Monday, 1 January 2007

அணியமாக்கும் எழுத்து பிரிட்டோ வின்சென்ட். சே.ச.

மீனவர்களின் எளிய கடல் வாகனத்தை முன்வைத்து
மீனவர்களை ஒன்று திரட்டும் அருமையான கருதுகோளை 
முன்வைக்கிறது வறீதையாவின் அணியம்.
அணியமாக்கும் எழுத்து
பிரிட்டோ வின்சென்ட். சே.ச.

மக்களை முன்னிலைப்படுத்தி உருவாக்கப்பட்ட படைப்பாக் கங்கள், அம்மக்களைக் கொண்டே வெளியிடப்படும் அருமை யான இந்த வெளியீட்டு விழா நிகழ்வு ஒரு படைப்பாக்கச் சங்கமம். தமிழ்நாடு புதுவை நெய்தல் படைப்பாளிகள் மற்றும் நெய்தல் வெளி பதிப்பக நண்பர்கள் பாராட்டுக்குரிய பணியைச் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். இந்தப் படைப்பு இயக்கம் 2008இல் உருவாகி, 2010இல் ஒரு பதிப்பகத்தை நிறுவி இன்று ஒன்பது நூல்கள் வெளியிடப்படுகின்றன. இதை நனவாக்குவது குறித்த தனது கனவை பேராசிரியர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் 2007இலே வெளிவந்த தனது ‘அணியம்’ என்னும் நூலில் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்:

‘கடற்கரையில் இளம் தலைமுறையினரிடையே எழுத்துப் படைப்பாளிகள் நிறையப்பேர் முளைக்க வேண்டும். எழுதத் தொடங்கும் சமூகம் எழுச்சி கொள்கிறது. எழுச்சி யின் பதிவாகவும் எழுத்து வெளிப்படுகிறது. வாசிப்பும் எழுத்தும் புதிய தலைமுறையைப் படைக்கவல்ல சிற்பி களை உருவாக்கும் . . .’

இந்த வரிகளின் அடிப்படையில் விளிம்பு, மையம், மொழி என்னும் நூலை அறிமுகம் செய்து இங்கு பேசிய பேராசிரியர் வேதசகாயகுமார் ‘சிந்தனையின் பாற்பட்ட கோபம் நமக்கு எழவேண்டும்’. சிந்தனையின் பாற்பட்ட கோபம் என்பது வன்முறையாக வெடித்திடாமல் ஆக்கப்பூர்வமான செயல் பாடுகளாக அமையச் சாத்தியமுண்டு’ எனக் குறிப்பிட்டார். இந்த நூல் வெளியீட்டு விழாவுக்காக அனுப்பப்பட்ட அழைப் பிதழில் இறுதியாகக் குறிப்பிடப்பட்ட வரிகள் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன: ‘கடற்கரையில் வாசிப்பு நிகழவேண்டும் என்பது தான் இந்த இலக்கிய நிகழ்வின் இலக்கு என்பதாக நான் புரிந்துகொள்ளுகிறேன். ‘வாசிப்பு இன்று எங்குமே நிகழ வில்லை’ என்பதே ஆர்வலர்களின் ஆதங்கமாக இருக்கிறது.

இயேசு சபையின் புதிய தலைவர் அருட்தந்தை நிக்கொலஸ் ‘கணினி யுகத்தில், எல்லாம் இணையம், எல்லாம் மின்னஞ்சல் என எல்லோரும் நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் வேளையில் வாசிப்புக்குத் தரவேண்டிய இடத்தையும் நேரத்தையும் இழந்து கொண்டிருக்கிறோம். பதிவிறக்கம், வெட்டுதல், ஒட்டுதல் என்றான எழுத்துமுறைகளின் தாக்கமாக எழுத்தில் ஆழத்தை இழந்துகொண்டிருக்கிறோம். முன்வைக்கிற வரிகள் எழுத்துப் பிழை இலக்கணப்பிழை இல்லாமல் இருக்கின்றனவா என்ற கேள்விகூட எழுப்பப்படுவதில்லை. இதுபோன்ற அறிவு வெற்றிடச் சூழலில் வாழ்வாதாரத்துக்காக மக்கள் போராடிக் கொண்டிருக்கும் களத்தில் அறிவுக்களம் உயிர்ப்பிக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. இந்தப் பின்னணியில் நெய்தல் வெளி என்னும் பதிப்பகக் குழு ஆற்றியிருக்கும் செயல்பாடு அபார மானது. நான்கே ஆண்டுகளில் அருட்தந்தை ஜெயபதியின் ஆலோசனையோடும் பேராசிரியர் வேதசகாயகுமாரின் நெறி யாள்கையோடும் பேராசிரியர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தினின் முனைப்புடன் நெய்தல் வெளி நண்பர்கள் நிகழ்த்தியிருக்கும் இந்த முயற்சி இன்று ஒன்பது நூல்களாக நம்மத்தியில் வலம் வருகிறது. வறீதையா முன்வைக்கும் இந்த ஆதங்கம் தமிழ்நாடு புதுவை நெய்தல் படைப்பாளிகளின் தொடர் முயற்சியால் சாத்தியமாகும் என்பதில் எனக்கு எள்ளளவும் ஐயமில்லை என்பதை முதலில் பதிவு செய்து கொள்கிறேன். இங்கு வெளியிடப் பட்ட எல்லா நூல்களும் கடற்புற வாழ்வை நமக்கு அறியத் தருபவையாய் இருக்கின்றன. கடல் அம்மா தருகின்ற வளம், கடலோடு போராடி வாழ்க்கை நடத்துகின்ற அம்மக்களின் மனிதவளம், அம்மனிதர்களினுள்ளே புதைந்து கிடக்கும் நுட்பமான திறமைகள், அறிவுக்கூறுகள், அழகியல் கூறுகள்-இவற்றையெல்லாம் இப்படைப்புகள் வெளிப்படுத்துகின்றன. அழகியல் கூறுகளுடன் வேறிரண்டு முக்கியமான கூறுகளை இணைத்தவாறு இவ்வெழுத்துகள் வெளிப்படுகின்றன. மீனவர் களின் வாழ்வாதாரம், அதனை நம்பி வாழும் மீனவ சமூகம். இந்த எழுத்துகள் முந்தைய எழுத்துகளிலிருந்து வெகுவாக மாறுபட்டு நிற்கின்றன. இது குறித்த தனது ஆதங்கத்தை அணியம் நூலின் அறிமுக உரையில் பேராசிரியர் வேதசகாயகுமார் இப்படி எழுதுகிறார்: ‘மீனவர்களும் கடற்கரையும் திரைப் படங்கள் கட்டியெழுப்பியிருக்கும் மாயபிம்பங்களாகவே வெகுமக்களால் பார்க்கப்படுகின்றன. டிசம்பர் 2004 ஆழிப் பேரிடர் மறுகட்டுமான நடவடிக்கையின் போதுகூட மீனவர் பற்றிய மக்களின் பார்வை என்பது இப்படித்தான் இருந்தது . . .’

ரொமான்டிசிச அடிப்படையில் கனவுலக அடிப்படை யிலான பார்வைதான் இலக்கியப் படைப்புகளின் கடல் குறித்த பார்வை. இந்தப் பார்வையிலிருந்து மாறுபட்டு, ‘கடல் என்பது மீனவர்களின் வாழ்வாதாரம், கடலும் அதன் மக்களும் இயல்பு நிலையில் நீடித்தால்தான் கடலும் சிறக்கும் மக்களும் சிறப்பார்கள்’ என்பதான பார்வையை முன்வைப்பதாக இப்படைப்புகள் அமைந்திருக்கின்றன.

Text without a context is a mutilated reatityஎன்பார் ஸ்தனிஸ் லாவ்ஸ்கி. எழுத்து சூழல் சார்ந்து அமைதல் வேண்டும். சூழலில் என்ன இருக்கிறது என்பதை எழுத்து வெளிப்படுத்த வேண்டும். நாட்டார் வழக்காற்றியல் மாணவர்களிடம் இதை எப்போதும் நாங்கள் வலியுறுத்தி வருகிறோம். ‘மக்களைத் தவிர்த்துவிட்டு வழக்காறுகளை வெறுமனே ஆய்வு செய்ய முயலாதீர்கள்’ என்கிறோம். அதுபோன்ற ஓர் ஆய்வு முழுமை யானதாக இருக்கமுடியாது. மக்களுக்கும் வழக்காறுகளுக்கும் இடையே நிலவும் உறவுநிலைதான் வழக்காறுகளுக்கு அர்த்தம் சேர்க்கிறது, சமூகக் கட்டமைப்பின் பரிமாணங்களை வெளிப் படுத்துகிறது.

கடலோர மக்களின் வாழ்வியலும் வாழ்வாதாரமும் இன்று இயல்புநிலையில் உள்ளனவா அல்லது வாழ்வாதாரத் திலிருந்து மக்கள் அந்நியப்பட்டு நிற்கும் நிலை உள்ளதா? இந்தக் கேள்விகளையும் கவலைகளையும் உட்படுத்துபவை யாக இப்படைப்புகள் அமைந்திருப்பது மிகுந்த மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது. இவ்வெளியீட்டு விழாவின் தலைமையுரையை அணியம் என்னும் நூலில் புதைந்துகிடக்கும் இவைபோன்ற செய்திகளின் ஊடாக நிகழ்ந்த விழைகிறேன்.
வறீதையா இந்த நூலில் மிகமுக்கியமாக முன்வைக்கும் கருத்துகளில் ஒன்று.
 ‘ஒடுக்கப்பட்ட மற்றோர் விளிம்புச் சமூகமான மீனவ சமூகத்தில் அரசியல் ஒன்றுதிரட்டல் சாத்தியப் படா மலேயே இருந்து வருகிறது. வாழ்வாதார வாழிட உரிமை களை அவர்கள் இழந்து வருவதற்கு இது முக்கியமான காரணம் . . .’ 

என்பது. தமிழ்நாட்டின் அனைத்துக் கடலோர சமூக மக்களை யும் அரசியல் ரீதியாக ஒருங்கிணைக்கும் பெரும்பணி இன்னும் சாத்தியப்படாமலிருக்கிறது என்கிறார் அவர். அரசியல் ஒருங்கிணைப்பு காலத்தின் கட்டாயம். இரண்டு ஆண்டு களுக்கு முன்னால் (2009) ஈழத் தமிழகத்தில் இனப்படுகொலை நடந்துகொண்டிருந்தபோது பாளையங்கோட்டை வ.உ.சி. திடலில் கூட்டம் ஒன்று நடைபெற்றது. ‘நம் தொப்புள்கொடி உறவுகளை ஈழத் தமிழர்கள் அங்கு படுகொலை செய்யப்பட்டு வருகின்றனர் என்னும் உண்மை நம் இரத்தத்தைக் கொதிக்கச் செய்திருக்க வேண்டும். நம்முடைய கடல் எல்லைக்குள்ளேயே நாம் மீன்பிடிக்கச் செல்லும்பொழுது நீங்கள் எல்லையைக் கடந்து வந்துவிட்டீர்கள். எனச் சொல்லி தூத்துக்குடி, கன்னியா குமரி, இராமேசுவரம், நாகப்பட்டிணம் மீனவர்களை இலங்கைப் படைகள் சுடுகிறது, துன்புறுத்துகிறது, ஊனமாக்குகிறது. நமது நடுவண் அரசும் மாநில அரசும் இதற்குத் துணை போகின்றன. நமது மீனவச்  சகோதரர்கள் கொல்லப்படுவது 2007இலிருந்து இன்றுவரை நிகழ்கிறது. பேராசிரியர் வேத சகாயகுமார் அறிமுக உரையில் தனது பிரதிவினையை இவ்வாறு ஆற்றுகிறார்: 

‘ . . . இந்தியத் துணைக் கண்டத்தின் குடிமக்களில் ஒருபிரிவினரை இன்னொரு நாட்டின் கடற்படை தொடர்ந்து வேட்டையாடுகிறது; அவனது தொழிற்கருவி களைப் பிடுங்கிக் கொள்கிறது; அவனது படகுகளை மூழ்கடிக்கிறது. இக்கொடுமைகளைத் தொடர்ந்து எதிர் கொண்ட ஒரு தலைமுறை இன்று எழுந்துள்ளது. ஆனால் மத்திய அரசிடமிருந்து மட்டுமல்ல, இந்திய மக்களிட மிருந்தும் எவ்விதமான எதிர்வினையும் இல்லை. மிருகங் களைக்கூட இன்று சுட்டுக்கொல்ல முடியாது. ஆனால் மனிதர்களை மட்டும் வேட்டையாடலாம்.’ 
மார்ச் 29, 2007இல் நடுக்கடலில் நிகழ்ந்தது என்ன என்பது குறித்து இந்நூலில் இடம்பெற்றுள்ள பதிவை முன்னிட்டு மேற்சொன்ன பிரதிவினை தொடுக்கப்படுகிறது. காவல்படை யிடம் சிக்கிக்கொண்ட நம்முடைய மீனவர்கள் எந்த அளவு சின்னாபின்னப் படுத்தப்பட்டார்கள். தமிழ்நாட்டு மீனவர் களுக்கு இக்கொடுமைகள் நிகழும்பொழுது இதுகுறித்தாவது நமது இரத்தம் கொதித்திருக்கவேண்டும். மீனவர்கள் ஓரணியில் திரள வேண்டும் என்னும் அரசியல் இலக்கை முன்வைத்துத்தான் இந்த இலக்கியச் சங்கமம் நிகழ்ந்துகொண்டி ருக்கிறது. அவ்வாறான அரசியல் திரட்டல் சாத்தியமா என்னும் கேள்வியை வறீதையா தமது நூலில் முன்வைக்கிறார். அந்தக்  கேள்விக்குப் பதில்தரும் அளவிலே இந்த இலக்கியச் சங்கம் அமைந்திருக்கிறது எனக் கருதுகிறேன்.

தினந்தோறும் கடலில் துயரத்தை அனுபவிக்கும் இராமேஸ் வரம் மீனவர்களுக்கு நிவாரணம், இழப்பீடு வழங்குவதில் நிலவும் அலட்சியத்தையும் கன்னியாகுமரி மாவட்ட மீனவர் களுக்கு உடனடியாக நிவாரணம் வழங்க ஓடோடி வரும் ஆளுங்கட்சிப் பிரதிநிதிகளின் அக்கறையையும் கவனப்படுத் தும் வறீதையாவின் பார்வை விசாலமானது. தனது மாவட்டம் என்னும் குறுகிய பார்வையைக் கடந்து அனைத்து மீனவ மக்களுக்கும் சமமான கவனிப்புக் கிடைக்க வேண்டும் என்பது அவரது நிலைப்பாடாக இருக்கிறது. பல்வேறு பகுதிகளைச் சார்ந்தவர்கள் இந்த நூல்களைப் படைத்திருக்கிறார்கள். இந் நூல்களை அறிமுகம் செய்ய வந்திருப்பவர்களும் நாகப்பட்டினம், தூத்துக்குடி, திருநெல்வேலி எனப் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்து அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். கடற்கரைப் படைப்பாளிகளின் விசாலப் பார்வையை வெளிப்படுத்துவதான இந்த அணுகு முறை, மீனவர்கள் அரசியல் ரீதியாக ஒருங்கிணைவது சாத்தியம் தான் என்னும் நம்பிக்கையை நமக்குள் விதைக்கிறது. இந்த நூல்களினூடாகப் பேசப்பட்டிருப்பது மீனவர் வாழ்வியல் மட்டுமல்ல: அதனூடாகப் பெண்ணியமும் தலித்தியமும் பேசப் பட்டிருக்கிறது. ‘மதத்தால் வீழ்ந்தோமா’ என்னும் நூல் தலித் மக்களின் போராட்டத்தின் பின்னணியில் அப்போராட்டத்தில் கன்னியாகுமரிக் கிறித்தவ பரவர் சமூகத்தினையும் இணைத்துக் கொள்ளவேண்டிய தேவையை அரசியல்-வரலாற்று அனுபவங் களின் பின்னணியில் நிறுவுகிறது. தலித் கிறித்தவர்கள், தலித் முஸ்லிம்கள் இருவரும் அண்மைக் காலத்தில் இரட்டைப் பாதிப்பை அனுபவித்து வருகின்றனர் என்பதை இந்நூல் அருமை யாய் எடுத்துச் செல்கிறது. பிற சமயத்தைச் சார்ந்த தலித்துகள் அரசு அனுமதிக்கும் இடஒதுக்கீட்டினை அனுபவித்துவரும் அதே வேளையில் முஸ்லிம் தலித்துகளுக்கும் கிறித்தவ தலித்து களுக்கும் இவ்வுரிமை தொடர்ந்து மறுக்கப்பட்டு வருகிறது. கவிஞர் எச்.ஜி.ரசூல் போன்றவர்கள் இந்த நிகழ்வில் பங்கேற்பது இந்நிகழ்வு முன்வைக்கும் ‘ஓரணியில் திரளுதல்’ என்கிற இலக்கைச் சாத்தியமாக்கும் என்னும் நம் நம்பிக்கையை வலுப்படுத்துகிறது.

அணியம் நூலை வாசிக்குமுன்பாகவே எனக்குள் இரண்டு விதமான சிந்தனைகள் எழுந்தன. ஒன்று-தந்தை ஜெயபதியின் மாணவனாக நான் பாளையங்கோட்டையிலே பயின்றுவந்த பொழுது ‘யீவீsலீமீக்ஷீ யீஷீறீளீ’ என்கிற பாரம்பரிய மீனவர்களைப் பழங்குடி மக்களோடு ஒப்பிடும் சாத்தியக் கூறுகளைக் குறித்து அவர் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார். இவ்வொப்பீட்டுக் கூறு களில் முக்கியமானது ‘யீஷீஷீபீ ரீணீtலீமீக்ஷீவீஸீரீ’ எனப்படும் ‘உணவு சேகரிக் கும்’ கூறு. பழங்குடிகளுக்கும் பூர்வகுடி மீனவர்களுக்குமிடையே அமைந்துபடுகின்ற ஒப்புமைக்கூறுகளை முன்வைத்து நாம் ஏதாவது செய்ய முடியுமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்த வேளையில்தான் அதுகுறித்த பதிவுகளைக் கொண்ட வறீதை யாவின் இந்த கட்டுரைத் தொகுப்பினை வாசிக்க நேர்ந்தது.

‘பழங்குடி மக்களின் வாழ்க்கைக் கூறுகளைப் புரிந்த வர்களால் மட்டுமே மீனவர்களை ஓரளவு புரிந்து கொள்ள முடியும். மலைவாழ் மக்கள் போன்று கடல் சார் மக்களும் பாரம்பரிய வேடுவச் சமூகமாவர் . . .’

என்று மிகச்சரியாக இந்த ஒப்புமையைப் பதிவு செய்கிறார் வறீதையா. இந்த இடத்தில் என்னுடைய அனுபவத்தைப் பதிவு செய்தாக வேண்டும். நான் பணியாற்றிவரும் பாளையங் கோட்டை தூய சவேரியார் கல்லூரியின் நாட்டார் வழக் காற்றியல் மையத்தில் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தின் கோடி முனைக் கடற்கரைக் கிராமத்தைச் சார்ந்த அருள்ராஜ் என்னும் மாணவர் பயின்றுவந்தார். தன் தந்தையை ‘இழந்த’ நிலையில் அவர் அங்கு பயின்று வந்தார். ஆனால் தந்தை இறந்து விட்டாரா, உயிரோடிருக்கிறாரா என்பது குறித்து அதிகாரப் பூர்வமாக ஏதும் சொல்ல முடியாத நிலையிலிருந்தார் அருள் ராஜ். ஆழ்கடலில் மீன்பிடிக்கச் சென்றிருந்த அவர் தந்தை படகு மூழ்கி இறந்துவிட்டார் என்பது அவருடன் படகில் சென்றிருந்த தோழர்கள் சொன்ன செய்தி. ஆனால் அரசு அச்செய்தியை ஏற்றுக்கொள்வதாய் இல்லை. அருள்ராஜின் தந்தையை அரசு ‘கடலில் காணாமல் போனவர்களின்’ பட்டியலில்தான் இன்றளவும் வைத்திருக்கிறது. கடல் விபத்து மரணத்தின் நிவாரணம் எதையும் அருள்ராஜின் குடும்பத்துக்கு அரசு தருவதாய் இல்லை. இதுபோன்ற துயரமான கையாளல் தான் பழங்குடியினருக்கும் நேர்கிறது. மலையிலே வாழ்ந்து வருகின்றவரைதான் அவர்களைப் பழங்குடிகளாய்க் கணக்கில் கொள்வோம் என்கிறது அரசு. வாழ்வாதாரத்தை முன்னிட்டு மலையிலிருந்து சமவெளிகளுக்கு வந்து கிராமியக் கலைஞர் களாக வாழ்க்கை நடத்திவரும் மலைப் பழங்குடிகளை அங்கீ கரித்து அவர்களுக்கான உரிமைகளைத் தொடர்ந்து வழங்க தயக்கம் காட்டுகிறது அரசு.

பேராசிரியர் வேதசகாயகுமார் குறிப்பிட்டது போல விளைச்சல் மிகுந்த வயற்பரப்பெல்லாம் கட்டாந்தரைகளாக்கப் பட்டிருக்கின்றன. கன்னியாகுமரியிலிருந்து சென்னைப் பயணம் ஒன்பது மணிநேரமாகக் குறைந்துவிட்டது குறித்து எல்லோர்க்கும் மகிழ்ச்சிதான். தங்க நாற்கர சாலை இதைச் சாத்தியமாக்கியிருக்கிறது என்று பெருமையோடு சொல்லிக் கொள்கிறார்கள். உலகமயமாக்கல் என்னும் வித்தையினால் இதுபோன்ற திட்டங்கள் நிறைவேறும்பொழுது நமது உணவுக் காக சார்ந்திருந்த விளைச்சல் நிலங்கள் எவ்வளவு விரைய மாகியிருக்கின்றன என்று கவலை கொள்ளாமல் இருக்க முடிய வில்லை. விளைநிலங்களே முற்றாக அழிந்துபோன நிலையில் கணினிகளில் தக்காளிகளைத் தயாரித்துத் தருவார்களா? நாற்கரச் சாலை போன்ற திட்டங்களால் தம் நிலமிழந்து வாழ் வாதாரம் பாதிக்கப்பட்டுத் தற்கொலை செய்துகொள்ளும் நிலைக்கு விவசாயிகள் தள்ளப்பட்டிருக்கின்றனர் என்பது கவலை தரும் எதார்த்தம். அதுபோலவே வறீதையாவின் கட்டுரைகள் பதிவு செய்திருக்கின்ற கிழக்குக் கடற்கரைச் சாலைத் திட்டத்தையும் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. சென்னையைக் குமரியோடு கடற்கரை வழியாக இணைக்கும் திட்டமாக இது தோன்றினாலும், இந்தச் சாலையை அமைப்பதற்காக பாரம் பரிய தமிழ் மீனவர்கள் தங்களுடையதான எவ்வளவு நிலங் களை இழந்திருப்பார்கள்? தங்களுடையதான எத்தனை வீடு களை இழந்திருப்பார்கள்? நேற்றுவரை அவர்கள் அனுபவித்து வாழ்ந்த கடற்கரை வாழிடங்கள் எவ்வளவு இழப்பாகியிருக் கிறது? இது நிதர்சனமான உண்மை. சென்னையிலிருந்து புதுவை செல்லும் பெருஞ்சாலையில் பயணிப்பவர்கள் உற்று நோக்கினால் கடற்கரையில் இன்றுவரை கண்டிராத, மேனாட்டு மோகத்துடன் கூடிய கட்டிடங்கள், நிறுவனங்கள் பலவற்றைக் காணலாம். இதனுடன் கலாச்சாரச் சீர்கேடுகளும் ஊடுருவி விடுகின்றன என்பதைச் சொல்லித் தெரியவேண்டுவதில்லை. இவைபோன்ற கரிசனங்களை அணியம் நேர்மையுடன் பதிவு செய்திருக்கிறது.

ஒன்பது கட்டுரைகளின் தொகுப்பாக அணியம் அமைந்திருக் கிறது. இக்கட்டுரைகள் இரண்டு இயல்களாக அமைகின்றன. மீனவ மக்களின் வாழ்வாதாரமாக அமைந்திருக்கும் கடலும் மீனவர்களும் எவ்வளவு அந்நியப்படுத்தப்பட்டுள்ளனர் என் பதனை பல்வேறு நிகழ்வுகளையும் சான்றுகளையும் முன் வைத்து விவாதிக்கின்றன. இன்று மீனவ மக்களை ஒருங் கிணைக்கின்ற சிக்கலாக உருவெடுத்திருக்கும் அணுவுலைக்கு எதிரான போராட்டங்களையும் உட்படுத்தியதான இயல். இரண்டாவது இயல் வறீதையாவின் உள்முகப் பயணங்களின் பதிவாக அமைந்துள்ளன. இந்த இயலின் முதல் கட்டுரையான ‘அணியம்’ தன் வரலாற்றைச் சொல்லும் வடிவத்தில் அமை கிறது. இக்கட்டுரையும்கூட மக்களின் வாழ்வாதாரத்தோடு தொடர்பு கொண்டதாய் இருக்கிறது. அணியம் என்னும் சொல் இரண்டு பொருள் தருவது: ஒன்று கட்டுமரத்தின் முகப்பு; இன்னொன்று அணிதிரளுதல், அணியமாக்குதல், தயாராதல். மீனவர் வாழ்வின் அடிப்படைக் கூறாக அமைந்து படும் கட்டுமரத்தின் கூறான அணியத்தை முன்வைத்து எழுதும் வறீதையா, மீனவர்கள் அரசியலாக்கத்தின் பொருட்டு ஓரணி யில் திரளவேண்டும் என்னும் கருத்தினைத் துல்லியமாய்ச் சொல்லிச் செல்கிறார். பல்லாயிரம் கோடி அந்நியச் செலாவணி வழங்கும் ஆதாரமான மீனவர்களின் எளிய கடல் வாகனத் தை முன்வைத்து மீனவர்களை ஒன்று திரட்டும் அருமையான கருதுகோளை முன்வைக்கிறது வறீதையாவின் அணியம்.  



No comments:

Post a Comment

விடியலை நோக்கி 2008 நேர்காணல்

  --------------------- பாதிரியார்களிடம் இருப்பதாக நம்பப்பட்ட மந்திரக்கோல் வெறும் மாயை என்ற புரிதல் எழுந்துள்ளது. ----------------------...