புறக்கணிக்கப்படும் பூர்வீக மீனவக் குடிகள் - ஆ. சிவசுப்பிரமணியன்

நீண்ட கடற்கரையைத் தமிழ்நாட்டிற்கு இயற்கை வழங்கி யுள்ளது. ஆற்றங்கரை நாகரிகத்தை அடுத்த வரலாற்றுத் தொன்மை கடற்கரை நகரங்களுக்கும் அங்கு வாழும் குடி களுக்கும் உண்டு. தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரையில் தென் மாவட்டங்களின் கடற்கரைப்பகுதியானது தொன்மைச் சிறப் புடையது. மதிப்புமிக்க முத்துகள் ஒரு காலத்தில் இப்பகுதியில் கிடைத்தன. இதன் அடிப்படையிலேயே இராமேஸ்வரம் தொடங்கிக் கன்னியாகுமரி வரையிலான கடற்கரைப்பகுதி ‘முத்துக் குளித்துறை’ என அழைக்கப்பட்டது. 

சைவம், வைணவம், இஸ்லாம், கத்தோலிக்கம் தொடர்பான புண்ணியத்தலங்கள் இப்பகுதியில் இடம் பெற்றுள்ளன. தென்மாவட்டங்களின் கடலோடிகளில் மிகப்பெரும்பான்மையினராகப் பரதவர், முக்குவர் என்னும் இரு சாதியினர் அமைகின்றனர். இவ்விரு சாதியினரும் 16ஆம் நூற்றாண்டில் போர்ச்சுக்கீசியர்களின் துணையுடன் கத்தோலிக்கத்தைத் தழுவி இன்றளவும் அச் சமயத்தில் நிலைத்து நிற்கின்றனர். இக்கடற்கரைப் பகுதிகளில் கம்பீரமான தோற்றத்துடன் காட்சியளிக்கும் தேவாலயங்களைத் தம் சொந்தப் பணத்தில் நிறுவிய இவர்கள், தம் வாழ்வின் ஒரு கூறாக அல்லாமல், தம் வாழ்வையும் சமயத்தையும் ஒன்றாகப் பிணைத்துக்கொண்டவர்கள். தம் வாழ்வின் ஆதாரமாகக் ‘கடல் மாதா’, ‘மேரி மாதா’ என்னும் இரு மாதாக்களை ஏற்றுக் கொண்டவர்கள்.

கடந்த இருபதாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப்பகுதி தொடங்கி இவர்களின் வாழ்க்கை படிப்படியாகக் கேள்விக்குறியாகி, 2004இல் நிகழ்ந்த சுனாமியின் விளைவாக, எதிர்காலம் குறித்த அச்ச உணர்வை இவர்களிடம் ஏற்படுத்தியுள்ளது. இத்தகைய சூழலில் இவர்களின் வாழ்க்கையைக் குறித்த ஒரு தேடலை இந்நூலின் பதிப்பாசிரியர்கள் இருவரும் மேற்கொண்டுள்ளனர். கடந்தகாலப் பெருமையில் முகம் புதைத்துக்கொள்ளாமலும் நிகழ்கால இன்னல்களால் கலங்கிச் செயலற்றுப் போகாமலும் எதிர்காலம் குறித்த நம்பிக்கை உணர்வுடன் கூடிய தேடலின் வெளிப்பாடாகவே ஆழிப்பேரிடருக்குப் பின் என்னும் இந்நூல் உருவாகியுள்ளது. கடல்சார் மக்களின் வாழ்க்கை குறித்தும் நிகழ்காலப் பிரச்சினையின் அடிப்படையில், அவர் களின் எதிர்காலம் குறித்த சிந்தனைகளின் தொகுப்பாகவும் வழிகாட்டியாகவும் இந்நூல் அமைந்துள்ளது. சுனாமியின் பாதிப்புகள் ஏற்படுத்திய காயங்களும் அதன் அடிப்படையில் உருவான உணர்ச்சிகளும் மட்டுமே இந்நூலை உருவாக்க வில்லை. இது இந்நூலின் சிறப்பம்சமாகும். விலங்கியல் துறை யில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற விஞ்ஞானி வறீதையாவும், ‘ஐயோ, என் மக்கள் பசியோடு இருப்பார்களே’ என்று வருந்திய இயேசுவின் பணியாளராக, தேவாலய எல்லைக்குள் மட்டுமே தம் செயல்பாட்டைக் குறுக்கிக்கொள்ளாத அருட்பணியாளர் ஜோசப் ஜஸ்டசும் இணைந்து இந்நூலை உருவாக்கியுள்ளார்கள். சுனாமியின் பாதிப்பு ஏற்படுத்திய துயரம், கோபம் என்னும் உணர்ச்சிகளுக்கு ஆட்படாது சமூகப் பொறுப்புணர்வுடன் கூடிய அறிவுசார் அணுகுமுறையே இந்நூலில் ஒரு சேர இணைந் துள்ளன. இந்நூலில் இடம் பெற்றுள்ள செய்திகளை அமைப்பு தொடர்பானவை, சூழலியல் தொடர்பானவை, கத்தோலிக்கத் திருச்சபை தொடர்பானவை, மீனவர் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினை கள் தொடர்பானவை மற்றும் சுனாமி தொடர்பானவை என ஐந்தாகப் பகுக்கலாம். இச்செய்திகள் அனைத்தும் மீனவர் களின் நிகழ்காலப் பிரச்சினைகள் மட்டுமல்ல, எதிர்காலத் தோடும் தொடர்புடையன. இவற்றை நம்முன் எடுத்துரைப் பதுடன் நின்றுவிடாமல் அவற்றுக்கான தீர்வுகளையும் நம் முன் வைப்பது இந்நூலின் சிறப்பாகும்.

  பரம்பரை அடிப்படையிலும் செல்வாக்கின் அடிப்படை யிலும் தனிப்பட்ட குடும்பங்களின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்த பாரம் பரியமான அதிகார மையங்களுக்கு மாற்றாக அக்கம்பக்கத்து மக்கள் மன்றம் (Neighbourhood Parliament)), அடிப்படைக் கிறிஸ் தவச் சமூகம் (Basic Christian Community),  அன்பியம் என்றெல்லாம் பெயர் பெற்றுள்ள அமைப்புகள் மீனவர் சமூகத்திலிருந்து உருவான வளர்ச்சிக் குழுக்களாகும். ‘இன்று அன்பியம் அமைப்பு கத்தோலிக்க அதிகார அமைப்பின் ஒரு கருவியாகவே மாறிப்போனது’ என்று குறிப்பிடும் வறீதையா ‘இத்தோல்வி யானது ‘மக்கள் மன்றம்’ என்னும் சிந்தாந்தத்தின் தோல்வி யல்ல. அது கையாளப்பட்ட முறையின் தோல்வி, மக்கள் மன்றம் என்னும் வளர்ச்சி வடிவம் சுனாமிப் பேரழிவின் பின்னணியில் புத்தாக்கம் செய்யப்பட வாய்ப்பிருக்கிறது’ என்று நம்புகிறார்.

மேலமணக்குடி, கீழ மணக்குடி என்னும் இரு கடற்கரைக் கிராமங்களை இணைக்கும் மணக்குடிப் பாலம் ‘மணக்குடிக் கடல் காயல் வளர்ச்சிக் குழு’ என்னும் அமைப்பின் முயற்சியால் அரசால் கட்டப்பட்டதைக் குறிப்பிடுகிறார். மக்கள் பங்கேற்பு அமைப்பின் வெற்றிக்கு நல்லதொரு சான்றாக இது அமைகிறது.

நிதி உதவி பெறும் அரசுசாராத் தொண்டு நிறுவனங் களின் பங்களிப்பை ஏற்றுக்கொள்ளும் வறீதையா இது குறித்துச் சில விமர்சனங்களையும் கேள்வி ஒன்றையும் முன்வைக்கிறார்.

‘தொண்டு நிறுவனங்கள் புழங்குகிற பெரும் நிதியைப் பயன்படுத்தித் தங்கள் பிரசன்னத்தை முன்னிலைப்படுத்து வதற்கும் கிளைத்துப் பரவுவதற்கும் விளிம்பு மக்கள் மீது தங்களின் செல்வாக்கினை நிலைப்படுத்திக் கொள்வதற்கும் முயற்சிப்பதை மறைக்க முடியவில்லை. சில நிறுவனங்கள் விலாங்குகளைப் போல் இரு பரிமாணம் காட்டி நிற்கின்றன; நிதி வழங்கும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களையும் நடுவண் அரசையும் திருப்திப்படுத்துகிற அளவில் தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனம் என்னும் மீனின் தலை; அரசை எதிர்த்து மக்கள் பிரச்சினைகளுக்காகப் போராடும் இயக்கம் என்கிற பாம்பின் வால். ஒரே நிறுவனம் எப்படி இருவேறு பரிமாணங்களில் இயங்க முடியும்?’

வறீதையாவின் இக்கணிப்பு சரியான ஒன்றுதான். மார்ச் 2005இல் நிகழ்ந்த இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 19ஆம் அகில இந்திய மாநாட்டில் நிறைவேற்றப்பட்ட அரசியல் தீர்மானத்தில் இத்தொண்டு நிறுவனங்கள் குறித்து இடம் பெற்றுள்ள பகுதிகளை இங்கு மேற்கோளாகக் காட்டுவது பொருத்தமாக இருக்கும்.

‘ . . . அரசு சாரா அமைப்புகள் பல வகைப்பட்டவை. சில உண்மையானவை. அவை ஒரு குறிப்பிட்ட நோக்கத்திற் காகப் பணியாற்றுகின்றன அல்லது ஒரு தெளிவான பிரச்சினை யில் தனிக்கவனம் செலுத்துகின்றன. பொதுவான ஜனநாயக இயக்க வளர்ச்சிக்கு அவை பயனுடையவையாக இருக்கின்றன. ஆனால், வேறு சில அரசு சாரா அமைப்புகள் இருக்கின்றன. அவற்றின் நிதி மூலாதாரமும் அந்நிதியை அவை எவ்வாறு பயன்படுத்துகின்றன என்பதும் மர்மமாகவே இருக்கின்றன. மிகத் தாராளமாகச் செலவழிக்கின்றன. இங்கு யாருக்கும் அவர்கள் பதில் சொல்லத் தேவையில்லை. வெளிநாடுகளோடு அவர்களுக்குள்ள தொடர்பு பற்றி எதுவும் தெரிவதில்லை. இத்தகையவர்கள்தான் பெருமளவில் இருக்கிறார்கள். கட்சி மற்றும் வெகுஜன இயக்கங்களின் நடவடிக்கைகள், மக்கள் இயக்கங்கள் ஆகியவற்றில் பங்கேற்பதினின்றும் ஊழியர்களை யும் மக்கள் பகுதியினரையும் திசை திருப்பி இழுப்பதே இத்தகைய அரசு சாரா அமைப்புகளின் நடவடிக்கைகளாகும். ஏகாதி பத்திய எதிர்ப்பு இயக்கங்களை வலுவிழக்கச்செய்வதையே குறியாகக் கொண்டு அவர்கள் செயல்படுகிறார்கள் . . .’

பணமும் கல்வியும் மட்டுமே ஒரு கிராமத்தை வளர்ச்சி நிலைக்கு அழைத்துச் செல்லமாட்டா. மக்கள் இணைந்து செயல்படுவதன் வாயிலாகவே வளர்ச்சி உருவாகும் என்று எட்வின் குறிப்பிடுவதும் மிகச்சரியானது.

  உலக அளவில் சுற்றுப்புறச்சூழல் சீர்கெட்டு வருவதைப் பேராசிரியர் சோபனராஜ் குறிப்பிடுகிறார். துருவப் பனி உருகு வதால் இன்னும் சில ஆண்டுகளில் கடல் மட்டம் நான்கிலிருந்து ஐந்து சென்டி மீட்டர்வரை உயரலாம். ஐந்து சென்டி மீட்டர் உயர்வினால் ஏறத்தாழப் பதினைந்து கிலோ மீட்டர்வரை கடல் முன்னேற முடியும். மீனவக் குடியிருப்புகள் ஐநூறு மீட்டர் எல்லைக்குள்ளாகவே இருக்கின்றன என்று குறிப்பிடும் வறீதையா, கடற்கரை மணலை அள்ளுதலின் விளைவாக, இயற்கை அரணாக இருந்த மணற் குன்றுகளும் மணல் வெளியும் சிதைந்து வருவதை வெளிப்படுத்துகிறார். சுனாமியால் கொட்டில் பாடு, மரமடி முதலிய பகுதிகளில் ஏற்பட்ட உயிரிழப்புகளுக்கு ஏ.வி.எம். கால்வாய் காரணம் என்று கூறி அதை மூட வேண்டும் என்னும் கருத்து உருவாகி வருவதையும் சுட்டிக்காட்டி அது தவறானது என்பதை அவர் அறிவில் பூர்வமாக மறுப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

‘மரணங்களுக்குக் காரணம் கடலும் அல்ல, கால்வாயும் அல்ல. இயற்கையை நாம் கையாண்டு வந்திருக்கிற விதம்தான். தவறு எங்கே நடந்தது என்று தவறாய்க் கைகாட்டக்கூடாது’ என்கிறார் வறீதையா. ஏ.வி.எம். கால்வாய் தொடர்பான அவரது கருத்தும் இத்தகையதே. கடற்கரைப் பகுதியில் நிலவும் நன்னீர்ப் பஞ்சத்தைப் போக்கும் வழிமுறையாக ஏ.வி.எம். கால்வாயைப் பயன்படுத்தலாம் என்னும் அவரது கருத்து நடைமுறைச் சாத்தியமானது.

சுற்றுலா என்பது வருவாய் ஈட்டும் வழிமுறையாக அரசினால் முன்மொழியப்படுகிறது. சுற்றுலா என்னும் தொழிலை முன்னிலைப்படுத்திப் பூர்வீக மீனவக் குடிகள் புறக்கணிக்கப் பட்ட அவலம் குமரி மாவட்டக் கடற்கரைப் பகுதிகளில் நிகழ்ந்துள்ளதைச் சுட்டிக்காட்டும் சோபனராஜ் சுற்றுலா எத்தன்மையுடையதாக விளங்க வேண்டும் என்பதைக் ‘கடலையும் கடற்கரையையும் காயப்படுத்தாமல் அனுபவிக்கிற அனுபவமாகவே கடற்கரைச் சுற்றுலா இருக்கவேண்டும். கடற்கரைச் சுற்றுலா என்பது காலாச்சாரப் பரிவர்த்தனைக்கும் கடற்கரைச் சமூகங்களுக்கும் உதவுகிற வகையில் அமைந்திருப்பது தான் அழகானது. ஐந்து நட்சத்திரப்பாணி சுற்றுலா நமக்குத் தேவையே இல்லை’ என்று குறிப்பிடுகிறார்.

 குமரி மாவட்ட மீனவர்கள் அனைவரும் கத்தோலிக்கர் கள் என்பதால் கத்தோலிக்கத் திருச்சபைக்கும் மீனவர்களுக் கும் இடையிலான உறவைப் பேசுவது இங்குத் தவிர்க்க இயலாததாகிவிடுகிறது. குமரி மாவட்டத்தின் உள்நாட்டுப் பகுதிகளில் பரவிய சீர்திருத்தக் கிறிஸ்தவம் அம்மதத்தைத் தழுவிய மக்களின் சமூகப் பொருளாதார நிலையை உயர்த்த முற்பட்டது. ஆனால் இதற்கு ஏறத்தாழ ஒன்றரை நூற்றாண்டு களுக்கு முன்பே பரவிய கத்தோலிக்கம் அத்தகைய பணிகள் எவற்றையும் மேற்கொள்ளவில்லை. இது குறித்து ரொசாரியோ நற்சீசன், வரலாற்று நிலையில் இவ்வாறு விளக்கம் தருகிறார்:

‘அறிவொளிக் காலம் (Period of Enlightment) நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த நாடுகளிலிருந்து வந்தவர்கள் என்பதால் சீர்திருத்தக் கிறிஸ்தவ மிஷனெரிகளால் இவ்வாறு செய்ய முடிந்தது. ஆனால் கத்தோலிக்கத்தை இங்கு அறிமுகப்படுத்திய போர்ச்சுக்கீசிய நாடு அன்றையக் கணக்குப்படி மிகவும் பின்தங்கியதாகவும் வெறும் மீனவர்களின் பொருளாதாரத்தைச் சார்ந்து வாழ்ந்த நாடாகவும் இருந்து வந்தது’. இது சரியான கணிப்புதான். ஆனால், இரு பிரிவுகளுக்கும் இடையில் நிலவிய ஒரு முக்கிய வேறுபாட்டையும் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். அன்றையக் காலகட்டத்தில் விவிலிய வாசிப்புக்கு, கத்தோலிக்கம் முக்கியத்துவம் தரவில்லை. விவிலியத்தைப் படித்து விளக்கம் தருவது பாதிரியார்களுக்கே உரியதாக ஆக்கிக்கொண்டார்கள். மக்களைப் பொறுத்தவரையில் தேர், சப்பரப்பவனி, புனிதர்கள், நேர்சைகள், மன்றாட்டுகள் ஆகியன சமய வாழ்வாக விளங்கின. ஆனால், சீர்த்திருத்தக் கிறிஸ்தவம் தன் சபை உறுப்பினர்கள் ஒவ்வொருவரும் விவிலியத்தை வாசிக்கத் தெரிந்தவர்களாய் இருக்க வேண்டும் என்று கருதியது. விவிலிய வாசிப்பு என்று வரும்போது எழுத்தறிவு அவசிய மாகிறது. எனவே எழுத்தறிவைப் புகட்டக் கல்வி தருவது கட்டாயமாகிறது. இதன் அடிப்படையிலேயே கல்விக் கூடங் களை அவர்கள் உருவாக்கினர். குமரி மாவட்டக் கடற்கரைப் பகுதியைச் சேர்ந்த முக்குவர்களும் பரதர்களும் கடல் சார்ந்து வாழ்ந்தமையால் மதமாற்றம் அவர்களது பொருளாதார வாழ்வைப் பாதிக்கவில்லை. ஆனால், நம்பூதிரிகள், நாயர்கள், வேளாளர்கள் ஆகிய நிலவுடைமையாளர்களின் நிலங்களைச் சார்ந்து வாழ்ந்தமையால் உள்நாட்டுக் கிறிஸ்தவர்கள் தம் தொழிலை இழக்கும் ஆபத்து ஏற்பட்டது. எனவே, இதற்கு மாற்றாக வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்க வேண்டிய கட்டாயம் சீர்த்திருத்தக் கிறிஸ்தவ மிஷனரிகளுக்கு இருந்தது.

சுருங்கக்கூறின், கடற்கரை மக்கள் தழுவிய கத்தோலிக்கம் அவர்களது பாரம்பரியத் தொழிலில் இருந்து அவர்களை விடுவிக்கவில்லை. மேலும், கத்தோலிக்கத் திருச்சபையின் அடிப்படை அலகான பங்கு (றிணீக்ஷீவீsலீ) என்பது நிலவுடைமை கோலோச்சிய பண்டைய ரோம் நாட்டின் ஆட்சிப் பிரிவை ஒத்ததாகவே உருவாக்கப்பட்டது. ஒரு குறிப்பிட்ட பங்கில் வாழும் பங்கு மக்களின் ஞானவழிகாட்டி என்பதைவிடவும், பங்கின் ஆட்சியாளராகவும் நீதிபதியாகவும் வெளி உலகத் தொடர்பாளராகவும் பங்குக் குரு விளங்கினார். அவரால் அபராதம் விதிக்க முடியும். எனவே, தமது தலைவிதியை நிர்ணயம்செய்வது தம்முடைய கையில் இல்லை. ‘எல்லாமே பங்குக் குருவின் கையில்’, என்னும் மனநிலைக்குப் பங்கு மக்கள் பல நூற்றாண்டுகளாகத் தள்ளப்பட்டு விட்டார்கள். இது எத்தகைய எதிர்நிலையை உருவாக்கியுள்ளது என்பதை ரொசாரியோ நற்சீசன் தெளிவுபடுத்துகிறார்.

‘சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட நாகப்பட்டினம், கடலூர் மீனவர்களின் குரல் பத்திரிகைகளிலும் மின்னணு ஊடகங் களிலும் அவ்வப்போது ஒலிக்கிறது. கத்தோலிக்க நிறுவன அமைப்புகளுடன் தொடர்பேதும் இல்லாத அந்தச் சமூகங் களால் தங்கள் நிலையைத் தெளிவுபடுத்த முடிகிறது. தேசத்தின் சிறந்த கடல் மீனவர்களும் 500 ஆண்டுகள், கத்தோலிக்க மத நிறுவன முறைமைகளால் பயிற்றுவிக்கப்பட்டவர்களுமான குமரி மீனவர்களின் குரல் எங்கும் கேட்கக் காணோம் . . .’ என்னும் வறீதையாவின் கூர்ந்தறிதலுக்கு நற்சீசனின் பதில் இப்படியாக இருக்கிறது.

‘நாகப்பட்டினம், கடலூர் மீனவர் பலரைச் சுனாமிக்குப் பின் நான் சந்தித்திருக்கிறேன். கத்தோலிக்க நிர்வாகிகள்போல யாரும் அவர்களுக்கு வழிகாட்டுவதில்லை. அவர்களே முன்வந்து தங்கள் பிரச்சினைகளை வெளியிடத் துடிக்கிறார்கள். அவர் களில் இளைஞர்கள் சிலர் பயிலரங்குகளுக்கு வந்தபொழுது மீனவச் சமூகம் பற்றி அவர்கள் கொண்டிருந்த அறிவையும் தொலை நோக்கு உணர்வையும் குமரி மாவட்ட மீனவர்களோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தபோது எனக்கே வெட்கமாக இருந்தது. இதற்கெல்லாம் காரணம், பங்குக் குருக்களே எல்லாம் செய்வார் கள் என்னும் தவறான எண்ணம் குமரிமாவட்ட மீனவர்கள் மத்தியில் காணப்படுவதுதான்’.

மூன்று தென்மாவட்டங்களின் மீனவர் சமூகத்தை அவர்கள் தழுவியுள்ள கத்தோலிக்க மதம் எவ்வாறு தன் கட்டுப்பாட்டிற்குள் வைத்துள்ளது என்பது பெரும்பாலோர் அறிந்த செய்திதான். இதைக் கடந்து வருவதன் அவசியத்தை,

‘ . . . மதம் சுரண்டலின் அடையாளம் என்பது மீனவர்கள் வாழ்க்கையில் நாம் அன்றாடம் அனுபவிப்பது. வரலாற்றில் நெருக்கடி நேரத்தில் அன்று தற்காப்பு கொடுத்த மதம் இன்று நெருக்கடி நேரத்தில் பாதுகாப்பு என்னும் பெயரில் தலை யிட்டு, காட்டிக்கொடுக்க, மக்களைக் காவல்துறையிடம் கை யளிக்க மீனவர் வாழ்வுரிமையை, எழுச்சியை முடக்க உதவுகிறது. அரசு இயந்திரங்கள் நெருக்கடி நேரத்தில் மத அமைப்பு களைத் தங்களுக்குச் சாதகமாகத் திறம்படக் கையாளுகின்றன. தென்மாவட்டங்களில் 400 ஆண்டு கால மத வரலாற்றுக்குப் பின்னும் திருச்சபை கடற்கரையில் 50 விழுக்காடு கல்வியைக் கூட உறுதிசெய்யவில்லை. கடலோடிகளுக்கு விடுதலை தேவை என்றால் மதத்தைக் கடந்து வந்தால்தான் சாத்தியம் . . .’ என்கிறார் ராயன். அவர் குறிப்பிடும் இச்செய்திகள் மிகைப்படுத்தப் பட்டவை அல்ல. 1996இல் தூத்துக்குடி நகரில் பணியாற்றிய புனிதர் பெயர் கொண்ட பங்குக் குரு ஒருவர் பரதவ இளைஞர் கள் சிலரை ஏமாற்றி அழைத்துச் சென்று காவல்துறையினரிடம் ஒப்படைத்தார். அதன்பின் அவர்கள் அடைந்த சித்திரவதை கள் குறித்து அவர் கவலைப்படவில்லை.

கடற்கரைப் பகுதியில் மணல் அள்ளுவது தொடர்பான பிரச்சினையையட்டி, பங்குக் குரு ஒருவர், காவல்துறையின் கடுமையான தாக்குதலுக்கு ஆளானார். பங்கு மக்களும் தாக்குதலுக்கு ஆளாயினர். இவர்களைச் சந்தித்து ஆறுதல்கூற வேண்டிய ஆயரை, அவ்வாறு சந்திக்கவிடாமல் தடுத்துக் காவல்துறை உயர் அதிகாரிகளைச் சந்திக்க அழைத்துச்சென்றார் இதே பங்குக் குரு.

வெள்ளையங்கி அணிந்த இந்த யூதாஸ் இவ்வுதவிகளுக்காக எவ்வளவு வெள்ளிப்பணம் பெற்றார் என்று தெரியவில்லை. இக்கருத்துகள் சற்று அதிர்ச்சியாக இருக்கலாம். ஆனால், மீனவர்களின் வாழ்வியல் பிரச்சினையில் கத்தோலிக்கத் திருச் சபையின் பங்களிப்பு குறித்த நட்புணர்வுடன் கூடிய விமர்சன மாகவே இவற்றைக் கொள்ளவேண்டும்.

 பிடித்த மீன்களைப் பதப்படுத்தி டப்பாக்களில் அடைத்து அவற்றைச் சந்தைப்படுத்துதலிலும் வெளிநாட்டுக்கு ஏற்றுமதி செய்வதிலும் மீனவர்களின் பங்களிப்பு மிகவும் அற்பமான நிலையிலேயே உள்ளது. மீன்பிடிப்பதோடு அவர்கள் பணி முடிவடைந்துவிடுகிறது. மீனவர் அல்லாதாரே பிடிபட்ட மீன்களின் விற்பனையில் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றனர். இவற்றை யெல்லாம் உணராமல் ‘மச்சம் பிடிச்சவனுக்கு மிச்சம் இல்லை’ என்னும் பழமொழியைக் கூறி மீனவர்கள் தம்மைத்தாமே ஏமாற்றிக் கொள்கின்றனர்.

கடலுக்குள் சென்ற மீனவர்கள் காணாமல்போவது அவ்வப் போது நிகழ்கின்றது. மீன்பிடிப் படகுகளில் சிப்பை (சிலீவீஜீ) பொருத்தித் துணைக்கோள்களின் மூலம் அப்படகுகளின் இருப்பிடங்களைக் கண்டறியும் நவீனத் தொழில் நுட்பத்தை அறிமுகப்படுத்துவது குறித்து ஜேசர் ஜெபநேசனின் கட்டுரை குறிப்பிடுகிறது. சுற்றுலா மையமாகக் கடற்கரையை மாற்று வதற்கு ஆதரவான குரல் இவருடைய கட்டுரையில் ஒலிக் கிறது. கருத்தளவில் இது ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதுதான். ஆனால், எல்லா விதிமுறைகளையும் காலடியில் போட்டு மிதிக்கும் இந்நாட்டில் இது சாத்தியம்தானா என்பது ஆய்வுக் குரியது. ஆதிவாசிகளின் சமூகப் பண்பாடு குமரி மாவட்ட மீனவர்களிடம் அதிக அளவில் காணப்படுவதை வின்சென்ட் வில்சன் கட்டுரையால் அறியமுடிகிறது.

 

இச்செய்திகள் எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கியுள்ள இந்நூலில் முக்கியமான இரு செய்திகள் விடுபட்டுள்ளதைக் குறிப்பிட வேண்டும். போதிய அழுத்தம் பெறாத முதல் செய்தி மீனவர்களிடையே பரவலாகக் காணப்படும் குடிப்பழக்கம் ஆகும். பொதுவாக உடல் ஆரோக்கியம் குறித்த கண்ணோட்டத் திலும் ஒழுக்கம் சார்ந்த கண்ணோட்டத்திலும் குடிப்பிரச்சினை அணுகப்படும். ஆனால், இங்கு இவ்விரு அணுகுமுறைகளாலும் குடிப்பழக்கத்தைப் பார்க்க வேண்டியதில்லை. மாறாக மீனவர் களின் பொருளாதார வாழ்வை அவர்களிடம் ஆதிக்கம் செலுத்தும் குடிப்பழக்கம் எந்த அளவுக்குப் பாதிக்கிறது என்பதையும் அதைக் கட்டுப்படுத்துவது குறித்தும் ஆராய்வது மிகவும் அவசியமான ஒன்று.

இரண்டாவது செய்தி, அரசியல் ஆகும். இங்கு அரசியல் என்று குறிப்பிடப்படுவது கட்சி சார்ந்த அரசியல் அல்ல. மீனவர்கள் இன்று எதிர்கொள்ளும் முக்கியப் பிரச்சினைகளை ராயன் பின்வருமாறு பட்டியலிடுகிறார்:

 சேதுக் கால்வாய்த் திட்டம்

 கூடங்குளம் அணு உலைத்திட்டம்

 கடற்கரையில் இருந்து மீனவர் வெளியேற்றம்

 திட்டமிடப்பட்டிருக்கிற சுற்றுலா வளர்ச்சித் திட்டங்கள்

 அதிகரித்து வரும் கடல்/கனிம வளங்களின் கொள்ளை

 கடலில் மீன் பிடிக்கும் பகுதிகள் வரையறுக்கப்படுவது

 வெளிநாட்டு ஆலைக் கப்பல்களின் ஆழ்கடல் மீன்பிடிப்பு 

 சமூகப் பிரிவினைகள்

 கடற்கரைச் சமூகத்தில் கம்பெனிகளின் ஆட்சி

இவை நிகழ்காலத்தில் மட்டுமல்ல. மீனவர்களின் எதிர் காலத்திற்கும் அறைகூவல் விடுக்கின்றன. இவற்றுடன் ‘சந்தைச் சக்திகளின் மீது அவர்களுக்குச் செல்வாக்கு இல்லை’ என்னும் ஜான்சன் ராஜ் கருத்தையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். தற்போது, மீனவரின் அரசியல் என்பது இப்பாதிப்புகளுக்கு எதிரான செயல்பாடுகளைத்தான் குறிக்கும். 

உலகின் மொத்தக் கத்தோலிக்கர்களில் 50 விழுக்காட்டைக் கொண்ட லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் பி.இ.சி. (Base level Ecclesial Communitie) என்னும் அமைப்பு சென்ற நூற்றாண்டின் அறுபதுகளில் உருவாகியது. பி.இ.சி., பி.சி.சி. என்னும் பெயர் களில் (Basic Christian Communities-Communidadas Eclesiales Base) அழைக்கப்பட்ட இப்பணிக் குழுக்கள் அடிப்படையில் சாமானியர்களின் குழுமங்களாக (grassroot communities)  அமைந்து அவர்களின் நலனை வெளிப்படுத்தி நின்றன. சாமானியர் களின் நலனை வெளிப்படுத்தல் என்பது நடைமுறையில் சாமானியர்களின் நலனுக்கான அரசியலைச் சார்ந்து நிற்பது தான். இதனால்தான் இக்குழுக்களின் தோற்றத்துக்குப் பின்னர் இதன் ஓர் அங்கமாக அங்கி அணிந்த கலகக்காரர்கள் (Rebels clad in cassock)  லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் உருவாயினர். யேசுவின் நற்செய்தியை ஏழைகளுக்கு நெருக்கமாக்கி, ‘ஏழை களின் திருச்சபை’ என்னும் ஒன்று உருவாகவும் விடுதலை இறையியல் என்னும் புதிய கோட்பாடு உருவாகவும் பி.இ.சி.யின் வளர்ச்சி நிலை உதவியாக அமைந்தது. இதன் தாக்கத்தினால் தான் தலித் இறையியல் குறித்து இந்தியக் கிறிஸ்தவ இறை யியலாளர்கள் சிந்திக்கத் தொடங்கியுள்ளனர். விடுதலை இறை யியலானது வெனிசுவேலா, பிரேசில், அர்ஜன்டீனா, சிலி, பொலிவியா, ஹைத்தி ஆகிய லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புணர்வையும் உழைக்கும் மக்களின் மேம்பாடு குறித்த சிந்தனையையும் உருவாக்குவதில் குறிப் பிடத்தக்க வகையில் பங்காற்றியுள்ளது. குமரி மாவட்ட மீனவக் கிராமங்களில் செயல்படும் அன்பியம் அமைப்பு பி.இ.சி. போன்று அரசியல் சிந்தனையுடையதாய் உருப்பெற வேண்டும்.

அன்பியம் அமைப்பின் பங்கேற்பு குறித்து ‘ஜெபமாலை செய்பவர்களின் ஒரு கூட்டமாக அல்லது காணிக்கைப் பவனிக்கு ஆள்பிடிக்கிற கூட்டமாக அல்லது வரி பிரித்துக்கொடுக்கிற கூட்டமாகத் திரிந்து போனது’ என்று எட்வின் குறிப்பிடுவது கவனத்தில்கொள்ள வேண்டிய ஒன்று.

1982ஆம் ஆண்டு குமரி மாவட்டம் மண்டைக்காட்டில் நிகழ்ந்த கலவரம் தொடர்பாக நியமிக்கப்பட்ட வேணுகோபால் விசாரணை ஆணையம் 21.09.1985 அன்று தனது அறிக்கையை அரசிடம் தந்தது. இவ்வறிக்கையை ஏற்று அரசாணை ஒன்றை (அரசாணை நிலை எண் 916, நாள் : 29 ஏப்ரல் 1986) தமிழ்நாடு வெளியிட்டது. அதில் இடம் பெற்றுள்ள பரிந்துரைகளில் 28 முதல் 30 வரையிலான பரிந்துரைகள் வருமாறு:

(28) மீனவர்களுக்கு எல்லாப் பருவ நிலைகளிலும் தொழில் நடத்த முழு அளவில் வாய்ப்பில்லாததால், அவர்களுக்கு மேற்கொண்டு வேலைவாய்ப்பு ஏற்பாடுகள் செய்யலாம்.

(29) மீனவர்கள் தற்பொழுது கடலோரப் பகுதியில் தனித்து வாழ்வதைத் தவிர்த்து எல்லோருடனும் உள்ளூரில் சேர்ந்து வாழும் வகையில் ஏற்பாடுகள் செய்தும் அரசுப் பணிகளில் சேர்ந்து பணியாற்றும் வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்தியும் ஒற்றுமை உணர்வை ஏற்படுத்தலாம்.

(30) மீனவர்கள் தங்கள் குறைகளை அரசுக்கு எடுத்துக் காட்ட ஏதுவாக மீனவச் சமுதாயத்துக்கு என்று ஒரு சட்ட மன்றப் பேரவைத் தொகுதி ஒதுக்கலாம்.

ஆனால் இவற்றை நிறைவேற்றுவதற்கான எவ்வித முயற்சி யையும் அ.தி.மு.க. ஆட்சியோ தி.மு.க. ஆட்சியோ இதுவரை எடுக்கவில்லை. மீனவர்களின் வாக்குகளை மிக எளிதில் வளைத்துப்போட்டுவிடலாம் என்று அரசியல் கட்சிகள் நம்பு கின்றன. அந்நம்பிக்கை பெரும்பாலும் பொய்த்துப்போவ தில்லை. நடிகர் மீதான கவர்ச்சி, சமுதாயக் கூடங்கள். கெபிகள் ஆகியனவற்றைக் கட்டித்தரல், வீட்டு உபயோகப் பொருட் களை இலவசமாக வழங்குதல், ஊர்த் தலைவர்களை விலைக்கு வாங்குதல், ஆயர்களின் ‘சுற்று மடல்’ (ணிஜீவீstறீமீ) என்பனவெல் லாம் மீனவர்களின் வாக்குகளைப் பெற உதவும் தூண்டிற் புழுக்களாக விளங்குகின்றன.

நாட்டின் இயற்கை வளங்களை உள்நாட்டு அல்லது பன்னாட்டு நிறுவனங்களிடம் தாரை வார்க்கும் போக்கு,  சுற்றுப்புறச் சூழலை அவை அழிப்பதைக் கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கும் போக்கு, கல்வியும் மருத்துவமும் விலைபடு பொருளாக ஆக்கப்பட்ட நிலை, நுகர்வோருக்கும் உற்பத்தியாளருக்கும் எதிரான சந்தைப் பொருளாதாரம், பெருகி வரும் நுகர்வோர் பண்பாடு (consumeristic culture) என இவை ஒவ்வொன்றிலும் அரசியல் இடம் பெற்றுள்ளது. உழைக்கும் மக்கள் அடை யாளம் கண்டு ஓரணியில் திரள்வதைத் தடுக்கும் வகையில், சாதியவாதமும் மத அடிப்படைவாதமும் உருவாக்கப்பட்டுச் சுரண்டுவோரின் அரசியல் செழித்து வளர்கிறது. இதற்கு எதிரான நிலைப்பாட்டை எடுக்கும் அணியைச் சார்ந்து நிற்க வேண்டிய அவசியம் மீனவர்களுக்குள்ளது. மீனவர்கள் எடுக்கவேண்டிய இச்சார்பு நிலைதான் மீனவரின் அரசியல் ஆகும். அன்பியம் போன்ற அமைப்புகள், இச்சார்பு நிலை அரசியல் தொடர் பான விழிப்புணர்வை உருவாக்குவதில் முனைப்புடன் செயல் பட வேண்டும். ‘மருத்துவன் நோய் அற்றவர்களுக்கு அன்று, நோய் உற்றவருக்கே தேவை’ என்னும் விவிலிய வாசகத்திற்கேற்ப, ஒடுக்கப்பட்ட மீனவர்களுக்கு இத்தகைய அரசியல் உணர்வு தேவை. இவ்வுணர்வுதான் நண்பர்களையும் பகைவர்களையும் பசப்புபவர்களையும் இனங்காண உதவும்.

இச்சிறிய நூல் மீனவர்களின் வாழ்வாதாரப் பிரச்சினை களைச் சுட்டிக்காட்டி அவற்றைக் குறித்துச் சிந்திக்கத் தூண்டு கிறது. சிந்தனையைத் தூண்டும் தம் கருத்துகளை மனம் திறந்து முன்வைத்த அறிஞர்களும் பாராட்டுதற்குரியவர்கள். இது போன்ற நூல்களை அவர்கள் தொடர்ந்து படைக்க வேண்டும். அதற்கு ஆதரவளித்து உறுதுணையாக இருப்பது ஜனநாயக உணர்வும் மனித நேயச் சிந்தனையும் கொண்ட அனைவரது கடமையாகும்.

‘இங்கே விவாதிக்கப்பட்டவை என்பதனால் இந்தக் கருத்துகள் இறுதியானவையல்ல. இந்தக் கருத்துகள் யாருக் காகப் பேசப்படுகின்றனவோ, யாரைப் பற்றிப் பேசப்படு கின்றனவோ அவர்களுக்கு எட்டப்பட வேண்டும்’

என்னும் வறீதையாவின் கூற்றுக்கேற்ப இந்நூல் மீனவர் களிடையே விவாதிக்கப்பட வேண்டும்.