தாய்மொழியில் அறிவியல் / வறீதையா கன்ஸ்தந்தின்

விரைவில் வெளிவரவிருக்கும் ‘திணைவெளி- நிலம் | சூழலியல் | பண்பாடு ’ (வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்) நூலிலிருந்து…

விலங்கியலின் முதன்மை அறிஞர்களில் ஒருவரான எட்வர்ட்  ஜெ.பாரிங்டன், 'முதுகுநாண் அற்றவற்றின் இயக்கம்' என்னும் தனது நூலை அவர் இப்படித் தொடங்குகிறார்:

"இனம்பெருக்கும் வரை பிழைத்திருப்பதுதான் ஒரு விலங்கின் இலக்கு; அதை அவ்விலங்கு எப்படிச் சாதித்துக்கொள்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதே  விலங்கியலாளனின் இலக்கு."

இயற்கையின் ‘அறிவார்ந்த திட்ட’ சித்தாந்தம் (Intelligent Plan theory) கேள்விக்கு உட்படுத்தப்பட்டுள்ள இன்றைய சூழலில், தலைமுறைகளின் நினைவாற்றலையும் சமூக நினைவுத் தொகுப்பையும் நாம் இன்னொரு கோணத்தில் அணுகலாம். கணிப்புக்கு அப்பாற்பட்ட பேரண்டத்தின் இயக்கத்துக்கு ஏற்றவாறு இயற்கைச் சூழலும் உயிரினங்களும் தம்மைத் தொடர்ந்து தகவமைத்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. இத்தகவுகள் உயிரினங்களில் மரபணு நினைவுகளாய்ப் பதிந்து கிடக்கின்றன; சமூகத்தில் மரபுகளின் நினைவு அடுக்குகளாய்ப் புதைந்து கிடக்கின்றன. "ஒவ்வொரு உயிரும் தகவுகளின் தொகை" என்பார் பரிணாமவியலாளர் ஜூலியன் ஹக்ஸ்லி. லூயி காரல் ஆலிஸ்-இன் சொற்களில்- "உயிரென்பது நரம்பு செல்களின் தொகையன்றி வேறொன்றுமில்லை." நரம்பு என்னும் சொல், இங்கு மரபணுத் தொகையின், நினைவுத் தொகையின் குறியீடாய் நிற்கிறது. மனிதர்களும் உயிர்க்கோளமும் கடந்த காலத்தை எப்படிப் பதிந்து, பராமரித்து வெளிப்படுத்துகின்றன என்பது ஆர்வத்தைக் கிளறும் ஆய்வுக்களம். நினைவுகளே நம் பெரும் சொத்து. நிகழ்காலம் நினைவுகளால் வழிநடத்தப்படுவதுதான் இயற்கையின் இயக்கம். வரலாற்று உணர்வு எனவும் இதனைச் சுட்டலாம். இதன் பொருட்டு, மனிதனை 'சமூக- அரசியல்- பண்பாட்டு- வரலாற்று விலங்கு' என வல்லுநர்கள் வரையறுக்கின்றனர். மனிதர்களின் இந்தத் தனித்துவம் மொழியால் நிகழ்ந்தது என்பதை இங்குக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டும்.

தாய்மொழி மனிதனை மானுட சமூகத்தோடு இணைக்கும் பேரூடகம். சூழலையும் வாழ்வையும் அறியத்தந்த நுழைவாயில்; உறவுகளோடும் ஊரோடும் மனிதனைப்  பிணைத்துநிற்கும் பாலம்.  பசி, வலி, துக்கம், மகிழ்ச்சி, கொண்டாட்டம், வழக்காறுகள், மதிப்பீடுகள் எல்லாவற்றையும் நாம் அறிந்துகொள்ளும், வெளிப்படுத்தும் தளம். நம் ஆயுள் முழுக்கக் கற்றுக்கொள்வதில் 95 விழுக்காட்டை முதல் ஐந்து ஆண்டுகளில் அடைந்துவிடுகிறோம். பள்ளி, கல்லூரி, தொழிற்புலம், துறை, ஆய்வு எல்லாவற்றிலுமிருந்து கிடைப்பது வெறும் 5% மட்டுமே. வேடிக்கை என்னவென்றால், இந்த 5% கல்வி, தாய்மொழியைவிட வேற்றுமொழியே சிறந்தது என்பதான மாயையை நம் மூளைக்குள் திணித்துவிட்டுள்ளது.  அறிஞர்களின் பார்வை இதிலிருந்து முற்றிலும் வேறானது: தாய் மொழியில் புலமை பெறும் எவரும் மாற்று மொழியை எளிதில் கற்றுக்கொள்கிறார்கள் என்கிறார்கள் அவர்கள்.

சப்பான், சீனம், செருமனி போன்ற பல்வேறு நாடுகளில் அறிவியல் அவரவர் தாய்மொழியிலேயே கற்பிக்கப்படுகிறது. அதனால் அவர்களது ஆய்வுகளின் தரமோ, அறிவியல் பங்களிப்புகளின் தன்மையோ எள்ளளவும் குறையவில்லை. 17ஆம்  நூற்றாண்டில் இத்தாலியிலிருந்து இந்தியாவுக்கு வந்த கத்தோலிக்கத் துறவி  கான்ஸ்டன்டின் ஜோசப் பெஸ்கி, தம் சமயத்தைப் பரப்பும் பொருட்டு மக்களின் மொழியைக் கற்றுக்கொள்ளத் தீர்மானித்தார்.  திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணத்தைத் தமிழுலகுக்கு அளித்த மாமேதை கால்டுவெல் பாதிரியாரும் ஓர் ஐரோப்பியர் ஆவார். பண்பாட்டுப் புரிதலினூடே இனக்குழு மக்களின் வாழ்வியலையும் வரலாற்றையும் இவர் போன்ற மேலைத்தேய அறிவர் பெருமக்கள் அறிந்துகொண்டதன் வழி தமிழ் மக்களுக்குப் பாரிய மொழித் தொண்டாற்றியுள்ளனர்.

மறைந்த சுஜாதா புனைகதை எழுத்தாளராக அறியப்பட்டவர். கணினிப் புலத்தில் பணிபுரிந்த இவர் அறிவியல் தமிழுக்குப் பெருஞ்சேவை ஆற்றியவர். சொல்லுக்குச் சொல் பெயர்க்கும் இயந்திரத்தனமான அணுகுமுறையினின்று விலகிநின்று, சொல்லின் பிழிவைத் தமிழ்ப் பண்பாட்டுச் சூழலுக்கு இசைய மொழிபெயர்த்தவர். புனைவெழுத்தில் சாகித்திய அகாதமி விருது பெற்ற பொன்னீலன், நாஞ்சில் நாடன் போன்றோர் இயற்பியல் பட்டதாரிகள், தமிழ்ப் பேராசிரியர்களல்லர். இன்னும் சொல்லப்போனால் சாகித்திய அகாதமி விருது பெற்ற புனைவெழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் இன்று புனைவுப் புலத்தைக் கடந்துசென்று, தரமும் செறிவும் வாய்ந்த கட்டுரைகளின் வழி தமிழுலகின் கவனத்தை ஈர்த்துவருகிறார். சான்றாக: நதியின் பிழையன்று நறும்புனல் இன்மை (தமிழினி,2006), காவலன் காவான் எனின் (தமிழினி, 2008).

* * *

நான் தமிழ்ப்புலம் சார்ந்தவன் அல்லேன்; மொழிப் புலமை கைவரப்பெற்றவனும் அல்லேன்; ஆனால் தாய்மொழி அறிவு ஒருவனை எங்கெங்கு அழைத்துச் செல்லமுடியும் என்பதை அனுபவ ரீதியாக ஓரளவு உணர்ந்தவன். திணைநில வாழ்வனுபவத்தை மாற்றுத்திணை மாந்தரோடு பகிர்ந்துகொள்வதற்கு ஏற்ற கருவி இனக்குழு மொழிதான் (ethnic dialect) என்பதையும் உணர்ந்து கொண்டவன்.

கிராமத்தில் தமிழ்வழிக்  கல்வியில் பள்ளிப்  படிப்பை நிறைவு செய்திருந்தேன். பள்ளிப்பருவத்தில் தமிழை மிகுந்த ஆர்வத்துடன் அணுகியிருக்கிறேன். கல்லூரி நாட்களில் பல்வேறு வெகுசன இதழ்களையும் ஏராளம் தமிழ்ப் புதினங்களை ஆர்வமுடன் வாசித்தேன். எனக்குத்  தமிழ்  எப்படித் தூரமானது  என்கிற  கேள்வியை  எனக்குள்ளேயே  எழுப்பிக்கொள்ளும் சூழல் ஒரு காலத்தில் ஏற்பட்டது. அறிவியல் தமிழை நோக்கிய என் தேடல் இந்தப் புள்ளியிலிருந்து தொடங்கியது. இன்று அறிவியல் குறித்துத் தாய்மொழியில் எழுதிவருகிறேன். தொடர்ந்த வாசிப்பு, திணை மரபறிவுகளைத் தேடிய பயணம், எழுத்து இவையெல்லாம்தான் இதைச் சாத்தியப் படுத்தியிருக்கிறது. தேடல் இருந்தால் எவருக்கும் இது சாத்தியம்.

’தி இந்து’  தமிழ்  நாளிதழில்  ‘கடலம்மா பேசுறங் கண்ணு!’ என்கிற  நெடுந்தொடரை  எழுத நேர்ந்த அனுபவம் அலாதியானது. ஒரு  கடற்கரைக்  கிராமத்துச்  சிறுவனாக  நான்  இரசித்து  அனுபவித்த  வாழ்க்கையை என் மும்முரமான வேலைகளுக்கிடையில் அவ்வப்போது  கிறுக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். நிகழ் தலைமுறையின் நினைவில்  பசுமையாய் நீடிக்கும் நெய்தல், சமூகத்தின் நினைவு அடுக்கிலிருந்தே நாளை மாய்ந்து போய்விடும், இனக்குழுவின் அடையாளமான மொழியும் அழிந்துபோகும் என்னும் ஆதங்கமே அவற்றை எழுத வைத்தது. சிறாருக்குக்  கடலை  அறிமுகம்  செய்யும்  வகையில்  ஒரு  நூலை  எழுதுமாறு  ஒரு  பன்னாட்டுச்  சிறுவர்  இலக்கியப்  பதிப்பகம்  என்னைக்  கேட்டுக்கொண்டபோது  அந்தக்  கிறுக்கல்களைத்  தூசு  தட்டினேன். அதுதான்  ‘கடலம்மா  பேசுறங்  கண்ணு’.

தொடர் வெளிவந்து கொண்டிருந்தபோது வந்த வாசகர் கடிதங்கள் என் எழுத்தைக் குறித்து நான் உணர்ந்திராத ஓர் உண்மையை எனக்கு உணர்த்தின: அத்தொடர் உண்மையில் ஒரு கடற்கரைச் சிறுவனும் அறிவியல் ஆய்வாளனும் இணைந்து நிகழ்த்திய பதிவாக அமைந்திருந்தது. தொழில்நுட்பத்துக்கு முந்தைய நெய்தல்  கிராமத்து வாழ்க்கையின் நினைவுகளுடன் அடிப்படைக் கடல் அறிவியல், கடல் பயண வரலாறு குறித்து அதில் பதிந்திருந்தேன். அறிவியலைத் திணைநில மக்களின் கண்ணோட்டத்தில் பரிமாறிய எழுத்துக்குப் பரந்த ஏற்பு கிடைத்தது.  உயிரியல், தொழில்நுட்ப, அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளைக் கடைக்கோடி மக்களுக்கு எடுத்துச் செல்ல இவ்வணுகுமுறை சாதகமாக அமையும் என்பதை தமிழில் எழுத முனையும் பேராசிரியர்களுக்கும் ஆய்வு மாணாக்கர்க்கும் முன்மொழிய விழைகிறேன்.

 ‘கடலம்மா பேசுறங் கண்ணு!’ தொடர்  வாசகர்களிடம்  ஏற்படுத்திய  தாக்கம், திணை மரபறிவின் மீதான என்  ஈடுபாட்டைப்  பெருக்கியது.  எனது  தீவிர  எழுத்துகளைவிட  மரபறிவைக்  கொண்டாடும்  இத்தொடரே  பெருமளவில் வாசகர்களை  ஈர்த்தது.  கடந்த  காலத்தை  அசைபோட வைக்கும் பிள்ளைப்  பருவ நினைவுகளை  மீட்டெடுக்கும்  எந்த  எழுத்துக்கும் வசீகரம்  கைகூடிவிடுகிறது. இது எல்லாத் திணைநில அறிவுகளுக்கும் பொருந்துவதாகும்.

* * *

பழந்தமிழர்தம் திணையியல் கோட்பாடானது நிலத்தைக் குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல் என நான்காய் வகைப்படுத்துகிறது. ஒவ்வொரு திணையிலும் அமைந்துபடும் தனித்துவமான வாழ்க்கை முறையானது மண், பயிர், உணவு, தொழில், பண்பாட்டு வழமைகள் என்பதாக நிலைகொள்வது. பெருநிலக் கட்டமைவுச்  சூழலியல் (Landscape ecology), வேளாண்பருவ மண்டலங்கள் (agro-climatic zones) என்பதாக இன்று விவரிக்கப்படும் இந்தத் திணை அறிவியலைச் சில ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே சங்ககாலத் தமிழ் இலக்கியம் வரையறுத்துப் பதிந்துள்ளது  என்பதற்குத்  தொல்காப்பியம் சான்றாகும்.

பெருநல் ஈகை நம் சிறுகுடிப் பொலிய'       (நற்றிணை 91)

'சிறுகுடிப்  பரதவர்  மகிழ்ச்சியும்'  (நற்றிணை 87)

என்னும் வரிகள் சுட்டுவது போல, பண்டைத் தமிழர் வாழ்வு எளிமையும் மகிழ்ச்சியும் நிறைந்தது. அச்சிந்தனை மரபின் தொடர்ச்சியே நிகழ்காலக் கவிஞன் பிரான்சிஸ் கிருபாவின் வரிகளில் இவ்வாறு வெளிப்படுகிறது:

'சிலிர்க்கச் சிலிர்க்க அலைகளை மறித்து

முத்தம் தரும்போதெல்லாம்

துடிக்கத்துடிக்க ஒரு மீனைப் பிடித்து

அப்பறவைக்குத் தருகிறது

இக்கடல்'                (வலியோடு முறியும் மின்னல், 2002)  

 தேவைக்கு மேலாகச் செல்வம் சேர்ப்பதும் மிகையாக நுகர்வதுமே மகிழ்ச்சி தருவது என்பதான நிகழ்காலச் சிந்தனை விபரீதமானது; பிரான்சிஸ் கிருபாவின் பார்வை இதற்கு எதிரிடையானது. உழவரும் பரதவரும் ஆயரும் கைக்க்கொண்ட ஈகை இம்மகிழ்ச்சிக்கு அடிப்படைக் காரணமாகும்:

‘பெருங்களம் தொகுத்த உழவர்போல

இறந்தோர் வறுங்களம்   மல்கவீசி

பாடுபல அமைத்து கொள்ளை சாற்றி

கோடு உயர் திணி மணல் துஞ்சும் துறைவ…’

(அகம் 30).

 பண்டைத் தமிழினத்தின் வாழ்வு முற்றாக இயற்கையைச் சார்ந்திருந்தது என்க. காதுகளை நிலத்தோடு பொருத்தி, இயற்கையின் குரலை அவதானித்து வாழ்ந்தவர்கள் அவர்கள்.

‘தண்பெரும் பரப்பின் ஒண்பதம்  நோக்கி'

என நற்றிணை (பாடல் 4) குறிப்பிடுவது போல, பரதவன் கடலை அவதானித்துக்கொண்டே இருக்கிறான். திணைநில மக்கள் அண்டைத்திணை மக்களோடு கொண்டும் கொடுத்தும் வாழ்ந்தனர். இருதரப்புச் சார்புநிலை (interdependence) இயற்கையோடும் சகவுயிர்களோடும் அன்று நீடித்திருந்தது.

‘தம் நாட்டு விளைந்த வெண்ணெல் தந்து

பிறநாட்டு உப்பின் கொள்ளை சாற்றி

நெடுநெறி ஒழுகை நிலவு மணல் நீந்தி

அவன் உரை முனைந்த ஒக்கலொடு புலம் பெயர்ந்து

உமணர் போகலும் இன்னாதாகும்’   (நற்றிணை 183)

 மதுரைக்காஞ்சி (வரிகள் 135,136), குறுந்தொகை (123) முதலிய இலக்கியப்  பனுவல்கள் பதியும் 'தேர்ந்தெடுத்த மீன்பிடிமுறை’ என்பது இயற்கை/ வளநட்பு பேணல் சார்ந்தது. பருவம்தோறும் பெய்யும் மழைதான் வேளாண் தொழிலின் ஆதாரம் என்கிறது 'மாமழை  போற்றுதும், மாமழை போற்றுதும்…' என்னும் சிலப்பதிகார வரிகள் (புகார்- 7-9). கடலில் மீன் உற்பத்தி நிகழவேண்டுமாயின் மழைவளம் வேண்டும் என்கிறது நற்றிணை (38). வாடைக்காற்றின் தன்மையையும் தாக்கங்களையும் விளக்கிச் செல்லும் நெடுநல்வாடை தமிழர்தம் இயற்கை நோக்குக்கு மற்றோறுமோர் எடுத்துக்காட்டு. இயற்கையின் போக்குகள்  குறித்த அறிவியல் புரிதலும் அக்கறையும் சங்கப் பாடல்களில் பலவாறு வெளிப்பட்டுள்ளன.

'மரம்சா மருந்தும் கொள்ளார் மாந்தர்…'  (நற்றிணை 226).

வனத்தின் மக்கள் மூலிகைக்காக ஒரு மரத்தை வேரோடு சாய்ப்பதில்லை. கடியலூர் உருத்திரங்கண்ணனார் பட்டினப்பாலையில் நகர்மயமாதலின் எதிர்விளைவுகளை முதன்முதலாய்ப் பதிந்துள்ளார். நகர மாந்தர் பொதுச் சுகாதாரத்தைப் புறக்கணிக்கும் போக்கைப் புகார் நகர விவரணைகளில் அவர் எழுதிச் செல்கிறார் (பட்டினப்பாலை 45 -50, 55-60).

மேலே தொட்டுக் காட்டியவை சங்க இலக்கியம் காட்டும் நம் முன்னோர்களின் இயற்கை சார்ந்த பெருவாழ்வின் சில துளிகளே. நெல் வேளாண்மையில் 73 மரபான  நுட்பங்கள்  உள்ளதாய்ச்  சொல்வார் மறைந்த  இயற்கை  வேளாண்  அறிஞர்  நம்மாழ்வார். மறைந்த 'நெல் ஜெயராமன்' நம் மண்ணின் 174 நெல்லினங்களைச் சேகரித்திருக்கிறார். ஒரு காலத்தில் எங்கள் ஊர்க்கடலில்  மீன்களுக்கு நாட்காட்டி இருந்தது. கடல் ஒளிர்ந்து அடங்கும் காலம், நீரோட்டங்கள் மாறும் காலம் எல்லாவற்றுக்கும் கடல் பழங்குடிகளிடம் கணிப்புகள் இருந்தன. கடலின் மேற்பரப்பில் ஏற்படும் நிறமாற்றம், கீழ்வானம் செம்பு நிறம் பூணுதல், காற்றின் போக்குகள் மாறுபடுதல்- இப்படி ஒவ்வொன்றுக்கும் அவர்கள் துல்லியமாய்ப் பொருள்கொண்டனர். கடலோடிச் சமூகம் காலங்காலமாக நீரோடு உறவு பேணிவரும் சமூகம். முன்னர்க் குறிப்பிட்டது போல, கடல் நோக்குதல், கடல் பழகுதல், அலையைக் கடத்தல், பல்வகை மீன்பிடி கருவிகளைக் காலம் அறிந்து கையாளுதல் முதலிய வாழ்வாதார அணுகுமுறைகள் சங்க இலக்கியத்தில் பதியப்பட்டுள்ளன.

வரலாறு நெடுக, இலக்கியம் மனித வாழ்வின் சூழலிய- பண்பாட்டுச் சமன்பாட்டை வழிநடத்தி வந்துள்ளது. இலக்கியப் போக்குகளும் சமுதாயத்தின் இயற்கை பேணும் போக்குகளும் நேர்கோட்டு உறவு பேணிவந்துள்ளதை வரலாறு காட்டுகிறது. இயற்கையைக் கொண்டாடும் முன்னோடி இலக்கியங்களைத் தமிழுலகுக்குச் சங்ககாலம் வழங்கியுள்ளது. ஆனால் பக்தி இலக்கிய, நவீனத்துவக் காலங்கள் இயற்கை மதிப்பீடுகளின் சிதைவைச் சந்தித்தன. பின் நவீனத்துவக் காலப் படைப்புகள் இச்சிதைவிலிருந்து மதிப்பீடுகளை மீட்டெடுக்கும் முயற்சிகளாய் வடிவம் கொண்டுள்ளன.  நக்கீரன் (காடோடி), ஜோ டி குருஸ் (ஆழிசூழ் உலகு), கீரனூர் ஜாகிர் ராஜா (மீன்காரத்தெரு), தோப்பில் முகம்மது மீரான் (ஒரு கடலோர கிராமத்தின் கதை, துறைமுகம்), பாமா (கருக்கு), கண்மணி குணசேகரன் (அஞ்சலை), சு.வெங்கடேசன் (காவல்கோட்டம்), போன்றோரின் எழுத்துகள் இதில் முக்கியமானவை. 

மாலதி மைத்திரியின் கவிதைகள் (சங்கராபரணி, நீரின்றி அமையாது உலகு, நீலி) இயற்கையையும் நீரையும் பெண்ணிய மதிப்பீடுகளோடு கொண்டாடுகின்றன. ‘வளர்ச்சி’ என்னும் கருத்தியல் முன்வைக்கும் இயற்கைக்கு எதிரிடையான சிதைவுகளைக் கோபாலகிருஷ்ணன் (மணல்கடிகை),  பிரேம்-ரமேஷ் (சொல் என்றோரு சொல்), இவ்வாண்டின் சாகித்ய அகாதமி விருதாளர் எஸ். ராமகிருஷ்ணன் (நெடுங்குருதி), ஜெயமோகன் (காடு, கொற்றவை) போன்றோரது படைப்புகள் அழுத்தமாய்ப் பேசுகின்றன. கி.ராஜநாராயணனின் கரிசல் நிலப் பதிவுகள் உலகமயத்திற்கு எதிராகவும் சூழலியல்-பெண்ணியச் சார்பாகவும் நின்று  திணைநில மதிப்பீடுகளை முன்வைக்கின்றன. இயற்கையின் சிதைவு குறித்து அக்கறைப்படும் கடியலூர் உருத்திரங்கண்ணனாருக்குப் பிறகான பலநூற்றாண்டு மௌனத்தை உடைத்த படைப்பு நிகழ்த்தல்களாக  இவ்வியக்கத்தைக் கருதலாம்.

* * *

தமிழன்  அறிவியல்  முன்னோடி  என்று  பலதரப்பினரும் உரிமை கோருகின்றனர். இந்த நிலைப்பாட்டை எடுப்போர் காலத்தோடும் நேர்மை  பேணவேண்டும். அத்தனை  செறிவான  நம்  மொழிக்கு  இன்று  அறிவியலைக் கையாளும் திறம் இழப்பாகிவிட்டதா? இல்லை; அது பார்வைக்கோளாறின் வெளிப்பாடு. இக்கோளாறு  மொழியுடனான நம் உறவின் போதாமையால் நேர்ந்தது என்க. மாறிவரும் புறச்சூழல்கள், வாழ்வியல் நெருக்கடிகள் இதற்குக்  காரணமாகலாம். இனக்குழுச் சமூக மரபுகள் தலைமுறை நினைவுகளின் தொகை. தாய் மொழியுடனான  தொப்புள்கொடி  உறவு  அறுந்துபோனால் ஓர்  இனம்  அழிந்துவிடும். இனத்தை அழிக்கச் சிறந்த வழியாக மொழி அழிப்பு மேற்கொள்ளப்பட்டதற்கு வரலாற்றிலிருந்து ஏராளம் சான்றுகளைச் சுட்ட முடியும். நிகழ்காலப் போக்குகளும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல.

கடலின் பயனாளிகளாகவும், காவலர்களாகவும் மீனவர்கள் பேணிவந்த நீருடனான உறவு, காலம்தோறும் பெரும் அறிவுச் சேகரத்தைத் தமிழுலகுக்குக் கொடையாக அளித்துள்ளது. உதாரணமாக, கங்கணம் செய்து கோலா மீன் வேட்டைக்குச் செல்லும் வட தமிழக மீனவர்களின் வழமையும், ஆழ்கடலில் தங்கல் செய்து சுறா வேட்டை நிகழ்த்தும் வேணாட்டு மீனவர் வழமைகளும் நுட்பமாக வேறுபடுபவை. நான் தமிழகக் கடற்கரை நெடுக பயணித்த காலங்களில் அம்மக்களின் விருந்தோம்பலையும் மனமார அனுபவித்திருக்கிறேன். பழவேற்காடு மீன்குழம்பும் பெரியதாழை மீன்குழம்பும் பள்ளத்து மீன் குழம்பும் சுவையில் பாரதூர வேறுபாடு கொண்டவை என்றால் வியப்புறமாட்டீர்கள்; கன்னியாகுமரிக் கடற்கரையில் ஊருக்கு ஊர் அந்தச்சுவை வேறுபடும் என்பதையும் நான் பலமுறை சுவைத்தறிந்தவன். இந்த நுட்பமான வேறுபாடுகள் உணவில் மட்டுமல்ல, வாழ்வியலின் அத்தனைக் கூறுகளிலும் வெளிப்படுகிறது. இனக்குழு  மொழியில்  புதைந்து  கிடைக்கும் மரபறிவுகளை ஆவணப்படுத்துவது  அறிவியலின் இன்றியமையாத் தேவையாகும். அழிந்துவரும் மரபின் தடங்களை  மீளக்  கட்டமைப்பதற்கு  அவற்றை எழுத்தில் ஆவணப்படுத்துவதே முதற்படி.

நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் கிராமம் இன்னும் உயிர்ப்புடன் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. கிராமம் என்பது நம் குடிமனைக் கூறுகளின், திணைநில வாழ்வியலின் குறியீடு. திணைநிலக் குடிகளின் வாழ்வு மொழியில் தொழிற்படுவது. எனின், அதன் மரபறிவுகளை அதன் மொழியிலிருந்துதான் அகழ்ந்தெடுக்க முடியும். தாய் மொழியில் தொடர்ந்து புழங்குவதன் வழியாக மட்டுமே மொழியை ஓர் இனம் உயிர்ப்புடன் வைத்துக்கொள்ள முடியும். நவீன அறிவியல், மரபறிவுடன் கைகோக்கும்போது தமிழில் அறிவியல் என்னும் பெருங்கனவு கைகூடிவிடும். மரபறிவைப் புறக்கணிக்கும் அறிவியலும் தொழில்நுட்பங்களும் அரைகுறையானவை மட்டுமல்ல, அபத்தமானவையும் கூட.

தாய்மொழி ஆர்வம் பள்ளிப் பருவத்திலிருந்தே வளர்த்தெடுக்கப்படல் வேண்டும் என்றெண்ணுகிறேன். ஒருவர் பரந்தும் ஆழ்ந்தும்  வாசிப்பதன்  மூலம்  கல்விப்புலம் கடந்த தமிழ்ப்புலமையை வளர்த்துக் கொள்ளவேண்டும். செருமனி, சப்பான், சீனத்தைப்  போன்று, இங்கும் தாய்மொழியில் அறிவியல் புகட்டப்படும் காலம் வரவேண்டும். ஒருவரது மொழிப்புலமை,  தாய்மொழியிலிருந்து  துவங்குதல்  வேண்டும்.

நம் நாட்டின் உயராய்வுத் தளங்களில் நலவாழ்வு, உணவு உற்பத்தி, தொழில்நுட்பம் சார்ந்த உயர்நிலை அறிவியல் ஆய்வுகள் பெரும் பொருட்செலவில் தொடர்ந்து நிகழ்த்தப்படுகின்றன. மக்களின் வரிப்பணத்தில் நிகழும் இவ்வாய்வுகளின் பெறுமதி, அந்த அறிவு  மக்களை  சென்றடைவதுதான். அது  நிகழவேண்டுமாயின் மக்களின் மொழியில் அறிவியலறிவு பரிமாறப்படல் வேண்டும்.

 அறிவியலைத் தமிழ்ப்படுத்தும் முயற்சியில்   பல்துறை வல்லுநர்கள் எதிரெதிர்  நிலைப்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளனர். ‘தமிழில் இல்லாதன இல்லை இளங்குமரா’ என்ற 19ஆம் நூற்றாண்டுப் புலவனின் நிலைப்பாட்டுடன் ஒரு சாராரும்,  ‘அறிவியலைக் கையாளும் விரிவும் ஆழமும் தமிழுக்கு இல்லை'  என மற்றொரு சாராரும் எதிர்த் துருவங்களில் குவிவதில் பலனொன்றுமில்லை. என்னை பொறுத்தவரை இரண்டு நிலைப்பாடுகளும் தமிழின் தகைமை குறித்த  தட்டையான பார்வைகளே.    

‘உலக இலக்கியங்களுக்கு தமிழ் மொழியின் வாசலைத் திறந்துவிடவேண்டும்’ என்கிற பாரதியின் கருத்தை அடியொற்றி, உலகத்து அறிவியல்- தொழில்நுட்ப அறிவுச் சேகரத்தைத் தமிழுக்கு அழைத்துவர நாம் தயாராகவேண்டும். அறிவியல் அறிவுகளைத் தாய்மொழிக்குக் கொணர்வது அறிவியலை அடித்தள மக்களுக்கு எட்டச்செய்வதற்காக மட்டுமன்று; இனக்குழு அடையாளங்களைத் தக்கவைத்தல் சார்ந்ததும் ஆகும். திணைமொழியில் புதைந்துகிடக்கும் மண்ணின் மரபறிவுகள் தமிழர் அறிவியலின் தொன்மையையும் செழுமையையும் நாம் அறியத்தருகின்றன; நவீன அறிவியலைத் தமிழர்தம் மரபறிவின் தொடர்ச்சியாய்ப் புரிந்துகொள்ள வகை செய்கின்றன. இதற்கு முக்கியமாக இரண்டு  முனைப்புகள் கைகொடுக்கும் என நம்புகிறேன்: ஓன்று- அறிவியல் கலைச் சொல்லாக்கத்தைச்   செழுமைப் படுத்துவது; இரண்டு- தமிழாக்க முயற்சிகளைத் தீவிரப்படுத்துவது.

தமிழ் ஆய்வையும் தீவிர வாசிப்பையும் மூச்சுத்  திணறடிக்கும் உயர்கல்வி நிறுவன இறுக்கத்திலிருந்து விடுவித்து வாழ்க்கைத் தளத்துக்குக் கைபிடித்து அழைத்துச் செல்லவேண்டிய காலம் கனிந்துள்ளது. தமிழினம் நீடித்து நிலைக்க, தமிழ் மொழி நம் நெஞ்சிலும் நாவிலும் தங்கித் தவழவேண்டும். அத்தகைய வேள்விக்கு இதுபோன்ற கருத்தரங்குகள் சிறு கங்காக அமையும் என்னும் ஆழ்ந்த நம்பிக்கையோடு, என் உரையின் கருப்பொருளை முன்வைத்து மூன்று பரிந்துரைகளை இவ்வரங்கின் பரிசீலனைக்கு வைத்துச்செல்ல விழைகின்றேன்:

1. திணை சார்ந்த மரபறிவுகளை இளநிலைப் பட்டவகுப்புப் பாடத்திட்டங்களில் சேர்க்கவேண்டும்.

2. திணைநில மரபறிவின் அறிவியல் கலைக்களஞ்சியத்தை உருவாக்க நிறுவன ரீதியான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும்.

3. திணைநில மரபறிவுகளை ஆவணப்படுத்திட ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும்.            -----------------

*திருநெல்வேலி சதக்கத்துல்லா அப்பா கல்லூரியில் டிசம்பர்  2018இல் நிகழ்ந்த ‘அறிவியல் தமிழ்’ பன்னாட்டுக் கருத்தரங்கில் ஆற்றிய அறிமுக உரை.