மீன்வள மசோதா: இலக்குத் தவறிய தோட்டா

 1960கள் தொடங்கி, ஒன்றிய அரசு நவீன தொழில் நுட்பங்களில் காட்டிவந்துள்ள தாராளவாத அணுகுமுறையும், வெளிநாட்டு மீன்பிடி கப்பல்களைக் கையாள்வதில் காட்டிவரும் அலட்சியமும்தான் கடல்மீன்வள வீழ்ச்சிக்கும் மீனவர் வாழ்வாதார இழப்புக்கும் முக்கியமான காரணங்கள்.

==================================

2021 மழைக்காலப் பாராளுமன்றக் கூட்டத் தொடரில் ஒன்றிய அரசு ஒப்புதல் பெறத் திட்டமிட்டுள்ள  23 மசோதாக்களில் ஒன்றான கடல் மீன்வள (ஒழுங்காற்று) மசோதா (2021) மீனவர்களிடையே மீண்டும் கொந்தளிப்பை  ஏற்படுத்தியுள்ளது. இம்மசோதா ஏற்கனவே இருமுறை (2009, 2019) வெளியிடப்பட்டு, மீனவர்களின் பரவலான எதிர்ப்பினால் கைவிடப்பட்ட ஒன்று.

 

புரத உணவுத் தேவையின் பொருட்டு இரண்டாவது ஐந்தாண்டுத் திட்ட காலத்தில் ஒன்றிய அரசு விசைப்படகு, இழுவைமடி தொழில் நுட்பங்களை மீனவர்களுக்குக் கொடுத்தது. இயந்திரங்களின் உதவியின்றி எளிமையான கலன்களில் சிறு தொலைவுக்குள்ளே மீன்பிடித்துத் திரும்பிய காலங்களில் பெருமுதலீடுகள் தேவைப்படவில்லை; இயக்குச் செலவுகளும் ஏற்படவில்லை.

 

முதலீடு/ தொழில்நுட்ப அடிப்படையில் கட்டுமர/ நாட்டுப் படகு, இயந்திர நாட்டுப்படகு/ இயந்திரப் படகு, விசைப்படகு என்னும் மூன்று பிரிவினர் கடல்மீன்பிடி தொழிலில் ஈடுபடுகின்றனர். ஏறத்தாழ 90,000 விசைப்படகுகள் இந்தியக் கடல்களில் இயங்கிவருகின்றன. கரைக்கடலில் குறைவான கடற்பரப்பில், குறைந்துவரும் மீன்வளங்களை அறுவடை செய்வதில் மீனவர்களுக்கிடையில் கடும் போட்டியும் மோதல்களும் எழுகின்றன. நவீன தொழில்நுட்பங்களைப் பொறுத்தவரை பெருமுதலீடு, எரிபொருள், பராமரிப்பு உள்ளிட்ட அன்றாடச் செலவினங்கள் புதிய நெருக்கடிகளாகும்.  முதலீடுகள் அதிகரிக்க அதிகரிக்க, அதிக அறுவடையைக் குறிவைத்து உட்கடலுக்குப் போகும் நிர்பந்தம் ஏற்பட்டது.

 

இந்தியாவின் முற்றுரிமைப் பொருளாதாரக் கடற்பரப்பு 20.2 இலட்சம் ச.கி.மீ. கரைக்கடல் பகுதிகளின் மிகை முதலீடும் தொழில் நெரிசலும் ஏற்பட்டிருக்கும் அதேவேளையில் ஆழ்கடலிலுள்ள மீன்வளம் யாரால் அறுவடை செய்யப்பட்டு வருகிறது?

 

ஒன்றிய அரசு இந்தியக் கடல்களில் வெளிநாட்டு மீன்பிடி கப்பல்களின் இயக்கத்தை ஒழுங்குபடுத்தும் பொருட்டு ஆழ்கடல் மீன்பிடி கொள்கை (Deep sea Fishing Policy- 1977), இந்தியக் கடல் மண்டலங்கள் (வெளிநாட்டுக் கப்பல் மீன்பிடி ஒழுங்காற்றுதல்) சட்டம் (1981), வரன்முறைக் கொள்கை (Charter Policy- 1986) ஆகியவற்றை வெளியிட்டது. நடைமுறையில் இவையனைத்தும் தோல்வியைத் தழுவின. தேசிய மீன்தொழிலாளர் பேரவையின் எதிர்ப்பு காரணமாக வரன்முறைக் கொள்கை திரும்பப் பெறப்பட்டது. தொடர்ந்து, தேசிய மீன்வளக் கொள்கையின் (National Fisheries Policy) கீழ் (1991) கூட்டு மீன்பிடி திட்டத்தில் (Joint Ventures) நரசிம்மராவ் அரசு வெளிநாட்டுக் கப்பல்களுக்கு மீன்பிடி உரிமம் வழங்கியது. இதற்கு எதிராக மீனவர்கள் நாடுதழுவிய போராட்டத்தில் இறங்கினர். இந்தப் பின்னணியில் ‘சுதர்சன் குழு’ (1994) முக்கியமான பரிந்துரைகளை வழங்கியது; அவற்றில் சில:

 

(1) குறிப்பிட்ட கால இடைவெளிகளில் ஆழ்கடல் மீன்பிடி கப்பல்கள் கண்காணிக்கப்பட வேண்டும்;

(2) (கூட்டு) மீன்பிடி திட்டத்தின் கீழ் 100 விழுக்காடு வெளிநாட்டு முதலீடு கொண்ட இந்தியக் கப்பல் உள்ளிட்ட அனைத்துக் கப்பல்களிலும் இருப்பிடம் காட்டும் தொழில்நுட்பம் நிறுவப்பட வேண்டும்;

(3) முற்றுரிமைப் பொருளாதாரக் கடற்பகுதியில் இயங்கும் மீன்பிடி கலன்களுக்கு அறுவடை அறிக்கை முறையை கட்டாயமாக்க வேண்டும்;

(4) பாரம்பரிய/ சிறுதொழில் மீனவர்களுக்கு ஆழ்கடல் மீன்பிடி தொழிலில் பயிற்சி அளிக்க வேண்டும்; ஆழ்கடல் மீன்பிடித்தலில் இம்மீனவர்கள் இறங்கும் வண்ணம் மீனவர் கூட்டுறவு அமைப்புகளுக்கு உதவவேண்டும்.

 

‘புதிய தொழில்நுட்பங்களைப் பயன்படுத்தியதன் காரணமாக இந்தியக் கடல்களில் மீன் பஞ்சம் நேர்ந்துள்ளது’ என முராரிக் குழு, அதன் அறிக்கையில் (1996) சுட்டிக்காட்டியது. முக்கியமாக, ‘ஒன்றிய அரசு பன்னாட்டுக் கப்பல்களின் மீன்பிடி உரிமங்களைத் திரும்பப் பெறவேண்டும்’ எனப் பரிந்துரைத்தது. ஆனால் சுதர்சன் குழு, முராரி குழு பரிந்துரைகளை அரசு நடைமுறைப் படுத்தவேயில்லை.

 

உயர் அதிகார கடல் மீன்வள நிலைக்குழு (High Powered Committee on Marine Fisheries) அனுமதிக் கடிதத் திட்டத்தின்படி (Letter of Permit- LoP, 2004) இரண்டு நிபந்தனைகளுடன் பன்னாட்டுக் கப்பல்கள் மீன்பிடிக்க அனுமதி வழங்கியது:

 

(அ) கப்பல்கள் கடல் பயண விவரங்களை இந்திய மீன்வள அளவைதளத்தில் (மும்பை) முன்கூட்டிச் சமர்ப்பிக்க வேண்டும்;

(ஆ) காலாண்டுதோறும் அறுவடையை அறிக்கையிட வேண்டும்.

 

ஆனால் திட்ட நிபந்தனைகளைக் கப்பல்கள் பின்பற்றவில்லை. இது தொடர்பாக  நடுவண் குற்றப் புலனாய்வுக் குழு (CBI) அளித்த அறிக்கையை மேற்கோள் காட்டிய நீதிமன்றம், ‘(இந்தியக் கடல்களில்) எத்தனை (மீன்பிடி) கப்பல்கள் இயங்கின, எந்தக் கப்பல்கள் என்னென்ன முறையில், எவ்வளவு அறுவடை நிகழ்த்தின, எவ்வளவு அறுவடையை நடுக்கடலில் (தாய்க்கப்பல்களுக்கு) மடைமாற்றின என்கிற தரவுகள் இந்திய அரசிடம் இல்லை’ என்று குறிப்பிட்டது. இது குறித்து 03.05.2012 நாளிட்ட இந்து நாளிதழ் ‘கடலைக் கொள்ளையிட ஓர் அனுமதித் திட்டம்’ என்று தலைப்பிட்டுச் செய்தி வெளியிட்டிருந்தது. ஐயப்பன் குழுவின் பரிந்துரைகளின் அடிப்படையில் ஒன்றிய அரசு அரசு 2017இல் அனுமதிக் கடிதத் திட்டத்தைத் திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டது.

 

‘வளரும் நாடுகள் வெளிநாட்டுக் கப்பல்களுக்கு வழங்கிவரும் மானியங்களும் சலுகைகளும்தான் ஆழ்கடல் மீன்வளங்களை அவைகள் கொள்ளையிட வழிவகுக்கின்றன; அம்மானியங்களை நிறுத்திவிட வேண்டும்’ என்று உலக வாணிப அமைப்பு (World Trade Organisation) கடந்த வாரம் வலியுறுத்தியுள்ளது. இவ்வமைப்பு ‘செயல்திட்டம் 2030’இன் கீழ் (WTO Agenda 2030) வளரும் நாடுகளுக்கு வழங்கியுள்ள சிறப்புச் சலுகைகளைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு இந்தியா வெளிநாட்டுக் கப்பல்களுக்குத் தாராளம் காட்டுகிறது. இது ஒருபுறமிருக்க, சீனா, தென் கொரியா, தாய்லாந்து, இந்தோனேசிய மீன்பிடி கப்பல்கள் இந்தியக் கடல்களில் சட்டவிரோதமாக ஊடுருவி மீன்பிடிக்கின்றன. தொலைகடல் மீன்பிடிக்கு அனுப்பப்படும் 2,600 சீனக் கப்பல்களில் 500க்கு மேற்பட்டவை இந்தியப் பெருங்கடலின் மீன்வளங்களை அறுவடை செய்து கொண்டுபோகின்றன (ஷைலேந்த்ரா யஷ்வந்த்/ ஸ்க்ரோல்/15.07.2021).

 

1960கள் தொடங்கி, ஒன்றிய அரசு நவீன தொழில் நுட்பங்களில் காட்டிவந்துள்ள தாராளவாத அணுகுமுறையும், வெளிநாட்டு மீன்பிடி கப்பல்களைக் கையாள்வதில் காட்டிவரும் அலட்சியமும்தான் கடல்மீன்வள வீழ்ச்சிக்கும் மீனவர் வாழ்வாதார இழப்புக்கும் முக்கியமான காரணங்கள் என்பதை இவ்விவரங்களிலிருந்து விளங்கிக் கொள்ளலாம். ஆனால் அரசு முன்வைக்கும் மீன்வள (ஒழுங்காற்று, மேலாண்மை) மசோதா இந்திய மீனவர்கள் 12 கடல்மைலைத் தாண்டிச் செல்வதற்கு  ஏராளாம் கட்டுப்பாடுகளையும் கட்டணங்களையும் விதிக்கிறது. வாழ்வாதார உரிமைக்கான மீனவர்களின் வலி மிகுந்த போராட்டம் முடிவற்று நீள்கிறது.

 

காந்தியப் பொருளாதார வல்லுநர் ஜே.சி.குமரப்பா, ‘அரசின் வேளாண் உற்பத்திக் கொள்கை இலாபம் சார்ந்ததாய் இராமல், இயற்கையையும் அதைச் சார்ந்த மக்களையும் முன்னிறுத்த வேண்டும்’ என்பார். ‘மீன்வள மேலாண்மையில் உலகநாடுகள் பாரம்பரிய மீனவர்களின் வாழ்வாதாரத்துக்கு முன்னுரிமை தரவேண்டும்’ என உலக உணவு, வேளாண் அமைப்பின் ஆவணமான ‘பொறுப்பார்ந்த மீன்வள நடத்தை விதிகள்’ (1995) வலியுறுத்துகிறது.

 

ஒன்றிய கால்நடை, மீன்வள அமைச்சர் இம்மசோதா குறித்து  உறுப்பினர்களின் கருத்தைக் கேட்பதற்காக ஜூலை 15இல் ஓர் இணையவழிக் கலந்தாய்வை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். குஜராத் முதல் மேற்கு வங்கம் வரை 82 கடலோரப் பாரளுமன்றத் தொகுதிகள் உள்ளன. மீனவர்கள் வாழிட, வாழ்வாதாரச் சிக்கல்கள் குறித்து கடலோர பாராளுமன்ற/ சட்டமன்ற உறுப்பினர்களுடன் தொடர்ந்து உரையாடுவதன் வழி கொள்கை வகுக்கும் தளங்களில் அவற்றை எடுத்துச்சென்று தீர்வுபெற வாய்ப்புண்டு.

 

மீன்வளம் மாநிலப் பட்டியலின்கீழ் அமைந்த துறை. 12 கடல்மைலுக்கு உட்பட்ட கடலில் நேர்ந்துள்ள மிகைமுதலீடு, நாசகார மீன்பிடி போன்ற சீர்கேடுகளை ஒழுங்குபடுத்தும் பொறுப்பு அந்தந்த மாநில அரசினுடையதாகும். ‘மீன்வளம் தொடர்பான சட்டங்களை உருவாக்குவதில் மாநிலங்கள் கலந்தாலோசிக்கப்பட வேண்டும்’ என்று கனிமொழி எம்.பி. குறிப்பிட்டிருப்பது வரவேற்கத்தக்கது.

 

நமது சட்டங்கள் நம் கடல்களின் மீன்வளங்களை நம் நாட்டு மக்களுக்குக்  கரைசேர்க்கும் வகையில் வடிவம்பெற வேண்டுமேயன்றி, சிறுதொழில் மீனவர்களைக் கடலிலிருந்து வெளியேற்றும் ஆயுதமாகிவிடக் கூடாது. நாட்டுக்கு உணவளிக்கும் அவர்களுக்கு வேறு போக்கிடம் இல்லை.

-----------------------

நன்றி: தி இந்து தமிழ்திசை/ 21.07.2021

மேலும் விவரங்களுக்கு:

1.  வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், 2010. மீன்வள மசோதா (2009)- அடித்தள மக்கள் நோக்கில். மணிமொழி பதிப்பகம்.

2. வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், 2013, கரைக்கு வராத மீனவத் துயரம். உயிர் எழுத்து- நெய்தல்வெளி.

3. வறீதையா கான்ஸ்தந்தின், 2021. கன்னியாகுமரி முக்குவர் (பண்பாட்டியல் வரலாறு). கடல்வெளி (விரிவுபடுத்திய மறுபதிப்பு). அமேசான் கிண்டில.

D மீடியா நேர்காணல் 21.07.2021

மீன்வள மசோதா 2021 என்பது பேரழிவு சட்டம் | Vareethiah | Modi | Fisher folks | Fisheries Bill 2021 இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்படுவதற்காக காத்திருக்கும் தேசிய கடல்சார் மீன்வள மசோதா 2021 மீனவர்களின் கடும் எதிர்ப்புக்கு உள்ளாகி இருக்கிறது. இச் சட்டம் மீனவர்களை கடலிலிருந்தும் கடற்கரையிலிருந்து அப்புறப்படுத்தும் வேலையை செய்யும் என்று எச்சரிக்கிறார் பேராசிரியர் வறீதையா. முழு வீடியோவுக்கு : https://youtu.be/cpdHl03l5xY