1000 கடல்மைல் | வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் | தடாகம், 2018

1000 Kadal mile

Vareethiah Konstantine

Thadakam- KadalveLi/2018.

Vareethiah Konstantine, the author of this title, with his rich experience as chronicler and writer, has produced some good text on tsunami reconstruction vis-à-vis the coastal subaltern communities of Tamil Nadu.

The current title views 2017 Cyclone Ockhi as a point of order. Four critical points are treated here: Ockhi as an invisible disaster on an invisible people, namely the maritime community- advocacy for cultural sensitivity in disaster management; revisiting the deep sea cyclone – probing the gaps, assessing the cost and the lessons learnt on the part of the Governments; sea safety for deep sea fishermen- vouching for the emergent need for a paradigm shift in safety protocols; the future of maritime disaster widows – their deep concerns in the light of their economic disempowerment  due to technologisation and policy developments.

Sea safety culture and practices are wanting among artisanal fisher folks. Non-compliance to safety specifications in vessel construction (Design) has proved fatal. Unlike the Sri Lankan Mechanised Fishing Vessels, the Thoothoor MFVs lack state-of-the-art communication gadgets on board. The crew lack the expertise/ training in modern weather watch system and safety practices. These and a few other factors added to disaster casualty in the mid sea.

The author has chosen a responsive and responsible approach on the above critical and time relevant subject, which sets this text off from the noisy and politically motivated gimmicks in media. To add to the authenticity of his text he has travelled, besides Kanyakumari coast, to Nagappattinam, Cuddalore, Ramanathapuram and Thoothukkudi coasts to interview disaster widows’ families one month after Ockhi. In furtherance of the subject, studied views of researchers, writers and activists have been categorically documented.

Interviews with serving captains/ Skippers/ crew heads of passenger ships, mercantile vessel, fishing vessel, Mechanised fishing vessel and FRP boat fishermen and disaster victims who had a narrow escape from deep sea disaster provide the reader with field situations in terms of sea safety and pointers for future measures towards sea safety. A dialogue with a lead media stalwart sheds light on the significant job media has got to do in times of crisis.

The text is divided into three parts: the first is a set of columns the author has penned on lead dailies in the disaster and post disaster period. The second contains writings based on interviews with stake holders on major issues like concerns of sea safety and of maritime disaster widows; the third section is a compilation of views and observations on the affected communities and their future.

மூதாய்மரம் | வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் | தடாகம் | 2017

Moodhaimaram 

Vareethiah Konstantine  

Thadakam / 2017.

Water, disaster, food security and environment are among the issues that top the list of global concerns today. With so much money and effort pumped on these issues the message has hardly reached the common man.

Taking a journey through field visits, research deliberations and literary readings the author reflects on one of the key issues of nature that has got a bearing on future namely, water and land. He chooses to draw from traditional knowledge of the tribes from the two major landscapes that are unique, while at the same time in close interaction, namely the plains and the maritime space. Water is the dialect that connects lands and people as well, he holds. The book seeks to relieve environmental concerns from the rigid frames of academia and public policy and place the same in the hands of our children.

Environmental concerns, disaster management and food security are issues that would respond more positively when addressed together. It also calls for a collective approach from the part of the policy planners, rulers and the common man. The author draws from lessons he had elsewhere to address the issue of disaster management. Living close to nature is a virtue that saved the 263 member Jarawah tribe of the Andamans in the face of 2004 Tsunami. This catastrophe killed tens of thousands of people across 13 nations and caused a colossal economic loss. Citing the success story of 2001 Bhuj earth quake reconstruction, which he was invited to visit back in 2014, he presents instances of how well it augurs to approach disaster management based on cultural deconstruction. There is more to disaster management than science and technology. Traditional wisdom needs to be integrated with current knowledge.

The book also critically reviews a couple of literary attempts that celebrate tribal life in the jungles (Tamil fiction: Kaadodi by Nakkeeran) and in maritime landscape (Malayalam Non fiction: Kadal arivukaLum neranubhavangaLum by Robert PanippiLLai). The author of the title ‘Moodhaaimaram’ shows how our ancestors were the beneficieries and caretakers of nature and were successful with their lifestyles with his rich experience of travel and research on the coast of Tamil nadu.

The book is an attempt to take nature concerns outside the four walls of our class rooms. ‘Carry mass issues to the masses’ is the main thread that runs through the title ‘Moodhaaimaram’.

மன்னார் கண்ணீர்க் கடல் (தடாகம்/2015 ) The GORDIAN KNOT (mainSpring / 2018)

The Gulf of Mannar, marked as the fifth most significant marine biodiversity hot spot with over 3600 marine flora and fauna including 103 corals, 16 swimming crabs, sea grass and marine mammals and over 500 piscine species, pearl oysters and chanks. On the western side it is bordered by the Pearl fishery coast that stretches between Kanyakumari and Dhanushkodi. Fishermen from 137 fishing hamlets of five districts from Tamil Nadu depend on this once pristine environment.

  

Public perception of the Rameswaram fishermen issue is wha the media chooses to present and is far from reality. The livelihood and habitation of the traditional fishermen along the coastal stretch of Tamil Nadu are plundered every day by corporates in the name of mega projects. Transcending the governmental projects, the constructs and political discourse about the fishermen and the media hype, the author has attempted to find out what is actually happening in the Island. He made short stays in Tamil Nadu coast from Pazhaverkadu to Neerodi. The scope of this mission was to form a first hand view of the ecology of our seas and sea coasts and the ethnic communities that depend thereof. He has consistently recorded the plight of the subaltern through visits to Ramnad coast during the perid between 2008 and 2014.

An uneasy equation of bread and blood has been thrust up on the Gulf of Mannar. The livelihood of the traditional fishermen is in the grip of big investors and corporates who have no connection with the sea at all. The coastal leadership, political parties and the media have become the agents and handmaidens of these rich men and planned propagandas have been unleashed. It is these hapless artisans who are being sacrificed in mid sea every day.’From the time when they began sieving out fries and under sized chanks, the ecology and fishery of the Gulf of Mannar began to collapse’, says Kevikumar (28, Kadayar), of Olaikuda.’ ‘Even if twin trawlers and purse seines are given up forthwith, one has got a lot of alternatives- gill netting or long lining… If people are not avaricious, everybody can thrive here.’, holds Muthukumar (38, Valayar) from Paalam. An activist from Thangachchimadam claims, ‘Ninety percent of the problems in the island will be solved once trawling is stopped’.

The book is the product of the author’s conscious search of the realities of the coastal subaltern, keeping the above question in the forefront. This is an alternative voice, trying to reveal the hidden faces of a familiar problem. Back ground information on the study area and some fishing methods are provided to enlighten the reader on the the pristine ecology of this marine biosphere. The book is a plank for constructive transactions.

The Marine Fisheries Bill (2009)- A CRITIQUE | Vareethiah, K. (2010).

PROLOGUE

Following country wide protests from traditional fisher folks, the Marine Fisheries (Regulation) Bill (2009) was not tabled in the Parliament. Five years later the Dr. Meenakumari Report (2014), carrying the same objectionable proposals, was released. The Fisheries Bill 2019, currently released, and the Coastal Regulation Zone (Draft) Notification (2018) are to be read together against the proposed mega projects on the Indian coasts including the Sagar Mala. What is most disturbing about the current the Bill is the silence maintained on penalties on violations. The clauses implicitly point the tip of the iceberg.

ஹிபகுஷா

ஹிபகுஷாக்கள் உலகுக்குச் சொல்லும் செய்தி என்ன?

எது வந்தாலும் வாழ்க்கையை நம்பிக்கையுடன் முன்நகர்த்திப் போவதுதான் மனிதனுக்கு அழகு; 

பிறருக்குப் பயன்பட வாழ்வதே வாழ்வுக்கு அர்த்தம் தருவது;

எத்தனைப் பெரிய வளர்ச்சியைத் தரும் என்றாலும் அணுவாற்றல் மனித உயிர்களுக்கு ஈடாகாது;

இயற்கையின்மீது அணுவியல் வன்முறை நிகழ்த்த மனிதனுக்கு உரிமையில்லை.

இடிந்தகரை, தை எழுச்சி, ஸ்டெர்லைட், கதிராமங்கலம்...

‘கூடங்குளம் அணுவுலைக்கு எதிராக ஏன் ஆரம்ப கட்டத்திலேயே போராடவில்லை?’ 

நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் நிலத்தின்மேல்....

நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் நிலத்தின்மேல் வாழ்வைக் கட்டமைத்துக் கொள்வதன் சங்கடங்களை பேரிடர் அனுபவமற்ற என்போன்றவர்கள் புரிந்துகொள்வது கடினம். சில ஆண்டுகளுக்குமுன் எனக்குக் கிடைத்த சுவாரஸ்யமான அனுபவம் நினைவில் வந்துபோகிறது.

உண்மையா, அது என்ன?

‘உண்மையா, அது என்ன?’

எதிர்கொள்ள முடியாதவை எதிர்ப்படும்போது கடந்து செல்ல முயல்கிறேன்.

வாழ்க்கை நெடுக, கடந்து வந்த துயரக் கணங்கள் மூளைக்குள் கால்மேல் கால்போட்டு உட்கார்ந்துகொண்டு என்னை நோக்கி அலட்சியமாய் நகைக்கிறது. அவ்வப்போது என் இயலாமையைக் கைகொட்டிச் சிரிக்கிறது. அந்த இயலாமைதான் எதிர்பாராத பொழுதுகளில் வெறுப்பாய், பெருஞ்சினமாய் எனக்குள் வெடிக்கிறதோ என்றுகூட நினைத்துக் கொள்கிறேன். அந்த இரணங்களிலிருந்து விடுபடத்தான் வழி தெரியவில்லை. வெளிப்படுத்தவில்லை என்றால் வாழ்க்கை அவலமாய் முடிந்துபோகும் என்கிற அச்சமும் எழாமலில்லை.

நடைமுறையில், சரியானவற்றுக்கு ஆதரவு தெரிவிக்கவும் சரியல்லாதவற்றுக்கு எதிராய்க் குரல் கொடுக்கவும் தகுதிகள் வேண்டியுள்ளது. அரசியல் சட்ட ஆவணம், அறநூல்களைக் கடந்து இத்தகுதிகளுக்கு எழுதப்படாத பட்டியலே இருக்கிறது. குறிப்பிட்ட சாதி, பகுதி, சமயம், பொருளாதாரத் தட்டு, கல்வித்தகுதி… 

1982இல் நேர்ந்த இனக்கலவரத்தில் என் ஊரும் அழிக்கப்பட்டது- என் வீடு உட்பட. அந்தக் கலவரத்துக்கும் என் ஊருக்கும் எவ்வகையிலும் தொடர்பில்லை- மேலே சொன்ன பட்டியலைத் தவிர. பாளையங்கோட்டைக் கல்லூரி விடுதியிலிருந்து என் ஊருக்கு வந்து காவல்துறையினர் மட்டுமே இருந்த என் ஊரில் சாலையோரமிருந்த ஏதோவொரு வீட்டின் வெளித்திண்ணையில் ஓரிரவு தனியாளாகப் படுத்திருந்தேன். மின்சாரம் இருக்கவில்லை. காவலர்கள் நடைபயிலும் பூட் சப்தமும் கடலலையின் ஆர்ர்ப்பரிப்பும் தவிர தவிர வேறெந்தச் சலனமும் இல்லாத, கும்மிருட்டில் மூழ்கியிருந்த  பள்ளந்துறைக் கிராமம். நாய்க்குரைப்புக் கூடக் கேட்கவில்லை. அந்த இரவை என் மனப்பதிவிலிருந்து அழித்துவிட முயன்று தோற்றுப்போகிறேன். அப்போது நான் 23 வயது மாணவன். 2004 சுனாமியின்போதும் என்னூர் மக்கள் ஓட்டுமொத்தமாக ஊரிலிருந்து வெளியேறியிருந்தனர். ஆனால் அது இயற்கைப் பேரிடர் என்பதில் சிறு ஆறுதல். 2017 ஒக்கிப் பேரிடரில் 200க்கு மேற்பட்ட கன்னியாகுமரி மீனவர்கள் ஆழ்கடலில் இறந்துபோனதை வெறும் இயற்கைப் பேரிடராக என்னால் சீரணித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. இது இனப்படுகொலைக்கு எள்ளளவும் குறைந்ததல்ல.

கடந்த இரண்டு வருடங்களாக என்னால் முன்போல் வாசிக்க, யோசிக்க, இயங்க முடியவில்லை. அதன் காரணங்களை ஆராயப் பல வேளைகளில் முற்பட்டிருக்கிறேன். மே 22, 2018 தூத்துக்குடித் துயரம், அதைத் தொடர்ந்து காஷ்மீரில் செய்வதுபோல தென்மாவட்டங்களில் சில நாட்கள் இணைய சேவை முடக்கம், சூழலியல் போராளிகள் மீது தொடரும் நரவேட்டை, 2019 பொதுத்தேர்தல் நடைமுறைகள், ஆர்டிக்கிள் 370 திரும்பப் பெறப்பட்டது, நீதித்துறை, ஊடகங்களின் அண்மைக்கால நடைமுறைகள் இவைகளும் காரணமாகலாம். ஆனால் இவையெல்லாவற்றுக்கும் மேலாக 1982 மண்டைக்காடு கலவரம் குறித்த நீதியரசர் வேணுகோபால் குழு அறிக்கைதான் (1986) என்னை மிக அதிகமாய்ப் பாதித்திருப்பதாய் எண்ணுகிறேன். தீர்ப்பைத் தயார்படுத்திக்கொண்டு வழக்கைக் கட்டியெழுப்பும் இந்தச் சாணக்கியம் எனக்கு அந்தக் காலத்தில் புரிபடவில்லை. சாதி சமய, இன அடையாளங்களின் கைதிகள் நடுவர் இருக்கையில் அமர்ந்தால் தீர்ப்புகள் எப்படி வரும் என்று சொல்லித்தெரிய வேண்டியதில்லை.

2019 பொதுத் தேர்தல் முடிவுகள்- மோதி 2.0 பெருந்துயரங்களின் காலமாக இருக்கும் என்னும் பொதுவான கணிப்பு கெடுவாய்ப்பாக மெய்யாகி வருகிறது.

நான் ஒன்றும் ஆயிரம் தலைவாங்கிய அபூர்வ சிந்தாமணியின் மரபில் வருபவனல்லன். வாலியின் வரம் கைவரப்பெற்றவனுமல்லன். எல்லைக் கோடுகளுக்குள் வாழும்படி விதிக்கப்பட்டவன். ’உலகின் சட்டங்களும் விதிமுறைகளும் எல்லோர்க்கும் பொதுவானது, அவை மனிதனைப் பாதுகாக்கும்’ என்று நம்பும்படி விதிக்கப்பட்டவன். அதன்பொருட்டு என் வாழ்நாள் உழைப்பின் பெறுமதியின் பெரும்பங்கை சட்டத்தின் காவலர்களுக்குக் கொடுத்தாகவேண்டும் என்று விதிக்கப்பட்டவன். இந்த விதி வலியது. கொடியது. வலைகளும் கொடுக்குகளும் மலிந்தது. வலைகள் என்னைப் பிணைக்கவும் கொடுக்குகள் என்னை ஒடுக்கவும் மட்டுமே செய்கின்றன. எனக்குப் பசிக்கிறது, எனக்கு மரண வலியெடுக்கிறது. அதை வெளிப்படுத்த விதிகள் அனுமதிக்கவில்லை. பொது அமைதிக்குப் பங்கம் நேர்ந்துவிடும் என்று ‘அன்பாய்’ எச்ரிக்கிறார்கள் அந்தக் காவலர்கள். பொது என்பது யார்? என்னை பேச அனுமதியாத அமைப்பில் எனக்கென்ன வேலை? நான் தேவையில்லாத இடத்தில் என் வரிப்பணத்துக்கு மட்டும் என்ன தேவை? நாட்டின் நலன் கருதி ‘இதை மனதார’ ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்று ‘அறிவுரை’ சொல்லுகிறார்கள். அமைதியாகத் தோன்றும் கடற்பரப்பின் கீழே எத்தனைப் பெரிய நீரோட்டங்கள், அரசியல் கணக்குகள்! 
பருவநிலை மாற்றத்தைப் பற்றிப் பன்னாட்டுத் தலைவர்கள் கரிசனம் தோய்ந்த பேருரைகள் நிகழ்த்தும்போது 15 வயது கிரெட்டா தன்பெர்க் இந்தச் சீர்குலைவுக்கெல்லாம் நீங்கள்தான் காரணம் என்று குமுறுகிறாள். அந்தப் பெண்ணுக்கு மனநிலை சரியில்லை என்று தலைவர்கள் சொல்வதெல்லாம் என்ன மனநிலை?

ஒரு ஆசிஃபா; பிறகு ஒரு ஸ்னோலின், இன்று ஒரு சுஜித். ஒவ்வொரு கதையும் பெரும்பசியெடுத்த புலிபோல் என்னைத் துரத்திக் கொண்டிருக்கிறது. ஓராயிரம் ஆசிஃபாக்கள் ஓராயிராம் ஜான்சிகளின் வெளியிடப்படாத கதைகளுக்குள் மனம் உலவத் தொடங்கி விடுகிறது. பிறப்பால் குறிப்பிட்ட சாதி, சமயத்தைச் சார்ந்தவன் எனினும் நான் சமயத்தை எப்போதோ கடந்து வந்துவிட்டேன். சாதியையும் கூட. விளிம்புநிலை மக்கள் என் பதிவுகளின் இலக்காக இருப்பது மானுட அக்கறையால் மட்டுமே.

நீண்டகாலம் துப்புரவு நிலுவையுள்ள நகராட்சிக் கழிப்பிடம்போல் கிடக்கிறது பொதுவெளி. நின்று அவதானிக்கவும் முடியவில்லை, முகச்சுளிப்போடு கடந்து போய்விடவும் கூடவில்லை. கூட்டமாய்ச் சேர்ந்து கருத்துருவாக்கும் பெருங்கூட்டங்கள் ஒரு நாட்டையே விழுங்கத் தொடங்கியிருக்கும் காலமற்ற காலம் இது. கருத்தை உருவாக்கி உலவவிடச் சிலபேர். நம்பிக்கைகளை நிறுவனமயமாக்கச் சிலபேர். ஒரு தரப்பின் நம்பிக்கைகளை இன்னொரு தரப்பின் மீது தீர்ப்பாய்த் திணித்திடச் சிலர். வரலாற்றை அழித்திடச் சிலர். இல்லாத ஒன்றை வரலாறாய்ச் சமைத்திடச் சிலர். 2019 பொதுத் தேர்தல் முடிவுகள்- மோதி 2.0 பெருந்துயரங்களின் காலமாக இருக்கும் என்னும் பொதுவான கணிப்பு கெடுவாய்ப்பாக மெய்யாகி வருகிறது.

உளவியலில் இப்படியொரு கருதுகோள் உண்டு: ‘நாம் பேசுவதில் 95 விழுக்காடு நம் எண்ணங்களைப் பிறர் அறிந்துவிடாமல் மறைக்கும் எத்தனிப்புகளே.’ ஏறத்தாழ 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் யேசுக் கிறித்துவுக்குச் சிலுவை மரணத் தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது பெரும்பான்மை யூதர்களின் கோரிக்கைப்படி என்று பைபிள் சொல்கிறது. தீர்ப்பை அளித்த பிலாத்து, ‘இந்த மாசற்ற இரத்தத்தில் எனக்குப் பங்கில்லை’ என்றவாறு கையைக் கழுவுகிறான். மற்றொரு காட்சியில் விசாரணையின்போது உரோமை அதிகாரி கயபா யேசுக் கிறித்துவிடம் கேட்கிறான்- ‘உண்மையா, அது என்ன?’ பல பொழுதிலும் நடுவர் மன்றங்களின் நீண்ட விவரணைகள் பிலாத்துவின் இந்த வாசகத்தைத்தான் நினைவூட்டுகின்றன. 

1982 கலவரத்தை விட, அது குறித்து 1986இல் வெளியிடப்பட்ட விசாரணைக் குழு அறிக்கை அதிர்ச்சியும் வலியும் தருவதாக அமைந்திருந்தது. அது போன்றே 1992 டிசம்பர் 6ஐ விட 2019 நவம்பர் 9 மிகவும் கசப்பானது. நவம்பர் ஒன்பது நிலவரப்படி, இந்திய நீதிமன்றங்களில் இனிமேல் நிகழப்போகும் ஆயிரமாயிரம் உரிமையியல் வழக்குகளுக்கு ஏற்கனவே தீர்ப்புச் சொல்லப்பட்டுவிட்டது. தனிமனிதப் பாதுகாப்பு குறித்த அச்சம் மானுடத்தின் மீது கொலைவாளாகத் தொங்கவிடப்பட்டுள்ள நிலையில், அதையே பொதுவாழ்வின் முறையியலாக இப்போது வகுத்துச் சொல்லியாகிவிட்டது. இதனினும் அவலம் யாவுள?

பயங்கரவாதப் பட்டியலில் அரச பயங்கரவாதம் இடம்பெறுவதில்லை.  இது கிட்டத்தட்ட எல்லோராலும் ஏற்கப்பட்டுவிட்ட பன்னாட்டு எதார்த்தம். இலங்கைத் தமிழர் வாழ்வின் அவலத்தை, அது தொலைவில் எங்கோ நடந்து முடிந்துவிட்ட கதை என்று சொல்லிக் கடந்து போகிறவர்கள் இனிமேல் கண்ணெதிரில் நிகழும் எதார்த்தமாய் அனுபவிக்க நேரலாம். 

ஆயிரமாயிரம் ஆசிஃபாக்களுக்கும் ஸ்னோலின்களுக்கும் அவர்களைப் பெற்றவர்களும் சொல்வதற்கோர் ஆறுதல் மொழியில்லை என்னிடம். இதனினும் பெருந்துயரம் யாவுள?

பொது நீதிக்குப் பங்கம் விளையுமெனின் அதன் தோற்றுவாய் பாராளும் வேந்தே எனினும் அறம்பாடி அவரைத் தண்டிக்கப் பேராளுமைகள் இருந்ததாய் இலக்கியம் சுட்டுகிறது. இன்று அறம் பாட எவர் உளார்?

10.11.2019.

----------------

எழுத்து மனதின் கண்ணாடி என்பார்கள் முகநூலில் பரபரப்பான பதிவுகளை இடுவதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை.  2018 மே 22, 2019 நவம்பர் 9, 10 நாட்களில் என் மனநிலை எப்படி இருந்தது என்பதைக் குறித்து வைக்க வேண்டும் என்னும் முனைப்பின் காரணமாக வலைப்பூவில் இதைப் பதிவிடுகிறேன்.  இது தொடர்பாக இதற்கு முன்பும் ஒரு கவிதையைப் பதிவிட்டுள்ளேன்.

திணைவெளி [நிலம் | சூழலியல் | பண்பாடு]. வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்

முன்னுரை

சூழலியல் நம் வாழிடம், வாழ்வாதாரம், சுகாதாரம், வரலாறு, பண்பாடு, அடையாளம் எல்லாவற்றோடும் பின்னிப்பிணைந்து கிடப்பது. அது ஒரு தனித்த கூறல்ல.  வனமும் கடலும் சமவெளி மனிதர்களை நீரால் பிணைத்து நிற்கின்றன. நீர் உலகின், உயிரின் பொதுமொழி. வனம், கடல் உள்ளிட்ட அனைத்துத் திணைகளுக்குமான உரையாடல் மொழி. ‘நீரின்றி அமையாது உலகு’ என்னும் குறளின் பொருளை ஆதிமனிதர்கள் உணர்ந்திருந்தனர்.

பரபரப்பான வாழ்க்கையின் வேகப் பாய்ச்சலில் திடீரெனக் குறுக்கிடும் ஒரு பெரும் சிக்கலை முன்னிட்டுத் திணறி நிற்கும் நேரம் ஒழிய,  எப்போதுமே நம் நிலமோ வரலாறோ வருங்காலமோ நமக்குப் பொருட்டாய்த் தோன்றியதில்லை. பாடத்திட்டங்கள் இயற்கை குறித்த அக்கறைகளைக் கவனமாகத் தவிர்த்து வந்துள்ளன. இளைய தலைமுறையின் திணைநில உறவுகள் தேய்ந்து வருகின்றன. சுகாதார, அழகியல் கரிசனங்களுக்கு அப்பால் திணைநிலங்கள் மூன்று வகையில் மிக முக்கியமானவை: வாழிடம், வாழ்வாதாரம், மனித குலத்தின் எதிர்காலம்.

‘வளர்ச்சி’ என்னும் மாயக் கவர்ச்சியில் நம் முன்னோர்களின் தடத்திலிருந்து நாம் வெகுதூரம் விலகி வந்துவிட்டோம், அதன் பாதிப்புகளை ஒவ்வொன்றாக அனுபவிக்கவும் தொடங்கியுள்ளோம். வனம், ஈரநிலம், கடல் ஒவ்வொன்றும் அதன் இயல்பை இழந்து வருகிறது; ஏரி, கண்மாய் உள்ளிட்ட நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகள் சுருங்கி வருகின்றன; நீரின் வழமையான தடங்கள் ஊடறுக்கப்பட்டுவிட்டன; நிலத்தடிநீர் முன்போல் புத்தாக்கம் பெறவில்லை… மறுபுறம், உணவு உற்பத்தியின் பெயரால் சூழலுக்குப் பொருந்தாத உயிரினங்களை நம் திணைநிலங்களில் திணித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்; ‘மின்னாற்றல் பற்றாக்குறை’யை முன்னிட்டு ’ஊருக்குள்ளே அணுவுலைகளை’ நியாயப்படுத்தவும் துணிந்து விட்டோம். எட்டுத் திக்கும் மதயானை போல நம் தலைமுறைகளின் எதிர்காலம் தீர்வற்ற சிக்கல்களால் சூழப்பட்டிருக்கிறது.  

திணைக்குடிகளின் மரபறிவறிவைக்  கணக்கில் கொள்ளாத  சூழலியல்  அக்கறைகள்  தோற்றுவிடுகின்றன என்பது மட்டுமல்ல, அவை மக்களின் மீதான சுமையைப் பெருக்கவும் செய்கின்றன. காலங்காலமாக வாழ்ந்துவரும் நிலத்தையும் அதன் இட, கால, பொழுதுகளின் போக்குகளுக்குத் தங்கள் வாழ்வைத்   தகவமைத்துக் கொண்டு வாழ்ந்துவரும் அம்மனிதர்களிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ளும் எளிமை நமக்கு வேண்டும்.

 வாழ்வின் பெறுமதியான பலவும் விபத்தாக நேர்வதுதான். இருபது ஆண்டுகளுக்கு  முன்னால்  உயராய்வுத் தளத்திலிருந்து  மக்கள் தளத்துக்கு நான் நகர்ந்ததும் அவ்வாறானதே. அடித்தள மக்கள் எதிர்கொள்ளும் சூழலியல்- வாழ்வாதாரச்   சிக்கல்களின் வேர்களைப் பதியத் தொடங்கி, கல்விப்புல ஆய்வுக்கு அப்பால் தொடரும் இப்பயணம் நக்கீரன், பாமயன், ஜீவானந்தம் போன்ற பல நிகரற்ற சூழலியல் ஆளுமைகளுடன் உரையாடும் அரிய வாய்ப்பையும் தந்தது. திரும்பிப் பார்க்கையில், சூழலியல் களத்துக்கு என்னை ஆற்றுப்படுத்திய அறிஞர், எனது பேராசான் பேரா. அ.தேவசோபனராஜ், தமிழகப் பசுமைப் படைப்பாளி நண்பர்கள், பத்திரிகை நண்பர்கள், வாசக அன்பர்கள், குடும்பத்தினர் எல்லோர்க்கும் கடன்பட்டுள்ளேன். இப்பெரும் சமூகக் கடனின் ஒரு சிறு பகுதியையாவது திருப்பிச்செலுத்தும் எளிய முயற்சியாக என் எழுத்துகளை முன்வைக்கின்றேன்.

பசுமைப் பார்வை என்பது அறிவுஜீவிகள்/ அறிஞர்களுக்கானது என்பதான தவறான புரிதல் பொதுவெளியில் நிலவுகிறது; ‘சூழலியல் செயல்பாடு என்பது மாசுபடுத்தும் தொழிற்சாலைக்கு எதிரான போராட்டம்’ என்கிற குறுகிய பார்வையும் நிலவுகிறது. இதன் எதிர்வாக, இயற்கை  நம் அன்றாட வாழ்வோடு கலந்தது என்னும் புரிதல் தேவை. இயற்கையின் மீதான ஆர்வம் சமூகத்தின் அடிப்படைக் குழுமமான குடும்பத்திலிருந்தே வளர்த்தெடுக்கப்பட வேண்டும். பெறுமதி வாய்ந்த சூழலியல் எழுத்துகளால், உள்ளூர்ச் செயல்பாடுகளினால் இது ஓரளவு சாத்தியமாகலாம். தமிழ்ச் சூழலில் அண்மைக் காலங்களில் அவ்வாறான எழுத்துகள் வரத் தொடங்கியுள்ளன. அறிவு மேட்டிமையைக் கடந்து அடித்தள மக்களின் புழங்கு மொழிக்கு அறிவியலைக் கொண்டு சேர்ப்பதும் இன்றைய தேவையாகிறது.

எனது இரண்டு பதிற்றாண்டுச் சூழலியல்/ வள அரசியல் பதிவுகளிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட எழுத்துகளின் தொகுப்பான ‘திணைவெளி- நிலம், சூழலியல், பண்பாடு’ என்னும் இந்நூல் நான்கு பகுதிகளைக் கொண்டது: ஓன்று- சூழலியல், பண்பாட்டுப் பார்வையில்  திணை நில வாழ்வியல்; இரண்டு- மண் சார்ந்த ஆய்வுப் பார்வையில் சூழலியல் சிக்கல்கள் சூழலியல் சிக்கல்கள். மூன்று- மொழி, மரபறிவு, பல்லுயிரிய, இனவரைவியல்/ மானிடவியல் பார்வையில் இனக்குழு வாழ்க்கை. நான்கு- அனுபவ அறிவின் பின்னணியில், தேர்ந்தெடுத்த சூழலியல் எழுத்துகள் மீதான விமர்சனம்.

இயற்கை நேயர்கள் இத்தொகுப்பை இருகரம் நீட்டி வரவேற்பார்கள் என நம்புகிறேன்.

அன்புடன்,

வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்