ஆவணம், அறிவாயுதம், அரசியலாக்கம்.| வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்

கொள்கை வகுக்கும் அதிகாரத் தளங்களில் மீனவ சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்கள் சிலர் இருந்திருந்தால் கடல் வாழ்வின் சிக்கல்களை மற்றவர்களுக்குப் புரிய வைத்திருப்பார்கள்… பரப்புரைகளால், போராட்டங்களால், வன்முறைகளால் கொள்கைத் தளங்களைக் கைப்பற்ற முடியாது. அரசியல் பங்கேற்பு நம் காலத்தில் நிகழலாம், நிகழாமல் போகலாம்; ஆனால் அரசு இயந்திரத்தில், கொள்கைத் தளங்களில் ஒரு சமுதாயம் பங்கேற்றே ஆகவேண்டும்.

    ஆவணம், அறிவாயுதம், அரசியலாக்கம்.    
(கடலோர மக்கள் சங்கம்- பொன்விழா ஆண்டு 2018)

இயக்கங்களால் சமூகத்துக்கு என்ன பயன்? பரபரப்பும் நெருக்கடிகளும் நிறைந்த இந்தக்கால  வாழ்க்கைச் சூழலில் இயக்கங்கள் என்பது வீண்வேலை என்று  கடலோர அறிவுஜீவிகள் பலர் சொல்கிறார்கள். கற்பி, ஒன்றுசேர், போராடு என்கிற அம்பேத்கரின் அறைகூவல் என்னை மிகவும் பாதித்த கருதுகோள்களுள் ஓன்று. இங்கு ‘போராடு’ என்பதை ஒரு குறிப்பிட்ட நிறுவனத்தை, அமைப்பை, சமூகத்தை எதிர்த்து நிகழ்த்த வேண்டிய  ஒன்றாக நான் கருதவில்லை. கற்பித்தல் என்பதில் நிகழ்காலம் குறித்த உணர்வூட்டல் அடங்கிநிற்கிறது. 'அடிமையிடம்  போய்ச் சொல், நீ அடிமை என்று, அவன் விழித்தெழுவான்' என்பதே அம்பேத்கர் சுட்டும் ‘கற்பித்தல்’. 'ஒன்றுசேர்தல்' இவ்விரண்டுக்கும் இடையில் நிகழ்வது. இயக்கம் இல்லையேல் உடலம் சடலம். இயக்கம் இல்லையேல் சமூகம் சடமாகிவிடும். அறிதல் இயக்கத்தின் மூல ஆதாரம். பிழைத்திருத்தலின் பொருட்டு ஒவ்வொரு உயிரும் போராடியே ஆகவேண்டும். அதுவே சமூகத்துக்கும் விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஓடும் நீர் மாசுறுவதில்லை. மாசுற்றாலும் தன்னைச் சுத்திகரித்துக்கொள்ளும். இயங்குதலே உயிர்த்திருத்தல்.

Mr. Albert Joseph, one of the think tanks of the Mukkuvas, releasing Sangaayam, my title on 28.12.2018. Prof Fatima Babu and Pulavar Saviour Bastin look on.

Late Mr A. Isaac releasing my new title 'Mukham maaRum nilam' on 28.12.2016. Mr. John Bosco, Prof. Vedhasagayakumar and Prof. ADS Raj look on.

நான் சார்ந்த சமுதாயம் குறித்த அக்கறை எனக்குள் முதன்முதலில் துளிர்த்தது என் சிறு வயதில். அறியாப் பருவம் அது. பேருந்து நடத்துனர் ஒருவர் கொடும் வசவுகளுடன் மீனவ மூதாட்டி ஒருவரின் மீன் கடகத்தைப் பேருந்திலிருந்து காலால் உதைத்துத் தள்ளியபோது எனக்குள் பொங்கிய கோபம் அது. பணியில் சேர்ந்த கல்லூரியில் மாற்றுச் சாதியைச் சார்ந்த கடைநிலை ஊழியன் ஒருவன் துப்புரவுப்பணி புரியும் முதிய மீனவப் பெண்ணை ஏகவசனத்தில் விளித்தபோது எழுந்த சினம்; திரைப்படங்களில் மீனவர்களைக் காட்டுமிராண்டிகளாக, வன்முறையாளர்களாகச் சித்திரித்தபோது; எல்லாவற்றுக்கும் உச்சமாக, 2004 சுனாமிச் சூழலில் மானுட நேயத்தின் பெயரால் மீனவர்களைக் கூண்டு விலங்குகள்போல் நடத்தியபோது... இந்தக் கோபத்தால் எந்த நன்மையும் விளையாது என்பதை நான் உணர்ந்த தருணம்தான் என்னை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்தியது. அறிவுச் சினம்தான் ஒரு சமூகத்தை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்திச் செல்லும்.

இந்தியா மக்களாட்சி சார்ந்த நாடு. வாக்குகளின் எண்ணிக்கைதான் இங்கு அரசியலைத் தீர்மானிக்கிறது என்று ஒரு காலம் வரை நம்பியிருந்தேன் (எண்ணிக்கைக்கு அப்பால், மக்களாட்சித் தத்துவம் அற்புதமான மானுட மதிப்பீடுகளைக்  கொண்டாடுவது என்பது வேறு விடயம்). இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டம் உறுதியளித்திருக்கும் உரிமைகள் அனைத்தும் கடைக்கோடி மனிதனுக்கு கையெட்டும் தொலைவில் இல்லை. தொடர்ந்து பத்திரிகை வாசிப்பவர்களுக்கு இது புரியும். குழந்தைகளுக்கு, பெண்களுக்கு, சுருங்கச் சொன்னால், அடித்தள மக்களுக்கு நம் அரசியல் சூழல் பாதுகாப்பானதை இல்லை. நமது அரசியல் வெளி,  அரசுக் கொள்கைத்தளம் யார் கையில் இருக்கிறது? அரசு இயந்திரம் யார் கையில் இருக்கிறது? அரசின் கொள்கை முடிவுகளை யார் எடுக்கிறார்கள்?

மாவட்ட ஆட்சியர்கள் இடம் மாற்றப்படுகிறார்கள், மாவட்ட அரசுப் பணியாளர்கள் மாறுவதில்லை. மீனவர் குறித்த முன்சார்பு எண்ணங்களை ஆதிக்கசாதி அதிகாரிகள் மாவட்ட ஆட்சியரிடம் கவனமாக உருவாக்குகிறார்கள். அதிகாரிகள் மீனவர்களை வன்முறையாளர்களாக உருவகித்துக்கொண்டு, ஒருவிதமான அச்சத்துடனே அணுகுகிறார்கள். இந்த அந்நியப்படுத்தல் நிறுவன அதிகாரத்திலிருந்து அவர்களை நிரந்தரமாக விலக்கி நிறுத்துகிறது. பேரிடர், கலவரம், குழு வன்முறை போன்ற சூழல்களில் காவல்துறை உள்ளிட்ட அரசு இயந்திரம் கடலோர மக்களை ஒருவகையான வன்மத்துடன் நடத்துவதை மீண்டும் மீண்டும் காணமுடிகிறது.

ஐந்தாண்டுக்கொருமுறை அரசுகள் மாறுகின்றனவே தவிர, அரசு இயந்திரம் மாறுவதில்லை. அது மேட்டிமை, அறிவாதிக்கச் சாதிகளிடம் இருக்கிறது. பிராமணர்கள் எண்ணிக்கைப் பெரும்பான்மையால் கொள்கைத் தளங்களை கைப்பற்றவில்லை. மக்கள் போராட்டத்துக்கு மாற்று இல்லைதான். ஆனால் பரப்புரைகளால், போராட்டங்களால், வன்முறைகளால் கொள்கை வகுக்கும் தளங்களைக் கைப்பற்ற முடியாது. அரசியல் பங்கேற்பு நம் காலத்தில் நிகழலாம், நிகழாமல் போகலாம்; ஆனால் அரசு இயந்திரத்தில், கொள்கைத் தளங்களில் ஒரு சமுதாயம் பங்கேற்றே ஆகவேண்டும். அதற்கு அறிவுதான் சிறந்த ஆயுதம் என்பதைத் தன்னளவில் உணர்ந்துகொள்வது முக்கியமானது.

மீனவர்கள் அமைப்பியல், கருத்தியல் ரீதியிலான நெருக்கடிகளுக்கு ஆட்பட்டு வரும் சூழலில் திட்டங்களும் சட்டங்களும் அவர்கள்மீது வம்படியாகத் திணிக்கப்படுகின்றன. இந்நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்ள முடியாமல் திணறும் அந்தச் சமூகம் தனது இயலாமையை கோபமாக, வன்முறையாக வெளிப்படுத்துகிறது.  மாறிவரும் சூழலின் கடற்கரை  அரசியல்  எதார்த்தம் இது. கடலைப்போல் சமத்துவம் பேணும் சமூகம் அது. சமத்துவத்துக்கு அப்பாற்பட்ட எதையும் அது தாங்கிக்கொள்ளாது என்பது மனுடவியலாளர் பார்வை. ஆனால் பொதுப்புத்தி அவர்களை வன்முறையாளர்களாய்ச்  சித்திரித்து மகிழ்கிறது. இந்தப் புரிதலின் இடைவெளியை அந்தச் சமூகம் தனது எழுத்தினால், அறிவுச் செயல்பாடுகளினால் மட்டுமே எதிர்கொள்ள முடியும். 

மீனவ சமூகம் எழுத்தில் தன்னைப் பதிவு செய்யத் தவறிவிட்டது; அறிவின் மொழியில் பிற சமூகங்களோடு உரையாடக் கற்றுக்கொள்வது மிகவும் முக்கியமானது. காவல் அதிகாரிகளில் ஓரிருவர் கடலோரத்திலிருந்து வந்திருப்பார்களேயானால், தனது சமூகத்தின் உளவியலைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். கொள்கை வகுக்கும் அதிகாரத் தளங்களில் மீனவ சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்கள் சிலர் இருந்திருந்தால் கடல் வாழ்வின் சிக்கல்களை மற்றவர்களுக்குப் புரிய வைத்திருப்பார்கள்;  கடல், மீன்வளக் கொள்கைகள் மீனவர்களின் உணர்வுகளை பிரதிபலித்திருக்கும்.

வன்னியர்கள் தமிழ்நாட்டில் ஒரு காலத்தில் வன்முறைச் சமூகம் என்று பெயரெடுத்தவர்கள். அண்மையில் தருமபுரி முன்னாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் செந்திலுடன் (பாட்டாளி மக்கள் கட்சி) உரையாடும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. இராமேஸ்வரம் மீனவர் சிக்கல் குறித்து அத்தனை  தெளிவாகப் பேசுகிறார். முன்னாள் மத்திய அமைச்சர் டிஆர் பாலுவுடன் இணைந்து அதிகாரிகளுடன் டெல்லியில் தூதாண்மைப் பேச்சுகளில் பங்கெடுத்திருக்கிறார். 1980களில் பாட்டாளி மக்கள் கட்சி வன்னியர்களுக்கு மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பில் இட ஒதுக்கீடு கேட்டு வன்முறையைக்  கையிலெடுத்த  கட்சி.  இன்று  அது அறிவின்  முகத்தை  அணிந்து  நிற்கிறது. கல்வி, பசுமை, பெருளியல்  என  எல்லா  சமூகக்  கூறுகளிலும்  கருத்து  நிலைப்பாடு  எடுக்கின்றது. பகுத்தறிவுப்  பாரம்பரியத்தில்  வேர்கொள்வதாய்  உரிமை கோரும்  திராவிடக்  கட்சிகளில்கூட  இந்தத்  தெளிவைப்  பார்க்க  முடிவதில்லை.

ஏறத்தாழ 30 ஆண்டுகளில் வன்னியர் சமூகம் இந்த வளர்ச்சியை– அரசியலாக்கத்தை- சாதித்திருக்கிறது. வன்னியர்கள் நீண்ட நெடிய போராட்டம் நடத்தி ‘மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பு அந்தஸ்து பெற்ற’ அதே காலத்தில் அந்த அந்தஸ்து முக்குவர் இனத்துக்கு திமுக அரசினால் கொடையாக வழங்கப்பட்டது. தனது சமூகத்தில் ‘அரசியல் ரீதியான ஓன்று திரட்டல்’ நிகழ்த்த வன்னியர் சமூகம் அதை நல்வாய்ப்பாகப்  பயன்படுத்திக் கொண்டது. ஆனால்  முக்குவர்கள் இன்றும் அதே இடத்தில்தான் நின்றுகொண்டிருக்கிறார்கள். இந்தியக் கடற்கரை நெடுகப் பயணித்த அனுபவத்திலிருந்து சொல்கிறேன்- முக்குவர் மட்டுமல்ல, ஒட்டுமொத்த இந்திய மீனவர்களிடமும் இந்தப் பிற்போக்கு நிலை பரவிக் கிடக்கிறது.  இதற்கு நேர் எதிராக, சொந்த மண்ணை இழந்து அகதிகளாய்ப் பிற நாடுகளில் வாழும் ஈழத்து முக்குவர்களிடம் நிலவும் ஆழமான இனஅரசியல் புரிதலை இங்கு குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டும்.

ஒரு சமூக ஆய்வாளனாக கடலோர மக்கள் சங்கத்தின் (கமச) வளர்ச்சிப் பரிமாணங்களைக் கூர்நோக்கு செய்து வருபவன் நான். அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்னரே மீனவ சமூகத்தின் சாசனத்தை (Magna Carta) கருக்கொண்ட இச்சங்கம், 1989இல் முக்குவர்கள் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பு அந்தஸ்துப் பெறுவதற்குப் பங்களித்தது, மண்டல் பரிந்துரைகள், நீதியரசர் வேணுகோபால் குழு அறிக்கை (1986) அடிப்படையில் பாரம்பரிய கடலோர மீனவர்களுக்குப் பழங்குடி அந்தஸ்து கோரி இடையீடு நிகழ்த்தியது என்பதாக அதன் மைல்கற்களைப் பட்டியலிட்டுக்கொண்டே போகலாம். 2002இல் தொகுதி மறுவரையறை மசோதா வெளியிடப்பட்டபோது கடலோரத் தனித் தொகுதிக்காக உழைத்தது கிள்ளியூர், விளவங்கோடு சட்டமன்றத் தொகுதிகளை மீனவர்களுக்குச் சாதகமாக மறுவரையறை செய்ய ஏதுவானது. அதைவிட முக்கியமாக,  ‘மீனவர்  அரசியல்  பங்கேற்பு’  குறித்த  கருதுகோளை  மீனவ  சமூகத்தில்  உருவாக்கிய  சாதனைப்  பயணம்  நிகழ்த்தியது. சென்னை, இராமநாதபுரம், தூத்துக்குடி மீனவர்கள் இம்முயற்சியை முன்னுதாரணமாய்க் கொண்டாடினார்கள். 'மீனவர்களுக்குத் தனித் தொகுதி சாத்தியமே' என்னும் தலைப்பிட்டு நான் எழுதிய கட்டுரையைச் சில ஆயிரம் பிரதியிட்டுக் கடலோர மக்கள் சங்கம் தனது நடைப் பயணத்தின்போது பயன்படுத்தியதை நினைவு கூர்கிறேன். தங்கம் செய்யாததை சங்கம் செய்யும் என்பதை செயலளவில் நான் உணர்ந்த காலம் அது.

அந்தக் காலத்தில் சமூக உணர்வாளர்கள் சிலர் கடற்கரையில் மக்கள் இயக்கங்களைக் கட்டியெழுப்ப முன்னெடுத்த முயற்சிகள் கடினமானவை. மணல்வீட்டை வாரிச்செல்லும் அலை போல, நிறுவன சமயத்தின் கொடுக்குகளை எதிர்கொள்வது  சமுதாயத் தலைவர்களுக்கு கொடுங்கனவாகவே நீடித்தது. கென்னடி ரூரல் யூத் கிளப் உள்ளிட்ட ஏராளம் மக்கள் முனைவுகளை விழுங்கி ஏப்பம் விட்ட அந்த பகாசுர சக்தியைத் தாக்குப்பிடித்து ஓர் இயக்கம் கடற்கரையில் 50 ஆண்டுகள் நீடித்து நிற்கிறது என்பதே ஓர் அதிசயம். அன்று கடற்கரையில் இணைப்புச் சாலை என்கிற சமாச்சாரம் எல்லாம் கிடையாது; பேருந்து வசதிகள் கிடையாது. மாவட்டக் கடற்கரையின் ஒரு முனையிலிருந்து மறுமுனைக்குச் சென்று வருவதே ஒரு பெரும் முயற்சிதான். அலைவாய்க் கரையோரமாக கால்நடைப் பயணமாகத் தலைவர்கள் போனார்கள்; ஊர் ஊராகச் சென்று, மக்களை சந்தித்து உரையாடினர். இனக்குழுச் சமூகம் இயக்கமாய் ஒருங்கிணைவதன் வரலாற்றுத் தேவையை உணர்த்தினர். தலைவர்களில் பெரும்பாலானோர் பள்ளிகளில், அரசுத் துறைகளில் பணிபுரிந்தவர்கள்; பணி நிமித்தமாக தினமும் தொலைதூரம் பயணிக்கும் நிர்பந்தம் கொண்டவர்கள். சனி, ஞாயிறு நாட்களே ஓய்வு கிடைக்கும். அந்த நாட்களையெல்லாம் இயக்கப் பணிக்கு ஒதுக்கி, குடும்பக் கடமைகளைப் புறக்கணித்து அலைந்து திரிந்து இந்த இயக்கத்தைக் கட்டி வளர்த்தார்கள். சமூகத்தின் மீது கொண்டிருந்த தீராக் காதலன்றி இதை வேறென்னவென்று மதிப்பிடுவது?

1970கள் தொடங்கி, கன்னியாகுமரி மாவட்டக் கடற்கரைகள் கடலரிப்பினால் கடுமையான பாதிப்புக்கு உள்ளாயின. விழிஞத்தில் மீன்பிடி துறைமுகம் காட்டியதால்  நேர்ந்த விளைவு அது. மாவட்ட நிர்வாகமும் மாநில நிர்வாகமும் கடலோர மக்கள் சங்கத்தின் தொடர் கோரிக்கைகளை கண்டுகொள்ளாத நிலையில் அரசின் கவனத்தை ஈர்க்கும் வகையில் கடலோரத்தில் சங்கம் மக்கள் பேரணி நிகழ்த்தியது. அந்தப் பேரணியில் இயக்கம் எழுப்பிய

“ஞங்கள் வசிக்கும் குடிலுகளெல்லாம்

கடலல தின்னும் வருஷந்தோறும்!

அது தடுக்கான் சுமருகள் கெட்டான்

பாத்யதயில்லே சர்க்காரே?"

(நாங்கள் வாழ்ந்துவரும் குடிசைகளையெல்லாம் ஆண்டுதோறும் கடல் தின்றுகொண்டிருக்க, தடுப்புச் சுவர் கட்டி எங்களை பாதுகாக்கும் பொறுப்பு உனக்கு இல்லையா அரசே?) என்னும் முழக்கம் மக்களின் உணர்வாக அதிகாரத்தின் வாசலைத் தட்டியது. கடலரிப்புத் தடுப்புச் சுவர்கள் கட்டப்பட அந்த இடையீடு முக்கியமான  காரணம்.  'இதெல்லாம் நடக்கிற காரியமா' என்று எள்ளலோடு கேட்டவர்களுக்கு சங்கத்தின் நிறுவனத் தலைவர் ஜோசப் இப்படிப் பதில்  சொன்னதாக அமரர் ஐசக் குறிப்பிட்டார்:

"இன்றய முழக்கம் நாளைய கோரிக்கை; இன்றய கோரிக்கை நாளைய வரலாறு."

உண்மைதான். கடலோர மக்கள் சங்கத்தின் தொடக்க கால நடவடிக்கைகள் அதன் திசையை, திட்டங்களைத் தீர்மானிக்கும் களப்பணிகளும் விவாதங்களும்தான். இன்று கன்னியாகுமரி மீனவர் சமூகம் அரசிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டிருக்கும் உரிமைகள், நலத்திட்டங்கள் ஒருகாலத்தில் இந்த இயக்கத்தின் இலக்காய், கனவாய் இருந்தவை. கடலோர கிராமங்களை இணைக்கும் கடற்கரை இணைப்புச் சாலை, ஏவிஎம் கால்வாயைப் படகுப் போக்குவரத்திற்காய்ப் புனரமைத்தல், கடலோர பஞ்சாயத்துகளை இணைத்து இரண்டு சட்டமன்றத் தொகுதியாகப் புனரமைத்தல், தேங்காய்ப்பட்டணத்தில் மீன்பிடி துறைமுகம், கடலரிப்புத் தடுப்புச் சுவர், பாரம்பரிய மீனவர்களுக்குப் பழங்குடி அந்தஸ்து- இவை அந்தப் பட்டியலில் உட்படும். போற்றுதலுக்குரிய  பங்களிப்புகள்!

கடல்சார் மீனவர்களின் வாழிட, வாழ்வாதார சிக்கல்களிலும் கல்வி வளர்ச்சியிலும் தனித்துவமான பங்களிப்பை கடலோர மக்கள் சங்கம் தந்துள்ளது. இந்தக் கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் நான் சுட்டிக்காட்டியவாறான   'கொள்கை இடையீடுகளை' அது தொடர்ந்து நிகழ்த்தி வந்துள்ளது. மிக முக்கியமாக, சமயத் தலைமைகளின் வழிகாட்டுதலைக் கோரும் அறிவு வறட்சியின்றி தற்சார்போடு இயங்கி வருவது இவ்வியக்கத்தின் தனித்துவமாகும்.  நீடித்திருப்பதற்கான அத்தனைத்  தகுதிகளும் கொண்ட இந்த இயக்கம் தொடர்ந்து உயிர்ப்புடன் இயங்கவேண்டும். முதுமை தனிமனிதர்களுக்கு நேரலாம், இயக்கங்களுக்கல்ல. பழம்பெருமைகள் பேசித் திரிவதில் பொருளில்லை. பழம்பெருமை பேசுதல் எதிர்காலம் குறித்த நம்பிக்கை இழந்தவர்களின் புலம்பல். மூத்த தலைவர்களின் அனுபவ அறிவுடன் இளைய தலைமுறையின் சக்தியும் புதிய உத்திகளும் கைகோக்கவேண்டிய காலம் இது. 

நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், சமூகப் போராளி பாத்திமா பாபு உள்ளிட்ட தமிழகத்தின் பத்து முன்னணிக் கடற்கரை ஆளுமைகளின் பொதுவாழ்க்கையைப் பதியத் திட்டமிட்டிருந்தேன். அவர்களின் சாதனைகளைவிட சறுக்கல்களும் அதன் காரண-விளைவுகளும் இளைய தலைமுறைக்குப் பாடமாகும் என்பதே அத்திட்டத்தின் கருதுகோள். அண்மையில் மறைந்த பழவேற்காடு கோட்டைக்குப்பம்  ராஜசேகரின் வாழ்க்கை அனுபவங்களை மட்டுமே பதிய முடிந்தது. அமரர் ஐசக்கைத் தவறவிட்டுவிட்டேன் எனினும் கவிதை வடிவில் அமைந்த அவரது அறிவார்ந்த சிந்தனைகளை நூலாய்ப் பதிப்பிக்கும் வாய்ப்பு எனக்குக் கைகூடியதில் மகிழ்ச்சி. கமசவின் நிறுவனத் தலைவர்களில் ஒருவரான அமரர் ஜோசப்பைக் குறித்த எனது சிறு  கட்டுரையை 2012இல் இரண்டு தன்னாட்சிக் கல்லூரிகளில் தமிழ்ப்பாடத்தில் சேர்த்தேன்.

நம் முன்னோர்களைக் கொண்டாடும் பழம்பெரும்  பண்பாட்டுக்குத்  திரும்பிச்  செல்லவேண்டும்.  தலைவர்களின் வரலாறுகள் மட்டுமல்ல, சமூக அமைப்புகளின் வரலாறும் முக்கியத்துவம் பெறுவது. அடித்தள சமூகங்களின் வளர்ச்சியில்  ஆவணங்களின் இடம் என்னவென்பதை அனுபவ ரீதியாக உணர்ந்தவன் நான். ஓர் இனக்குழுவின் எதிர்காலம் அதன் வரலாற்றின் மீதுதான் கட்டியெழுப்பப் படுகிறது. சிறுவயதில் மனனம் செய்த சின்னக்குறிப்பிட ஜெபம் போல ஒரு கருத்தை என் எழுத்துகளில் மீண்டும் மீண்டும் பதிவிட்டு வருகிறேன்: 'வரலாற்றை மறந்தவர்களுக்கு எதிர்காலமில்லை'.

ஒரு வெள்ளிவிழா, பொன்விழா மலரைத் தாண்டி, கமசவின் மைல்கற்களை, முன்னணி ஆளுமைகளை, களவரலாற்றை ஆவணப்படுத்துமாறு அதன் தலைவர்களிடம் பலமுறை வலியுறுத்தி வந்திருக்கிறேன். இப்போதாவது அதைச் சாத்தியப் படுத்த வேண்டும் என்று இதன் வழி கேட்டுக்கொள்கிறேன். நான் மதிக்கும் மூத்த அறிவாளிகளில் ஒருவரான அமரர் ஐசக் உள்ளிட்ட கமச தலைவர்களிடம் கடந்த 20 ஆண்டுகளாக ஒரு சமூக செயல்பாட்டாளர் என்கிற வகையில் வெளிப்படுத்திவரும் இந்தக் கரிசனத்தையே கமசவின் பொன்விழாச் செய்தியாய்ப் பகிர்ந்துகொள்ள விழைகிறேன்.

கமசவின் மூத்த தலைவர்களை வாழ்த்தி வணங்குகிறேன். என் பணி நெருக்கடிகளுக்கு இடையில் என்னைத் தொடர்ந்து நிர்பந்தித்து இந்தக் கட்டுரையைத் தட்டச்சு செய்து பெற்றுக்கொண்ட என் அன்புக்குரிய தலைவர் சேவியர் பாஸ்டின் அவர்களின் சாதுர்யத்தை மெச்சியாக வேண்டும்.

இளம் சமுதாய ஆர்வலர்களுக்கும் எனது பொன்விழா வாழ்த்துகள்.

II Revised version / ஆவணம், அறிவாயுதம், அரசியலாக்கம் /16.11.2018