கடலோடிகளற்ற கடற்கரை! | வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்

இந்தியாவின் 8000 கிமீ கடற்கரையையும் 20 இலட்சம் சகிமீ முற்றுரிமைக் கடற்பரப்பையும் பாதுகாக்கும் அரசியல் நேர்மை அரசுக்கு உண்டென்றால் கடற்கரைகளில் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகக் வாழ்ந்துவரும் பூர்வகுடிகளுக்கு அடிப்படை வசதிகளும் முறையான பாதுகாப்புப் பயிற்சியும் வழங்கி, அவர்களைக் கடற்கரையின் காவலர்களாக அங்கேயே தொடர அனுமதிக்கவேண்டும்.

கடலோடிகளற்ற கடற்கரை!

கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கை 2018-  ஓர் ஆய்வு.

2007இல் மா. சா. சாமிநாதனின் கடற்கரை மேலாண்மை (வரைவு) அறிவிக்கைக்கு எதிராக  இந்தியாவின் ஒட்டுமொத்தக் கடற்கரையும் கொந்தளித்தது. 2008இல் சுற்றுச் சூழலுக்கான பாராளுமன்ற நிலைக்குழு கடலோர மாநிலம்தோறும் பயணித்து மீனவர்களை  அழைத்துக் கருத்துக் கேட்புக் கூட்டங்களை நடத்தியது. தமிழகத்தில் சென்னையிலும் கன்னியாகுமரியிலும் நடந்த கூட்டங்களில் ஏராளம் பிரதிநிதிகள் கலந்துகொண்டனர். அன்டன் கோமஸ், பாத்திமாபாபு, கில்பர்ட் ரொட்ரிகோவுடன் நானும் கன்னியாகுமரிக்கு கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு, எங்கள் தரப்பில் சாமிநாதன் அறிவிக்கைக்குப் பலமான எதிர்ப்பைப் பதிவுசெய்தோம்.  மாநில மாசுக்கட்டுப்பாடு வாரியத்தின் மாவட்டப் பிரிவு சில அரைவேக்காட்டுத் தொண்டுநிறுவன அறிஞர்களை வரவழைத்திருந்தது. அதில் ஓர் அறிஞர் பேசினார்-

"சுனாமியிலிருந்து கடற்கரை மக்களைப் பாதுகாக்க கடற்கரை நெடுக பெரிய பாறாங்கற்களை அடுக்க வேண்டும்; மீனவர்களை அங்கிருந்து இடம்பெயர்த்துப் பாதுகாப்பான இடங்களில் குடியமர்த்த வேண்டும்."

நிலைக்குழுவின் தலைவர் உடனே குறுக்கிட்டார்-

"கடலை நம்பி வாழுகிற பாரம்பரிய மீனவர்கள் கடலை ஒட்டித்தான்   வாழவேண்டும் என்பதில் நாங்கள் தெளிவாக இருக்கிறோம்,   நீங்கள் குழப்பாதீர்கள்!"

ஆனால் அரசுகள் தெளிவாக எதிர்த் திசையில் வேலை செய்து கொண்டிருக்கின்றன: வனப்பழங்குடிகளை வடமேற்கு இந்தியாவின் வனங்களிலிருந்து வெற்றிகரமாக வெளியேற்றியது போல, இந்தியக் கடற்கரைகளிலிருந்து பாரம்பரிய மீனவர்களை வெளியேற்றத் திட்டமிட்டு வேலை செய்கிறது. சுனாமி மறுகட்டுமானம் தொடங்கி சாகர்மாலா திட்டம் வரை அரசுகளின் ஒவ்வொரு வியூகமும் இதை உறுதிசெய்கிறது. நமது வனங்கள், வேளாண் நிலங்கள், வனப்பு மிகுந்த கடற்கரைகள் எல்லாம் பன்னாட்டுப் பெருமுதலீட்டாளர்களுக்குத் தேவைப்படுகின்றன. மக்கள்  ஆட்சியில் அமர்த்திய அரசுகள் அதைப் பலவழிகளிலும் செய்து கொடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. ‘கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கை (கஓஅ) 2018’ அதில் இன்னொரு காட்சி.

கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கை- 2018

வழமையான வெண்டர் வாசகங்களைக் கடந்து அறிக்கையின் உள்ளே போனால், இந்தக் கவர்ச்சி வாசகங்களுக்கு முற்றிலும் முரணான விடயங்களே பரிந்துரைக்கப்படுகின்றன. 1991, 2007 (வரைவு), 2011, 2018  ஆண்டுகளில் வெளியிடப்பட்ட நான்கு அறிவிக்கை ஆவணங்களையும் ஒப்பீடு செய்து அலசுவதே ஒரு கசப்பான அனுபவம்தான். உதாரணத்துக்கு ஓன்று- 2018 அறிவிக்கையில் விதி 4இல் ஒழுங்காற்று மண்டலத்தில் தடைசெய்யப்பட்ட நடவடிக்கைகளின் நீண்ட பட்டியல் ஆறுதல் தருகிறது; ஆனால் தடைசெய்யப்பட்ட ஓத எல்லைப்பகுதி 500 மீட்டரிலிருந்து 50 மீட்டர், 20 மீட்டராகக் குறைக்கப்பட்டுவிட்ட   நிலையில் இந்தத் தடையின் பொருள் என்ன? அது மட்டுமல்ல, சாமானியர்களிடம் கடுமை காட்டும் இந்தச்சட்டம் ஆலை முதலாளிகளிடம் பல்லிளித்து நிற்கும் என்றால் இந்தச் சட்டத்தின் தேவைதான் என்ன?

1991- 2007க்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் இந்தியக் கடற்கரைகளில் தொழிலதிபர்கள் தரப்பில் 26 விதிமீறல்கள்; நானறிந்தவரை அரசு எந்த நடவடிக்கையும் மேற்கொள்ளவில்லை. 2011- 2018 காலகட்டத்தில் கடற்கரை நகர்ப்புறங்களில் தொழிற்சாலைகள் தடைசெய்யப்பட்ட ஒழுங்காற்றுப் பகுதிகளில் விதிகளை மீறி ஏராளம் கட்டுமானங்களை நிறுவிவிட்டன. சரியாகச் சொன்னால், கஓஅ- 2018 இந்த மீறல்களையெல்லாம் சட்டப்பூர்வமாக்கிவிட்டது.   சுனாமி மறுகட்டுமானப் பின்னணியில் 2006இல் இந்தியத் தலைமைக் கணக்காயர் இதே குற்றச்சாட்டை வலியுறுத்திச் சொன்னார். நடுவண் நிதித்துறை அமைச்சர் அருண் ஜேட்லி, “கஓஅ- 2018 ஒரு நல்ல சட்டமில்லை” என்கிறார். “இந்த அறிவிக்கை பேரழிவை ஏற்படுத்தும்” என்கிறார் நடுவண் பெண்கள்- குழந்தைகள் துறை அமைச்சர் மேனகா காந்தி. ஆட்சியின் கடைசி   மாதங்களில் மைய அரசு கடற்கரை மக்களுக்கு இழைத்துச் செல்லும் மற்றொரு பெருந்துயரமாகவே இந்த அறிவிக்கையைப் பார்க்க முடிகிறது.

நிலத்திலிருந்து கடல் விளிம்புக்குத் தள்ளப்பட்ட மீனவர்களுக்கு கடற்கரையும் கதியில்லை என்னும் நிலையை 2007 கடற்கரை மேலாண்மை (வரைவு) அறிவிக்கை ஏற்படுத்தியபோது மீனவர்கள் ஒன்றுதிரண்டு போராடினர். அதன் விளைவாக அவ்வரைவு விலக்கிக்கொள்ளப் பட்டாலும், அதைத் தொடர்ந்து 2011இல்  வெளியிடப்பட்ட கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கையில் அதே பாதகமான விதிகள் பின்வாசல் வழியாக நுழைக்கப்பட்டன.

இந்தியக் கடற்கரைகளை அழிவினின்று பாதுகாக்கும் நோக்குடன் 1991இல் வெளியிடப்பட்ட கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கை கடுமையான விதிகளை உட்படுத்தியது. ஆனால்  மீனவர்களின் பாரம்பரிய வாழிட, வாழ்வாதார உரிமைகளை முழுமையாக அங்கீகரித்தது. பூர்வகுடிகளின் பங்கேற்பை உட்படுத்திய சட்டம் அது. ஆனால், இந்த உரிமைகள் 2011 ஆவணத்தில் காணாமல் போய்விட்டன. இப்போது (2018) வெளியிடப்பட்டுள்ள அறிவிக்கையில் அரசு ஒரு படி முன்னேறி, கடல் சாராத தொழில், கட்டுமான நடவடிக்கைகளுக்கு கடற்கரையைத் திறந்துவிட்டு, பாரம்பரிய கடலோடிகளை ஏதிலிகளாக்கியுள்ளது. இது பொதுச்சொத்து வள அரசியல் சார்ந்த முக்கியமான சிக்கல்.

தரைத்தளக் குறியீட்டு எண்

சென்னைப் பெருநகர மாநகராட்சி கடந்த டிசம்பர் 2018இல் கட்டுமானங்களுக்கான தரைத்தளக் குறியீட்டு எண்ணை (Floor Space Index- FSI) 1:1இலிருந்து 1:1.5ஆக உயர்த்தி அறிவித்தது. கட்டுமானத் தரைப்பரப்புக்கு சம அளவு தரைப்பரப்பை விட்டுவைத்திருக்கவேண்டும் என்னும் பழைய விதி கூட அரைகுறையானதுதான். தளங்களின் எண்ணிக்கையில் கட்டுப்பாடற்ற நிலையில் நீர்த்தேவை, கழிவுநீர் வெளியேற்றம், திடக்கழிவு மேலாண்மை சார்ந்த சிக்கல்கள் பெருகிக்கொண்டே போகிறது. இந்தப் பின்னணியில், 'நகர்ப்புற மக்களின் குடியிருப்புத் தேவைகளை எளிதில் பூர்த்தி செய்யும்பொருட்டு தரைத்தளக் குறியீட்டு எண்ணை அதிகரித்துக்கொள்ள அனுமதிக்கும் புதிய 2018 கஓ அறிவிக்கையைப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. அது மட்டுமல்ல, 'கடலின் அழகை ரசித்து அனுபவிக்க விரும்பும் மக்களுக்கு அடிப்படை வசதிகளை மேம்படுத்தி வழங்கும் பொருட்டு கடற்கரைகள் சுற்றுலாத் தொழிலுக்குத் திறந்து விடப்படவேண்டும்’  என்கிற விதியும் நெருக்கடி மிகுந்த கடற்கரையில் கட்டுமானங்கள் பெருகவே  வழிகோலும்.

கடற்கரைப் பேரிடர் அபாயக்  குறைப்புத் திட்டம் (2012)

உலக வங்கியின் 23.6 கோடி நிதிநல்கையுடன் 33 கோடி செலவில் தமிழ்நாடு, புதுவைக் கடற்கரைகளில் பேரிடர் அபாயத்தைக் குறைப்பதற்கான இந்தத் திட்டத்தில் மாநில அரசுகள் காட்டிய வழக்கமான அலட்சியத்தின் விளைவை ஒக்கி (2017), லுபான் (2018), கஜா (2018) புயல்களில் பார்க்க முடிந்தது. பேரிடர்ச் சேதங்களைக் குறைக்க ஏதுவாக, நிறுவனங்களை ஆற்றல்படுத்துவது இத்திட்டத்தின் முதன்மை  இலக்கு ஆகும். கடற்கரை நிலப்பகுதிகளில் நிலத்தடி மின்விநியோகக் கேபிள் பதித்தல், பன்முனை அவசரகால இயக்ககங்கள், 450 பேரிடர் முன்னெச்சரிக்கை அலகுகள் அமைத்தல், 5000 மீனவர்களுக்கு வயர்லெஸ் கருவிகள் வழங்குதல்- இத்தனை பணிகளையும் அதன் காலக்கெடுவான 2018க்குள் செய்துமுடித்திருக்க வேண்டும். இந்த ஏற்பாடுகளைப் பிழையின்றிச் செய்திருந்தால் அண்மைக்காலப் பேரிடர்களில் உயிர்ச்சேதத்தைப் பெருமளவில் குறைத்திருக்கலாம். ஆனால் அரசுகள் அதில் முனைப்புக் காட்டவில்லை. சட்டங்களை இயற்றுவதற்காகச் சொல்லப்படும் நியாயங்களும் சட்டத்தின் கூறுகளும் நேர்கோட்டில் இல்லை என்பதே சிக்கல்.

'ஓத எல்லை' அறிவியல்பூர்வமானதா?

கடலோடிகளின்  மரபறிவு, கடலை வெறும் நீராய்ப் பார்ப்பதில்லை, அவர்களைப் பொறுத்தவரை கடலின் வரைபடம் என்பது நீர்மூடிக் கிடக்கும் நிலமும்தான். 'உயர் ஓத எல்லை' என்று கடலின் நகர்வுக்கு எல்லை வகுப்பது தொல்லியல், வரலாற்றுப் புரிதலோ அறிவியல் அடிப்படையோ அற்றது. கடற்கரை மணல்மேடு போன்ற அரண்களுக்குப் பின்னால், அல்லது, அலைவாய்க்கரையிலிருந்து கூப்பிடு தூரத்துக்கு அப்பால்தான் மீனவர்கள் தங்கள் குடில்களை அமைப்பது வழக்கமாக இருந்தது. இன்றைய ‘வளர்ச்சிச் சூழலின்’ நெருக்கடிகள் அவர்களை அலைவாய்க்கரைக்கு வெகு நெருக்கமாகத் தள்ளிச்சென்றுள்ளது என்பதே எதார்த்தம். ஓதம் ஓரிரு அடிகள் இறங்கினால் (வற்றம்) குஜராத்தின் கட்ச் சதுப்புப் பகுதிகளில் கடல் பல கிலோமீட்டர்கள் பின்வாங்கிவிடுகிறது; தென் கேரளப் பகுதியிலோ, சில மீட்டர்கள் கடல் பின்னால் போகும். புயல் காலங்களில் நாகப்பட்டினம், ஆந்திராக் கடற்கரைகளில் கடல் 5 கிமீ தொலைவு முன்னேறி கடற்கரை நிலங்களை மூழ்கடித்ததை நாம் அறிவோம்.

2004 சுனாமியின்போது சின்னமேடு (நாகை), சொத்தவிளை (கன்னியாகுமரி) போன்ற கடற்கரைகளில் மணல்மேடுகள் குடியிருப்புகளைப் பாதுகாத்தன; கீச்சாங்குப்பம் (நாகை), தேவனாம்பட்டினம் (கடலூர்) போன்ற இடங்களில் சுனாமி அலைகள் குடியிருப்புகளை வாரிச்சுருட்டிச் சென்றன. சேதங்களும் உயிரிழப்புகளும் இங்கு அதிகமாய் இருந்தன. புதுக்கோட்டை, இராமநாதபுரம், தூத்துக்குடி மாவட்டக் கடற்கரைகளை சேதுமேடும் பளப்பாறைகளும்தான் சுனாமியிலிருந்து பாதுகாத்தன. அந்த அருமையான இயற்கை அரண்களை ‘சேதுக்கால்வாயின்’ பெயரால் அழிக்கும் திட்டத்துக்கு நான்கே மாதங்களில் கால்கோள் இட்டது அன்றைய நடுவண் அரசு. சென்னை நகரத்தில் சுனாமி சேதங்களை பக்கிங்ஹாம் கால்வாய் மட்டுப்படுத்தியது.  கீழ்மணக்குடியில் (கன்னியாகுமரி) பழையாறு கழிமுகமும் அதை ஒட்டிய தாழ்ந்த நிலப்பகுதியின் குடியிருப்புகளும் சுனாமியின் நேரடித் தாக்குதலுக்கு உள்ளாயின. குளச்சல்- கொட்டில்பாடு (கன்னியாகுமரி) கரைக்கடல் சாய்நிலமாக அன்றி ஆழம் மிகுந்த பகுதி என்பதால் பலநூறு கிலோமீட்டர் வேகத்தில் திரண்டுவந்த   சுனாமியலை   அதன் முழு வீச்சுடன் கரைநிலத்தைத் தாக்கியது. அங்கு கடலொட்டி அமைந்திருந்த செறிவான குடியிருப்புகளும் ஏவிஎம் கால்வாயும் அதிகப்படியான மரணங்களுக்குக் காரணமானது.

கடற்கோள்களுக்கு ஓத எல்லையோ அரசியல் எல்லைக்கோடுகளோ கிடையாது. கடலடி நிலமும் கடற்கரையும் தொல்லியல் வரலாற்றின் ஈவு. பல இலட்சம் ஆண்டுகளின் பருவநிலைச்சுழற்சியும் கடலின் தடையற்ற நகர்வுகளும் செதுக்கி அமைத்த இயற்கைக் சூழல். தனது பாதையைத் தானே வகுத்துக்கொள்ளும் நதியைப் போல கடலே தன் கரையைச் சமைத்துள்ளது. அதில் மனிதக் குறுக்கீடுகள் என்பது பேரழிவின் அபாயமணி ஆகும். இயற்கை ஒருபோதும் ஊடறுப்புகளை ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. இயற்கைத் துறைமுகங்கள் கடல் தந்த பரிசு; செயற்கைத் துறைமுகங்கள் உள்ளிட்ட கட்டுமானங்கள் கடலுக்குள் துருத்தியவாறு நிறுவப்படும்போது, கரைக்கடல் நீரோட்டங்களின் போக்கில் பெரும் மாற்றம் நேர்கிறது, அதனால் கடல் அரிமானம் ஏற்பட்டு, கடற்கரை நிலங்கள் இழப்பாகிறது.

ENNORE MUKATHTHUVAARAKKUPPAM (2016) Pic: Vareethiah.

 பூர்வகுடிகளின் புழங்குவெளி.

கேளிக்கைக்காகக் கடற்கரைக்கு வரும் சமவெளி மனிதர்கள் பரந்த மணல்வெளிகளைக் கண்டு வியந்துநிற்பதுண்டு. நிலத்தைப் பணமாகப் பார்த்துப் பழகிப்போன அவர்களுக்குள் இத்தனைப் பெரிய பரப்பை ஏன் ‘வீணாக’ விட்டுவைத்திருக்கிறார்கள் என்கிற கேள்வியும் எழுவதுண்டு.

கடற்கரை மணல்வெளி கடல் சுதந்திரமாக விளையாடும் இடம். அதை அப்படியே விட்டுவைத்திருப்பதுதான் இருதரப்புக்கும் நல்லது என்பதை மீனவர்கள் அறிவார்கள்.  மீனவர்களுக்கு அதுதான் குடிமனை. கடலைச் சார்ந்து வாழும் கடலோடி கடலை அவதானித்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும். அதற்கு அவன் கடலை ஒட்டி வாழவேண்டும்.

மீனவர்களின் வாழிடம் சிறு குடில்களால் ஆனது. ஆனால் வாழ்வாதாரத்தை முன்னிட்டுப் பரந்த கடற்கரை வெளிகள் அவர்களுக்குத் தேவையாகிறது. இதை கடல் புறம்போக்கு, வலைவீசும் காணி, கொல்லணி  என்று பலவாறாகக் குறிப்பிடுவர். கடலைப் போலவே இதுவும் ஒரு பொதுச்சொத்து வளம். படகுகளை அணைத்துக் கட்ட; மீன்பிடி தளவாடங்களை உருவாக்க, பராமரிக்க, பழுதுநீக்க; கரையிறக்கிய மீனை விற்பனை செய்ய, பாடம் செய்ய, சந்தைப்படுத்த; பொழுதுபோக்க, ஓய்வெடுக்க; பண்பாட்டு நிகழ்வுகளுக்காக- இதுபோன்ற பல தேவைகள் அவர்களுக்குண்டு. திணைநிலக் குடிமனை என்பது உழைப்பும் வாழ்வும் இரண்டறக் கலந்த இடம்.

தமிழ் நாட்டில், 2004 சுனாமியைத் தொடர்ந்து 'மீனவர்கள் வாழ்வதற்குக் கடற்கரை பாதுகாப்பான இடமல்ல' எனச் சொல்லி 10, 15  கிமீ தொலைவில் அவர்கள் பெயர்த்தெறியப்பட்டனர். பிழைப்புமுறை மீன்பிடி தொழிலானது தொழில்நுட்பமயமாகி, துறைமுகமயமாகிவிட்ட நிலையில் பாரம்பரிய மீனவர்களின் வாழ்விடங்களும் புதிய அறிவிக்கைகளால் அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது. கடற்கரைகளை ஊடறுப்புகளின்றி சுதந்திரமாய் அனுபவித்துவந்த மீனவர்கள் இன்று அடுக்ககங்களில் திணிக்கப்படுகிறார்கள். கடலைவிட்டுப் பிரிந்தால் பூர்வகுடிக் கடலோடிகளுக்கு எதிர்காலமில்லை என்னும் பாரிய எதார்த்தம் ஏனோ ஆட்சியாளர்களுக்குப் புரியவில்லை.

புகார், கொற்கை போன்ற நகரங்களின் முடியாட்சிக்கால வரலாறும், தூத்துக்குடி, மதராசபட்டினம், மும்பை நகரங்களின் காலனியர் கால வரலாறும்- கடற்கரை நகரங்களின் பூர்வகுடிகள் மீனவர்கள் என்பதை அறுதியிட்டுச் சொல்கின்றன. பண்டைய நாளில் கடற்கரைச் சமூகத்தினர் மீன்பிடி தொழிலை மட்டுமே நம்பி வாழ்ந்தவர்கள் அல்லர். நில உடைமையாளர்களாகவும் கப்பலோட்டுபவர்களாகவும் வணிகர்களாகவும் பல்தொழில் சமூகமாக வாழ்ந்தவர்கள்; சமவெளிச் சமூகங்களோடு நெருக்கமான உறவு பேணி வந்தவர்கள். மீனவர்களின் தெய்வமான மும்பை தேவியின் பெயரால் அமைந்த மும்பை நகரம் இன்று மீனவர்களிடம் இல்லை என்பது மட்டுமல்ல, அவர்கள் நகரத்தின் வெளிவிளிம்புக்கும் வெளியே தள்ளப்பட்டுவிட்டனர். மதராசபட்டினம் உள்ளிட்ட தமிழகத்தின் கடற்கரை நகரங்கள் எல்லாம் மீனவர்களுக்கு அந்நியப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. குப்பங்கள் மெரினா ஆகையில் கடலோடிகள் அடையாளமிழந்து காணாமலாகிவிடுகின்றனர்.

 

கடந்த 30 ஆண்டுகளில் காட்டூர்க் குப்பம், எண்ணூர், மணலி, கல்பாக்கம், கடலூர், தூத்துக்குடி முதலிய தமிழகக் கடற்கரைப் பகுதிகள் பெருந்தொழில் ஒட்டகங்களின் கூடாரமாகிவிட்டன. கடலும் கடலொட்டிய நன்னீர்நிலைகளும் மீட்டெடுக்க முடியாத அளவுக்கு மாசுபட்டுக் கிடக்கின்றன. மீனவர்களின் வாழ்வாதாரம் முட்டுச்சந்தில் நிற்கிறது. மறுபுறம் தொழில் விரிவாக்கத்தைக் காரணம் காட்டி அவர்களது தொழில்களங்களும் வாழ்விடங்களும் பறிக்கப்படுகின்றன.  

வாழ்வாதாரமும் கடல் சூழலியலும்

பூர்வகுடிச் சமூகங்கள் திணைநிலத்தின் பிரிக்கமுடியாத கூறு. பாரம்பரியமாக அந்நிலத்தின் பயனாளிகளாகவும் பாதுகாவலர்களாகவும் வாழ்ந்துவரும் சமூகம் அது. மண்ணின் பூர்வகுடிகளை விலக்கிவைத்துவிட்டு அதன் சூழலியலைப் பாதுகாப்பதாய்ச் சொல்வது அறியாமையா, அரசியல் பித்தலாட்டமா? இந்திய வனங்களிலும் நெய்தல் வெளிகளிலும் கடந்த 30 ஆண்டுகளாய் நேர்ந்துவரும் அழிவு அங்கு வாழும் மக்களால் நேர்ந்ததல்ல, அரசின் நடவடிக்கைகளால், அதன் பொறுப்பற்ற கொள்கைப் போக்குகளால் என்பதே உண்மை.

 

Ennore thermal Station effluents let into River KosasthalayaaRu at  Ennore. (2016) Pic: Vareethiah.

கடலோர நன்னீர்நிலைகள், உவர்நீர்ப்பரப்புகள், கழிமுகங்கள், ஓதப்பரப்புகள், தரைக்கடல், மணல்வெளிகள், அலையாத்திகள் அனைத்தும் கடல் மீன்வளத்துடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டவை. மாசுபாடு, ஆக்கிரமிப்பு, மட்டுமீறிய பயன்பாடு அனைத்தும் அதன் மெல்லிய சூழலியல் கட்டமைவைக் கொஞ்சம்கொஞ்சமாகக் கொன்றுவிடுகின்றன. இதன் விளைவுகள் இரண்டு வகையில் வெளிப்படுகின்றன: ஓன்று- கடற்கரை நிலமானது மனிதர்கள் வாழத் தகுதியற்றுப்போகிறது; இரண்டு- மீன்வளம் சார்ந்த வாழ்வாதாரம் மொத்தமாய்ச் சிதைந்துபோகிறது.

தமிழ்நாட்டின் கடற்கரை நகர்ப்புறப்பகுதியில் கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கைக்கு (1991) பிறகான 27  ஆண்டுகளில் கட்டுமானங்கள் கடலை நோக்கி விரிவடைந்துகொண்டே இருக்கின்றன. ஆக்கிரமிப்புகளும் தொடர்கின்றன. ஆனால் சுனாமிக்குப் பின்னான 14 ஆண்டுகளில் கடலோடிகள் கடற்கரைகளிலிருந்து இடம்பெயர்க்கப்பட்டு வருகின்றனர். விழுப்புரம், கடலூர், நாகப்பட்டினம், தஞ்சாவூர்க் கடற்கரை நிலங்கள்  இறால்பண்ணைகளால் களர்நிலமாகிவிட்டன.

கடற்கரைப் பாதுகாப்பை முன்வைத்து ஓதப் பரப்புகளில் பாறாங்கற்களை அடுக்கியபோது கரை-கடல் சூழலியல் ஊடாட்டம் தடைபட்டுப் போனது. உணவுச்சங்கிலி உடைபட்டு, மீன்வளம் பாதிப்படைகிறது.

உலக வேளாண் கழகம் (FAO) 1995இல் வெளியிட்ட 'பொறுப்பார்ந்த மீன்வள நடத்தை விதிகள்' என்னும் ஆவணம் கடல், கடற்கரைச் சூழலியலை மீன்பிடி தொழிலோடு இணைத்து அணுகவேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறது. 'மீன்வளமும் பங்கேற்பு மேலாண்மையும்'  என்னும் இதன் துணை ஆவணம், மீனவர்களை சூழலியல் மேலாண்மையின் பங்காளிகளாய் முன்வைக்கிறது. இந்த நிலையில், பூர்வகுடி மீனவர்களை கடற்கரையின் ஊடுருவலாளர்களாய்ப் பாவிக்கும் இப்போதைய அறிவிக்கை இயற்கை நீதிக்கு முரணானது. இந்த எதார்த்தத்தைப் புறந்தள்ளிவிட்டு ஆட்சியாளர்களும் அரசு அதிகாரிகளும் 'மீனவர்கள் வளர்ச்சித் திட்டங்களை எதிர்ப்பது சரியல்ல' என்பதான குயுக்தியான  வாதத்தை முன்வைக்கின்றனர். கார்போரேட்டுகளின் கைத்தடிகள் இந்தக் கேள்வியை அரசியலாக்குகின்றனர்.

கடல் உயிரின வளர்ப்பு மசோதா 2018

பிற  திணைநிலங்களைப் போலவே, கடலும் கடல் சார்ந்த வெளிகளும் பொதுச்சொத்து வளங்கள் ஆகும். அதனைத் தனிமனிதர்கள் ஏகபோகமாக்குவது இயற்கைக்கு எதிரானது. பகிர்ந்துண்டு பராமரித்துவருவதே இயற்கை அறம். பூர்வகுடிகள் இந்த அறத்தை வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவர்கள். 'வனங்கள் பழங்குடிகளால்தான் அழிகிறது' எனச்சொல்லி வடகிழக்கு மாநிலங்களின் வனப்பழங்குடிகள் வனங்களிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டபோது வனங்கள் அழியத் தொடங்கின. அதுபோலவே, கடலையும் கடற்கரையையும்  பெருநிறுவனங்களுக்குத் தாரைவார்த்துக் கொடுக்கும் அரசின் முனைப்புகளே கடல் உயிரின வளர்ப்புக் கொள்கை (2018), கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கை (2018) முதலிய சட்டங்கள்.

1990களில் தமிழகக் கடற்கரைகளில் இறால் பண்ணைகளுக்கு எதிராக மாநிலம் தழுவிய போராட்டங்கள் நிகழ்ந்தன. இதனைத் தொடர்ந்து உச்சநீதிமன்றம் இறால் பண்ணைகளைத் தடை செய்தது. வரலாறு படைத்த போராட்டம் சாதித்த வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க தீர்ப்பு. ஆனால் இப்போது பாராளுமன்றத்தின் ஒப்புதலுக்காக வைக்கப்பட்டிருக்கும் தேசிய கடல் உயிரின வளர்ப்பு மசோதா இறால் வளர்ப்பு உள்ளிட்ட உயிரின வளர்ப்பு நடவடிக்கைகளுக்குத் சட்ட ஒப்புதல் அளிக்கிறது. 12 கடல் மைல் எல்லை நாட்டின் இறையாண்மை எல்லை எனினும் இக்கடற்பகுதிக்கு உட்பட்ட மீன்பிடி நடவடிக்கைகள் மாநில அரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது  கடலோர மக்களின் எதிர்காலத்துக்கு அச்சுறுத்தலாக சாகர்மாலா  திட்டம் வந்துள்ள நிலையில் கடல் உயிரின வளர்ப்பு என்னும் பெயரால் கூண்டுகளையும் பாசி வளர்ப்பையும் வணிக அடிப்படையில் அனுமதிக்கிறது இந்த கொள்கைத் திட்டம். இதன் விளைவாக கடலின் வேதித்தன்மையும் உயிர்ச்சத்துக்களும் மாற்றமடையும். ‘கடலுணவு உற்பத்தி’ என்னும் கவர்ச்சி வாசகம் மீனவர்களைக் கடற்கரையிலிருந்து விரட்டும் பெருந்திட்டத்தின் முத்தாய்ப்பு.

பருவநிலை மாற்றமும் கடற்கரையும்

பருவநிலை மாற்றம் குறித்த பன்னாட்டு அரசுகளின் உயர் அமைப்பு (Inter-Governmental Panel on Climate Change- IPCC) அக்டொபர் 2018இல் ஓர் அபாய எச்சரிக்கையை வெளியிட்டது: 'அடுத்த 10  ஆண்டுகாலம் நாம் தீவிரமாய்ச் செயல்படவில்லையென்றால் புவி வெப்பநிலை இரண்டு டிகிரி உயர்ந்துவிடும்; இது பூமிக்குப் பேரழிவை ஏற்படுத்தும் நிலை ஆகும்.' இதன் நேரடி விளைவு, கடலொட்டிய  நிலப்பரப்புகளைக் கடல் விழுங்கிவிடும் என்பதுதான். பெருநகரங்கள் உள்ளிட்ட மக்கள் நெருக்கம் மிகுந்த பகுதிகள் கடல் விளிம்பிலிருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தொலைவுக்குள் அமைந்திருக்கின்றன என்னும் உண்மையை இங்கு கவனப்படுத்த வேண்டும்.

பாராளுமன்றத்தின் கடந்த குளிர்காலக் கூட்டத் தொடரில் (டிசம்பர் 2018) சுற்றுச்சூழல், காடுகள், பருவநிலை மாற்றத் துறையின் இணை அமைச்சர் மகேஷ் ஷர்மா மேற்சொன்ன சிக்கல் பற்றி முக்கியமான ஒரு குறிப்பை முன்வைத்தார்: "1990-2100 காலகட்டத்தில் பருவநிலை மாற்றத்தால் கடல் மட்டம் 34.6 இஞ்ச் வரை உயரக்கூடும்; அவ்வாறு நேர்ந்தால் கேரளா, கொங்கண், கம்பாட், கட்ச் உள்ளிட்ட மேற்குக் கடற்கரைப் பிரதேசங்களும் கங்கை, கிருஷ்ணா, மகாநதி, கோதாவரி, காவேரிவடிநிலக் கடற்கரைப் பகுதிகளும் கடலுக்கு இரையாகும். இப்பகுதிகளிலுள்ள வாழிடங்களை நாம் மொத்தமாக இழந்துவிட நேரும். இந்த அபாயத்திலிருந்து கடற்கரைகளைக் காக்க நம் கையிலுள்ள ஒரே பாதுகாப்பு 2011 கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கையில் உள்ள (தடை) விதிகள்தான்.”

பாராளுமன்றத்தில் இந்தத் தகவல் வெளியிடப்பட்ட இரண்டே வாரங்களில் 2018 கடற்கரை ஒழுங்காற்று அறிவிக்கை வெளியிடப்பட்டது முரண் நகை. பொதுவாக, திடீரென்று நிகழும் பேரிடர்கள் மட்டுமே நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன. இந்த அறிவிக்கையும் 2018 தேசிய கடல் உயிரின வளர்ப்பு மசோதாவும் சேர்ந்து இந்தியக் கடற்கரைகளில் படிப்படியாக நிகழ்த்தவிருக்கும் அழிவு இயற்கைப் பேரிடர்களுக்கு சற்றும் குறைந்ததல்ல. 

உலகம் முழுவதும் கடல்மட்டம் உயர்ந்துகொண்டே போகும் இந்த அபாய சூழலில் நகரக்குடியிருப்புகளையும் அணுமின் நிலையம், சரக்குப்பெட்டகத் துறைமுகம் போன்ற பெருந்தொழில் கட்டுமானங்களையும் அலைவாய்க்கரையை நோக்கி விரிவுபடுத்துவது வளர்ச்சியா, பேரழிவா? இலட்சக்கணக்கான மக்களை பருவநிலை அகதிகளாக்கி, நாட்டின் பொருளாதார சிதைவுக்கு வழிகோலும் இந்த அறிவிக்கை ஓர் வளர்ச்சிப் பேரிடர்.

பேரிடர்களும் 

நிலநடுக்கம் தவிர, கடற்கரைகளின் பேரிடர் அபாய பட்டியலில் மேலும் மூன்றுவகை இயற்கைச் சீற்றங்கள் உள்ளன- பெருவெள்ளம், புயல், கடற்கோள் (சுனாமி). புயல் கரை கடக்கும் நிலப்பகுதி என்கிற அளவில் கிழக்குக் கடற்கரைகள் பேரிடர் அபாயப் பகுதிகளாகும்.  1974-2014 காலத்தில் இந்தியா 30 க்கு மேற்பட்ட  பேரிடர்களை சந்தித்துள்ளது. குறிப்பாக 2010-2014க்கு இடைப்பட்ட நான்காண்டு காலத்தில் நிகழ்ந்த ஒன்பது பேரிடர்களில் ஆறு ஒடிசா, ஆந்திரா, தமிழகக் கடற்கரைகளில் நேர்ந்தவை. மேலும், 2015  சென்னைப் பெருவெள்ளம், 2016 வர்தாப் புயல், 2017 ஒக்கி, 2018 கேரளப் பெருவெள்ளம், 2018 கஜாப்  புயல் ஆகிய அனைத்துப் பேரிடர்களும் கடற்கரைகளை ஒட்டி நேர்ந்தவை. வெப்பமண்டலப் புயல்களை எதிர்கொள்ள நமது அரசுகள் தயார்நிலையில் இல்லை என்பதும், அதற்கான அடிப்படைக் கட்டுமானங்களை, பேரிடர்ச் சேதக்குறைப்பு முயற்சிகளை அரசுகள் செய்திருக்கவில்லை என்பதும் ஊரறிந்த உண்மை.

1999 பெரும் சூறாவளியில் 11,250க்கும் அதிகமான உயிரிழப்பைச் சந்தித்த ஒடிசா அரசு அதிலிருந்து நல்ல படிப்பினைகளை எடுத்துக்கொண்டது. 2013 பெய்லின் சூறாவளித் தாக்குதலின்போது 11 இலட்சத்துக்கும் மேற்பட்டோரை பத்திரமாக இடம்பெயர்த்துப் பாதுகாத்து விட்டது. இம்முறை இறப்பு எண்ணிக்கை வெறும் 11தான்.

நமது மாநில அரசு புயல் மேலாண்மைக்காக இன்றுவரை என்ன செய்திருக்கிறது? நாகை, திருவாரூர், கடலூர் போன்ற தமிழக மாவட்டக் கடற்கரைப் பகுதிகளில் புயல்கள் வழக்கமாகிவிட்டிருக்கும் நிலையிலும் மாநில அரசு புயலைத் தாக்குப்பிடிக்கும் வீடுகளை உருவாக்குவது பற்றி அக்கறைப்படவில்லை. கஜா புயலில் பல்லாயிரம் ஓட்டுக்கூரை வீடுகள் சேதமடைந்துள்ளன (பூஜ் [குஜராத்] நிலநடுக்க மறுகட்டுமானக் குடியிருப்புகளில் புயலைத் தாக்குப்பிடிக்கும் ஓட்டுக்கூரைகளை அமைத்திருக்கிறார்கள்). 10,000 கோடி செலவில் மைய அரசு நிறுவியுள்ள தேசிய புயல் மேலாண்மைத் திட்டத்தில் தமிழ்நாடு தன்னை இணைத்துக் கொள்ளவில்லை. முன்னர் குறிப்பிட்டது போல, உலக வங்கியின் நிதிநல்கையுடன் 2012இல் தொடங்கிய தமிழகம்- புதுவைக் கடற்கரைப் பேரிடர் அபாயக் குறைப்புத் திட்டத்திலும் முனைப்புக் காட்டவில்லை. குடிமக்களின் பாதுகாப்பில் மாநில அரசுக்கு அக்கறையில்லை.  சடங்குக்காக அவ்வப்போது பேரிடர் ஒத்திகைச் செய்திகளை வெளியிடுவதோடு அரசு தன் கடமையை முடித்துக் கொள்கிறது.

மைய அரசு தன் பங்குக்கு என்ன செய்கிறது? ஒருபுறம் பேரிடர் மேலாண்மை, மக்களின் பாதுகாப்பு என்று அரசியல் வெண்டர் வாசகங்களை அடுக்கிக்கொண்டே, மாநிலப் பட்டியலில் உள்ள கரைக்கடலையும் கடற்கரையையும் தந்திரமான சட்டங்களின் மூலம் தனது  அதிகாரவரம்பிற்குள் கொணர்ந்து, அவற்றை   சாகர்மாலா போன்ற பகாசுரத் திட்டங்களுக்குத் தாரைவார்க்க பகீரத முயற்சி செய்கிறது. தேசிய கடல் உயிரின வளர்ப்பு மசோதாவிலும் (2018) இந்த நோக்கங்கள் வெளிப்படுகின்றன. இந்தக் கட்டுரையில் விவாதிக்கும் இரண்டு சட்ட ஆவணங்கள் உட்பட கடற்கரை சார்ந்த எந்த ஆவணத்திலும் கடல் பேரிடர் அபாயங்களை எதிர்கொள்வது பற்றிய குறிப்பு ஏதுமில்லை. உள்நோக்கம் மிகுந்த இந்த மௌனம் பேரழிவுக்கு முகமன் சொல்லும் மரண அமைதி! 

 

Ennore Mugaththuvaarakkuppam (2016). Pic: Vareethiah.

 மனித வளர்ச்சிக் குறியீட்டின் முக்கியமான இரண்டு கூறுகள்- மக்களின் பொருளாதாரத் தற்சார்பும் அடிப்படைக் கட்டமைப்புகளில் தன்னிறைவும் ஆகும். வீட்டுக்கும் நாட்டுக்கும் இது பொருந்தும். இயற்கைப் பேரிடர்களை முற்றாகத் தவிர்த்துவிட முடியாது, ஆனால் தகுந்த முன்னேற்பாடுகளை மேற்கொண்டால் அதன் தக்கத்தைத் தணிக்க முடியும். செயற்கைப் பேரிடர்களை முழுவதுமாகத் தவிர்த்துவிட முடியும். இந்த இரண்டு அணுகுமுறைகளும் தெளிவான அரசியல் நிகழ்வாக்கம். பேரிடர்களைத் தவிர்க்க, தணிக்க, எதிர்கொள்ள, மேலாண்மை செய்ய, இழப்புகளிலிருந்து மீண்டெழ இயற்கையையும் மக்களையும் ஆற்றல்படுத்துவது நலம்பேணும் நல்லரசின் முதற்கடமை. பன்னாட்டு அரங்குகளில் வல்லரசுக் கனவோடு மார்தட்டும் வாசகங்களைவிட செயல் ரீதியாகக் கவனம் செலுத்த வேண்டிய அரசியல் கடமை.

 இந்தியாவின் 8000 கிமீ கடற்கரையையும் 20 இலட்சம் சகிமீ முற்றுரிமைக் கடற்பரப்பையும் பாதுகாக்கும் அரசியல் நேர்மை அரசுக்கு உண்டென்றால் கடற்கரைகளில் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகக் வாழ்ந்துவரும் பூர்வகுடிகளுக்கு அடிப்படை வசதிகளும் முறையான பாதுகாப்புப் பயிற்சியும் வழங்கி, அவர்களைக் கடற்கரையின் காவலர்களாக அங்கேயே தொடர அனுமதிக்கவேண்டும். குயுக்தி மிகுந்த சட்டங்களால் அவர்களைக் கடற்கரையிலிருந்து அப்புறப்படுத்த நியாயம் கற்பிப்பது அம்மக்களுக்கு மட்டுமல்ல, நாட்டுக்கும் பேரிழப்பாகும். அண்மைக்   காலங்களில் வடகிழக்கு மாநிலங்களின் வனங்களிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட வனப்பழங்குடிகளின் அனுபவம் நமக்கொரு பாடம்.