சூழலியல் கரிசனத்தின் உரைகல் | வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்

(சு.தியடோர் பாஸ்கரனின் 'கையிலிருக்கும் பூமி': சில குறிப்புகள்)

[நூல் மதிப்புரை: சு. தியடோர் பாஸ்கரன், கையிலிருக்கும் பூமி. உயிர்மை. 2018. பக்கங்கள் 560 ; விலை: ரூ.600].

கையிலிருக்கும் பூமி. 'இன்று நம் கையில் இருக்கும் பூமி' என்பதான ஐந்து சொற்களைக் குறுகத் தறித்து நிற்கிறது இக்கவித்துவமான தலைப்பு. நம்மை ஒரு தொடர் ஓட்டப்பந்தய வீரனாகக் களமிறக்கி, அவ்வீரனின் கையில் இருக்கும் குச்சியாக பூமியை உருவகிக்கவும் செய்கிறது. சூழல் சிதைவின் தீவிரத்தையும் மானுடம் முன்னெடுக்கவேண்டிய நடவடிக்கைகளின் அவசரத்தையும் ஓர் எச்சரிக்கைக் குரலாக, தொலைவில் ஓடும் தீயணைப்பு வண்டியின் அபாய மணியாக ஒலித்துச் செல்லவும் செய்கிறது. கேட்போர்க்கு உவப்பற்ற பாடுபொருள் இது; ஆனால் எதிர்வரும் தலைமுறைகளின் கூக்குரலாக நம்மை உலுக்கும் குரல்; ஒரு தாத்தாவாக, தந்தையாக, தாய்மாமாவாக 'இனிவரும் தலைமுறைக்கு' நான் செய்ய வேண்டியதென்ன என்று சிந்திக்கவும் தூண்டும் தனித்துவமான குரல்- 'கையிலிருக்கும் பூமி'.

தியடோர் பாஸ்கரன் என்னும் பேராளுமையை ஒரேயொரு முறை சந்தித்திருக்கிறேன்- பூவுலகின் நண்பர்கள் 2012இல் சென்னை இலயோலாக் கல்லூரியில் ஏற்பாடு செய்திருந்த ‘திணைக்கூடல்’ நிகழ்வில்  அவருடன் மேடையைப் பகிர்ந்துகொண்டதாய் நினைவு. அது தவிர, அவரது எழுத்துகளை அவ்வப்போது சிற்றிதழ்களில் வாசித்திருக்கிறேன். 'வானகமே இளவெயிலே...' தொடர் இந்து தமிழ்திசை நாளிதழில் வந்துகொண்டிருந்தபோது அவரது வீச்சை உற்றுக்கவனிக்கத் தொடங்கினேன். அவரது வாழ்நாள் பங்களிப்புகளான நான்கு தொகுப்புகளின் குவியலாக வந்துள்ள இவ்வரிய தொகுப்பின் பேசுபொருள், வாசிப்பு வசதிக்காக ஏழு பிரிவுகளில் தொகுத்தளிக்கப்பட்டுள்ளது: உயிரினங்கள், உறைவிடங்கள், கருத்தாக்கங்கள், பங்களிப்பாளர்கள், விவாதங்கள், வளர்ப்பு விலங்குகள். மொழியும் சூழலியலும். சூழலியல் புலத்தின் உலகச் சூழலை நம் பார்வை வீச்சுக்குள் கொணர்ந்துள்ள  அரிய முயற்சி இது.

என் குறிப்புகளுக்குச் 'சூழலியல் கரிசனத்தின் உரைகல்' என்று தலைப்பிடக் காரணமுண்டு: வாசித்துச் செல்கையில் எனக்குள் ஒரு கேள்வியை மீண்டும் மீண்டும் எழுப்பிக்கொள்ளச் செய்கிறது இந்த எழுத்து: 'எனது சூழலியல் கரிசனம் நேர்மையானதா, சரியான புரிதலுடன் கூடியதா? பிரதேச இயற்கை வரலாற்று, பண்பாட்டு, வள அரசியல் பார்வை கொண்டவைதானா?'

uuu

சூழலியல் பார்வை உருவான ஏறத்தாழ அதே காலத்தில் தோற்றம்கொண்ட மற்றொரு புலம் பல்லுயிரிய இனவரைவியல் (Biodiversity Ethnography). இதனுடன் சூழலியல் இறையியல் (Eco-theology), சூழலியல் ஆன்மிகப் பார்வையும் (Eco-spirituality) இணைந்து கொண்டது. மனிதகுல வரலாறு சார்ந்த அறிவியல் பார்வை மானுடவியல் (Anthropology) என்றும், தம் வரலாறு குறித்த இனக்குழுவின் (Ethnic  group) பார்வை இனவரைவியல் (Ethnography) என்றும் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. பல்லுயிரிய இனவரைவியல் என்பது விலங்கினங்களின் வரலாறு குறித்த விலங்கினத்தின் பார்வை. வேறு சொற்களில், 'இயற்கையை விலங்குகளின் கண்களின் வழியாகக் காண்பது'. இயற்கையை சகவுயிரினங்களின் பார்வையில் மனிதகுலம் அணுகவேண்டியதன் தேவை அண்மைக் காலத்தில் உலக அளவில் கவனம் பெறத் தொடங்கியுள்ளது (கடல்வெளி- பல்லுயிரியம்- இயற்கை வரலாறு. வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் http://www.vareethiah.com/2019/03/blog-post.html).

 பூமியின் உயிர்த்திரள் என்பது தாவரம், விலங்கு, மனிதர், நுண்ணுயிர்கள் எல்லாம் அடங்கியது எனின், சகவுயிர்களின் பார்வையில் இயற்கையை அணுகாதவரை இயற்கை குறித்த மனிதனின் புரிதல் முழுமை பெறாது. பாஸ்கரனின் எடுத்துரைப்புகள் இப்புரிதலை நோக்கி நம்மை வழிநடத்துகின்றன.

uuu

இயற்கை ஓர் அற்புதமான கூட்டியக்கம் (பேரியக்கம்); அதனுள்ளே சிறிதும் பெரிதுமான ஒவ்வொரு உயிருக்கும் இழப்பீடு செய்ய இயலாதவொரு பணியிடம் (niche) உள்ளது. இந்த இடம் இயற்கையின் நீடித்த இயக்கத்துக்கு இன்றியமையாதது. குறிப்பிட்ட சூழலியல் கட்டமைவில் (biotope), உணவுச் சங்கிலியில் (Food chain), உணவு வலைப்பின்னலில் (Food web)  தவிர்க்க முடியாதது. சான்றாக, ஒரு திணைநிலச் சூழலில் பாம்பின் இடம் எது? பயிர்ப் பெருக்கத்துக்குப் பூச்சிகள் வேண்டும்; ஆனால், பூச்சிகளின் மிகைப்பெருக்கத்தைக் கட்டுக்குள் வைக்கத் தவளைகள், ஓணான்கள் போன்ற ஊனுண்ணிகள்  வேண்டும்; இவ்வுயிர்த்தொகையைக் கட்டுக்குள் வைத்திடப் பாம்புகள் வேண்டும்; இப்பாம்புகள் பறவைகளுக்கும் இரையாகின்றன. அங்கக, அனங்கக, உயிர்ப்பொருள் (inorganic, organic, biological matter) அனைத்தும் ஒரு சமன்பாட்டை இயல்பாகப் பின்பற்றுவதே இயற்கையின் சூட்சுமம். உயிர்களின் உற்பத்தித் திறன் (biotic potential), சூழலின் சுமைதிறன் (carrying capacity) இரண்டுக்கும் சமநிலை பேணும் இயற்கையின் இத்திறன்  இலட்சுமணக் கோடு என்க.

பாம்புகளைப் பற்றிய பொதுவான பார்வை அபத்தமானது, தொன்மம் சார்ந்தது, சமய நம்பிக்கைகளால் சூழப்பட்டதும்கூட. உதாரணமாக, செவிப்புலன் பெரிதாய் வளர்ச்சியடையாத  பாம்பினம் எப்படி மகுடி இசையைக் கேட்க முடியும்? பாம்புகள் அதிர்வுகளை உய்த்துணர்ந்து சூழலை மதிப்பிடுகின்றன. நில நடுக்கத்துக்கு முன்னான சிறு அதிர்வுகளை உணர்ந்து அவை புற்றுகளிலிருந்து வெளியேறிவிடுகின்றன. மனிதன் இயற்கையைச் சார்ந்திருந்த காலத்தில் பாம்புகளே அவனுக்கு நிலநடுக்கத்தை முன்னறிவித்திருக்கின்றன.

'பாம்புகளைப் பற்றிய சரியான விவரங்களை மக்களுக்குத் தருவதன் மூலமே விழிப்பை ஏற்படுத்த முடியும்' என்கிறார் பாஸ்கரன் (நாதர் முடி மேலிருக்கும் நல்ல பாம்பே). இது பாம்பினங்களுக்கும் மனிதனுக்கும் நன்மை பயக்கும் உண்மை. அச்சுறுத்தலுக்கு/ அபாயத்துக்கு உள்ளாகும் சூழலில் விலங்குகள் தம்மைத் தற்காத்துக்கொள்ளப் போராடுகின்றன (சாகசத்தின் இருளும் நிழலும்: ஸ்டீவ் எர்வின்). பாம்பின் நஞ்சு உறுப்பு அவ்வாறான ஒரு தற்காப்பு உபாயம். தேவைக்கு அப்பாற்பட்டு பிறவுயிர்களுக்கு அபாயம் விளைவிக்கும் ஒரே விலங்கு மனிதன்தான்! மண்ணுளிப்பாம்பு, தேவாங்கு போன்ற விலங்குகள் மருத்துவ மதிப்புள்ளவை என்னும் நம்பிக்கை சமூகத்தில் உலவுகிறது; அது போலவே ஆந்தைகள் கெட்ட அடையாளம் என்னும் அச்சமும். இத்தகைய அடிப்படையற்ற நம்பிக்கைகள் இவ்வினங்களின் வேகமான அழிவுக்கு காரணமாகின்றன.

நூற்றுக்கு மேற்பட்ட தென்னிந்தியப் பாம்பினங்களில் கருநாகம் உள்ளிட்ட நான்கு இனங்கள் மட்டுமே மனிதனைக் கொல்லும் நஞ்சுள்ளவை; நச்சுப்பாம்புக் கடிகளில் 85% பொய்க்கடி என்கிறார் ஆசிரியர் (நாதர்முடி மேலிருக்கும் நல்லபாம்பே; பாம்புக்குடிவனம்). செத்துவிடுவோம் என்கிற அச்சம் காரணமாகப் பலபேர் இறந்திருக்கிறார்கள். பாம்புக்கடித் தடம் நச்சுப்பாம்பை அடையாளம் காணச் சிறந்த வழிகளில் ஓன்று.

வாஸ்துப்படி வீடு இல்லை என்பதால் வீட்டுத் தலைவர் விபத்தில் இறந்துவிட்டார் என்று நம்புவதற்கும் அரசியல் சாசனம் உரிமையளித்திருக்கிறது.  இதுபோன்ற  குருட்டு நம்பிக்கைகள்தான் நாட்டில் நிறையப்பேர் சர்வரோக நிவாரணிகளைக் கூவிக்கூவி விற்றுப்  பணக்காரர் ஆவதற்கு வழிசெய்கிறது. 

மரங்கள் தொடங்கி 'சிறுநுண் எறும்பு' உள்ளிட்ட பூச்சியினங்கள், பல்லியினம், புள்ளினங்கள், யானை, வேழம், வேங்கை, ஆந்தை, நீலத்திமிங்கலங்கள் வரை இயற்கைச் சூழலின் கண்ணிகளை ஆழமாகவும் நுட்பமாகவும் அவதானிக்கிறார் பதிவர். குறிப்பாக, வாசிப்பு, உரையாடல், நெடும் பயணங்கள், வனத் தங்கல், முன்முடிவுகளற்ற அவதானிப்புகள்  மூலம் இயற்கை குறித்த தனது புரிதலை விசாலப்படுத்திக் கொள்ளும் மாணவராகவே இவர் இயங்குகிறார். வாசிப்பின் ஊடாக அவருடன் ஒரு சகபயணியாக நாமும் இணைந்துகொள்ள முடிகிறது. அகடவிகடமற்ற, நேரடியான மொழிநடையில் செறிவான பொருண்மைகளைக் கையாளும் திறன் அவருக்கு கைகூடியுள்ளது. அவ்வகையில், உள்நோக்கமற்ற எடுத்துரைப்புகள் மூலம் பொதுப்புத்தியில் ஊறிப்போயிருக்கும் அடிப்படையற்ற கருதுகோள்களை எளிதாகத் தகர்த்துச் செல்ல அவரால் முடிகிறது. தியடோர் பாஸ்கரனின் சூழலியல்- வள அரசியல் வெளிப்படையானது, இளவல்களுக்கு முன்னுதாரணமாவது; அவரது முன்வைப்புகளுக்கு கூடுதல் பலம் சேர்ப்பது.

uuu

காட்டைக் குறித்த காடோடியின் வரைபடம் கட்சிகளால் மட்டும் அமைவதல்ல (பார்க்க: நக்கீரனின் காடோடி. அடையாளம் பதிப்பகம், 2014); ஒலி, ஒளி, வாசனை, காலம், பொழுது அனைத்தும் ஒருங்கே அமைந்தது. ஆசிரியர் குறிப்பிடுவது போல (சுற்றுலாவும் சுற்றுச்சூழல் சீரழிவும்), 'செடிகளும் மரங்களும் நிறைந்திருக்கும் காட்டில் யானை, காட்டுமாடு போன்ற ஏராளம் விலங்குகள் தம் மோப்ப உணர்வினால் நடமாடுகின்றன'. பலவகைத் தாவர விலங்குகளின் வாசனைகள் பல்லுயிர்த் தொகுதிகளை இனங்காட்டும். தாவரங்கள் பூக்கும், காய்க்கும், கனியும் காலங்கள் குறிப்பிட்ட வாசனைகளால் அடையாளப் படுத்தப் பெறுகின்றன.

பூச்சியினங்களின் ஃபிரமோன்கள் (pheromones), வேட்டையாடிகளின் இனப்பெருக்க கால பாலின ஹார்மோன்கள் போன்ற வேதிமச் சுரப்புகள் எதிர்ப்பாலின உறுப்பினர்களின் இருப்பிடங்களின் சங்கேதக் குறியீடுகளாகும். மாசுபடுத்தும் தொழிற்சாலைகள் மட்டுமல்ல, சுற்றுலாத் தொழிலும் இயற்கையின் இம்மெல்லிய சூழலை நிரந்தரமாய் அழித்துவிடுகின்றன. வன அழிப்புகளின் நீட்சியாக கழிமுகங்கள், அலையாத்திகள், சதுப்புநிலங்கள் அழிக்கப்பட்டு வருகின்றன (ஒரு முகத்துவாரத்தில் மகத்துவம்). ‘நாகரஹொளே (கர்நாடகா), கஞ்சன்சுங்கா (சிக்கிம்) ஒழிய இந்தியாவில் எங்குமே சூழலியல் சுற்றுலா என்பது இல்லை’ என்கிறார் பாஸ்கரன். கசப்பான உண்மை இது.

'நீர்வளத்தைக் காடுதான் காக்கிறது என்பதை அரசு மறந்துவிட்டது' என்று ஜெ.சி. குமரப்பாவை மேற்கோள் காட்டுகிறார் இவர் (குமரப்பா: சுற்றுச்சூழல் இயக்க முன்னோடி). 'வனங்களை அரசு நாட்டின் எதிர்காலமாய்ப் பார்க்கவில்லை, வருவாயாய்ப் பார்க்கிறது' என ஆதங்கப்பட்டவர் குமரப்பா. மற்றொரு சூழலியல்வாதியான மா. கிருஷ்ணன் ஒரு நாட்டின் அடையாளத்தை வரையறுத்துச் சொல்லியிருக்கிறார்: 'ஒரு நாடு அதன் மக்களால், கட்டிடங்களால், தொழிற்சாலைகளால் மட்டும் ஆவதல்ல; அதன் ஆறுகள், குளங்கள், வனங்கள், மலைகள், பாலைவனங்கள் இவற்றாலும் ஆனது; இவைதான் ஒரு நாட்டின் அடையாளம்.’ இயற்கையை அவதானிக்கும் மனிதர்கள் ஒருபோதும் தோற்றுப் போவதில்லை. ‘சூழலியல் அக்கறைகளை இளம் தலைமுறையினரிடம் வளர்த்தெடுப்பதற்குச் சிறந்த வழி, இயற்கை குறித்த கள அறிவை அவர்களுக்கு ஊட்டுவதுதான்’ என்கிறார் பாஸ்கரன். 'தாவரவியலைச் செடிகொடிகள் மூலம்தான் மாணவர்களுக்கு கற்றுக் கொடுக்கவேண்டும், புத்தகங்களின் மூலம் அல்ல' என்னும் கொள்கையைக் கடைபிடித்தவர் சூழலியலாளர் மாத்யூ (இன்னும் பிறக்காத தலைமுறைக்காக...).

வகுப்பறை, தேர்வு என்னும் கல்விப்புலச் சிடுக்குகளைத் தாண்டி சிறுவர் சிறுமிகளைத் திணைநிலங்களுக்கு அழைத்துப் போகவேண்டும். நெய்தல் நிலத்து இளைஞர்கள் இன்று பத்து மீன்வகைகளின் பெயரைச் சொல்லிவிட்டால் ஆச்சரியம்; அந்த அளவுக்கு அவர்கள் மண்ணின் வாழ்க்கைக்கு அந்நியப்பட்டு நிற்கின்றனர்.

புலிகள், யானைகள் போன்ற பேருயிர்கள் வாழும் வரைதான் வனம் உயிர்த்திருக்கும்; வனத்தின் இயற்கைக் காப்பாளர்கள் இவர்களே. ஆனால் அவைகளைக் கொடிய விலங்குகள் என்று மனிதர்கள் அழைக்கிறார்கள். அவைகளின் வாழ்வில் குறுக்கிடும் மனிதர்கள், ‘பயிர் நிலங்களில் யானைகளின் அட்டூழியம்’ என்று செய்தி வெளியிடுகிறார்கள். விலங்குகளுக்கு நம்மோடு என்ன வைராக்கியம்? நாம் அவைகளின் மரபான வாழிடங்களை பறித்துக் கொண்டவர்கள் என்பதுதானே  எதார்த்தம்? ஒரேயொரு உதாரணம்- ஒரு புலியின் இயல்பு வாழ்க்கைக்கு சராசரியாக 40 ச.கி.மீ. வனப்பரப்பு வேண்டும். நீர்நிலைகள் நிழல்மரங்கள், அதன் இரையின் இரைகள் எல்லாம் இதற்குள் அடங்குகிறது. ஆனால் புலி அங்கே ஒரு தனிப்பேரரசை நிறுவி நடத்தவில்லை; தாவரம், நுண்ணுயிர் உள்ளிட்ட நூற்றுக்கணக்கான இனங்களுடன் அப்பரப்பைப் பகிர்ந்துகொண்டு வாழ்கிறது.

பொதுவெளியில் விலங்குகளுக்கெதிரான எண்ணப் போக்குகளை வளர்க்கும் எதிர்நிலைச் சொல்லாடல்களின்மீது வெளிப்படையான விமர்சனத்தை வைப்பதன் மூலம் விலங்கு-மனிதர் மோதலைச் சரியான தளத்தில் அணுகுகிறார் பாஸ்கரன். திரைப்படம், காட்சி ஊடகம், வெகுமக்கள் இதழ்கள் என்பதான எல்லா ஊடகங்களிலும் இயற்கை- விலங்குகள்- சுற்றுச்சூழல் தொடர்பான பரிவர்த்தனைகளைத் தொய்வின்றிக் கண்காணிக்கிறார் இவர். சுதந்திரத்துக்கு நாம் எல்லோரும் ஒரு விலை தந்தாகவேண்டியுள்ளது- தொடர் கண்காணிப்பு. நுகர்வோர் உரிமை, பேரிடர் விழிப்புணர்வு போல சூழலியல் பாதுகாப்பிலும் இந்த விழிப்புநிலை இன்றியமையாதது. ஒரு சூழலியல் தடகள வீரனாக இப்பதிவர் தனது கண்காணிப்பை  தொடர்ந்து வருகிறார். உல்லாஸ் கரந்த், யோகானந்த் போன்று இத்துறையில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஆய்வாளர்கள், ஆவணப் பதிவர்கள், புகைப்படக் கலைஞர்கள் எல்லோரது பங்களிப்புகளையும் சூழலியல் துலாக்கோலில் வைத்து வைத்து மதிப்பிட்டு, அந்த வாசிப்புக்கு நம்மை ஆற்றுப்படுத்துகிறார். அப்பங்களிப்புகளின் பின்னாலுள்ள அர்ப்பணிப்பையும் பாடுகளையும் அவர் உணர்ந்திருக்கிறார். செறிவான சூழலியல் கட்டுரை ஒன்றை வரைவதற்கு எவ்வளவு உழைப்பு, பயணம், காத்திருப்பு தேவைப்படும் என்பதைச் சுயஅனுபவமாக அறிந்தவர்.

ஸ்டீவ் எர்வின் (சாகசத்தின் நிழலும் இருளும்), ஜிம் கார்பெட் (ஜிம் கார்பெட்டின் இந்தியா) போன்ற மிகை ஆளுமை / படைப்பாளிகளைக் குறித்தும் தனது விமர்சனப்பூர்வமான பார்வையைப் பதிந்து செல்கிறார். (சூழலியல்) பங்களிப்பாளர்கள் என்னும் பிரிவில் உலக சூழலியல் பேராளுமைகளின் தனித்துவமான பங்களிப்புகளைக் கவனப்படுத்தி, அம்மேதைகளை இளம் ஆர்வலர்களோடு இணைக்கும் ‘நகரும் படிக்கட்டாக’ அமைந்திருப்பது இத்தொகுப்பின் ஆகப்பெரிய சிறப்பாய்க்  கருதுகிறேன்.

uuu

அந்தமானில் சென்டினலீஸ் தொல்குடிகளை இந்நாட்டின் சட்டத்தின் அதிகாரத்துக்கும் கொண்டுவந்துவிட வேண்டும் என்று அண்மையில் சிலர் குரலெழுப்பியிருந்தனர். நாடு, அரசியல் சட்டம், அதிகாரம் என்பதான நாகரிகக் குடிகளின் கருத்தியல்களில் அடங்காத பழங்குடி மதிப்பீடுகளை வாழ்ந்துவரும் மனிதர்கள் அவர்கள். அவர்களுக்குப் பிடித்த வாழ்க்கை அது. ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து ஏழு தலைமுறைகளுக்கு முன்னால் அமெரிக்காவுக்கு கடத்தப்பட்டு அடிமைகளாக்கப்பட்ட தங்கள் முன்னோர்களின் கதையை அலெக்ஸ் ஹேலி வேர்கள் என்னும் தலைப்பில் பதிந்திருந்தார். அக்கதை தொலைக்காட்சித் தொடராக வந்த காலத்தில் அமெரிக்காவையே உலுக்கியது.   

ஆஸ்திரேலியாவின் அப்பாரிஜினிகளின் கதையைத் 'திருடப்பட்ட தலைமுறை' என்னும் பதிவின் வழியாக பாஸ்கரன் அறியத்தருகிறார். அறுபதினாயிரம் ஆண்டுப் பழமைவாய்ந்த பண்பாட்டுக்குச் சொந்தக்காரர்களான அபாரிஜினிகள் ஆஸ்திரேலியாவின் உரிமைக் குடிகள். பறவைகளின் நகர்வைக் கொண்டு நன்னீர்நிலைகளை அடையாளம் காணும் மரபறிவு பெற்றவர்கள்; வன்முறை அறியாதவர்கள். ஏறத்தாழ இருநூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னாள் ஐந்து இலட்சம்   தொகையினராக இருந்த அபாரிஜினிகள் பிரித்தானியக் குடியேற்றத்தைத் தொடர்ந்து வெறும் ஐம்பதினாயிராமாய்க் குறுகிவிட்ட அவல வரலாறு. கருப்பு யுத்தம், திருடப்பட்ட தலைமுறை என்னும் இரு சொல்லாடல்களின் ஊடே நாகரிக மனிதர்களின் பேரினவாத வெறியை, அதிகாரத்தின்மீதும் இயற்கை வளங்கள்மீதும் கொண்ட அடங்காப் பசியைச் சொல்லிச்செல்கிறார் பதிவர்.

பூமிப்பரப்பின் ஒருமுனையிலிருந்து மறுமுனைவரை வனங்களுக்கும் திணைக்குடிகளுக்கும் நேர்ந்துவரும் சிதைவுகளின் கதை ஒன்றுபோலவே உள்ளது. 2004 இந்தியப்பெருங்கடல் ஆழிப்பேரிடர் இந்தியா உட்பட பதிமூன்று நாடுகளைத் தாக்கியது; இப்பேரிடரின் துவக்கப் புள்ளியான யேசேவுக்கு (இந்தோனேசியா) அண்மையிலிருந்த அந்தமான்- நிக்கோபார்  தீவுகள் உருக்குலைந்து போயின. ஆனால் நடு அந்தமானில், சேமக்காடுகளில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்த 263 ஜாரவா பழங்குடியினரும் தப்பித்துக் கொண்டனர். அபாரிஜினிகள் உள்ளிட்ட உலகின் 123 தொல்குடியினரும் இயற்கையோடு பொருந்தி வாழ்பவர்கள். ஜாரவா மனிதர்கள் ஆழிப்பேரிடரின் வரவை பறவைகளின்மூலம் முன்னறிந்துகொண்டனர்.

சுனாமி தாக்கியபோது அந்தமானில் இருந்த பர்மிய இளைஞர் ஜான், கடல் உள்வாங்கியதைக் கவனித்து, தன்னுடன் வந்த மூன்று சூழலியல் ஆய்வாளர்களை எச்சரித்ததோடு அருகிலிருந்த ஓர் உயர்ந்த மரத்தில் ஏறிக்கொண்டார். ஆய்வாளர்கள் அடித்துச்செல்லப்பட்டனர். ஜான் ஏறியிருந்த மரத்தையும் வேரோடு சாய்த்து அடித்துச்சென்றுவிட்டது. நடுக்கடலில் மரக்கிளையில் தொற்றிக்கொண்டு கிடந்த ஜானை நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு கடலிலிருந்து மீட்டனர். பர்மிய இளைஞர், ஜாரவா இருதரப்பின்  கதைகளின் பிழிவு ஒன்றே: இயற்கையை அவதானித்து வாழும் உயிர்களை இயற்கை  பாதுகாக்கிறது.

'ஜாரவா பழங்குடிகள்  பாதுகாப்பு' என்னும் பெயரில் அந்தமான் சேமக்காடு சுற்றுலாப் பயணிகளுக்குத் திறந்துவிடப்பட்டு, அத்தொல்குடிகள் பன்னாட்டுக் காட்சி வணிகத்தின் இடுபொருளாக்கப்பட்டுவிட்டனர். தென், வட அந்தமான் பகுதிகளை இணைத்து நடு அந்தமானில் ஜாரவா சேமக்காடுகளை நெடுகப் பிளந்தவாறு அமைக்கப்பட்டிருக்கும் அந்தமான் ட்ரங்க் ரோடு என்னும் நெடுஞ்சாலை, ஜாரவாக்களின் பண்பாட்டின்மீது எழுப்பப்பட்ட கல்லறை. 'ஜாரவா சுற்றுலாவுக்கு' இந்த நெடுஞ்சாலையைப் பயன்படுத்தக்கூடாது என்று 2007இல் உச்சநீதிமன்றம் விதித்த தடை இன்று நடைமுறையில் இல்லை. வெளிநாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணிகள் ஜாரவா பண்பாட்டின் மீது தொடுத்த தாக்குதல் சில வருடங்களுக்குமுன் செய்தியானது. வனப் பழங்குடிகளின் அழிவு வனத்தின் அழிவுக்கு இட்டுச்செல்கிறது.

uuu

'மாமேதைகள் தோள்களின்மீது நாம் நின்றுகொண்டிருக்கிறோம்' என்பார் அணுவியல் மேதை ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீன். கும்பகோணம் மகாமகம் பார்க்கப்போகிற சிறுவனுக்குத் தன் தந்தையின் தோள்தான் காட்சிக்கோபுரம். நடப்புக் காலத்தில் நாம் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும்  அத்தனை அறிவியல் தொழில்நுட்பங்களும் சிந்தனைப் பங்களிப்புகளும் முன்னோர்கள் நமக்கு விட்டுச்சென்றிருக்கும் வெகுமதி. ஆம், இன்று நம் கையிலிருக்கும் பூமி நம் அவர்களின் இயற்கை அக்கறைகளின் பெறுமதி. செல்கள், மரபணு, உயிர்ப்பரிணாமம் பற்றி அறிஞர்கள் பேசத்தொடங்கி இரண்டு நூற்றாண்டுகள் கழிந்துள்ளன; சூழலியல் என்னும் பொருண்மை குறித்து கடந்த நூறாண்டுகளாகத்தான் மனிதகுலம் பேசத் தொடங்கியிருக்கிறது.

டிடிற்றி (டைக்ளோரோ டைஃபினைல்  ட்ரைக்ளோரோ ஈத்தேன்- DDT), பூமியை நஞ்சாக்கிய உயிர்க்கொல்லிகளின் படை முதல்வன். ஆர்கனோக்ளோரின், எண்டோசல்ஃபான்) முதலான நச்சு வேதிமங்கள் அனைத்தும் இதன் வழித்தோன்றல்கள். ஒருமுறை தெளிக்கப்பட்டால், நிலத்திலிருந்து தொடங்கி, பயிர்கள் வழியாக உணவுச் சங்கிலியின் மேலடுக்கில் உள்ள ஊனுண்ணிகள் வரை சென்று, உயிரியல் மிகையாக்கம் பெற்று (bio-magnification) பெருநோய்களை ஏற்படுத்தும் திறன் கொண்டவை.

வேளாண் உற்பத்தியைப் பெருக்கும் இலக்குடன் 1941இல் பால் முல்லர் உருவாக்கிய இந்தப் பூச்சிக்கொல்லி, முப்பதாண்டுகள் அமெரிக்காவில் தடைசெய்யப்பட்டுவிட்டது. ஆனால் இந்தியா போன்ற வளரும் நாடுகளில் இன்னும் பயன்பாட்டில் உள்ளது. புற்றுநோய்க்கு ஏதுவான கதிர்வீச்சை வெளியிடும் ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூட பல பதிற்றாண்டுகளுக்கு முன்னால் அங்கு தடைசெய்யப் பட்டதுதான். கொசுக்கள் ஒரு கட்டத்தில் டிடிற்றியைத் தாக்குப்பிடித்து, நாளடைவில் அதை உணவாய்க் கொள்ளும் அளவுக்கு மரபணு சடுதிமாற்றம் பெற்றுவிட்டன. மட்டுமீறிய பயன்பாட்டின் காரணமாக இவ்வுயிர்க்கொல்லிகள் நன்னீர்நிலைகள், நிலத்தடிநீர், ஆறுகள், வயல்பரப்புகளைத் தாண்டிக் கடல் சூழலையும் கெடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. டிடிற்றியின் தாக்கம் பாறுக் கழுகுகளையும் விட்டுவைக்கவில்லை (ரேச்சல் கார்சனின் 'ஒலியற்ற வசந்தம்').

அமெரிக்காவில் டிடிற்றி சிற்றுயிர்களையும் பேருயிர்களையும் சூழலிலிருந்து ஒழித்துவிட்டதை, திணைநிலங்கள் அவ்வாறு மயானங்கள் ஆகிப்போனதை உலகின் பார்வைக்கு கொண்டுவந்த ரேச்சல் கார்சன் அடிப்படையில் ஒரு கடலுயிரியலாளர். இயற்கையின் சமநிலையைக் கெடுக்கும் அங்கக உயிர்க்கொல்லிகளைக் குறித்து இவர் 1962இல் எழுதிய 'ஒலியற்ற வசந்தம்' (Silent Spring) என்கிற நூல் சூழலியல் பிரச்சினை குறித்த உலகின் பார்வையைத் தலைகீழாய்ப் புரட்டிப்போட்டது.

ஆண்டுக்கு 5000 கோடி புரளும் இந்த உலகளாவிய நச்சு வணிகத்தை பாஸ்கரன் (ரேச்சல் கார்சனின் 'ஒலியற்ற வசந்தம்'), இந்தியாவில் காசர்கோடு (கேரளா) முந்திரிக் காடுகளின் எண்டோசல்ஃபான் துயரங்களோடு இணைத்து வாசிக்கிறார். இந்த செயற்கைப் பேரிடர் அவலத்தை மங்காடு  ‘என்மஹஜெ’ என்னும் புதினமாய்ப் பதிந்திருக்கிறார். அதன் அருமையான தமிழ் மொழிபெயர்ப்பை (சிற்பி பாலசுப்ரமணியம்) வாசித்திருக்கிறேன். 

உயிர்க்கொல்லிகள், வேதி உரங்கள் ஏதுமின்றி எல்லா வயிற்றுக்கும் உணவளிக்கமுடியும் என்று தனது 'ஒற்றை வைக்கோல் புரட்சி'யின் மூலம் உலகுக்கு மெய்ப்பித்துக் காட்டிய சூழலியல்  ஜாம்பவான் மசனொபு ஃபுகோக்கா   (மண்ணின் இதயத்தைத் தேடிய மனிதன்). மகிழ்ச்சியும் நிறைவும் ததும்பும் வாழ்க்கைக்கு ஒரே வழிதான் இருக்கிறது- தேவைகளைக் குறைத்து வாழ்வை எளிமையாக்கிக்கொள்வதே அவ்வழி. இக்கருதுகோளைத் தன்னளவில் வாழ்ந்து காட்டிய மனிதர் அவர்.

uuu

சூழலியல் என்னும் கருத்தியல் மானுட அக்கறையோடு இரண்டறக் கலந்த கூறு. பாஸ்கரனின் சமூக நீதிப் பார்வைக்கு எடுத்துக்காட்டாய் அமைந்துள்ள 'சமூக நீதியும் சுற்றுச்சூழல் சர்ச்சையும்' என்னும் கட்டுரை  மிக முக்கியமான பதிவு. ஐநாவின்1992  ரியோ டி ஜெனிரோ புவி உச்சி மாநாட்டுப் பரிவர்த்தனைகள்  ‘மக்கட்தொகை- வறுமை- சூழலியல்-வளர்ச்சி' என்னும் கருதுகோள்மீது தெளிவான நிலைப்பாடு எடுத்தது. இன்று நம்முடைய சிக்கல் மக்கள்தொகை அல்ல; வளங்களின் மீது சமவாய்ப்பு மறுக்கப்படுவதுதான். 'வறியவர்களுக்கு உணவளித்தபோது என்னைப் புனிதன் என்றார்கள்; வறியவர்களுக்கு ஏன் உணவு இல்லாமல்போனது என்று கேட்டபோது என்னைக் கம்யூனிஸ்ட் என்றார்கள்' என்று கார்டினல் ஹெல்டர் கமாரா  ஒருமுறை குறிப்பிட்டிருந்தார். பாஸ்கரனின் பதிவுகள் இயற்கை, எளிய மக்களோடு சார்புநிலை எடுக்கிறது (பெரிய அணைகளும் எளிய மக்களும்). அறிவுவுஜீவிகளின் நடுநிலைமை என்பதெல்லாம் பசப்பு வித்தைகளே. பாஸ்கரன் நேர்மறைத் தெரிவு சார்ந்து (positive discrimination) இயங்குவதன் சிக்கல்களை அறிந்தே அந்நிலைப்பாட்டை எடுக்கிறார் (வினை விதைத்தவர்; வேட்டை இலக்கியம்- ஒரு மறுவாசிப்பு); சகவுயிர்களோடு இயற்கையைப் பகிர்ந்துகொள்வதே தாய்மைப் பொருளாதாரத்தின் அடிப்படை. இயற்கை இதைத்தான் தொன்றுதொட்டு நமக்குக் கற்பித்து வந்திருக்கிறது.

'கையிலிருக்கும் பூமி'யின் பேசுபொருட்களில் ஒன்றாக ‘சூழலியலைப் பேசுவதற்கான மொழி’ முன்வைக்கப்படுகிறது. அறிவியலைப் பேசுவதற்குத் தமிழ் தகுதிவாய்ந்த மொழியல்ல என்பதான மாயத்தோற்றம் சிலகாலமாக உருவாக்கப்பட்டு வருகிறது. ஆங்கிலம் வழியாகவே அதைச் சாதிக்க முடியும் என்பது குறுகலான பார்வை (பார்வை: திணைமொழி, மரபறிவு, அறிவியல், வறீதையா கான்ஸ்தந்தின். http://www.vareethiah.com/2018/11/blog-post_20.html). தமிழில் நம் சொல்லாட்சி அருகி வருவதன் நடைவழியை நோக்கினால், கடந்த ஒரு நூற்றாண்டில் எழுத்திலும் உரையாடலிலும் தமிழ்ப் பயன்பாடு அற்றுப்போய்விட்டதன் காரணமாகவே நிகழ் தலைமுறை தமிழ்ச் சொல்லாட்சியை இழந்து நிற்கிறது என்பது விளங்கும்.

சங்க நூற்களில் இயற்கை குறித்த தமிழரின் நுட்பமான அவதானிப்புகளும் அக்கறைகளும் ஒருசேரத் துலங்குகின்றன. அங்கு மொழியும், இயற்கையும், திணைக்குடிகளின் வாழ்வியல் பண்பாட்டுக் கூறுகளுடன் பின்னிக் கிடக்கின்றன; இதில் ஒன்றில்லாமல் மற்றொன்றில்லை. தமிழர்கள் மொழியை இழந்ததற்கும் இயற்கையின் அழிவுக்கும் ஒரு நேர்கோட்டுறவு உள்ளது. இயற்கையை மீட்க, நம் மொழியை மீட்டெடுத்தாக வேண்டும். மொழியை மீட்கும் பொருட்டு, நம் சொல்லாட்சியை மீட்கவேண்டும். திருகலான மொழிபெயர்ப்புகள் மூலம் இயற்கை அக்கறைகளை வளர்த்தெடுப்பது சாத்தியமல்ல. அவ்வகையில் சூழலியல் சொல்லாட்சிக்கு பாஸ்கரன் தந்திருக்கும் வாழ்நாள் பங்களிப்பு வியக்கத்தக்கது, மதிப்புக்குரியது. முடிந்த முடிவாக அவர் சொற்களை முன்வைக்கவில்லை, சொல்லாக்கத்தை விரிவுபடுத்துவது தனிநபர் முற்றதிகாரமல்ல, கூட்டு முயற்சி என்பதில் அவர் நம்பிக்கை கொண்டிருக்கிறார்.

சூழலியலாளர்களின் தொடர் செயல்பாட்டின் பயனாக அருமையான  கலைச் சொற்கள் தமிழுக்குக் கிடைத்திருக்கின்றன. உதாரணத்திற்கு ஒருசில: கொறிவிலங்குகள் (Rodents), ஊனுண்ணி (non- vegetarian), இரவாடிகள் (nocturnal animals), வேட்டையாடிகள் (hunters), அழிநிலை (extinction), ஓரிடவாழ்வி (endemic  species), வலசை (migration).

uuu

சில எழுத்துகள் வேதநூல் போல; அவற்றுக்குக் காலத்தையும் இடத்தையும் உள்வாங்கிக் கொள்ளும், கடந்துநிற்கும் ஆற்றல் ஒருசேரக் கைகூடி நிற்கிறது. வேளாண் அறிஞர் நம்மாழ்வாரின் இயற்கை வேளாண்மைச் சிந்தனைகளின் தொகுப்பை 'நம்மாழ்வார் வேளாண் பள்ளி’ என்று குறிப்பிட்டால் எவ்வளவு பொருத்தமோ அவ்வளவுக்கு தியடோர் பாஸ்கரனின் சூழலியல் பதிவுகளின் இத்தொகுப்பை 'பாஸ்கரன் சூழலியல் பள்ளி' என்று அழைத்தால் பிழையில்லை. இயற்கை, காலம், களம், மொழி என்பதாக விரிந்துபோகும் பார்வை பாஸ்கரனுடையது. நூலின் அத்தியாயம் தோறும் வெளிப்படும் அவரது கூரிய பார்வை, பாரிய களப்பணி இரண்டும் எதிர்காலத்தின்மீது அவருக்கிருக்கும் அசையாத நம்பிக்கையைக் காட்டுகிறது. அந்த நம்பிக்கை என்னையும் தொற்றிக் கொள்கிறது.

'இயற்கையுடனான பிணைப்பு மனவிகாரமற்ற மனிதர்களை உருவாக்கும்' என்னும் அவரது புரிதல் (அறுபட்ட பிணைப்பு) நமக்கும் ஏற்பட்டுவிட்டால் 'கையிலிருக்கும் பூமி' நீடித்திருக்க முடியும். 'ஒரு தலைமுறை போகிறது, மறு தலைமுறை வருகிறது. பூமியோ என்றென்றும் நிலைத்திருக்கிறது.' (பைபிள்/ பிரசங்கி 1:4) என ஆசிரியர் மேற்கோள் காட்டுவதற்கேற்ப, குச்சி கைமாறியாகவேண்டும், ஓட்டம் தொடர்ந்தாக வேண்டும்.          -----------------------------------------------

[நூல் மதிப்புரை: சு. தியடோர் பாஸ்கரன், கையிலிருக்கும் பூமி. உயிர்மை. 2018. பக்கங்கள் 560 ; விலை: ரூ.600].