ஏடிஎம் கட்டணம்

வங்கி என்பது ஒரு சேவையளிக்கும் நிறுவனம் என்றால், அதன் இலக்கும் மையமும் வடிக்கையாளர் என்றால் வங்கிப் பரிவர்த்தனைக் கொள்கைகளைத் தீர்மானிப்பதில் வாடிக்கையாளரின் பங்கேற்பு வரையறுக்கப்பட்டுள்ளதா?

================================

இந்திராகாந்தி ஒன்றிய அரசின் தலைமை அமைச்சராயிருந்த காலத்தில் பல அதிரடி அரசியல் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். அவற்றில் முக்கியமான இரண்டு- மன்னர் நிதிநல்கை ஒழிப்பு, வங்கி அரசுடைமையாக்கம் (#Nationalisation_of_Banks). வங்கிகள் வணிக வளர்ச்சியைக் கடந்து மக்களுக்குப் பயனளிக்கும் பொருட்டு அவற்றை அரசுடைமையாக்குவது தேவை என்று பொருளாதார வல்லுநர்கள் கருத்துத் தெரிவித்தனர். அண்மைக் காலங்களில் தேசிய வங்கிகளின் செயல்பாடுகள் அந்த இலக்கையே கேள்விக்குறியாக்கி வருகிறது. முன்னணித் தனியார் வங்கியின் ஒரு கிளையில் பணத்தை வங்கியில் போடுவதற்கு இலட்சத்துக்கு ரூ.500 கையாளும் கட்டணமாய் (#handling_charges) செலுத்த வேண்டும். ‘கொடுமை கொடுமை என்று கோவிலுக்குப் போனால் அங்கே இரண்டு கொடுமைகள் அம்மணமாய் ஆடிக்கொண்டிருந்த’ கதையாக அரசுடைமை வங்கிகள் டிஜிற்றல் ஈட்டிக்காரன்களாய் (#pawn_brokers) மாறிக் கொண்டிருக்கின்றன. அதில் ஒரு கொடுமை இந்திய ஸ்டேட் வங்கியின் வாடிக்கையாளர் ஏடிஎம்/ வங்கிப் பணப் பரிவர்தனைக்கான (#ATM_charges) உபரிக்கட்டண அறிவிப்பு. ‘மாதத்துக்கு நான்கு முறைக்கு மேல் வாடிக்கையாளர் ஏடிஎம் இல்/ வங்கியில் பணம் எடுத்தால், முறைக்கு ரூ.15/- கட்டணமாக எடுத்துக் கொள்ளப்படும் ’. தொடக்கத்தில் வங்கிப் பரிவர்த்தனைகளை இயந்திரமயமாக்கினால் இரு தரப்பும் பயன்பெறலாம் என்கிற புரிதல் உருவாக்கப்பட்டது. வங்கியில் ஆட்குறைப்பு செய்யப்பட்டது. ஏடிஎம் சேவைக்காக அட்டைதாரர்களிடம் ஆண்டுதோறும் சிறப்புக் கட்டணம் வசூலிக்கப்படுகிறது. வாடிக்கையாளர்கள் வங்கிக்கு வராமலே அன்றாடம் ரூ.40000வரை ஏடிஎம் இல் எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றனர். பிறகு அது 20,000ஆகக் குறைக்கப்பட்டது. ’பயணத்தின்போது பணத்தை உடனெடுத்துச் செல்லவேண்டியதில்லை’ என்கிற வசதி பலருக்கும் ஆறுதலாய் இருந்தது. இந்தப் புதிய அறிவிப்பு அதில் மண்ணை அள்ளிப் போட்டுவிட்டது. பணமில்லாப் பரிவர்த்தனையை நடைமுறைப் படுத்தும் நோக்கில் தனியார் முகமைகள் நடத்தும் டிஜிடல் பரிவர்த்தனை (#e_pay) முறையில் நுகர்வோர் ஏமாளிகளாகிறார்கள். ஒவ்வொரு முறை நூறு ரூபாய் பரிவர்த்தனை நடைபெறும்போதும் குறிப்பிட்ட விழுக்காடு தொகை கட்டணமாய்க் கழிக்கப்படுகிறது. வெளித் தோற்றத்துக்கு வசதியாய்த் தெரிந்தாலும் இது ஒரு பெரும் மோசடிதான். அரசு- வங்கி- தனியார் பரிவர்த்தனை முகமைகள் இணைந்து நடத்தும் பகல் கொள்ளை. நமக்குத் தொடர்பில்லாத எவனோ ஒருவன் எங்கோ ஓரிடத்தில் கால்மேல் கால்போட்டு உட்கார்ந்துகொண்டு நாம் செய்கிற ஒவ்வொரு பணப் பரிவர்த்தனையிலிருந்தும் குறிப்பிட்ட விழுக்காட்டை நாமறியாமல் விழுங்கிக் கொண்டிருக்கிறான்; நம் வியர்வையின் பெறுமதியை உறிஞ்சிக் கொண்டிருக்கிறான். இதை அறியவரும்போது உங்களுக்கு வலிக்கவில்லையா? பணமதிப்பிழப்பு (#demonitistion) உட்பட, அரசு மேற்கொண்டுவரும் இதுபோன்ற பொருளாதார நடவடிக்கைகளும் ஒரு புள்ளியை நோக்கி மக்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கின்றன. நாடு முழுவதும் ‘பணமில்லாப் பரிவர்த்தனை’யை (#cashless_transaction) நடைமுறைப் படுத்துவது என்பது சிறுதொழில்/ சிறுவணிகம் சார்ந்த பெரும்பான்மை மக்களின் சுதந்திரமான பொருளாதார இயக்கத்தை ‘ஒழுங்குபடுத்துதல்’ என்கிற பெயரில் ஒழித்துக் கட்டிவிட்டுப் ‘பெருவணிக ஏகபோக’த்துக்கு (#business_monopoly) வழிவகுத்துவிடும். நீங்கள் இதை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்? வங்கி என்பது ஒரு சேவையளிக்கும் நிறுவனம் என்றால், அதன் இலக்கும் மையமும் வடிக்கையாளர் என்றால் வங்கிப் பரிவர்த்தனைக் கொள்கைகளைத் தீர்மானிப்பதில் வாடிக்கையாளரின் பங்கேற்பு வரையறுக்கப்பட்டுள்ளதா? என் கேள்விகள் பாமரத்தனமாக இருக்கலாம். இவை அடிப்படைப் புரிதலுக்காக மட்டுமே. வங்கி நடைமுறை குறித்த புரிதல் கொண்டவர்கள் சொன்னால் எங்களைப் போன்றவர்களுக்குத் தெளிவு கிடைக்கும்.