வேதாரண்யமும் தஞ்சை டெல்டாவும் (கஜாப் புயல் - மீள்சந்திப்பு) | PART I

"புயல் வருகிறது என்று எச்சரிக்கை செய்தீர்கள், இந்த சொத்தையெல்லாம் தூக்கிக்கொண்டு ஓட முடியுமா? வெறும் எச்சரிக்கை மட்டுமே எங்கள் பிரச்சினைகளைத் தீர்ந்துவிடுமா? புயலுக்குப் பிறகு எங்கள் வாழ்க்கைக்கு உத்தரவாதம் தருவது யார் பொறுப்பு?"

2018 நவம்பர் 15இல் தமிழ்நாட்டின் ஏழு மாவட்டங்களைத் தாக்கியது கஜாப் புயல். பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளுக்குச் செல்ல முடியாத சூழலில் செய்திகள், சமூக ஊடகங்கள் வழியாக மட்டுமே பேரிடரின் தாக்கத்தை அறிந்து கொண்டிருந்தேன். பொருளாதார இழப்புகள் ஒருபுறமிருக்க, மனித உயிர்ச்சேதம் மட்டும் 60க்கு மேல்.

புயலடித்து 80 நாட்களுக்குப் பிறகு  தஞ்சை, திருவாரூர், நாகப்பட்டினம் மாவட்டங்களின் குறிப்பிட்ட பகுதிகளுக்குச் சென்றிருந்தேன். அதனுடன் அலையாத்தி, வேதாரண்யம் காடுகளுக்கும் சென்றுவந்தேன். வாழிட, வாழ்வியல் அடிப்படைக்  கட்டுமானங்களின்  பற்றாக்குறைகளோடு  அன்றாடம் போராடிக்கொண்டிருக்கும் நிலையில் அடித்தள மக்களின் வாழ்க்கையில் இயற்கைப்  பேரிடர் என்னென்ன புதிய சிக்கல்கல்களை உருவாக்கும் என்பதைக் கடந்த காலங்களில்  களங்களுக்குச் சென்று பதிவிட்டுள்ள நிலையில், இம்முறை புதிய அனுபவங்களைத் தேர்ந்து பதிவிட விரும்புகிறேன். இந்தப் பயணத்துக்கென்று ஓர் இலக்கு வைத்துக் கொண்டிருந்தேன்: பேரிடரின் பின்னணியில் காவிரி டெல்டா, சோழமண்டல, பாக் நீரிணைப் பகுதி மக்களின் வாழ்க்கைச் சூழல்களை புரிந்து கொள்ளவேண்டும் என்பதே அது.

பயணவழி நெடுக பச்சைப் பசேலென நெல்வயல்கள், ஆங்காங்கே தானியக் கிட்டங்கிகள், தென்னந்தோப்புகள்;  நெய்தலை நெருங்க நெருங்க இவற்றுடன் பனைமரங்களின் தொகை. புயலுக்கு முன்பு  இந்த சமவெளி நிலம் எப்படி இருந்திருக்கும் என்று கொஞ்சம் கற்பனை செய்து பார்த்துக்கொண்டேன். டெல்டா விவசாயிகளின் வாழ்க்கையை  அரசியல் புயல் எப்போதோ விழுங்கிச் சென்றுவிட்டது என்கிறார் பரவாக்கோட்டை பெருவிவசாயி இராஜேந்திரன். இனிமேல் விவசாயம் செய்யவதும் தூக்கிட்டுக்கொள்வதும் ஒன்றுதான் என்கிறார் இவர். அப்படியானால் சிறு, குறு விவசாயிகளின் நிலை?

2018 கஜாப் புயல் நமக்கு முற்றிலும் புதிய அனுபவங்களைத் தந்து சென்றிருக்கிறது. 2017 ஒக்கிப் புயல் சூழலில் முன்னெச்சரிக்கையில் நேர்ந்த தோல்வியும் நடுக்கடலில் 230க்கு   மேற்பட்டோரின் உயிரிழப்பும் அரசுத் துறைகள் இம்முறை  சற்றுப் பொறுப்போடு புயல் செய்தியை உரிய காலத்தில் தெரிவிக்கக் காரணமானது. பேரிடர்ப் பாதுகாப்பு மையங்களில் மக்களைத் தஞ்சம்புகுமாறு அறிவுறுத்திய அரசு அதிகாரிகள் பேரிடர்க் காலத்துக்கான அவசர உதவிகளை முன்கணிக்கப்பட்ட இடங்களிலேயே ஏற்பாடு செய்திருந்தனர். அனால் இம்முறை புயல் இறுதிக் கட்டத்தில் போக்குக்காட்டிவிட்டு வேதாரண்யம் பகுதி வழியாகக் கரையேறி மேற்கு நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. நவம்பர் 15 இரவு 11.30 மணிக்குத் தாக்கத் தொடங்கிய புயலின் உக்கிரம், நடு இரவில் தீவிரம் அடைந்தது. வெளிவயலில் மணிக்கு 138கிமீ, புஷ்பவனம் பகுதியில் 230கிமீ வேகம். கடலில் ஒரு மீனவர் கூட இம்முறை உயிரிழக்கவில்லை என்று பெருமையடித்துக்கொண்ட மாநில அரசு, புயலால் துண்டிக்கப்பட்ட பகுதிகளை எட்டுவதில் தோற்றுப்போனது. இரவில் புயலடித்ததால் உயிர்ப்பலி குறைந்தது என்பது ஒருபுறம் இருக்க, மீட்பு நடவடிக்கைகளில் சுணக்கம் நேர்ந்ததற்கு புயலடித்த நேரமும், மின்சாரம், தொலைத்தொடர்பு, சாலைகள் துண்டிக்கப்பட்டதும் முக்கியமான காரணம். 

ஒரு லட்சத்துக்கு மேல் மின்கம்பங்கள் புயலில் சேதம் அடைந்தன. 80 நாட்களுக்குப் பிறகும் மின்சார விநியோகம் சாத்தியப்படாத இடங்களைப் பார்த்தேன். மின்துறை ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்கள் அவர்களின் சக்திக்கு அப்பால் உழைக்குமாறு அச்சுறுத்தப்பட்டனர். அவர்களது நீண்டநாள் கோரிக்கைகளை நிறைவேற்றித் தருவோம் என்று ஆசைகாட்டி அவர்களை வேலைவாங்கிய அரசு, பிறகு அம்போ என்று விட்டுவிட்டது வேறு கதை. உலக வங்கியின் 23 ரூபாய் கோடி நிதி உதவியுடன் 2012இல் தொடங்கப்பட்ட தமிழ்நாடு புதுவை கடலோர பேரிடர் அபாயக் குறைப்புத் திட்டத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளவாறு (TN P Coastal Disaster Risk Reduction Project 2012) தமிழ்நாட்டுக் கடற்கரைப் பகுதிகளில் நிலத்தடி மின்சாரக் கேபிள்களை புதைத்திருந்தால் இத்தனை பெரிய சேதத்தையும் இழப்பையும் தவிர்த்திருக்கலாம். 

புயல் பாதித்த சூழலில் பல கிராமங்கள் இரண்டு, மூன்று நாட்கள் தொடர்பின்றிக் கிடந்தன. பாலூட்டும் தாய்மார்கள், சிறு பிள்ளைகள் முதியவர்கள் குடிநீர் கூட இல்லாமல் தவித்த கதைகளை நினைவுகூர்கையில் கண்ணீர் கரைபுரள்கிறது. ஓடோடிவந்து எங்களை மீட்டதும் தவித்த நாவில் தண்ணீர் ஊற்றியதும் அரசு அதிகாரிகளல்ல, தொண்டர்களும் தன்னார்வலர்களும்தான் என்று நன்றியோடு நினைவுகூர்கையில் 'அதிகாரிகள்' காட்டிய அதிகாரமும் புறக்கணிப்பும் ஏற்படுத்திய கசப்பும் விரக்தியும் அவர்களின் முகத்தில் எஞ்சி நிற்கின்றன. நிவாரணம் கிடைக்கவில்லை எனும் புலம்பல்களோடு அரசு அலுவலகங்களின் வாசலைத் தட்டும் மக்களிடம் மாற்றலாகிவந்த அதிகாரிகள் சொல்லும் பதில் அவர்களைத் திணறடிக்கிறது:

"இதோ பாருங்க, கஜாப் புயல் நிவாரண சமாச்சரமெல்லாம் பழைய ஆபீசரோட முடிஞ்சி போச்சி. எனக்கும் அதுக்கும் சம்மந்தமில்லை. எதனாச்சும் கேக்கணுமுன்னா அவர்கிட்டயே போய்க் கேட்டுக்குங்க. இனிமே கஜாப் புயல் சம்மந்தமா யாரும் என்னைப் பாக்க வரக்கூடாது."

பாக் நீரிணை, சோழமண்டலக் கடற்கரைகள் தாழ்ந்த நிலப்பகுதிகள். கடற்கோள், புயல் எதுவானாலும் கடல் பொங்கி நிலத்தை மூழ்கடித்துவிடும். வள்ளப்பள்ளம் கரைக்கடல் சேரு நிறைந்த பகுதி என்கிறார்கள். அருகிலுள்ள புஷ்பவனம் மணற்பாங்கான கரைக்கடல். கஜாப் புயல் புஷ்பவனம் கடற்கரையைச் சேற்றால் ஏறத்தாழ மூழ்கடித்துவிட்டது. வீடுகளுக்குள் புகுந்து கூரைவரை நிரப்பிவிட்டது. ஆளுயர, இடுப்புயர சகதிச்சேற்றில் படகுகளும் வலைகளும் மோதி அடித்து உடைத்துச் செல்லப்பட்டன. சகதியை இயந்திரங்களின் உதவியால் அலைவாய்க்கரையில் குவிக்க, இப்போது புதிய சிக்கல் உருவானது.

அதிராம்பட்டினம் அலையாத்திப் பகுதி புயலினால் பெரும் அழிவைச் சந்தித்திருக்கிறது. நூற்றுக்கணக்கில்  இறந்துபோன வெளிநாட்டு வலசைப்பறவைகள் நாற்றமடிக்கத் தொடங்கியபோது குடியிருப்பில் உள்ளவர்கள் இடம்பெயர்ந்து போக நேர்ந்தது. அரை உயிராய்ச் சுருண்டுகிடந்த மீதிப் பறவைகளையும் செத்து அழுகிக்கொண்டிருந்த பறவைகளையும் வாரிப்புதைக்க வேண்டியதாயிற்று. வேதாரண்யம் வனம் (கோடியக்காடு)  வெப்பமண்டல இலையுதிர் பசுமைக் காடு (Desiduous evergreen forest). தலைவிரிக்  கோலமாய் கருகிக் கிடைக்கும் வனத்தில் இப்போது பசுந்தளிர்கள் தலைகாட்டத் தொடங்கியிருக்கின்றன. புயலுக்குப் பிறகு அங்குள்ள குரங்குகளின் பாடு திண்டாட்டம்தான். உணவின்றி அந்தி சாயும் நேரத்தில் சாலை நெடுக உட்கார்ந்து வாகனங்களை பரிதாபமாய்ப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. கோடியக்கரை பறவைகள் சரணாலயத்தில் சன்மார் கெமிக்கலின் ஏகபோகம் ஒழிய ஒட்டுமொத்தப் பரப்பும் ஈரமற்றுக் கிடக்கிறது. கோடியக்காடு ப்ளாக் பக் மான் பூங்கா வெறிச்சென்று கிடக்கிறது. பூங்காவின் உள்ளே, கோடியக்கரை முனையை அடையாளம் காட்டும் பிரித்தானியர் கால நடுகல்லின் அருகே, சோழர் காலக் கலங்கரை விளக்கம் சிதைந்த நிலையிலும் கம்பீரம் குறையாமல் நிற்கிறது. அமைதியான கடலலைகளின் ஒலி  சற்று தொலைவில் கோர்வை செய்த பின்னணி இசையாகத் தொடர, கடலையும் கலங்கரை விளக்கத்தையும் சில கணங்கள் பார்த்துக்கொண்டே நின்றேன். எத்தனை எத்தனைப் பேரிடர்கள், பேரரசுகள், காலனிய வரலாறுகளை செரித்து விழுங்கிய வேதாரண்யம் வனம்!

புயல் எச்சரிக்கை கிடைத்தவுடன் டெல்டா விவசாயி ஒருவர் முன்னெச்சரிக்கையாக  தனது தென்னந்தோப்புக்குத் தண்ணீர் பாய்ச்சுவதை நிறுத்திவிட்டு, மரத்தின் கொண்டையில் சில குருத்தோலைகளை மட்டும் விட்டுவைத்துவிட்டு இளநீர்க் குலைகள் உட்பட மொத்தத்தையும் வெட்டி எறிந்திருக்கிறார். திருவாரூர், தஞ்சை, நாகைப் பகுதிகளில் பனைமரக் கூட்டங்களையே வேரறுத்துச் சாய்த்துப் போட்ட இந்தப் புயலில், இந்த விவசாயியின் தோப்பில் ஒரு தென்னைமரத்தைக் கூட புயலால் வீழ்த்த முடியவில்லை.

முந்தைய பேரிடர்களின்போது நிகழ்ந்தது போலவே, மனித நேயத்தின் உச்சங்களை இந்தப் பேரிடர்ச் சூழலிலும் காண முடிந்தது. தமிழகம் முழுவதிலுமிருந்து கருணைக்கரங்கள் நீண்ட அந்தக் காலத்தை அப்பகுதி மக்கள் ஒருவிதமான பெருமிதத்தோடு குறிப்பிட்டுப் பேசினர். உதாரணத்துக்கு இரண்டு: அதிராம்பட்டினத்தில் தங்கள் குடும்பத்தினர் வீட்டில் பத்திரமாக இருந்த நிலையில் ஒரு பேராசிரியர் தன் உயிரைப் பணயம் வைத்து ஒரு குழுவாகக் கிளம்பிச்சென்று புயலில் சிக்கிய 17 பேரை மீட்டிருக்கிறார். கோயமுத்தூரில் பொதுத்தளத்தில் இயங்கும் 55  சேவைக்குழுக்கள் இணைந்து ‘சி 4டிஎன்’ என்னும் அமைப்பாகச் செயல்பட்டு வருகின்றனர். கஜாப் புயல் பாதித்த நாகைக் கடற்கரைப்  பகுதிகளுக்கு நிவாரணப் பொருட்களைக் கொண்டு சேர்த்ததே பகீரத முயற்சி என்கிறது இக்குழு. வழிநெடுக மரங்கள் விழுந்து சாலைகள் போக்குவரத்துக்குத் தகுதியற்றுப் போயிருந்ததும், உதவிகள் வந்து சேராமல் பெருந்தவிப்பில் இருந்தவர்கள் நிவாரண வாகனங்களை வழிமறித்து மிரட்டியதும் மறக்க முடியாத அனுபவம் என்கிறார் சதீஷ். மக்களைக் குற்றம் சொல்வதற்கில்லை.

கஜாப் புயல் தாக்கத்துக்கு இணையான மற்றொரு எதார்த்தம், அரசுகளின் பொறுப்பற்ற போக்கு. மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, மக்களின் வரிப்பணத்தில் இயங்கும் அரசாங்கம் பேரிடர்ச் சூழலில் மக்களுக்கு உதவ வரவில்லை என்கிற கொந்தளிப்பு. ஊடகங்களில் வெளிப்பட்டவை அதில் மிகக் குறைவுதான். நாட்கள் நகர நகர, மக்களின் கோபம் ஆத்திரமாக மாறியது. உதவ வந்த ஆர்வலர்களையே அரசு அதிகாரிகள் என நினைத்து அவர்கள்மேல் பாய்ந்தது, மிகுந்த சிரமப்பட்டு நிவாரணப் பொருட்களை சுமந்துவந்த வாகனங்களை வழிமறித்து அவர்களுடன் வாக்குவாதம் செய்தது, அரசு அலுவலகங்களில் நெடுநாட்கள் காத்துக்கிடந்தும் அதிகாரிகளின் அலட்சியத்தைக் கண்டு குமுறியது- இவையெல்லாம் அந்த ஆத்திரத்தின் வெளிப்பாடுகள்.

ஆனால் நிவாரண மறுவாழ்வுக் கட்டங்களில் மனித நேய ஆர்வலர்கள், தொண்டுநிறுவனங்களிடமிருந்து கிடைத்த அரவணைப்பும் உதவியும் ஒருவகையில்  தணிப்பானாக வேலை செய்தன. பேரிடரால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இயல்புவாழ்க்கைக்குத் திரும்பும் உரிமை பெற்றவர்கள். பேரிடர் நிவாரணத்துக்கும் மறுவாழ்வுக்குமான பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் இந்த ஜனநாயக உரிமை உணர்வை மழுங்கடித்ததில் தொண்டுநிறுவனங்களின் பங்கு முக்கியமானது. சுனாமிப் பேரிடர்க்காலம் போல அண்மைக் காலங்களில் பெருந்தொகையான தொண்டு நிறுவனங்கள் களமிறங்கவில்லை என்பதை 2017 ஒக்கி, 2018 கேரள பெருவெள்ளச் சூழல்களில் கவனிக்க முடிந்தது. கஜாப் புயல் சூழலிலும் ஏறத்தாழ இதுவே நிலைமை. நிவாரண உதவிகள் பெரும்பாலும் மாநிலம் முழுவதிலும் உள்ள மானுட அக்கறைக் குழுக்களால்தான் திரட்டி ஒருங்கிணைக்கப்பட்டன. ஆனால் மறுக்கட்டுமானக் கட்டங்களில் சூழலியல், வாழ்வாதார ஆய்வு நிறுவனங்களாகத் தம்மை முன்னிறுத்திக்கொள்ளும் சில தனியார் அமைப்புகளை அரசின் மறுவாழ்வுத் திட்டங்களைச் செயல்படுத்தும் முகமையாக அரசு அமர்த்தியுள்ளது கவலையளிக்கும் நடவடிக்கை. அவ்வாறான இடைத் தரகர்கள் இல்லாமல் திட்டங்களை செயல்படுத்துவதற்கான மேலாண்மை, நிர்வாகத் திறன் அரசுத்துறைகளுக்கு உண்டு.

பேரிடர்க் காலத்தில் அரசு அதிகாரிகளின் நடவடிக்கைகள் விமர்சனத்துக்குரியவை. நெருக்கடி காலக் கடமைகளைத் தட்டிக்கழித்தனர், தாமதப்படுத்தினர்; சேத மதிப்பீடுகளைத் தவறாகக் கொடுத்தனர். "டெல்டாப் பகுதியில் நன்செய், புன்செய், நத்தம் புள்ளிவிவரங்கள் அரசுக் கோப்புகளில் சரியாகப் பதிந்திருந்தால் புயல் சேதம் எவ்வளவு என்று சரியாகக் கணக்குக் காட்டியிருக்க முடியும்; கணக்கு சரியாக இருந்தால் திருட்டுக்கு வழியில்லாமல் போய்விடும் என்பதால் காலந்தோறும் துறை அதிகாரிகள் கணக்குகளைத் தவறாகவே கொடுத்து வந்திருக்கிறார்கள். புயல் சேத நிவாரணம் டெல்டா விவசாயிகளுக்கு இன்றுவரை சரியாக வந்து சேராமல் போனதற்கு  இதுதான் காரணம்" என்கிறார் பரவாக்கோட்டை (திருவாரூர்) விவசாயி ராஜேந்திரன். இந்தப் புயலால் பலன் அடைந்தவர்கள்  அரசியல்வாதிகளல்ல, அரசு அதிகாரிகள்தான் என்கிறார் இவர். நிவாரணக் கணக்கு  எழுதுவதில் அவர்கள் பரபரப்பாக இருக்கிறார்கள், மக்களை சந்திப்பதற்கு அவர்களுக்கு நேரமில்லை.

பேரிடர் தயார் நிலை, எச்சரிக்கை, மீட்பு,  நிவாரணப் பணிகளின்போது அதிகாரிகளுக்கு இடையூறு செய்பவர்களைத் தண்டிப்பதற்கு தேசிய பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில் இடமுண்டு. ஆனால் கடமை தவறும், தவறு இழைக்கும் அதிகாரிகளுக்கு என்ன தண்டனை என்பது குறித்து இந்தச் சட்டம் மௌனம் சாதிக்கிறது. யூனியன், மாநிலம், மாவட்ட அளவிலான பேரிடர் மேலாண்மை ஆணையங்களின் வரையறுக்கப்பட்ட பணிகள், ஒருங்கிணைப்பு, அதிகார எல்லைகள், நிதி ஒதுக்கீடு ஆகிய முக்கியமான கூறுகளில் நிலவும்  தெளிவின்மை, ஒவ்வொரு தரப்பும் சாக்குப்போக்குச் சொல்லித் தப்பித்துக்கொள்வதற்கு ஏதுவாய் உள்ளது. இப்படி ஏராளம் அடிப்படைக் கோளாறுகளுடன் இந்தச் சட்டம் வடிவமைக்கப்பட்டிருப்பது தற்செயலானதல்ல.

தேசிய பேரிடர் மேலாண்மை ஆணையம் தமிழ்நாட்டுக்கான புயல் அபாய வரைபடத்தை வெளியிட்டுள்ளது. கடந்த 140 ஆண்டுகால வானிலைத் தரவுகளை அடிப்படியாகக் கொண்ட இந்த வரைபடம் புயல் அபாய நிலையை முன்வைத்து மாநிலப் பரப்பை உயர் சேத அபாய, சேத அபாய, மித சேத அபாய, சிறு சேத அபாய பகுதிகளாக வகைப்படுத்தியுள்ளது. இவ்வரைபடத்தில் திருவள்ளூர் முதல் கடலூர் வரையுள்ள கடலோர மாவட்டங்களின் கிழக்குப்பகுதிகள் உயர் சேத  அபாய பகுதி (காற்றின் வேகம்: 117கிமீ/மணி), நாகை, தஞ்சை, புதுக்கோட்டை, அரியலூர், பெரம்பலூர், திருச்சி, நாமக்கல், சேலம், கரூர், ஈரோடு மாவட்டங்கள் சேத அபாய பகுதி (காற்றின் வேகம்:74 கிமீ/மணி) எனவும் கணிக்கப்பட்டுள்ளது (கஜாப் புயலின்போது வெள்ளப்பள்ளத்தில் பதிவான காற்று வேகம் மணிக்கு  230 கிமீ; வெளிவயல் பகுதியில் பதிவான வேகம் மணிக்கு 138 கிமீ). தஞ்சை, புதுக்கோட்டை, ராமநாதபுரம், திருநெல்வேலி, கன்னியாகுமரி மாவட்டக் கரைக்கடற்பகுதிகள் ஆறு மீட்டர் உயரத்தில் (புயல்)  அலைகளை எதிர்கொண்டுள்ளன. இந்நிலையில் இந்த மாவட்டங்களில் பேரிடர் தயார்நிலை, மீட்பு நடவடிக்கைகளாக  மாநில அரசு என்னென்ன செய்துள்ளது?

குறைந்த பட்சம் பேரிடர்க் கால அடிப்படை வசதிகள், புயல் எச்சரிக்கையை முன்னிட்டு பயிற்சி பெற்ற மீட்புப் படை, அவசரகால மருத்துவ உதவிகள் இவைகளை ஏற்பாடு செய்திருக்கவேண்டும். ஜெயலலிதா முதல்வராக இருந்த காலத்தில் கடலோர நகரங்களான நாகப்பட்டினம், வேளாங்கண்ணி, கடலூரில் கடலோர பேரிடர் அபாயத் தணிப்புத் திட்டத்தின் கீழ் மின்சார உள்கட்டமைப்புகளை மேம்படுத்த உலக வங்கி நிதியுடன் 1000  கோடி ரூபாய் ஒதுக்கப்பட்டதாய்ச் சொல்கிறார்கள். இதில் புதைவட மின்கம்பி (under ground cable) இடுதலும் அடங்கும். ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு திட்டமிட்டபடி இதைச் செய்திருந்தால் சேதங்களை பெருமளவில் தவிர்த்திருக்கலாம் என்கிறார் பொறியாளர் அருண் நெடுஞ்செழியன் (பார்வை: பேரிடர் மேலாண்மை ஆணையம்: கொள்கையும் செயலாக்கமும். பூவுலகின் நண்பர்கள். ஜனவரி- பிப்ரவரி).

இந்தியத்  தலைமைக் கணக்குத் தணிக்கையாளரின் 2013 ஆண்டைய அறிக்கை, தமிழ்நாட்டில் பேரிடர் மேலாண்மை ஏற்பாடுகள் மோசமான நிலையில் இருப்பதாகச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளது. குறிப்பாக, கடலூர், நாகை, தூத்துக்குடி, திருநெல்வேலி, கன்னியாகுமரி ஆகிய கடலோர மாவட்டங்களில் பேரிடர்/ அவசரகால  நடவடிக்கை மையங்கள் தயார் நிலையில் இல்லை  என்பதை அறிக்கையில் சுட்டிக்காட்டியிருந்தது. இந்த உண்மையை தானே (2011), ஒக்கி (2017), கஜா (2018) புயல் சேதங்களோடு இணைத்துப் பார்க்கவேண்டியுள்ளது.

இயற்கைச் சீற்றங்களை எதிர்கொள்ள மக்களை ஆற்றல்படுத்தும் அடிப்படை வசதிகள், பாதுகாப்பான குடியிருப்புகள் முக்கியமான தேவை. பேரிடர்ச் சேதங்களையும் உயிரிழப்பையும் குறைப்பதற்கு பொருத்தமாக அவசரகாலக் கட்டமைப்புகள் தேவை. நம் நாட்டில் காலந்தோறும் நேரும் இயற்கைச் சீற்றங்கள் புதிய படிப்பினைகளைத் தந்து செல்கின்றன. புயல்கள் நிலச்சரிவை உண்டாக்கும் என்பது கஜாப் புயல் திண்டுக்கல்,  கொடைக்கானல் அனுபவம் தந்து சென்றிருக்கும் புதிய படிப்பினை. அனுபவங்களிலிருந்து கற்றுக்கொள்ளும் சமூகமும் அரசும் வருங்கால இழப்புகளைத் தவிர்த்துவிடுகின்றனர். 1999 ஒடிசா புயலில் 11000க்கு மேற்பட்ட உயிரிழப்புகளைத் தொடர்ந்து 2013 பெய்லின் புயலின்போது 1125000 மக்கள் வெளியேற்றப் பட்டதால் உயிரிழப்பு 11ஆகக் குறைந்தது; 2014 ஆந்திரா, ஒடிசா புயலில் தேசிய பேரிடர் நடவடிக்கைக்கு குழு ஏழு இலட்சம் பேரை வெளியேற்றியது, அதன் காரணமாக உயிரிழப்பு 100ஆகக் குறைந்தது; 2016 சென்னை வர்தாப் புயலின்போது 20000 பேர் வெளியேற்றப்பட்டனர், உயிர்ச்சேதம் 16ஆகக் குறைந்தது. கஜாப் புயலின்போது இரண்டரை இலட்சம் மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டதால் உயிரிழப்பு ஏறத்தாழ 60 மட்டுமே. ஆனால் புயல் கணிப்பில் நேர்ந்த தோல்வியால் மீட்பு, நிவாரண உதவிகளில் பெரும் பின்னடைவு நேர்ந்தது. ஒக்கிப் புயல் கணிப்பிலும் எச்சரிக்கையை சரியான காலத்தில் வழங்குவதிலும் நேர்ந்த பிழை, பெருமளவில் உயிர்ச்சேதம் ஏற்படக் காரணமானது. இதில் யூனியன், மாநில அரசுகளுக்கிடையிலான தகவல் பரிமாற்றமும் ஒருங்கிணைப்பும் முக்கியமான குறைபாடுகள். யூனியன் அரசு பேரிடர்களைத் தேசிய பேரிடராக அறிவிக்கவில்லை என்பதுடன், யானைப் பசிக்குச் சோளப் பொரி போல, மாநில அரசு  பல ஆயிரம் கோடி நிவாரணம் கேட்கும்போது யூனியன் அரசு சில நூறு கொடிகளைக் கொடுத்துக் கோப்பை மூட முயன்றது. 2018 கேரள பெருவெள்ளத்தின்போது மீட்பு  நடவடிக்கையில்  இராணுவ விமானம், ஹெலிகாப்டர்களை ஈடுபடுத்திய செலவாக சில கொடிகளை அம்மாநில அரசிடம் கேட்டது.



வேளாங்கண்ணி

கோயமுத்தூரில் ஜவுளி வணிகத்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் சுசித்ரா(30)  அடிப்படையில் ஒரு பேஷன் டிசைனர். காட்டுயிர் ஆர்வலர். வனம், மலையேற்றம், இயற்கை இவற்றில் ஆர்வமுண்டு. மூன்றுபேர் ஒரு குழுவாக இணைந்து கோயமுத்தூர் பள்ளிகளில் இயற்கை விழிப்புணர்வு வகுப்புகள் எடுத்து வருகின்றனர். வெள்ளப்பள்ளத்தில் நிவாரணப்பணியில்  ஈடுபட்டிருக்கும் கோயமுத்தூர் குழுவுடன் வந்திருந்தார்.

“பத்து வருடங்களுக்கு முன்னால் ஒரு சுற்றுலாப் பயணியாக இந்தப் பகுதிக்கு வந்திருக்கிறேன். இப்போது உள்ளே வந்து பார்த்தால்தான் தெரிகிறது- தினமும் அவர்கள் செத்து செத்துப் பிழைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு நாம் எந்தவிதமான வசதி வாய்ப்புகளையும் உருவாக்கித் தரவில்லை. முதலில் இந்த உண்மையை ஒப்புக்கொள்ளவேண்டும். இவ்வளவு டெக்னாலஜி வைத்திருக்கிறோம், படகில் கடலுக்குள் போகிறவர்களுக்குத் தகவல் கொடுப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்யவில்லை. சுனாமியில் கூட இத்தனைப்பேரை நாம் இழந்திருக்க வேண்டியதில்லை. முறையான எச்சரிக்கையும் சரியான பயிற்சியும் கொடுத்திருந்தால் அவர்கள் தங்களைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள முடிந்திருக்கும்”.

இப்போதைய நிலையில் கஜாப் புயலில் படகை இழந்தவர்களுக்குப் படகு கொடுத்தால்தான் அவர்கள் கடலுக்குள் போகமுடியும். வெள்ளப்பள்ளம் கிராமத்தில் இப்போது சுத்தப்படுத்தும் வேலை செய்துகொண்டிருப்பவர்கள் மீனவர்கள். அங்கு 200 க்குமேல் படகுகள் இருந்தன, புயலில்   70தான் மீந்திருக்கிறது. புயலடித்து 80 நாட்கள் கழிந்துவிட்டன. 130 படகுகளும் கிடைத்த பிறகு எல்லாப் படகுகளும் சேர்ந்துதான் கடலுக்குப் போவோம் என்று காத்திருக்கிறார்கள். பாராட்டவேண்டிய கட்டுக்கோப்பு இது. இடைக்காலத்தில் அவர்களுக்குத் தினக்கூலி கொடுத்து புயலில் சாய்ந்த மரங்களை வெட்டி அப்புறப்படுத்தும் வேலையை செய்ய வைத்திருக்கிறோம். இந்தக் கூலிதான் அந்தக் குடும்பங்களின் சாப்பாடு. அரசு வழங்கவேண்டிய உதவிகளை உரிய காலத்தில் வழங்கினால் அவர்களின் ஓரளவுக்கு இயல்பு வாழ்க்கைக்குத் திரும்ப முடியும். ஆனால் மறுவாழ்வுக்கு அது மட்டும் போதாது; அடிப்படை வசதிகளிலிருந்து விடுபட்ட எல்லாவற்றையும் ஒவ்வொன்றாகச் செய்து கொடுக்க வேண்டும். கடலுக்கு மிக நெருக்கமாக வீடுகள் இருக்கின்றன- அங்கிருந்து பாதுகாப்பாகக் கொஞ்சம் விலகியிருக்க, படகுகளை பத்திரமாக சற்று விலகி கரையில் கட்ட வசதிகள் செய்து கொடுக்க வேண்டும்.

கடற்கரையில் வளர்ச்சி வரவர மீனவர்கள் கன்னுக்குத் தெரியாமல் போய்விடுகிறார்கள். முதலில் கடற்கரை ரிசார்ட்களை அங்கிருந்து அப்புறப்படுத்த வேண்டும். ஆனால் பாருங்கள்- மீனவர்கள் போராடும் சக்தியற்றுப் போய்விட்டார்கள், கடற்கரையில் ரிசார்ட்களும் தொழிற்சாலைகளும் நிரம்பிவிட்டன. ஒரு பேரிடர் வரும்போது மொத்தமும் அழிந்துபோய்விடுகிறது. மீனவர்களுக்குரிய இடத்தை அவர்களிடம் விட்டுவிடவேண்டும். ஒரு பேரிடர் நேர்ந்துபோனால் அதிலிருந்து அவர்கள் மீண்டுவரத் தயாராக இருக்கிறார்கள்.நாம் கொஞ்சம் கைகொடுக்கவேண்டும்- அவ்வளவுதான். நீங்கள் வழிவிட்டால் போதும் என்கிறார்கள். நேற்றும் (09.02.2019) வெள்ளப்பள்ளம் போயிருந்தோம்- ‘இதுவரை எந்த  அதிகாரியும் ஊருக்குள் வரவில்லை’ என்கிறார்கள்.

மீனவர்கள்  பாதுகாப்பை முன்னிட்டுக் கடற்கரையைவிட்டு நகர்ந்து   வந்துவிடக் கூடாது என்பதும் தவறு. ஒரு குடும்பம் 25 வருடங்களுக்கு முன்பு உருவாக்கிய மாந்தோப்பு, புயலில் மொத்தமாக அழிந்து போனது. இனிமே நட்டு, பூத்து விளைவது எந்தக்காலம்? இனிமேல் கூலிவேலிக்குத்தான் போகவேண்டும் என்கிறார் தாய். பிள்ளைகள் படித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். வீடு மொத்தமாய்ப் போய்விட்டது.அங்கு போய்ப் பார்த்தால்தான் தெரியும் அவர்களின் நிலைமை. அதிகாரிகள்தான் போகவேயில்லையே? ‘புயல் வருகிறது என்று எச்சரிக்கை செய்தீர்கள், இந்த சொத்தையெல்லாம் தூக்கிக்கொண்டு ஓட முடியுமா? வெறும் எச்சரிக்கை மட்டுமே எங்கள் பிரச்சினைகளைத் தீர்ந்துவிடுமா? புயலுக்குப் பிறகு எங்கள் வாழ்க்கைக்கு உத்தரவாதம் தருவது யார் பொறுப்பு?’ இப்படி ஊர் மக்கள் கேட்கிறார்கள். நம்முடைய நடவடிக்கைகள் எல்லாம் இந்தப் புள்ளியை நோக்கி அமையவேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.

u

டெல்டாப்பகுதி விவசாயச் சமூகங்கள் தங்களுக்கான நிலைத்த பொருளாதாரத்தை நடைமுறைப்படுத்தி வந்தவர்கள். வங்கிகளை, பிற நிதிநிறுவனங்களை அவர்கள் என்றுமே நம்பியிருந்ததில்லை. தென்னை விவசாயத்தைச் சார்ந்து வாழும் பேராவூரணிப் பகுதி (தஞ்சாவூர்) மக்களின் உள்சுழற்சிப் பொருளாதார அணுகுமுறையை சூழலியல் செயல்பாட்டாளர் நக்கீரன் (நன்னிலம், திருவாரூர்) விளக்குகிறார்:

"பேராவூரணியில் மொய்விருந்து வைக்கும் பண்பாடு நீண்டகாலமாக இருந்துவருகிறது. சுபநிகழ்ச்சிகளை விட மொய்விருந்து இங்கே விஷேசம். தென்னைதான் இங்கு அடிப்படைப் பொருளாதாரம்.  வீடுகளில் ஐந்து, பத்தாண்டு சுழற்சியில்  இந்த மொய்விருந்தை நடத்துவார்கள். ஒருவர் பொருளாதாரத்தில் வீழ்ந்துவிட்டாலோ, நிலத்தில் முதலீடு செய்யவேண்டும் என்றாலோ நண்பர்கள், உறவினர்கள் சேர்ந்து இந்த விருந்து நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடு செய்வார்கள். பித்தளை அண்டாவில் கட்டுக்கட்டாகப் பணம் விழும்; லட்சக்கணக்கில் மொய்ப்பணம் கிடைக்கும். கொடுப்பவர்களைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு பத்திரமான முதலீடு. பத்தாயிரம் கொடுக்கிறவர் பிற்காலத்தில் மொய்விருந்து வைக்கும்போது பன்னிரண்டாயிரமாய்த்  திரும்பப் பெறுவார். பணம் பெறுகிறவர் அந்தத் தொகையை ஐந்து, பத்து ஆண்டுகளில் எளிதாகத்  திருப்பிக் கொடுத்துவிடுவார். இந்த மொய்ப்பணம் தென்னந்தோப்பில் முதலீடு செய்யப்படுகிறது. பதினோரு ஊர்களில் ஆரம்பித்த இந்த உள்சுழற்சிப் பொருளாதார வழமை பேராவூரணி வட்டத்தைத் தாண்டி விரிந்து கொண்டிருக்கிறது.

அரசையோ, வங்கிகளையோ எதிர்பாராமல் அவர்களாகக் கட்டியெழுப்பிய இந்தப் பொருளாதாரத்தைக் கஜாப் புயல் தரைமட்டமாக்கிவிட்டது. ஒரு குடும்பத்துக்கு இழப்பு என்றால் ஊர் சேர்ந்து அந்தக் குடும்பத்தைத் தூக்கிநிறுத்த முடியும். ஒட்டுமொத்தத் தென்னைமரங்களும் புயலில் சாய்ந்துவிட்டது; அந்தக் கிராமம் என்ன செய்யும்? நிறைய காசு புரண்ட சமூகம்; வங்கியிடம் கையேந்துவது கூட அவமானம் என்று கருதும் சமூகம் அது. புயல் ஒட்டுமொத்த சமூகத்தையும் கையேந்தும் நிலைமைக்குத் தள்ளிவிட்டது. என் பள்ளிவகுப்புத் தோழன் ஒருவனுக்கு 1015 தென்னைமரங்கள் இருந்தன; இப்போது பதினைந்து மரங்களே மிஞ்சியிருக்கின்றன. அண்மையில் தன் ஒரே பெண்ணை மணமுடித்துக் கொடுத்திருந்தான். புயல் அவனை இதய நோயாளியாக்கி மருத்துவமனைக்குத் தள்ளிவிட்டது. 'எனக்கு வயதாகிவிட்டது, இனிமேல் பத்து வருடம் காத்திருந்தால்தான் தென்னையில் விளைச்சலைப் பார்க்க முடியும். என்ன செய்யப்போகிறேன் என்று தெரியவில்லை' என்கிறான். கஜாப் புயலுக்குப் பிறகு இதுதான் விவசாயிகளின் நிலைமை."

நக்கீரன் குறிப்பிடுவது போன்ற சுயசார்புப் பொருளாதாரத்தை மீனவர்களும் பின்பற்றுகிறார்கள். வேணாட்டுக் கடற்கரை மீனவர்கள் 80 இலட்சம் முதலீட்டில் விசைப்படகு வைத்திருந்தது உள்சுழற்சிப் பொருளாதாரத்தின் அடிப்படையில்தான். பொருளாதார நிபுணர்கள் ஆய்வுசெய்து உலகுக்கு அறிவிக்கவேண்டிய செயல்முறைப் பொருளாதாரத்தை நமது விவசாயிகளும் மீனவர்களும் சந்தடியின்றிச் செயல்படுத்தி வருகிறார்கள். அரசியல் போக்குகளும் இயற்கைப்பேரிடர்களும் சேர்ந்து இந்தப் பொருளாதாரத்தின் மீது நிகழ்த்தியிருக்கும் தாக்குதலை, அதன் நீண்டகாலத் தாக்கத்தை அரசு புரிந்துகொள்ளவில்லை. கஜாப் புயல் அவர்களின்  விளைநிலங்களைச் சிதைத்துப் போட்டிருக்கிற நிலையில், விவசாயிகள் புயல் அனுபவத்திலிருந்து எடுத்துக்கொண்ட படிப்பினைகள் என்ன? கடந்த அரை நூற்றாண்டு காலத்தில் நடுவண், மாநில அரசு வேளாண்துறைகளில் பெரும் பொருட்செலவில் பயிர் ஆராய்ச்சிகள் செய்து ஏராளம் புதிய கண்டுபிடிப்புகளை வழங்கியிருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். டெல்டாப் பகுதியில் பெரும் கேள்விக்குறியாக நிற்கும் தென்னை விவசாயிகளின் எதிர்காலத்துக்கு இந்தத் துறைகள் ஏதேனும் தீர்வு வைத்திருக்கின்றனவா? விவசாயிகள் இடைக்கால வாழ்வாதாரத்தை முன்னிட்டு மேற்கொள்ளவேண்டிய நடவடிக்கைகள் என்ன?

"கஜாப் புயல் டெல்டா விவசாயிகளை முட்டுச்சந்தில் கொண்டுவந்து நிறுத்தியிருக்கிறது. மீண்டும் தென்னங்கன்று வைத்து, கடலை மாதிரியான ஊடுபயிர்களை வேண்டுமானால் மூன்று வருடங்களுக்கு பயிரிடலாம், பிறகு வருகிற நான்கைந்து ஆண்டுகாலத்துக்கு ஊடுபயிர் சாத்தியப்படாது. எல்லா விவசாயிகளும் சேர்ந்து ஒட்டுமொத்தமாக யோசிக்கவேண்டிய சிக்கல் இது. நெடுவாசல் பஞ்சாயத்துத் தலைவருக்கு 1500 தென்னைமரங்கள் இருந்தன, கஜாப் புயல் மொத்தமாக வாரிக்கொண்டுபோயிற்று. ஒருவருக்கொருவர் உதவமுடியாத சூழல் இது. நெல் மாதிரியில்லாமல் தென்னை தொடர்ந்து வருமானம் தரும் பயிர் என்பதால் அடுத்த தலைமுறை இதைக்கையில் எடுக்கிறது. ஆனால் எல்லோரும் ஒரு விஷயத்தில் தெளிவாக இருக்கிறார்கள்-ஒற்றைப்பயிர்ச் சாகுபடி முறையை நம்பியிருக்கக்கூடாது. கஜாப் புயல் டெல்டா விவசாயிகளுக்குத் தந்திருக்கும் முக்கியமான படிப்பினை இது. பத்து ஏக்கர் நிலம் வைத்திருப்பவர்கள் இரண்டு ஏக்கர் மாற்றுப்பயிர் போட்டிருந்தால் இந்த நெருக்கடியைத் தாக்குப்பிடித்திருக்கலாம் என்று யோசிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். அதற்கு என்ன பயிர் பொருத்தமாக இருக்கும் என்பது மண்ணின் தன்மையையும் விவசாயியின் அனுபவத்தையும் பொறுத்தது.”

டெல்டாப் பகுதி விவசாயிகள் இயற்கை எரிவாயு (கதிராமங்கலம், நெடுவாசல்), நான்குவழிச் சாலைத் திட்டங்களை முன்னிட்டு கார்ப்பொரேட்டுகளும் அரசும் விவசாய நிலங்களைக் கையகப்படுத்தும் முயற்சிக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்துப் போராடிக் கொண்டிருந்த வேளையில் கஜாப் புயல் தாக்குதல் நிகழ்த்தியது. அரசு இந்த சூழலைப் பயன்படுத்தி இத்திட்டங்களைத் தீவிரப்படுத்த வாய்ப்பிருக்கிறதா? மக்கள் பலவீனப்பட்டுக்கிடக்கும் நிலையில் இந்தச் சிக்கல்களை எப்படி எதிர்கொள்ளப் போகிறார்கள்?

"மக்களின் பிரதிவினையைப் பொறுத்திருந்துதான் பார்க்கவேண்டும். வேதாரண்யம் பகுதியில் ஹைட்ரொகார்பன் எடுப்பதற்கான நிலம் கையகப்படுத்தும் வேலைகள் மும்முரமாக நடப்பதாக அறிகிறேன். மக்களும் எதிர்ப்புக்காட்டத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். இந்தச் சிக்கல்களை உணர்ச்சிபூர்வமாக மட்டுமே அணுகுவது   போராட்டத்தை பலவீனப்படுத்தும் என்றே நான் நினைக்கிறேன்.  கதிராமங்கலம் போராட்டச் சூழலைப் போலல்லாமல் வேதாரண்யம் பகுதியில் மக்கள் இணைந்துநின்று போராட்டத்தை முன்னெடுப்பது அரசியல்வாதிகளுக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறது. கதிராமங்கலத்தில் அந்தவூர்மக்கள் தனிமைப்படுத்தப் பட்டிருப்பது போராட்டத்தின் பலவீனம். நெடுவாசல் போராட்டக்குழு 18 ஊர்மக்கள் இணைந்த அமைப்பு என்பதால் அங்கும் மக்கள் போராட்டம் பலம் பொருந்தியதாக இருந்தது. டெல்டாவின் தென்பகுதி பலமான நாட்டார் பஞ்சாயத்து அமைப்புகளைக் கொண்டது. போராட்டத்தின் போக்குகளை 2019 பாராளுமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள்தான் தீர்மானிக்கும்."

கஜாப் புயலையும் டெல்டா மாவட்டங்களையும் மாநிலத்தின் நிகழ்கால பொருளியல் அரசியல் பின்னணியில் பார்க்கவேண்டியுள்ளது. தமிழ்நாட்டை தொழிற்சாலை சார்ந்த மாநிலமாக மாற்றிவிடுவதில் வடவர்கள் குறியாக இருக்கின்றனர் என்கிறார் பேராசிரியர் வேதசகாயகுமார்:

"இப்போதைய கணக்குப்படி தமிழ்நாட்டில் தமிழினத்தைச் சாராதோர் 50 விழுக்காட்டிற்கு மேற்பட்டோர்  வாழுகிறார்கள். பெருந்தொழிற்சாலைகள் பெரும்பான்மையும் வடவர், வடுகர் கையில் உள்ளன. தமிழ்நாடு முழுவதும் நால்வழிச்சாலை போடும் திட்டங்களில் எர்த்மூவர் இயக்குவது உள்ளிட்ட அத்தனை வேலைகளிலும் ஒரு தமிழனுக்குக்கூட வாய்ப்பு இல்லை. கூடங்குளம் அணுவுலைத் திட்டத்தில்கூட 'நிலம் தந்தவர்களுக்கு வேலை தரவேண்டும்’ என்னும் நீதிமன்றத்தீர்ப்பு இருக்கிறது. ஆனால், 10% வேலைவாய்ப்பு கூட அம்மக்களுக்கு கிடைக்கவில்லை. வேலை என்று வழங்கப்பட்டவை பெரும்பான்மையும் கட்டுமானக் குத்தகைதாரர்களின் கீழ் நாட்கூலி வேலைதான். கர்நாடகா, ஆந்திரா மாநிலங்களில் இப்படி மக்களை ஏமாற்றவே முடியாது. அங்கெல்லாம் 'அரசுத் திட்டங்களில்  80% (உள்ளூர் மக்கள்) வேலை உறுதிச் சட்டம்' உள்ளது. கஜாப் புயல் தமிழ்நாட்டு மக்களின் நிலங்களை பறித்துக்கொள்ள அரசுக்கு கிடைத்த அருமையான வாய்ப்பு. காவிரி நீர் வேண்டும் என்று அரசு போராடுவதாய்ப் பாவித்துக் கொள்ளும், ஆனால் நீர் வாராமல் பார்த்துக் கொள்ளும். டெல்டா நிலம் வறண்டுபோனால் மக்கள் அங்கிருந்து தாமாகவே வெளியேறிவிடுவார்கள் என்பது அரசின் எண்ணம்."

தமிழ்நாட்டில் பெருமுதலீடுகள் இல்லாமல் தேவைக்கு மிகுதியான நிலங்களை நூற்றாண்டுக் குத்தகைக்கு அரசே கையகப்படுத்தி வழங்க இங்குள்ள அரசியல்வாதிகள் உதவுகிறார்கள். நிலத்தை வழங்குபவர்களுக்கு தொழில்நிறுவனம் நியாயமான இழப்பீடு, சரியான ஊதியத்துடன் நிரந்தரமான வேலைவாய்ப்பு வழங்குவதைக் கண்காணிக்கும் தார்மீகப் பொறுப்பை ஆட்சியாளர்கள் எளிதில் தட்டிக்கழித்துவிட முடியும். மிகக்குறைந்த நாட்கூலிக்கு அதிகபட்ச உழைப்பை உறிஞ்சிக்கொள்ள பீகார், ஒடிஷா, வடகிழக்கு மாநிலங்களிருந்து பஞ்சப் பராரிகளை பெரும் எண்ணிக்கையில் எப்போது வேண்டுமானாலும் முதலாளிகள் வரவழைத்துக் கொள்ளலாம். வேலைவாய்ப்புகள் பெரும்பாலும் குத்தகைதாரர் மூலமாகவே ஏற்பாடாகும். விபத்து மரணங்கள் நிறுவனத்துக்கு எந்தச் சிக்கலையும் ஏற்படுத்திவிடாது. நிலம் கையகப்படுத்தலுக்கு எதிரான மக்கட் போராட்டங்கள் ஆட்சியாளர்களால் ஒடுக்கப்படுகின்றன. தலைமுறை தலைமுறையாக தங்கள் ஒரே வாழ்வாதார உரிமையாக இருக்கும் நிலத்தை விட்டுத்தர மறுப்பவர்களை வளர்ச்சிக்கு எதிரானவர்களாக, வன்முறையாளர்களாக அரசு சித்திரிக்கிறது. கஜாப் புயல் பேரிடர்க்கால நிவாரணம், மறுவாழ்வு என்று மேலோட்டமாக எதையாவது செய்து கோப்புகளை மூடிவிடுவதிலேயே அரசு கவனமாக இருந்தது. இப்போது தேர்தல் பரபரப்பு வேறு தொற்றிக்கொண்டது. விவசாயிகளின் வாழ்வாதார மறுகட்டுமானத்தை அரசு நேர்மையாக அணுகவேயில்லை. இந்தத் தீவிர நெருக்கடியிலிருந்து தமிழகம் விடுதலை பெற வழி  இருக்கிறதா?

"ஓர் இனம் பெரும் நெருக்கடிக்கு உள்ளாகும்போது  தனது அடையாளங்களை உயர்த்தும். தமிழினம் இப்போது விழித்துக் கொள்ள வேண்டும், அது மட்டுமே இனத்தின் எதிர்காலத்தை, வாழிடத்தை, வாழ்வாதாரத்தை, அடையாளத்தை நிலைநிறுத்தும். என் நாட்டை, என் மக்களைக் காத்துக் கொள்வதற்கான அறைகூவல் இந்த இன விழிப்பு. ஜல்லிக்கட்டுப் போராட்டத்தோடு இணைந்த, அதற்குப் பிறகான போராட்டங்கள் எல்லாமே இந்த இன அடையாள மீட்புக்கான செயல்பாடுகள். ஏரிகளை மீட்பது, பனைவிதைகளை நடவு செய்வது இவையெல்லாம் அதில் உட்படும். ஏதோ ஓன்று நம்மை நெருக்குகிறது என்பதைத் தமிழ் மக்கள் உணரத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள், அதன் விளைவாகத் தங்கள் அடையாளங்களை எழுப்புகிறார்கள்."

u

(To be continued...)