மீனவர்களின் பொருளாதாரப் பார்வை மாறவேண்டும்- சுரேஷ் (நேர்காணல்)

 லயன்ஸ் டவுன்

 

“மீனுக்கு விலை நிர்ணயிக்கும் அதிகாரத்தை மீனவர்கள் கைப்பற்றுவது என்பது பொருளாதார அடிமைப் பிணையிலிருந்து விடுபடுவதுதான். சிறு வணிகக் கூட்டமைப்புகளைக் கடற்கரை தோறும் உருவாக்கி சந்தையைக் கைப்பற்றுவதுதான் இதற்குத் தீர்வு.”

 

மார்ச் 2022

தமிழகக் கடலோரத்தின் பாரம்பரிய கடற்குடிகளின் வாழ்வு இயற்கை சார்ந்தது; அன்றாடத் தன்மை வாய்ந்தது. அவர்களது பொருளாதாரம் பழங்குடி மரபுகளால் வழிநடத்தப்படுவது. கடல்தான் அவர்களின் வங்கி. வளம் பேணும் தொழில்முறையினால் அதன் மீன்வளத்தை அவர்கள் பராமரித்துவந்தனர். அவர்களுக்குத் தேவையானதைக் கடல் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. மீனுக்கான சந்தையின் வீச்சு குறைவுதான் எனினும் உலர்மீனுக்கு நாடுமுழுவதும் சந்தைத் தேவை நீடித்திருந்தது. புழங்குபொருட்களை மறுசுழற்சி செய்யும் பழக்கம் இருந்தது. கடல் புகுந்து மீன்பிடித்தல் என்னும் தொழிலை மையப்படுத்திய தொழில் கருவிகளின் உற்பத்தி, பராமரிப்பு, அறுவடையைச் சந்தைப்படுத்தல், பாடம் செய்தல் ஆகிய அத்தனைத் தொழில்களும் மீனவர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்துவந்தன. பருவம் தோறும் வருகிற மீன்பாடுகளில் சீர்மை இருந்தது. மீன்பிடி முறைகளில் புலமையும் பன்மைத்தன்மையும் இருந்தன. அறுவடை சார்ந்த சமையல் முறைகள் நிலவின. சமூகத்தில் பணப்புழக்கம் குறைவாகவே இருந்தது; ஆண்டுதோறும் பஞ்சகாலம் என்பது வழமையாக இருந்தது. ஆனால், அந்நெருக்கடிகளுக்குச் சமூகங்கள் பழகிவிட்டிருந்தன. பஞ்சகாலத்தை எதிர்கொள்ளும்பொருட்டு மீனைப் பாடம்செய்து சேமித்துவைக்கும் வழமையும் இருந்தது. கடற்கரை மீனவர்களின் முன்னுரிமைப் பகுதியாக இருந்தது. வளர்ச்சித் திட்டங்கள், கடற்கரைப் பாதுகாப்பு நிமித்தமாய் மீனவர்களுக்கும் கடலுக்குமான உறவு ஊடறுக்கப்படவில்லை. 1960களுக்கு முந்தைய அழகிய காலம் அது.

1950களின் இறுதியில் அறிமுகமான நவீன மீன்பிடி தொழில்நுட்பங்கள் இரண்டு அலைகளை உருவாக்கின: முதல் அலை இழுவை மடிகளை உட்படுத்திய விசை மீன்பிடி; இரண்டாவது அலை, இயந்திரப்படகுகளை உட்படுத்திய இடைநிலை தொழில்நுட்பம். சணல், தென்னைநார், பருத்தியிழை, மரங்களால் ஆன கட்டுமரம், சிறு படகு, மூங்கில் போன்ற இயற்கையில் கிடைக்கப்பெறும் மூலப் பொருட்களைச் சார்ந்திருந்த பிழைப்புமுறை மீன்பிடி தொழில், படிப்படியாக பெருமுதலீடு சார்ந்த ஒன்றாய் மாறிப்போனது. பருத்தியிழையின் இடத்தை நைலான் இழை பிடித்துக்கொண்டது; நைலான் வலைகள் இப்போது வழக்கொழிந்து தங்கூஸ் இழைகளாலான வலைகள் வரவாகிவிட்டன. பயன்பாட்டுக்குத் தகுதியற்ற கருவிகளை பிற தேவைகளுக்கு மறுசுழற்சி செய்யும் வழக்கம் மறைந்துபோனது. மீன்பிடி உபகரண உற்பத்தியும் சந்தையும் பெருமுதலாளிகளுக்குக் கைமாற்றப்பட்டுவிட்டது. நுகர்வைப் பெருக்கி, கொள்ளை இலாபம் சேர்க்கும் பொருட்டு குறுகியகாலப் பயன்பாட்டுக்குப்பிறகு தூக்கியெறியும்  அளவில் தரமற்ற கருவிகளே கடைவிரிக்கப்படுகின்றன. சந்தை இன்று மீனவர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. உலக அளவில் விரிவுகண்டுள்ள மீன் சந்தை உள்ளூர் வணிக உறவுகளின் கண்ணிகளை உடைத்துவிட்டது. புதிய தொழில்நுட்பங்களும் பெருஞ்சந்தையும் மீனவர்களுக்கு வளர்ச்சியைத் தந்துள்ளது என்பது மாயை. கட்டற்ற மீன்பிடிநுட்பங்களின் மிகையான பயன்பாடு மீனவர்களுக்கிடையே மோதல்களை ஏற்படுத்திய அதே வேளையில் ஆழ்கடல்மீன்பிடி கப்பல்கள் மீன்பிடிமுறைகளால் கடலை வழித்தெடுத்துக்கொண்டிருக்கின்றன. மிகை முதலீடும் அதனால் மீன்பிடி களங்களில் ஏற்பட்ட நெரிசலும் மீனவர்களுக்கு நெருக்கடியானது.

கடல் மீன்வளம் வற்றிப்போனதற்கு மீனவர்களே காரணம் என்னும் தந்திரமான பரப்புரைகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன. பாரம்பரிய மீனவர்களை புராதன மீன்பிடி முறைகளிலிருந்து மீட்டு வளமையான பொருளாதாரத்துக்கு இட்டுச்செல்வதாகச் சொல்லிப் புதிய தொழில்நுட்பங்களை அவர்கள்மீது திணித்த அரசு, கடலின் அழிவுக்கு மீனவர்களே காரணம் எனக் குற்றம் சுமத்துகிறது. கடற்கரைப் பாதுகாப்பு, மீன்வள ஒழுங்காற்று எனச்சொல்லி அவர்களின் பாரம்பரிய வாழித்திலிருந்தும் வாழ்வாதாரத்திலிருந்தும் விரட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. அதற்கு ஏதுவாக மாநிலத்தின் கடற்கரை நெடுக பெருந்திட்டங்கள் அணிவகுத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அணுமின்நிலையங்கள், அனல்மின் நிலையங்கள், சரக்குப் பெட்டக, தொழில்சார் துறைமுகத் திட்டங்கள் அவர்களை அச்சுறுத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. இயற்கைச் சீற்றங்களை விட அரசின் கொள்கைகளும் திட்டங்களுமே அவர்களின் கொடுங்கனவாகி வருகின்றன. மீனவர்களின் மரபான தற்சார்புப் பொருளாதாரம் பெரும் சிதைவுக்கு உள்ளாகியுள்ள நிலையில், ‘இனிமேல் எங்க புள்ளைங்க கடலை நம்பிப் பொழைக்க முடியாதுங்க’ என்று மீனவர்கள் எனது கடற்கரை சந்திப்புகளின்போது மீனவர்கள் வெளிப்படுத்திய அச்சத்தை அத்தனை எளிதாய்க் கடந்துபோய்விட முடியாது.

பேரிடர்கள் சமூகத்தின் பலவீனங்களை உள்ளங்கை நெல்லிக்கனிபோல் காட்டிவிடுகின்றன. கடற்குடிகள் இயற்கையைச் சார்ந்து வாழ்பவர்கள்; இடர்கள் அந்த வாழ்வின் பிரிக்கமுடியாத கூறுகள். ஆனால், பேரிடர்களைத் தாங்கும் திறனும், பேரிழப்பிலிருந்து மீண்டெழும் திறனும் அந்தச் சமூகத்தின் அடிப்படைக் கட்டுமானத்தைப் பொறுத்தே அமைகிறது. பொருளாதாரக் கட்டுக்கோப்பு, வாழ்வாதாரப் பரவலாக்கம், மனிதவள மேம்பாடு போன்ற வளர்ச்சிக் குறியீடுகளைப் பொறுத்தே அச்சமூகத்தின் மீண்டெழும் திறன் அமையும்.

தமிழகக் கடற்கரைகளில் வாழும் பாரம்பரிய மீனவச்சமூகங்கள் சமூக, பொருளாதாரீதியாக எவ்வளவு பலவீனமான நிலையில் உள்ளன என்பதை சுனாமி (2004), சென்னை வெள்ளம் (2015), ஒக்கி (2017), கஜா (2018) போன்ற பேரிடர்கள் வெளிப்படுத்தின.

புதிய தொழில்நுட்பங்கள் கடல்வளத்தை அழித்துக்கொண்டிருக்கிறது. கடலை நம்பி தங்கள் தலைமுறைகள் காலம்தள்ள முடியாது என்கிற எதார்த்தம் அவர்களை அழுத்திக் கொண்டிருக்கையில் கடற்கரை ஒழுங்காற்று போன்ற அறிவிக்கைகளும் சாகர்மாலா போன்ற பெருந்திட்டங்களும் கடற்கரையே இனிமேல் அவர்களுக்கு உத்தரவாதமில்லை என்கிற நெருக்கடியை உருவாக்கியிருக்கிறது.

ஒருகாலத்தில் உற்பத்திக் கருவிகள் மீனவர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. இன்றைக்கு மீன்பிடி தொழிலில் பெருமுதலீடு நுழைந்துவிட்டது. மீன்பிடி கருவி உற்பத்தியும் மீன்சந்தையும் அவர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. மீனவர்கள் கடலைத்தவிர வேறெதையும் சொத்தாக மதிப்பதில்லை; மீன்பிடி கருவிகள் தவிர வேறெதையும் அவர்கள் முதலீடாகப் பார்ப்பதும் இல்லை. பாரம்பரியமாய் அவர்கள் உரிமைகொண்டாடிவந்த கடலும் கடற்கரையும் கைவிட்டுப்போய்க் கொண்டிருக்கும் நிலையில் அவர்களுக்கான மாற்று வழிகள் என்ன?

 

சுரேஷ்

“மீனவர்களின் நிலவுரிமை பற்றிய பார்வையிலிருந்துதான் பெரும்பான்மையான பொருளாதாரச் சிக்கல்கள் முளைக்கின்றன.”

 

நிதிநிர்வாக ஆலோசகராக வேலை செய்யும் சுரேஷ் (51) தூத்துக்குடியைச் சார்ந்த முதல் தலைமுறை மீனவர். ‘கடற்கரைச்சமூகங்கள் மாற்றுத்தொழில் குறித்து மட்டுமல்ல பொருளாதாரம் குறித்த பார்வையையையும் மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும்’ என்கிறார் இவர்.

 

மீன்பிடிக்கும் தொழில் பின்னணியிலிருந்து நிதிநிர்வாக புலமையாளராக மாறிய பின்னணி பற்றி…

“எங்கள் குடும்பம் பரம்பரையாக மீன்பிடி தொழிலை மட்டுமே நம்பி வாழ்ந்துவந்திருக்கிறது. அப்பா கடலுக்குப் போகிறவர். உடன்பிறந்த நான்குபேரும் அதே தொழிலில்தான் ஈடுபட்டு வருகிறார்கள். அவர்கள் எல்லோரும் பள்ளியிறுதிவகுப்பு தேறியிருந்தும் வேறு தொழில்களுக்குப் போவதைப்பற்றி யாரும் யோசிக்கவில்லை. மூத்த அண்ணன்1997இல் எஸ்எஸ்எல்சி முடித்தபோது போர்ட் ட்ரஸ்டில் ஒரு நல்ல வேலைவாய்ப்பு வந்தது. ‘நம்ம கையில இருக்கிற தொழிலைப் பாத்தாப் போதும், இன்னோருத்தன்கிட்ட கைகட்டி நிண்ணு வேலை செய்யவேண்டாம்’ என்று அப்பா அண்ணனை அந்த வேலைக்குப் போகவிடாமல் தடுத்துவிட்டார். இன்றைக்கு அண்ணன் அதை நினைத்து நிரம்பவே வருத்தப்படுகிறார். அவர் காலத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தவர்களெல்லாம் நல்ல வேலைகளிலிருந்து பணி ஓய்வு பெற்று, நல்ல பென்ஷன் வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அண்ணனுக்கும் எனக்கும் 14 வயது வித்தியாசம். தம்பி தன்னைப் போல ஆகிவிடக்கூடாதென்று என்னைப் பட்டவகுப்புவரை படிக்கவைத்தார்.”

“ஒரு தொழிற்கல்வி நிறுவனத்தில் ஆசிரியராய்ச் சேர்ந்தேன். அது மீனவ சமுதாயத்துக்குச் சொந்தமான நிறுவனம் என்பதால் உணர்வுப்பூர்வமான ஈடுபாட்டோடு பத்து வருடங்கள் அங்கே வேலைசெய்தேன். அந்தக் கடற்கரைக் கல்விநிறுவனத்தில் நிலவிய குளறுபடிகளை உரிமையோடு தட்டிக்கேட்க முயன்றபோது ஏற்பட்ட கசப்பும் விரக்தியும் என்னை வெளியேறத் தூண்டியது. வேறு வேலை தேடிப்போகத் தீர்மானித்தேன். ‘யாரிடமும் கைகட்டி வேலை செய்யக்கூடாது’ என்று அப்பா சொன்னது மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்துபோயிருந்தது. கடல்தொழிலுக்கே போய்விடலாம் என்று முடிவுசெய்தபோது ‘உன்னை இதற்காகவா படிக்கவைத்தோம், நீ கரைத்தொழிலுக்குத்தான் போகவேண்டும்’ என்று அண்ணன்கள் தடுத்துவிட்டனர்.

வளர்ந்து வந்துகொண்டிருந்த கணினித்துறையைத் தேர்ந்தெடுத்து ஒரு தொழிலை ஆரம்பித்தேன். அன்றைக்குப் போட்டிகளில்லாத தொழில்; ஆனால் பத்து ஆண்டுகளுக்குள்ளே பெரிதாய் வளர்ந்துவிட்டது; போட்டி மிகுந்தது; தொழில்நுட்ப மேம்பாட்டின் அசுரவேகத்துக்கு ஈடுகொடுத்து முதலீடு போட்டுக்கொண்டிருக்க என்னால் முடியவில்லை; வருவாயும் மிகக்குறைவாகவே வந்துகொண்டிருந்தது. அதனால் அந்தத் தொழிலைக் கைவிடவேண்டியதாயிற்று.”

“கல்விநிறுவனத்திலிருந்து வெளியேறிய பிறகு வேறு சில தனிப்பட்ட தொழில்களைச் செய்துகொண்டிருந்தேன். தூத்துக்குடியை மையப்படுத்தி வேலை செய்துகொண்டிருந்த காலத்தில் இனரீதியான புறக்கணிப்புகளுக்கு ஆளாகியிருக்கிறேன். ஒரு கடற்கரைக்காரன் உள்நாட்டு மக்களிடையே வணிகம், தொழிலில் ஈடுபடுவது எவ்வளவு சிக்கலானது என்பதை என்னளவில் உணர்ந்திருக்கிறேன். அதே நேரத்தில் நான் சார்ந்த சமூகமும் என்னுடைய முயற்சிகளைக் கண்டுகொள்ளவில்லை.

அடிப்படையில் என் சமூகத்தின்பால் பெரும் ஈடுபாடு கொண்டவன் நான். அவர்களோடு நீண்டகாலம் நெருக்கமாய்ப் பயணித்திருக்கிறேன். அவர்களை முன்னிட்டுப் பல சேவை முயற்சிகளில் ஈடுபட்டிருக்கிறேன், பல போராட்டங்களை முன்னெடுத்திருக்கிறேன். என் திருமண விழாவில் இராமேஸ்வரம் முதல் கன்னியாகுமரி வரையுள்ள அத்தனை ஊர்க் கமிட்டித் தலைவர்களும் வந்திருந்தார்கள்.”

“தூத்துக்குடியைப் பொறுத்தவரை இரண்டு பெரும் சமுதாயங்கள் பரஸ்பரப் புரிந்துணர்வோடு வாழுகிற நகரம் என்றாலும் இருதரப்புக்குமிடையே தொழில் ரீதியாகப் பெரும் போட்டி நிலவுகிறது. மீனவர்கள் மாற்றுத் தொழிகளுக்கு நகரமுடியாத சூழலை மறுதரப்பினர் உருவாக்கித் தக்கவைத்துக்கொண்டிருந்தனர். உதாரணமாக, நான் வியாபாரியாக மாறுகிறேன். எனக்கு முன்னால் ஒரு மிகப்பெரிய வணிக சமூகம் அங்கே இருக்கிறது. அங்கே ஒரு தனி நபர் தன் தொழிலில் பின்னடைவைச் சந்திக்கும்பட்சத்தில் அவர்களைத் தூக்கிவிடுகிற புரிந்துணர்வு அவர்களிடம் இருக்கிறது. மீனவச் சமூகத்தில் வணிக ஞானமோ, புரிதலோ இல்லை. இனவுணர்வோடு என்னுடைய வணிக முயற்சியில் பங்கெடுக்கவோ துணைநிற்கவோ அவர்களால் முடியவில்லை.”

 

இது ஒரு பெரும் பின்னடைவு. அறுவடைக்குப் பின்னான தொழில்வாய்ப்புகள், வணிகத்தில் தாங்க்கள் எதுவும் செய்வதற்கில்லை என்று அவர்கள் கருதுகின்றனர். மிகக் கடுமையான உழைப்பைச் செலுத்தி அவர்கள் கரைசேர்க்கும் அறுவடையின் உறுபயனை மற்றவர்கள் கவர்ந்து செல்வதற்கும் இதுவே காரணமாய் இருக்கிறது… உங்கள் வணிக அனுபவங்களைக் குறித்து…

 

“2009இல் நான்குபேர் சேர்ந்து நாகர்கோவிலை மையப்படுத்தி ஒரு தொழிலை ஆரம்பித்தோம். மொபைல் ஃபோன் ரீசார்ஜ் செய்கிற தொழில்நுட்பத்தை உருவாக்கிக்கொண்டு சேவை வழங்கி வந்தோம். மல்டி-ரீசார்ஜ், ஆன்லைன் தொழில்நுட்பமெல்லாம் அன்றைக்குக் கிடையாது. ஒரேயொரு மொபைலிருந்து இந்தியாவில் எந்த மூலையிலிருப்பவர்களுக்கும் எஸ்.எம்.எஸ். மூலம் ரீசார்ஜ் செய்வதற்கான எளிமையான தொழில்நுட்பத்தை நாங்களே டிசைன் செய்தோம். ஆண்டுக்கு 37 கோடி அளாவுக்கு வணிகம் நடந்தது. ஏராளமான வணிகர்கள் அதனால் பயனடைந்து கொண்டிருந்தனர்.”

“இந்தியா முழுவதும் வர்த்தகரீதியாகப் பணப்பரிவர்த்தனை நடந்துகொண்டிருந்தது. ஆண்டுக்குச் சில கோடிகள் என்கிற அளவுக்கு இராணுவ வீரர்கள், காஷ்மீர் எல்லைப் பகுதி உட்பட எல்லா இடங்களிலிருந்தும் பணம் வரும். கூடங்குளம் அணுவுலை எதிர்ப்புப் போராட்டம் நடந்துகொண்டிருந்தது. எங்கள் தொழில் பொருளாதாரக் குற்றப்பிரிவின் (Economic Offences Wing) சந்தேகப் பார்வைக்கு இலக்கானது. தொழிலில் ஈடுபட்டிருந்த நால்வரில் நான் தூத்துக்குடி மீனவர் என்பதும் மற்றொருவர் இசுலாமியர் என்பதும்தான் அதற்குக் காரணம் என்று புரிந்தது. அவர்கள் எங்கள் நடவடிக்கைகளை உற்றுக்கவனிக்கத் தொடங்கினர். ஒருமுறை சென்னை அண்ணாநகர் அலுவலகத்துக்கு விசாரணைக்கு அழைத்தனர்; பிறகு மதுரை அலுவலகத்துக்கு அழைத்தனர். பிறகு பார்த்தால் வாரத்துக்கு இரண்டு நாட்கள் நாகர்கோவில் அலுவலகத்திலேயே விசாரிக்கத் தொடங்கினார்கள்.”

“விசாரணைகளில் நாங்கள் எப்படித் தொழில் நடத்துகிறோம் என்பதை அவர்களுக்கு  டெமோ செய்து விளக்கினோம். நான்கு வருடக் கணக்குகளைத் தெளிவாக வைத்து இழப்புகளையும் பட்டியலிட்டோம். அந்நேரத்தில் ட்ராய் ஒழுங்குமுறைகள் கடுமையாக்கப்பட்டிருந்தன; தீவிரவாதத்தைக் கட்டுப்படுத்துவதாகச் சொல்லி குறுஞ்செய்திகளைத் தடைசெய்தார்கள். 2013இல் அந்தத் தொழிலையும் கைவிட்டுவிட்டோம். உடனிருந்தவர்கள் அந்த இழப்பிலிருந்து இன்றுவரை மீண்டெழ முடியவில்லை. நான் முடிந்தவரை அவர்களுக்கு உதவுகிறேன் என்பது வேறு விசயம். தொழிலை நிறுத்திக்கொண்டதோடு அவர்களின் விசாரணையும் நின்றுபோனது. அவர்களுடைய நோக்கம் உண்மையை அறிவதல்ல, வேறு ஏதோவொன்றுக்காக எங்களுக்குத் தொல்லை கொடுத்துக்கொண்டிருந்தனர்.”

“என் அப்பாவின் அன்றைய மனநிலையிலிருந்து இன்றைக்கும் மீனவ சமூகம் முற்றிலுமாக விடுபடவில்லை. என் சகோதரர்கள் நால்வருமே கடலை நம்பித்தான் காலத்தைக் கழித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். கடல் தொழில் அழிவை நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது; அடுத்த தலைமுறையின் எதிர்காலத்தைக் குறித்து யோசிக்கத் தொடங்கினேன். அவர்களுடைய பொருளாதாரப் பாதுகாப்பை முன்னிட்டு ஏதாவது செய்ய வேண்டும்; அவர்களை மாற்றுத்தொழிலை நோக்கி வழிநடத்தவேண்டும் என்று தோன்றியது. அதை நான் செய்யத் தொடங்கவேண்டும். அந்த முயற்சிகள் முன்னுதாரணமாய் அமைந்தால் மட்டுமே வரும் தலைமுறைகள் பின்பற்றும். அவ்வாறு நிலம் சார்ந்த தொழில்களில் ஈடுபட ஆரம்பித்தேன்.”

“ஏறத்தாழ பத்து வருடங்களாக அடித்தள மக்களுக்கான பொருளாதார விழிப்புணர்வு என்கிற அடிப்படையில் தமிழகமெங்கும் பயணித்து மக்களுக்குப் பொருளாதார நுணுக்கங்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன். தனிநபர்களுக்கும் குடும்பத் தலைவர்களுக்கும் மட்டுமல்ல, தொழிலதிபர்களுக்கும் ஆலோசனை சொல்லுகிறோம். வணிக ரீதியான, தொழில்ரீதியான நிதிநிர்வாகச் செயல்பாடுகளுக்கான ஆலோசகராக இன்றைக்கு என்னை அணுகுகிறார்கள்.”

உள்சுழற்சிப் பொருளாதாரத்தைக் கடைபிடிப்பதன் வழி அடித்தளச் சமூகங்கள் தங்கள் பொருளாதாரத்தையும் அரசியலையும் நிறுவிக்கொள்ள முடியும் என்று  வல்லுநர்கள் சொல்கிறார்கள்…

“பொருளாதாரத்தைக் கடன் பொருளாதாரம், சேமிப்புப் பொருளாதாரம். இரண்டுவிதமாய்ப் பார்க்கலாம். வருமானத்தை எதிர்நோக்கிக் கடன் வாங்கி, வருமானம் கிடைத்தபிறகு கடைனைத் திருப்பிச் செலுத்துவது. ஏத்தனம் என்னைக் காப்பாற்றும்- கடன் வாங்கியாவது அதை உருவாக்கவேண்டும், கடல் நமக்கு வருமானத்தைத் தரும் என்றுதான் மீனவர்கள் நம்புகிறார்கள். ஏத்தனம் போடுவதற்குப் பணத்தை முன்கூட்டியே சேமிக்கவேண்டும் என்று அவர்கள் நினைப்பதில்லை. அதனால் அந்தச் சமூகம் அடிமைகளின் அடுக்குகளாகத் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறது…”

 

மீனவர்களை நம்பி வங்கிகள் கடன்கொடுப்பதில்லை. கடனுக்குப் பணயமாக நிலத்தைத்தான் வங்கிகள் எதிர்பார்க்கின்றன. அரசும் இதைக் கண்டுகொள்வதில்லை. நிலம் அவர்கள் கையில் இல்லை; தொழில் நிமித்தமாய்ப் புலம்பெயர்ந்துகொண்டிருக்கும் இவர்கள் விரைவில் அகதிகளாக மாறும் சூழலை அரசின் கொள்கைகள் உருவாக்கிக்கொண்டிருக்கின்றன…

 

“எந்தச் சமூகத்திலும் பள்ளம் மேடுகளைத் தாண்டி விரிவாக்கத்துக்கு வாய்ப்பிருக்கிறது. கடற்கரை மக்களைப் பொறுத்தவரை கடற்கரையைவிட்டு வெளியேற முடியாத சிக்கல் இருக்கிறது; இதைச் சமவெளி மக்கள் இலாவகமாய்ப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்கள். குடியிருப்பு விரிவாக்கமானாலும் பொருளாதாரப் பரவலாக்கமானாலும் கடற்கரைச் சமூகம் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டால்தான் ஆயிற்று. உள்சுழற்சிப்பொருளாதாரத்தின் மையம் இதுதான். இதற்கான அமைப்பாண்மை, கட்டுமானம் அங்கே உருவாகவில்லை. மற்ற சமூகங்களைப்போல ஒருங்கிணைந்த தலைமையும் உருவாகவில்லை.”

“மீனவர்களுக்கு மாற்றுத்தொழில் பெரிதாய்ச் சாத்தியமாகவில்லை. பலர் மீன்பிடி தொழிலை மாற்று இடங்களுக்குப் போய்ச் செய்கிறார்கள், அவ்வளவுதான். தங்கள் பிள்ளைகளுக்கான மாற்றுத்தொழில், அதற்கான கல்வியைப் பற்றியெல்லாம் யோசிக்கவில்லை. நிலைமைக்குப் பொருந்தாத பொருளாதார அணுகுமுறை அவர்களை வீழ்ச்சிக்கு இட்டுச்செல்கிறது. பொதுவாக, மிக ஆடம்பரமாகச் செலவழிப்பார்கள்; சீட்டு என்கிற உள்ளூர்ச் சேமிப்புமுறையில் ஈடுபடுவார்கள் என்றாலும்கூட அந்தச் சேமிப்பைத் தொழில் முதலீடாக மாற்றுபவர்கள் குறைவு. திருவிழா, திருயாத்திரைகளில் அதை விரையம் செய்வார்கள். பிள்ளைகளின் கல்வி, தொழில், எதிர்காலம் கருதிச் சேமிப்பவர்கள் மிகக்குறைவு.”

“ஆனால் இதையெல்லாம்விட முக்கியமாக மீனவர்களின் நிலவுரிமை பற்றிப் பேசவேண்டும். நிலவுடைமைகுறித்த பார்வையிலிருந்துதான் பெரும்பான்மையான பொருளாதாரச் சிக்கல்கள் முளைக்கின்றன. ”

“நான் சார்ந்திருக்கும் கத்தோலிக்க சமயம் வேதநூலை என்கையில் கொடுத்ததில்லை. ‘நிலம் மனிதனுக்கு இறைவனால் வழங்கப்பட்ட கொடை’ என்கிற அறிவு வேதநூலை வாசிக்கும் வாய்ப்பு அமைந்ததால் கிடைத்தது. நீங்கள் குறிப்பிடுவது போல, ‘நிலம்தான் ஒரு சமூகத்துக்கு அடையாளத்தைத் தருகிறது’. இதை மீனவர்கள் இன்னும் புரிந்துகொள்ளவில்லை. நிலத்தைச் சொந்தமாக்கிக்கொள்ளத் தவறிவிட்டதுதான் கடலோரச் சமூகங்களின் வீழ்ச்சிக்கு முதன்மையான காரணம்”

“கடற்கரைக் கத்தோலிக்க மீனவர்கள் பொதுநிதி, தனிநிதி என்கிற இரண்டுக்கும் இடையில் இருக்கிற வேறுபாட்டை அறியாதவர்கள். மாற்றுச்சமூகங்களின் அணுகுமுறை அப்படியல்ல;  எத்தனைப் பெரிய தலைவராய் இருந்தாலும் சேவை என்று வந்துவிட்டால் தனிச்செலவுக்குப் பொதுநிதியில் கைவைப்பதில்லை. உதாரணமாக- நாடார் சமூகம் கடந்த 50 ஆண்டுகாலத்தில் அசைக்கமுடியாத சக்தியாக வளர்ந்திருக்கிறது என்றால், பொதுநிதி குறித்த தெளிவோடு அவர்கள் செயல்பட்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் தனிச்சொத்துகளோடு பொதுச்சொத்துகளையும் உருவாக்கினார்கள்.”

“உலகின் 70% வணிகச் சொத்துகள் இஸ்லாமியர்கள்- இஸ்ரவேலர் வழிவந்தவர்கள்- கையில் இருக்கின்றன. உலக அளவில் வணிகமையக் கட்டிடங்கள் அவர்களிடம் உள்ளன. அவர்களை யாராலும் அசைக்கமுடியவில்லை. எண்ணிக்கைச் சிறுபான்மையராய் இருக்கும் இடங்களில்கூட அவர்களின் கையிலிருக்கும் நிலம் அவர்களுக்குப் பலம். இந்த பலத்தைத்தான் கடலோரச் சமூகங்கள் இழந்து நிற்கின்றன. ”

“நிலமும் வணிகமும் ஓர் இனத்தின் நிலைநிற்பிற்கு முக்கியமானது.”

“சேமிப்புப் பொருளாதாரத்தைப் பெண்களிடமிருந்துதான் தொடங்கவேண்டும். அடிப்படைப் பொருளாதார நுணுக்கங்கள், நிலம் சார்ந்த முதலீடு, புலம்பெயர்ந்து போய்ப் பொருளீட்டுபவர்கள் கூட நிலத்தில் முதலீடு பற்றிய புரிதல் இல்லாமல் சொத்துகளை வாங்கிவிட்டு, அது வளரவில்லையே என்று நொந்துகொள்கிறார்கள். அந்தச் சொத்துகள் அவர்கள் பிள்ளைகளுக்குப் பயன்படாமல் போகின்றன. பிற முதலீடுகளிலும் அவர்களுக்குக் கேள்வி ஞானம் இல்லை; அந்த அறிவைத் தேடிப்பெறுவதில் அக்கறை காட்டுவதில்லை. ”

“ஒரு புதிய செய்தி மனதில் ஆழப் பதியவேண்டுமென்றால் 28 முறை கேட்டிருக்கவேண்டும் என்கிறார்கள். ஆழப்பதிந்துபோகிற விசயங்கள்தான் முடிவெடுக்கையில் முன்னால் வந்து நிற்கும். மீனவர்களைப் புதிய பொருளாதாரச் சிந்தனைக்குப் பழக்குவது பெண்களின் வழியாகச் சாத்தியப்படும்.”

 

பொருளாதாரப் பாதுகாப்பை முன்னிட்டு மீனவர்கள் நிலத்தில் முதலீடு செய்யவேண்டும் என்கிறீர்கள். நிச்சயமற்ற கடல் வருவாயை நம்பியிருக்கும் குடும்பங்கள் இதை எப்படிச் சாத்தியப்படுத்துவது?

 

“மிக எளிமையான ஒரு கணக்கைச் சொல்லுகிறேன். பதினைந்து ஆண்டுகள் என்பது ஒரு தலைமுறைக் காலம்; பெரும் பொருளாதார மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துமுடியும் கால அளவு. விலைவாசி உயர்வு, பணவீக்கம் என்பதெல்லாம் இதன் கூறுகள். கடந்த 75 ஆண்டுகாலத்தில் தலைமுறைதோறும் விலைவாசி பத்து மடங்கு உயர்ந்திருக்கிறது. விலைவாசிப் புள்ளிகளின் அடிப்படையிலேயே அரசு ஊழியர்களின் அகவிலைப்படி உள்ளிட்ட ஊதிய உயர்வு நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. 1960களில் பத்து ரூபாயின் மடங்குகளாயிருந்த அரசு ஊதியம் 2005இல் பத்தாயிரத்தின் மடங்குகளானது. 2020இல் இலட்சத்தை எட்டியிருக்கிறது. விலைவாசிப்புள்ளியின் அடிப்படையிலான ஊதியம் என்பது அரசூழியர், ஆசிரியர் போன்றவர்களுக்கு மட்டுமே. பிற தொழில்களில் ஈடுபடுபவர்கள் வருவாயைப் பெருக்கிக்கொள்வதற்கு அவர்களே வழிதேடிக்கொள்ளவேண்டும். ”

“இதைப் புரிந்துகொள்ளாததுதான் அடித்தள மக்களின் பொருளாதாரம் பிழைத்துப்போகக் காரணம். நில முதலீட்டு வளர்ச்சி இதன் அடிப்படையில் அமைவதுதான். இன்றைக்கு ஒரு இலட்சம் முதலீடு செய்தால் பதினைந்து ஆண்டுகளில் அது பத்து இலட்சமாக வளர்ந்திருக்கும். எங்கே, எப்படி முதலீடு செய்யவேண்டும் என்பது முக்கியமானது. உள்ளூர்ச் சேமிப்பு முறையில் எளிமையான முதலீடுகளைச் செய்வது எல்லோர்க்கும் சாத்தியமே. இதற்கு நிறுவனங்களின் உதவியை நாடவேண்டியதில்லை. தேவைப்பட்டால் நம்பகமான நிறுவனங்களை என்னால் அடையாளம் காட்ட முடியும். ”

“சொத்து என்றதுமே, அது ஒரு கோடி, இரண்டு கோடி என்று கற்பனை செய்து மாய்ந்து போகிறார்கள். நகர்ப்புறத்தில் ஒரு கிரவுண்ட் மனை வாங்குவதற்கு ஐம்பது இலட்சம் வேண்டும் என்பது இன்றைய எதார்த்தம். ஆனால் நாம் அம்மாதிரி முதலீடுகளில் சிக்கிக்கொள்ள வேண்டியதில்லை. எல்லோரும் நகரின் மையப்பகுதியில் நிலம் கொள்முதல் செய்ய ஆசைப்படுகிறார்கள். ஊருக்குச் சற்றுத் தொலைவிலிருக்கும் இடங்கள் காடாக இருக்கின்றன, அவை வளர்ந்த பிறகு வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்பதுதான் இவர்களின் பார்வை. நான் வாழுகிற தூத்துக்குடி நகரத்தில் 2000த்தில் 10 இலட்சத்துக்குக் கொள்முதல் செய்த நிலம் இன்றைக்கு (2022) 20 இலட்சம்தான்.”

“கடற்கரையிலிருந்து சமவெளிப் பகுதிகளுக்குப் பெயர்ந்து வருகிறவர்கள், வெளிநாடுகளுக்குப் போய் நிறையச் சம்பாதிப்பவர்கள் பலரும் பெரும் முதலீடு போட்டு வளர்ந்த நகரத்தின் மையப்பகுதிகளில் சொத்து வாங்குகிறார்கள். சிலர் கடன்வாங்கியும் கொள்முதல் செய்கிறார்கள்.”

“சமவெளிச் சமூகங்களில் புதுமணத் தம்பதிகளுக்கு ஓர் அறிவுரை சொல்வார்கள்- ‘எவ்வளவு நிலத்தைக் கையகப்படுத்துகிறாயோ, அதுதான் உன் நிலையான மூலதனம்’. புதுப்பெண்ணிடம், ‘ஒருவருடம் கணவனோடு வெளியே போகும்போது சந்தோஷமாய் எல்ல நகைகளையும் அணிந்துகொண்டு போகலாம். உன் கணவனுக்கு ஒரு தொழிலை அமைத்துக் கொள்ளுங்கள்; ஊருக்கு வெளியே, மலிவான விலையில் கிடைக்குமிடத்தில் நிலம் கொள்முதல் செய்து அங்கே ஒரு தொழிலை ஆரம்பியுங்கள்’. பெண்ணுக்குக் கிடைத்த நகைகளை அடகுவைத்துக் கணவர் நிலத்தை வாங்குவார், தொழிலை ஆரம்பிப்பார். சுற்றுப்புறத்தில் கொள்வாரின்றிக் கிடக்கும் நிலங்களை முடிந்த அளவு வாங்கிக் கொள்கிறார். சில காலத்துக்குப் பிறகு சுற்றி வீடுகள் வந்துவிடும், நிலத்தின் மதிப்பு அப்போது 50 மடங்கு உயர்ந்திருக்கும். அவர் ஒரு தொழிலதிபராய் மாறியிருப்பார்.”

 

அடித்தள மக்கள் பார்வையில் இது ஓர் அருமையான முதலீட்டுக் கருத்தியல். கடற்கரை மக்களைப் பொறுத்தவரை இதில் ஒரு முக்கியமான சிக்கல் இருக்கிறது. மீனவர்கள் தொழில் நிமித்தமாகக் கடலுக்கு அருகாமையில் கூட்டமாக வாழ்ந்துவருபவர்கள். நீங்கள் சொல்லுகிற கருத்தியலுக்கு அவர்களை எப்படிப் பழக்குவது? 

 

“யாரும் தான் குடியிருக்கும் ஊரைவிட்டு வெகுதூரம் விலகிப்போக விரும்பமாட்டார். ஆனால் ஒன்றரைக் கிலோமீட்டர் தொலைவுக்குள் அமைந்திருக்கும் நிலங்களுக்கு நகர்ந்துபோவதில் சிக்கல் இருக்காது. 5000 வீடுகள் கொண்ட கிராமம் 20000 வீடுகளாக விரிவடைவது இந்தத் தொலைவுக்குள்ளேதான். 15 வருடங்களில் மையப்பகுதி நிலங்களின் மதிப்புக்கு இந்தப் பகுதிகள் வந்துவிடும். இதுவே நகர்ப்புறமாய் இருந்தால் ஐந்து கிலோமீட்டர் தொலைவுக்கு விரிவடையும்.”

கடற்கரை மக்கள் எல்லோரும் அங்கிருந்து வெளியேறிவிடவேண்டும் என்று சொல்ல வரவில்லை. பிள்ளைகளை முன்னிட்டு உருப்படியான முதலீடு செய்யவேண்டும் என்கிறேன் நான். பிள்ளைகளின் நாளைய தேவைக்கு உதவுகிற விதத்தில் முதலீடு செய்யவேண்டும் என்கிற புரிதலை ஏற்படுத்தவேண்டியிருக்கிறது. 30 வருடங்களுக்கு முன்னால் தாம்பரம், குரோம்பேட்டை பகுதிகளில் 10,000 ரூபாய்க்குக் கொள்முதல் செய்த நிலத்துக்கு இப்போது கோடி ரூபாய் மதிப்பு. அதே 10,000த்தைத்  தங்கத்தில் முதலீடு செய்தவர்களுக்கு 60,000 கிடைத்திருக்கிறது, அவ்வளவுதான். மீனவர்கள் சிறிய முதலீடுகளில் நம்பிக்கை வைக்கவேண்டும்.”

 

“கட்டமைப்பு ரீதியாக மீனவர்கள் தங்களைத் தகுதிப்படுத்திக் கொள்ளவேண்டும்… வங்கியாளர்கள் கூப்பிட்டுக் கடன் தருவார்கள்.” 

 

மீனவர்களின் முக்கியமான சிக்கல்களில் ஒன்றான மீன் வணிகத்துக்கு வருகிறேன். நாட்டுப்படகு, இயந்திரப்படகு, விசைப்படகு எதுவானாலும் பின்னோக்கு ஒருமுகப்படுத்தலில் அவர்களுக்கு எந்தப் பங்கும் இல்லை என்பதுதான் எதார்த்த நிலை. தனது அறுவடைக்கு விலை நிர்ணயிக்கும் அதிகாரம் மீனவர்கள் கையில் வரவேண்டுமென்றால் என்ன செய்யவேண்டும்?

 

“நீங்கள் குறிப்பிட்டதுபோல, கடற்கரைகளில் ஒரு வகையான அடுக்கு அடிமைத்தனம் நிலவுகிறது. கூலிக்காரர், வலைக்காரர், வட்டக்காரர்,  வியாபாரி என்கிற கடன்பிணையின் வரிசை அடுக்கு. பணத்தைத் திருப்பியளிக்காமல் மேலேயிருப்பவனின் பிணையிலிருந்து வெளியேற முடியாது.”

“மீனுக்கு விலை நிர்ணயிக்கும் அதிகாரத்தை மீனவர்கள் கைப்பற்றுவது என்பது பொருளாதார அடிமைப் பிணையிலிருந்து விடுபடுவதுதான். மைக்ரோ ஆர்கனைசேஷன் என்கிற சிறுவணிகக் கூட்டமைப்புகளைக் கடற்கரைதோறும் உருவாக்கி சந்தையைக் கைப்பற்றுவதுதான் இதற்குத் தீர்வு. மீனவர்கள் தரப்பில் முக்கியமாகத் தேவைப்படுவது சேமிப்பு; இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு உதிரிச் செலவினங்களை முழுவதுமாகத் தவிர்த்து சேமிக்கவேண்டும். சமுதாய நிதி உருவாக்கப்படவேண்டும்.”

“கெட்டுப்போகக்கூடிய சரக்கு என்று சொல்லி மீன் பின்னுக்குத் தள்ளப்படுகிறது. கெட்டுப்போகக்கூடிய மற்ற உணவுப்பொருட்களுக்கு எப்படி விலை நிர்ணயிக்கிறார்கள்?  சந்தைப்படுத்துகிறார்கள்? மதிப்புக்கூட்டிய பண்டங்களை உற்பத்தி செய்கிறார்கள்? சேமிப்புக்கிடங்குகளை உருவாக்கவேண்டும். அதோடு, சந்தைப்படுத்தலின் முக்கிய கண்ணிகளில் மீனவச் சமூகம் பங்குபெறவேண்டும். அதற்கு, அவர்களில் ஒரு பகுதியினர் சமவெளிப்பகுதிக்கு வரவேண்டும். இதற்கு ஒரு நிறுவனக் கட்டுமானமும் மேலாண்மை முறையும் தேவை. சிறு வணிகக் கூட்டமைப்பாகத் தொடங்கலாம். அதற்கான மனிதவளம் கடற்கரைச் சமூகத்துக்குள்ளேயே இருக்கிறது. மீனவர்கள் பிள்ளைகளைப் படிக்க வைத்து வெளியூரிலோ வெளிநாடுகளிலோ வேலைக்கு அனுப்பிவிடுகிறார்கள். சமூகத்துக்குள்ளேயே அந்த வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்கி இந்த மனித வளத்தைத் தக்கவைத்துக்கொள்ளலாம்.

 

கோவிட்-19 பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் வேணாட்டுக் கடற்கரைகளில் ஒரு புதிய போக்கு தென்பட்டது. பட்டதாரிப்பெண்கள் சாலையோரங்களில் மீன்விற்பனை செய்தார்கள்; பட்டதாரி இளைஞர்கள் இருசக்கர வண்டிகளில் மீனை எடுத்துச்சென்று விற்பனை செய்தார்கள்…

 

“இது ஒரு கட்டமைப்பாக மாறினால்தான் நீடித்து நிற்க முடியும். இல்லையென்றால் மீண்டும் இடைத்தரகர்கள் நுழைந்துவிடுவார்கள். விளைபொருளுக்கு விலை கிடைக்கவில்லை என்று விவசாயிகள் போராடியபோது சேமிப்புக் கிடங்குகளை அமைப்பதுதான் தீர்வானது. எல்லா விளை பொருட்களையும் சுகாதாரம் பேணி ஆறுமாதங்களுக்கு வைத்துக்கொள்ளமுடியும். கரைசேர்க்கிற மீனைக் கடற்கரையிலேயே சுத்தப்படுத்திச் சேமிப்பதற்கான சேமிப்புக் கிடங்குகள்தான் மீனவர்களின் முதல் தேவை. சேமிக்கப்படும் மீன்களை சில்லரைச் சந்தைக்கும் மொத்தவிலைச் சந்தைக்கும் ஏறுமதிச் சந்தைக்கும் அனுப்புகிற ஏற்பாடு இரண்டாவது தேவை. இந்த மூன்று சந்தைத் தேவைகளுக்குமான மீனைத் தரம்பிரிக்கிற, சிப்பமிடுகிற வேலைகளையும் மீனவர்களே செய்யவேண்டும்.  அதற்கான திறனாளர்களை உள்ளிருந்தே பெறவேண்டும். ‘நமக்கு நாமே’ அடிப்படையில் சிலகாலம் இந்த வேலைகளைச் செய்துவந்தால் மீனவர்கள் எதிர்பார்க்கிற அதிகாரம் வசப்படும். சந்தையைத் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவருவது இப்படித்தான் சாத்தியமாகும்… இதைத் தற்சார்புப் பொருளாதாரம் என்றும் சொல்லலாம்.”

 

அரசாங்கத்திடம் தொழில் மானியம் கேட்கவேண்டுமென்றால் கட்டமைப்பு ரீதியாக மீனவர்கள் தங்களைத் தகுதிப்படுத்திக் கொள்ளவேண்டும். மீனவர்களுக்கு எதை நம்பிக் கடன் கொடுப்பது என்று தயக்கம் காட்டுகிற வங்கியாளர்கள் கூப்பிட்டுக் கடன் தருவார்கள்… 

 

“மீனவர்கள் ஒருகோடி சேமிப்பைக் காட்டினால் 50 கோடி கடன் தருவதற்கு முன்வருவார்கள். முதலில் மீனவர்கள் தங்கள் தகுதியை நிரூபிக்கவேண்டும். இதற்கான ஒரு நிறுவன வகைமாதிரியை நாங்கள் உருவாக்கிக்கொண்டிருக்கிறோம்.”

----------------- 

*நூல்: பெருந்துறை வலசை #Vareethiah_Konstantine #கடல்வெளி #Kindle