிய விமர்சனமும். குடும்பமாக வாழும் நபர்கள் அவர்களுக்குள் இருக்கும் உறவுச் சிக்கல்கள் என்று அமைந்துள்ளது. குறிப்பாக வாழ்க்கையைப் பற்றிய விமர்சனங்கள் முதியவர்களை, குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்ளும், பாதுகாக்கும், பராமரிக்கும் உறவினர்களின் அணுகுமுறைகளும், அதனால் ஏற்படும் சிக்கல்களும் முரண்களும் எதார்த்த வாழ்க்கைச் சூழலுடன் இணைத்துச் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது.

இல்லற வாழ்வியல் இலக்கணத்தை சொல்பவர்கள் குழந்தைகளையும் பெரியவர்களையும்  பராமரிக்கவும் பாதுகாக்கவும் வேண்டும் என்று சொல்லுவார்கள். கூட்டு வாழ்க்கையில் எல்லோரின் உணர்வுகளையும் மதிக்கவேண்டும். ஆனால் அது நடைமுறையில் எவ்வளவு சிக்கல்களையும் முரண்களையும் கொண்டு வருகிறது என்று இந்நாவல் மிக ஆழமாகப் பேசிச் செல்கிறது. முதல் பத்து அத்தியாயங்களைக் கடப்பதற்குள் வாசகர் கண்ணீர் சிந்தி அழ வேண்டியிருக்கும்.

நாவல் அப்பனுக்கும் மகளுக்குமான பேரன்பைப் பேசுகிறது. ஜூலியாவின் நம்பிக்கை மனிதராக அவரது அப்பா இருக்கிறார். அப்படித்தான் ஒவ்வொரு அப்பனும் மகள்களுக்கு இருக்க வேண்டும்.  நாவல் முழுக்க இப்படியான நம்பிக்கை மனிதர்களை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டே போகிறார் வறீதையா.

நாவலை வாசித்த பல நேரங்களில் என்னால் அடுத்த பக்கம் நகர  முடியாமல் நாவலின் ஓவியத்தின்மீது தலை சாய்த்து எனது உப்புகரிக்கும் நீரை அந்த ஓவியத்தில் தடவி இருக்கிறேன். அந்த அட்டைப்பட ஓவியத்தின் மீது அமர்ந்திருக்கும் ஜூலியாவை நேசித்திருக்கிறேன்.

இந்திய நிலவுடமைச் சமூகக் குடும்ப மரபில் குழந்தையை வாரிசு என்றும், அது தன் குடும்பத்தின் சொத்துக்களையும் உடைமைகளையும் பாதுகாக்க வந்த ஒரு ஜீவன் என்றும்தான் பார்க்கிறது. குடும்பத் தலைவன் தான் நினைக்கும் எல்லாவற்றையும் அந்தக் குழந்தைகளின் மீது திணிக்க முற்படுகிறான். என்னதான் தாய்ப்பாசம், தந்தை பாசம் என்று பேசினாலும் அது குழந்தைகளின் மீது திணிக்கப்படும் பொழுது என்னென்ன விளைவுகளை அதே பெற்றோர்கள் சந்திக்கிறார்கள் என்னும் விதமாகவும் இந்நாவலை நாம் பார்க்கலாம்.

நாவலில் வரும் நிறைய கதாபாத்திரங்கள் மனதை வருடித்தரும், இசைவான நம்பிக்கை அல்லது ஆறுதலை சொல்லிச் செல்கிறார்கள். மரியான் சொல்லும் விவிலிய வாசகம் மலையாளத்தில் சொல்லப்பட்டாலும் நமக்குப் புரிகிறது.

துன்புறும் சாதாரண மனிதர்களை மதங்கள் மயிலிறகால் வருடுகிறது, அல்லது அச்சூழலைப் பயன்படுத்தி அவர்களை எப்படிச் சுரண்டுகிறது என்றும் இந்த நாவல் பேசுகிறது.

ஒரு நாவல் மனித வாழ்க்கையின் எல்லா பரிமாணங்களையும் சொல்லி இருக்கிறதா என்று பார்த்தால், அப்படி முடியாதுதான். கோவை ஞானி மேலே உள்ள விஷயத்தை இப்படிச் சொல்கிறார்: நாவலின் அமைப்பில் அதன் வடிவத்தில் அரசியல், பொருளாதார, மனித உறவுகளுக்குள் உள்ள உற்பத்திச் சிக்கல்கள் காலம், கலாச்சார பண்புகள் அதனோடு கூடிய ரசனைகள், உணர்ச்சிப் பெருக்குகள் என்று நாவலுக்கு உள்ளும் புறமும் நடைபெறும் எல்லா விஷயங்களையும் கவனத்தில் கொண்டுதான் நாவலை வரையறுக்க வேண்டும்.

நாவலில் ஜூலியாவின் அப்பாவின் மனக்குமுறல்கள் ஒரு டைரி குறிப்பைப் போல விரவிக் கிடக்கிறது. ஒரு  நினைவோடை முறையில்  ஆசிரியர்  எழுதிச் செல்கிறார். வாசிப்பில் அலுப்புத் தட்டவில்லை. ஜூலியாவின் நிலைக்குள், அவளின் அப்பாவின் நிலைக்குள் படிக்கிறவர்களின் மனம் சுழன்று சுழன்று, அவரின் வாழ்க்கை அனுபவங்கள் எந்தெந்த திசையில் எல்லாம் போகிறது, என்னவெல்லாம் கற்றுக் கொள்கிறார், எதில் எல்லாம் அவர்களுக்கு கேள்வி பிறக்கிறது, மனித குலம் எதை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது, மனிதர்கள் எப்படி இவ்வாறு வாழ்க்கையை நகர்த்திச் செல்கிறார்கள் என்ற கேள்விகளோடும். என் மகளுக்கு மட்டும் ஏன் இது நேர்ந்தது? என்ற கேள்வியையும் சேர்த்து எதிர்கொள்ள வாசிக்கும் நமக்கு நெஞ்சுரம் வேண்டும்.

நாவலை வாசித்தபின் நமக்குள் எழும் கேள்வி- மனிதர்கள் இப்படியும் இருப்பார்களா? மனம் ஜூலியாவை நினைத்து ஏக்கம் கொள்கிறது. அவள் வாழ்வு சிறக்க வேண்டுமே என்று அன்பு பாரிக்க கருணை பொங்குகிறது.

எல்லா நினைவுச் சுமைகளோடும் வாழ்ந்து தீர்க்க வேண்டும் என்ற சுமையும் சேரும்பொழுது வாழ்க்கை சாதாரணமாக இருப்பதில்லை. அப்படியான சுமையான பொழுதில் ஜூலியாவின் அப்பா எழுத்தையும் வாசிப்பையும் கையில் எடுத்து அதில் சரணடைந்து விடுவதுதான் இலக்கியத்தின் மீது நமக்கு நம்பிக்கை ஏற்படுத்துகிறது. வாசிப்பில் அது நம்மை ஆற்றுப்படுத்துகிறது.

கையறுநதி ஒரு சிறப்பான நாவல். அது நிச்சயமாக இந்தாண்டில் ஒரு விருதை தட்டிச் செல்லும். இந்த நாவலை வாசிக்கப் பரிந்துரை  செய்த ஆங்கரை அண்ணனுக்கு நன்றியும் பேரன்பும்.