விடியலை நோக்கி 2008 நேர்காணல்

 

---------------------

பாதிரியார்களிடம் இருப்பதாக நம்பப்பட்ட மந்திரக்கோல் வெறும் மாயை என்ற புரிதல் எழுந்துள்ளது.

----------------------

வறீதையா நேர்காணல் 2008

(விடியலை நோக்கி தனிச்சுற்று இதழில் ‘தடம் பதித்த பொது நிலையினர் சந்திப்பு’ பகுதியில் 2008இல் வெளியானது).

----------------------------------------------------------

அறிவியலில் முனைவர் பட்டம் பெற்று, தூத்தூர் யூதா கல்லூரியில் பேராசிரியராகப் பணியாற்றும் கான்ஸ்டன்டைன் வறீதையா பல புத்தகங்களின் ஆசிரியர், நல்ல சிந்தனையளர், சிறந்த பொதுநிலையினர் ஒருவருக்கு எடுத்துக்காட்டு எனலாம். மனிதர்களையும் உலகத்தையும் நேசித்து, பெற்ற அனைத்தையும் நன்றியோடு நினைவில் கொண்டு, கிறிஸ்தவ சமுகத்தின் மீது பாசம் குறையாமல் நல்லதையே மனதில் தேக்கி, விமர்சனம் செய்யவும் அச்சப்படாமல் இருக்கும் ஒரு முதிர்ச்சியான பொது நிலையினர், ‘அமுது’ அவரை பேட்டி கண்டார்.

அமுது: உங்களை உருவாக்கிய சக்திகளைப் பற்றி ஒருசில வார்த்தைகள் சொல்லலாமா?

வறீதையா: மூன்றைப்பற்றிச் சொல்ல வேண்டும். நான் தொன்போஸ்கோ இளைஞர் இல்லத்தில் பயின்றவர். செர்வாசியூஸ் அடிகளார் நல்ல தலைவர்களை அழைத்துச் சிறந்த பயிற்சி அளித்தார்கள். அங்கு இருக்கும் போது ஐக்கப் அமைப்பில் சேர்ந்திருந்தேன். அருளப்பா போன்றவர்களின் உரைகளைக் கேட்க முடிந்தது. சமூகப்பார்வை கிடைத்தது. கல்லூரியில் தேசிய நாட்டு நலப்பணித்திட்ட அலுவலராகப் பலப்பல முகாம்கள் நடத்தியுள்ளோம். இவற்றில் சமூகத்தின்பால் ஈடுபாட்டை வளர்க்க முடிந்திருக்கிறது.

அமுது: உங்கள் வாழ்வில் திருப்பம் ஏற்பட்ட கட்டங்களைப் பற்றிச் சொல்லுங்களேன்

வறீதையா: 1997இல் முனைவர் பட்டம் பெற்ற காலம் முக்கியமானது. கடலோர பகுதிகளிலிருந்து படித்து முன்னேறிவிட்டவர்கள் வெளியேறிக் கொண்டிருந்தது எனது மனதைப் பாதித்தது. கடலோர வளர்ச்சிக்காக இன்னொரு தலைமுறை ஆவன செய்யும் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேளையில் முனைவர் என்ற அங்கீகாரம் ஒரு அழைப்பாக வந்தது. டிசம்பர் 26, 2004, முக்கியமான திருப்பம். நான் பல காரியங்களைப்பற்றி வைத்திருந்த எண்ணம் தலைகீழாகப் புரட்டிப் போடப்பட்டது. எல்லாமே சுனாமிக்குமுன் அதற்குப்பின் என்று சொல்கிற வகையிலே மாற்றமடைந்தன.

அமுது: உங்கள் எழுத்துப்பணி பற்றி…

வறீதையா: முனைவர் அங்கீகாரத்திற்குப் பின் என்னில் வந்து கொண்டிருந்தச் சிந்தனைகளைப் பதிவுசெய்ய விரும்பினேன். அவை என்னுடையவை மட்டுமல்ல, பலரின் கருத்துக்களை நான் பிரதிபலித்துக் கொண்டிருந்தேன் இவற்றைப் பதிவு செய்ய வேண்டுமென்று தோன்றியது.

கணியம் பத்திரிகையில் எழுதத் தொடங்கிய போது வெகுஜனத்தைத் தொடும் வகையில் எழுத முடியுமா என்ற சந்தேகம் இருந்தது. தட்டுத்தடுமாறிப் பேனாவைக் கையில் எடுத்தேன். ஆனால் பேனா என்னை விடமாட்டேன் என்று விட்டது. நான் 25-க்கு அதிகமான ஆய்வுக் கட்டுரைகள் எழுதியிருக்கிறேன். அதில் கிடைக்காத திருப்தி வெகுஜன எழுத்துக்களில் கிடைத்தது.

எனது எழுத்துக்களில் தீர்க்கமும் தெளிவும் இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். எழுத்தால் வெகுஜனங்களைத் தொடமுடியும் என்ற உணர்வு, எழுத்து எனது அழைப்பின் ஒரு பகுதியாக விளங்கத் துணை செய்தது. விளைவு, நெய்தல் சுவடுகள்’ (கலை இலக்கியப் பெருமன்றம் New Century Book House இணைந்து பரிசளித்தது), ஆழிப்பேரிடருக்குப்பின் பேரலைக்கு அப்பால், அணியம், The Catastrophe and After போன்ற புத்தகங்கள்.

அமுது: நமது மறைமாவட்டத்தில், குறிப்பாக கடலோரத்தில் பொதுநிலையினரின் நிலை எப்படி இருக்கிறது?

உங்கள் கேள்விக்குள்ளே நுழைவதற்கு முன்பு கேள்வியின் பின்புலமாக அமைந்திருக்கும் கத்தோலிக்கத் திருச்சபை இன்று சந்தித்துக் கொண்டிருக்கும் சிக்கல்களைப் பற்றிப் பேசியாக வேண்டும்.

அறிவாக்கத்தின் வாயில்கள் இன்று அகலத் திறந்து கிடக்கின்றன. பாதிரியார்தான் அனைத்து ஞானத்தின் ஊற்று, அவர்களை விட்டால் நமக்கு எதிர்காலமே இல்லை என்ற பார்வை தகர்ந்து வருகிறது. பாதிரியார்களிடம் இருப்பதாக நம்பப்பட்ட மந்திரக்கோல் வெறும் மாயை என்ற புரிதல் எழுந்துள்ளது.

ஆனால் பாதிரியார்களின் மொழியும் வழியும் பெரிதாய் மாறிவிடவில்லை. இன்றும் அவர்கள் கட்டளை மொழியை (Prescriptive language) விதியெழுதும் ஆகம மொழியை (Dogmatic language) பிரயோகித்து வருகிறார்கள். பொது மக்களின் பார்வையிலும் பாதிரிமார் பார்வையிலும் குருத்துவம் என்பது வெறும் பிழைப்புவழி என்று அடையாளம் காணப்படுகிறது. ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன்பு கத்தோலிக்கக் கிராமங்களிலிருந்து செல்வச் செழுமையும் செல்வாக்கும் மிகுந்த குடும்பங்களிலிருந்துதான் குருமாணவர்கள் தேர்வு செய்யப்பட்டனர். இன்று செழுமையான வர்க்கமும் நடுத்தர வர்க்கமும் இறைசேவைக்கு பிள்ளைகளை அனுப்புவதில் முனைப்பு காட்டவில்லை. அடிமட்டக் குடும்பங்களிலிருந்துதான் குருக்கள் உருவாகிறார்கள். வார்ப்பும் வளர்ப்பும் சிறுபருவப் பின்னணியும் இந்த குருக்களின் சிந்தனைப் போக்கையும் செயல்பாடுகளையும் கட்டுப்படுத்துகின்றன. குருக்கள் தனித்தீவுகள் அல்ல. சராசரித்தனம் நிறைந்த மக்களோடு வாழ்பவர்கள்தாம். தொழில் நுட்பமும் காலமாற்றமும் கற்புநெறி, துறவு, பாலுறவு குறித்த குருக்களின் பார்வையில் அடிப்படை மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன. மேலாதிக்கம் முற்றாண்மை மீது திருச்சபை அளவற்ற நம்பிக்கை கொண்டிருக்கிறது. பெண்குருத்துவம் முதலிய சவால்களைத் திறந்த விவாதத்திற்கு உட்படுத்தும் துணிச்சலும் மனஉறுதியும் திருச்சபைக்கு இல்லாதிருக்கிறது.

திருச்சபையின் இருத்தலையும் வரலாற்றுச் சாதனைகளையும் இருட்டடிப்பு செய்ய முடியாது. ஆனால் மதிப்பீடு செய்வது தவிர்க்க முடியாததது.

திருச்சபையின் அடிப்படைக் கோளாறுகளாக நான்கு விசயங்களைப் பார்க்கிறேன்.

ஒன்று – இன்றைய திருச்சபை ஏழைகளுடன் இல்லை என்பது ஏழைகள் குறித்த பைபிளின் பார்வையும் திருச்சபையின் அணுகுமுறையும் நேர்கோட்டில் இல்லை.

இரண்டு – திருச்சபையின் அதிகாரச் சேகரம். அது கைக்கொண்டிருக்கும் முற்றாண்மை சமத்துவச் சித்தாந்தத்துக்கும் கிறிஸ்துவின் போதனைக்கும் எவ்வகையிலும் பொருந்தவில்லை. சான்றாக திரித்துவ மறைஉண்மை ஒரு முக்கோண உறவு வெளிப்பாடு. அதுபோன்றே கடவுள் – திருச்சபைத் தலைமை – விசுவாசிகள் என்பதும் முக்கோண சமதள உறவாகவே இருக்க வேண்டும். ஆனால் திருச்சபை அதிகாரம் செங்குத்துக்கோட்டுறவாகவே மேலிருந்து திணிக்கும் ஒரு வழிப்பாதையாக இயங்குகிறது. இதைவிட ஆபத்தானது என்னவென்றால், இப்படி அதிகார சேகரமாய் இயங்குவதுதான் கடவுளின் திருவுள்ளத்தை நிறைவேற்றும் ஒரே உபாயம் என்று திருச்சபை நம்புவது.

மூன்று – குருமைய நிலைப்பாடு (Clerico-Centrism): ‘கிறித்து அரசர்’ என்ற சொல்லாக்கம் பாதிரியார்கள் தரப்பில் தவறாக அணுகப்படுகிறது என்று நான் கருதுகிறேன். அன்பும் அமைதியும் நிலவும் சமூகத்துக்குக் கிறித்து தலைமை ஏற்கிறார் என்பதே ‘கிறித்து அரசர்’ என்ற பதத்தின் சரியான விளக்கமாக இருக்க முடியும், ‘என் அரசு இவ்வுலகைச் சார்ந்ததன்று’ என்ற கிறித்துவின் வாக்கு இதற்குச் சான்று. கிறித்துவை உலகின் அரசராகவும் தன்னை அந்த அரசின் ‘திவானாகவும்’ பாவித்துக் கொள்ளும் பாதிரியார் அதிகாரங்களைத் திரட்டித் தன்னை மையப்படுத்த முனைகிறார்; தன்னை கேள்விக்கு அப்பாற்பட்ட, புனிதத்துள் புனிதமான அதிகார அடுக்கின் கூறாகப் பார்க்கிறார். ‘உலகின் உப்பு’ என்ற அழைப்பு இங்கே சிதறிப் போகிறது. தன்னைக் கரைத்துக் கொள்வதன் மூலமே உப்பு உணவுக்கு ருசியூட்ட முடியும். உப்பின் நோக்கமும் அதுவே. அதிக பலன் கொடுப்பதற்காக புதையுறும் விதையாக மாறிவிடும் துணிவோ அதிகாரத்தைத் துறக்கும் தீர்க்கமோ இன்று பாதிரியார்களுக்கு இல்லை.

நான்கு- திருச்சபைக்குள் நிலவும் உட்பிரிவுகள்.

‘பொதுநிலையினர்’ என்ற பதத்தையே நான் ஆட்சேபிக்கிறேன். விசுவாசிகள் (the faithful) திருச்சபையின் கடைநிலையினரல்ல; திருச்சபை அமைப்பின் இடுபொருளோ உற்பத்தியோ அல்ல, அதன் நோக்கும் இலக்கும் அவர்களே. புரோகிதச் சமூகத்தின் ஞானத்தை எதிர்நோக்கி, அவர்களின் தயவுக்காய்ப் பணிந்து நிற்க வேண்டியவர்களல்ல. திருச்சபையில் இறைமக்களின் இடம் என்னவென்பது இன்று வரை நடைமுறையில் அங்கீகரிக்கபபடவில்லை. இதுதான் முக்கிய செய்தி. இறைமக்களின் அழைத்தல் (vocation) என்பது இறைவாக்குரைஞனாய் வாழ்வது. நீதிக்காகத் துணிந்து குரல் கொடுப்பது. உலகியல் தளங்களில் முழுமையாகப் புகுவது. ‘உலகின் முகத்தைப் புதுப்பிக்கும் முழுப்பொறுப்பு பொது நிலையினரைச் சார்ந்தது’ என்று 43 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கம் அறிக்கையிட்டது. கத்தோலிக்கர்கள் அரசியல் களத்தில் தடம் பதியாமல் போனது மிகப்பெரிய குறைபாடு. திருச்சபையின் கட்டளைக்காகக் காத்திருக்கும் போக்குதான் இதற்குக் காரணம்.

கத்தோலிக்க விசுவாசி எனப்படுபவரின் இரு கூறுகள் – உரிமை குடிமகன் (civilian), கிறித்தவ விசுவாசி (laity). இதில், ‘சிவிலியன்’ பெருங்கூறு, லெயிற்றி என்பது ஆன்மீக வாழ்வு சார்ந்த சிறுகூறு. திருச்சபை அதிகாரக்கட்டமைப்பு விசுவாசியின் முதற்பெருங்கூறான ‘சிவிலியன்’ பரிமாணத்தைக் கண்டுகொண்டதாகவே தெரியவில்லை. பங்கு நிர்வாகம் என்ற பெயரில் கிராம நிர்வாகம் திருச்சபையால் கையாளப்படுகிறது. தமிழகத்தின் 17 கத்தோலிக்க மறைமாவட்டங்களில் பொதுநிலையினர் பணிகுழுக்களில் ‘விசுவாசி’ செயலர் பொறுப்பு வகிக்கும் வாய்ப்பு ‘வழங்கப்பட்டிருப்பது’ ஆறில் மட்டும். இதில் கோட்டார் மறைமாவட்டம் முன்னோடி என்று சொல்லப்படுகிறது.

விசுவாசிகள் (பொதுநிலையினர்) கடலோரத்திலும் உள்நாட்டிலும் இருவேறு விதங்களில் கையாளப்படுகின்றனர். கடற்கரையில் திருச்சபை அதிகாரிதான் மக்களின் வாழ்வியல் கூறுகளைக் கட்டுப்படுத்துகிறார். அறிவுபெற்ற, நடுத்தரவர்க்கம் சார்ந்த மக்கள் இதை முற்றாக வெறுக்கிறார்கள். பாமர மக்கள் வேறு உபாயங்கள் கண்ணில் படாத சூழலில் பாதிரியாரே கதி என்று கட்டுண்டு கிடக்கிறார்கள். இதுபற்றி பல்வேறு அறிவு ஜீவிகள் மற்றும் பாதிரியார்களின் கருத்துக்களை ‘ஆழிப் பேரிடருக்குப் பின்’ உள்ளிட்ட நூல்களில் பதிவு செய்திருக்கிறேன். கல்வியறிவும் வெளி உலகத் தொடர்பும் கிடைத்து விட்டால் மக்கள் தங்கள் வாழ்க்கையைத் தாங்களே தீர்மானிக்கும் தெளிவு பெற்று விடுகிறார்கள். கல்வி கொடுப்பது மிக முக்கியமானது. அதே வேளையில், கல்வியும் மாற்றுத் தொழிலும் கைவரப்பெற்றவர்களில் பெரும்பான்மையினர் கடற்கரைச் சமூகத்தைத் திரும்பிப் பார்க்காமலே சென்று விடுகிறார்கள். இவர்களின் அறிவும் மனிதவளமும் சிறிதளவு இந்தக் கிராமங்களுக்குக் கிடைத்தால் நிலைமையை இலகுவாக மாற்ற முடியும். இதற்கு இணையாக மக்கள் விழிப்பூட்டப்பட்டு அணிதிரள வேண்டும். வெளிநாட்டு நிதி பெற்று இயங்கும் தொண்டு நிறுவனங்களுக்கு இது சாத்தியமல்ல. அறிவு பெற்ற இளைய தலைமுறை கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு முன்வர வேண்டும்.

பாதிரியார்களின் வழிகட்டுதலும் கண்காணிப்பும் இல்லாமலும் பொதுநிலையினரால் வாழ்வியல் களங்களில் சாதிக்க முடியும். கருத்துப் புரட்சியை ஏற்படுத்த முடியும். கடந்த சில ஆண்டுகளாக நாகர்கோவிலில் பொதுநிலையினர் நடத்திவரும் சமூக அரசியல் ஆய்வரங்கு இதற்கு ஒரு சான்று. நெய்தல் படைப்பாளிகள் சந்திப்பு மற்றொன்று. இது தமிழ்நாடு – பாண்டிச்சேரி நெய்தல் படைப்பாளிகள் இயக்கம் உருவாகுவதற்குப் பொறியாய் அமைந்தது.

 

 

 

செ.கார்த்திகேயன் / நூல் விமர்சனம்/ கையறுநதி

*கையறுநதி /- வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ கடல்வெளி வெளியீடு/பக்கங்கள் : 196

விலை : ரூ.220/-.

நூல் அறிமுகம் : செ.கா.

----------------------------------------------------

"வாழ்க்கையில் என்னதான் மிச்சம் ? கொஞ்சம் சுமை , அந்தச் சுமையின் சுகம் - அவ்வளவுதான்.தொலைதூரங்களைப் படைத்தவன் ஆங்காங்கே சுமைதாங்கிக் கற்களையும் வைத்திருக்கிறான். சுமைதாங்கியாய் இருப்பதிலும் ஒரு சுகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. என் பார்வைக் கோளாறைச் சரிசெய்ய வேண்டும் . குறைந்தபட்சம் மகளுக்காக ; முடிந்தால் சக மனிதர்களின் பொருட்டாகவும்" என்று நாவலின் 161ம் பக்கத்தின் இறுதிப் பத்தி இப்படியாக முடியும். இதுதான் இந்நாவலின் பிரதான அம்சம்.

மனநோய்களிலேயே மிகவும் கொடுமையான ஸ்கிசோஃப்ரீனியா என்கிற மனச்சிதைவு நோயால் தீவிரமாகப் பாதிக்கப்பட்ட தனது மகளை மீட்டெடுக்கப் பயணிக்கப்பட்ட அனுபவங்களின் வழியே, முன்னும் பின்னுமாக தமது வாழ்க்கையின் கடந்த கால இருண்மையான அத்தியாயங்களையும் இழைத்து விவரிக்கிற ஓர் கள / எழுத்துச் செயல்பாட்டாளரின் பகிர்வோடு இந்நாவல் விரிகிறது. ஒருவகையில் இது பேரா. வறீதையாவின் தன் வரலாற்றின் பொதிவும் கூட.

சில பக்கங்களை படித்து முடித்தபின் , புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு கண்களை மூடி அமைதியாகிவிட்டேன். கொஞ்ச நேரம். கழித்தபின்புதான் அடுத்தடுத்து வாசிக்க முடிந்தது. எனது நண்பரும் கூட நேற்று , இரண்டாம் அத்தியாயத்தைத் தாண்டி படிக்க மனசுவரவில்லை என்று கூறினார்.

இவற்றை வைத்து , மனதைப் பாதிக்கும் நாவல் என்றோ , மெல்லிய மனசுக்காரர்கள் படிக்கக் கூடாதென்றோ தவறாக எடுத்துக் கொள்ளவேண்டாம். ஒளியின் அருமை இருளில்தான் தெரியும் என்பது போலத்தான் அந்த அத்தியாயங்களும்.

தனது மகளின் மனச்சிதைவை முதன் முதலில் கண்டறிந்த தருணம் , அதுவரை வெளிப்பட்ட அறிகுறிகள் , அவற்றை முன்னரே சரியாகக் கையாளாதுவிட்ட குற்றவுணர்ச்சி , சிகிச்சை முறை , பின்னர் மறுவாழ்வு மையத்தின் கவனிப்பு ,அவருடனான ஆக்கபூர்வ நேரங்கழிப்பு உள்ளிட்டவற்றோடு , தாம் கவனித்த இன்ன பின் மனநலப் பிறழ்வு உடைய , தாம் வாழ்வில் நேரடியாக கவனித்த சிலரது வாழ்க்கை அனுபவங்களையும் உள்ளே இழைத்துத் தருகிறார்.

முடிவில் அம்மாவின் வழியே தமது கடந்தகாலச் சிடுக்குகளை கூர்நோக்கி,அதை உணர்வுபொதிந்த எழுத்துகளாக வடித்ததன் மூலம் மாபெரும் விடுதலையை அடைகிறார்.

அறிவியலும் ஊடகமும் எவ்வளவோ வளர்ந்துவிட்ட இச்சூழலிலும் கூட , அறிவியல் கற்பித்து வந்த தானும் மனநலக்கோளாறை சரியாக அணுகவில்லை என்பதை ஒத்துக் கொள்கிறார். நோயாளியின் சிக்கலை விட , அவர்களைக் கவனித்துக் கொள்பவர்களின் துயரத்தைப் பெருக்குவது சமூகத்தின் 'தீட்டு'ப் பார்வைதான். ஒதுக்குதல் , புறக்கணித்தல் , புண்படுத்தல் - இவைதான் மனநலச் சிக்கலுக்குள்ளாகும் மனிதர்களுக்கு சமூகம் வழங்கும் 'சிகிச்சை'. இதிலிருந்து மாறுபட்டு மீள , அர்த்தமுள்ள புரிதல்கள் குடும்பத்திலிருந்து தொடங்க வேண்டும் என்பதை பல வாழ்ந்த உதாரணங்களின் வழியே வாசகர்களுக்கு கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்.

முன்னாள் மாணவன் ஜெயன் , ஃபெலிக்ஸ் , சொத்தை இழந்த 45 வயது நபர் , ஜேம்ஸ் , மரியான் நபர்களின் வாழ்வியல் அனுபவங்களின் வழியே , நாம் கவனிக்கத் தவறிய புள்ளிகளை வரைபடமாய்க் காட்டுகிறார்.

நிற்காது ஏதோ ஒன்றின் பின்னே ஓடியாடி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் பொருள் வழி புகழீட்டும் வாழ்வு குறித்த கற்பிதங்களை , அதன் விழுமியங்களை வேறொரு கோணத்தில் மறுவிசாரணை செய்கிறது இந்நூல்.

23இணைக்குரோமோசோம்களில் குடிகொண்டிருக்கும் 1,20,000 மரபணுக்களில் ஏதேனும் ஒன்றில் பிறழ்வு ஏற்படுவதன் வாயிலாக ஏற்படுகிற இவ்வகை மனச்சிதைவிற்கு யார் காரணம் ? அப்படியான தாக்கம் ஏற்பட்டபின் அதை கையாளத்தெரியாமல் தீவிரத்தை முடுக்கிவிடுபவர்கள் நம்மில் எத்தனை பேர் ? என்ன ஏதுவென்றே தெரியாக கையறுநிலையில் நாவலாசிரியருக்கு ஏற்பட்ட உணர்வுநிலை விவரணை கொடூரமானது.

"என் சுமையைக் கொஞ்சநேரம் உங்கள் தோளில் இறக்கி வைத்துக் கொள்ளட்டுமா ?" என்று கேட்க வேண்டும் போலிருக்கிறது. மற்றவனின் கவலைகளைத் தன் தோளில் தூக்கிச் சுமப்பது என்பது யாருடைய பிணத்தையோ நம் வீட்டில் வைத்துச் சாமக் காவல் காப்பது போல" என்கிற நூலாசிரியரின் உள்ளக் கொந்தளிப்புதான் நாம் அறிந்த மனித உலகின் உன்னதமான , முதன்மைத் தேவை என்ன என்பதை தெளிவாக வரையறுத்தும் விடுகிறது. இதைத்தானே பேரா.மாடசாமியும் தமது "உம்" கொட்டுதல் கட்டுரையில் குறிப்பிட்டிருப்பார்.

தழுதழுக்க வைக்கும் அம்மாவின் அத்தியாயங்களுக்குப் பிறகு வருகிற இறுதி அத்தியாயத்தில் அப்பாவும் - மகளும் நோய் குறித்து உரையாடுகிற இலகுவான உரையாடல்கள் மிக ஆழமானவை ; நம்பிக்கையானவை.

ஒரு அப்பாவாக , தமது மகளைக் கையாளுவதில் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அசாதாரண சூழல் மற்றும் உளவிளைவுகளை மடைமாற்றம் செய்ய எழுத்தும் , சமூக செயல்பாடும் பெருந்துணை புரிந்திருப்பதை உள்வாங்கிக் கொள்ள முடிகிற அதே சூழலில் , ஜூலியாவின் அம்மா எப்படி இதை எதிர்கொண்டிருக்கிறார் என்பதை யூகித்துப் பார்க்கவே மனம் கனக்கிறது.

இருப்பினும் இந்நூல் , நமது சுமையை இறக்கி வைக்க உதவும். சில நேரங்களில் நாம் சுமைதாங்கிக் கற்களாக செயல்பட வேண்டியதன் பொறுப்பை உணர்த்தும். பொதுச்சமூகத்தின்

பரிகாசத்தால் , சிரித்தவாறே கடந்துசெல்கிற பிறழ்நடத்தை மாந்தர்களை வேறொரு கண் கொண்டு காண வைக்கும். நமது வட்டத்தில் இப்படியான பாதிப்பை நாம் கண்டறிந்தால் , அவற்றை எப்படி மனம்தளராது கையளலாம் என்பதற்கான நம்பிக்கையை விதைக்கும்.

எங்கு நடப்பட்டோம், எப்படி நடப்பட்டோம் என்பதை விட , நடப்பட்ட இடத்தில் வேரூன்றி எப்படி அச்சூழலுக்குப் பலன் கொடுத்தோம் என்பதுதானே வாழ்க்கைக்குச் செய்யும் உயரிய மரியாதை.

அப்படியான மரியாதைக்குரியவர்களாக தமது வாசகர்களை மாற்றுகிற வகையில் இந்நூல் மிக மிக முக்கியமான நூல்.

சுய விமர்சனம் என்னும் தன்மாற்றம்

 நூல் விமர்சனம் துவாரகா சுவாமிநாதன்

கையறுநதி / வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ கடல்வெளி/ 2022. 

------------------------------------------------

“… நல்ல வேளை, இது போல நமக்கு எதுவும் நிகழவில்லை என்று ஆறுதல் கொள்கிறோம். நாம் இப்படிச் செய்து விடக்கூடாதென உறுதிக் கொள்கிறோம். ஏற்றோ மறுதலித்தோ செல்கிறோம். இந்த சுய விமர்சனம்தான் இந்த நூலை வாசிக்கும்போது நமக்குள் நடைபெறும் தன்மாற்றம்.”

-----------------------------------------------

தமிழில் நாவல் வரலாறு ஏறக்குறைய இரண்டு நூற்றாண்டை கடந்து கொண்டிருக்கிறது பலநூறு நாவல்கள் வெளிவந்து விட்டன. தமிழில் ஒவ்வொரு வகைமையிலும்  நாவல்கள் கிடைக்கின்றன. அவ்வகையில் பார்த்தால் கையறுநதி நாவல் வகைமைக்குள் அடங்குமா, இல்லை, அதைத் தன் வரலாறு நூலாக மட்டுமே எடுத்துக் கொள்ளலாமா என்று சொல்ல முடியவில்லை. 

நாவலுக்கான பல கூறுகளை கையறுநதி பெற்றிருக்கிறது.

சமூக உணர்வு, தான் வாழும் நிலத்தின் பாடுகள், மனிதர்களின் பாடுகள், அவர்களின் ரசனைகள் தன்னைச் சுற்றி நிகழும் விஷயங்களுக்கும் உள்ள எதிர்வினைகள், அதற்கான வியாக்கியானங்கள், விமர்சனங்கள், எதிர்வினைகள், ஒரு அப்பனான கதைசொல்லியின் உணர்ச்சிப் பெருக்கு என்று மிக அடக்கமாக, ஆர்ப்பாட்டமின்றி கையறுநதி  நாவல் கலை உணர்வுடன் சொல்லி இருக்கிறது.

பல கதை மாந்தர்கள் தங்களின் பாடுகளை விவரிக்கும்போது நமது வாழ்க்கை அனுபவங்களோடு ஒப்பிட்டுக்கொண்டே முன்னகர்கிறோம். நாமும் அதே உணர்வையோ, உணர்ச்சியையோ அடைகிறோம். நல்ல வேளை, இது போல நமக்கு எதுவும் நிகழவில்லை என்று ஆறுதல் கொள்கிறோம். நாம் இப்படிச் செய்து விடக்கூடாதென உறுதிக் கொள்கிறோம். ஏற்றோ மறுதலித்தோ செல்கிறோம். இந்த சுய விமர்சனம்தான் இந்த நூலை வாசிக்கும்போது நமக்குள் நடைபெறும் தன்மாற்றம்.

இந்த நாவலின் மையக்கரு வாழ்க்கை பற்றிய விமர்சனமும் மனிதர்கள் பற்றிய விமர்சனமும். குடும்பமாக வாழும் நபர்கள் அவர்களுக்குள் இருக்கும் உறவுச் சிக்கல்கள் என்று அமைந்துள்ளது. குறிப்பாக வாழ்க்கையைப் பற்றிய விமர்சனங்கள் முதியவர்களை, குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்ளும், பாதுகாக்கும், பராமரிக்கும் உறவினர்களின் அணுகுமுறைகளும், அதனால் ஏற்படும் சிக்கல்களும் முரண்களும் எதார்த்த வாழ்க்கைச் சூழலுடன் இணைத்துச் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது.

இல்லற வாழ்வியல் இலக்கணத்தை சொல்பவர்கள் குழந்தைகளையும் பெரியவர்களையும்  பராமரிக்கவும் பாதுகாக்கவும் வேண்டும் என்று சொல்லுவார்கள். கூட்டு வாழ்க்கையில் எல்லோரின் உணர்வுகளையும் மதிக்கவேண்டும். ஆனால் அது நடைமுறையில் எவ்வளவு சிக்கல்களையும் முரண்களையும் கொண்டு வருகிறது என்று இந்நாவல் மிக ஆழமாகப் பேசிச் செல்கிறது. முதல் பத்து அத்தியாயங்களைக் கடப்பதற்குள் வாசகர் கண்ணீர் சிந்தி அழ வேண்டியிருக்கும்.

நாவல் அப்பனுக்கும் மகளுக்குமான பேரன்பைப் பேசுகிறது. ஜூலியாவின் நம்பிக்கை மனிதராக அவரது அப்பா இருக்கிறார். அப்படித்தான் ஒவ்வொரு அப்பனும் மகள்களுக்கு இருக்க வேண்டும்.  நாவல் முழுக்க இப்படியான நம்பிக்கை மனிதர்களை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டே போகிறார் வறீதையா.

நாவலை வாசித்த பல நேரங்களில் என்னால் அடுத்த பக்கம் நகர  முடியாமல் நாவலின் ஓவியத்தின்மீது தலை சாய்த்து எனது உப்புகரிக்கும் நீரை அந்த ஓவியத்தில் தடவி இருக்கிறேன். அந்த அட்டைப்பட ஓவியத்தின் மீது அமர்ந்திருக்கும் ஜூலியாவை நேசித்திருக்கிறேன்.

இந்திய நிலவுடமைச் சமூகக் குடும்ப மரபில் குழந்தையை வாரிசு என்றும், அது தன் குடும்பத்தின் சொத்துக்களையும் உடைமைகளையும் பாதுகாக்க வந்த ஒரு ஜீவன் என்றும்தான் பார்க்கிறது. குடும்பத் தலைவன் தான் நினைக்கும் எல்லாவற்றையும் அந்தக் குழந்தைகளின் மீது திணிக்க முற்படுகிறான். என்னதான் தாய்ப்பாசம், தந்தை பாசம் என்று பேசினாலும் அது குழந்தைகளின் மீது திணிக்கப்படும் பொழுது என்னென்ன விளைவுகளை அதே பெற்றோர்கள் சந்திக்கிறார்கள் என்னும் விதமாகவும் இந்நாவலை நாம் பார்க்கலாம்.

நாவலில் வரும் நிறைய கதாபாத்திரங்கள் மனதை வருடித்தரும், இசைவான நம்பிக்கை அல்லது ஆறுதலை சொல்லிச் செல்கிறார்கள். மரியான் சொல்லும் விவிலிய வாசகம் மலையாளத்தில் சொல்லப்பட்டாலும் நமக்குப் புரிகிறது.

துன்புறும் சாதாரண மனிதர்களை மதங்கள் மயிலிறகால் வருடுகிறது, அல்லது அச்சூழலைப் பயன்படுத்தி அவர்களை எப்படிச் சுரண்டுகிறது என்றும் இந்த நாவல் பேசுகிறது.

ஒரு நாவல் மனித வாழ்க்கையின் எல்லா பரிமாணங்களையும் சொல்லி இருக்கிறதா என்று பார்த்தால், அப்படி முடியாதுதான். கோவை ஞானி மேலே உள்ள விஷயத்தை இப்படிச் சொல்கிறார்: நாவலின் அமைப்பில் அதன் வடிவத்தில் அரசியல், பொருளாதார, மனித உறவுகளுக்குள் உள்ள உற்பத்திச் சிக்கல்கள் காலம், கலாச்சார பண்புகள் அதனோடு கூடிய ரசனைகள், உணர்ச்சிப் பெருக்குகள் என்று நாவலுக்கு உள்ளும் புறமும் நடைபெறும் எல்லா விஷயங்களையும் கவனத்தில் கொண்டுதான் நாவலை வரையறுக்க வேண்டும்.

நாவலில் ஜூலியாவின் அப்பாவின் மனக்குமுறல்கள் ஒரு டைரி குறிப்பைப் போல விரவிக் கிடக்கிறது. ஒரு  நினைவோடை முறையில்  ஆசிரியர்  எழுதிச் செல்கிறார். வாசிப்பில் அலுப்புத் தட்டவில்லை. ஜூலியாவின் நிலைக்குள், அவளின் அப்பாவின் நிலைக்குள் படிக்கிறவர்களின் மனம் சுழன்று சுழன்று, அவரின் வாழ்க்கை அனுபவங்கள் எந்தெந்த திசையில் எல்லாம் போகிறது, என்னவெல்லாம் கற்றுக் கொள்கிறார், எதில் எல்லாம் அவர்களுக்கு கேள்வி பிறக்கிறது, மனித குலம் எதை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது, மனிதர்கள் எப்படி இவ்வாறு வாழ்க்கையை நகர்த்திச் செல்கிறார்கள் என்ற கேள்விகளோடும். என் மகளுக்கு மட்டும் ஏன் இது நேர்ந்தது? என்ற கேள்வியையும் சேர்த்து எதிர்கொள்ள வாசிக்கும் நமக்கு நெஞ்சுரம் வேண்டும்.

நாவலை வாசித்தபின் நமக்குள் எழும் கேள்வி- மனிதர்கள் இப்படியும் இருப்பார்களா? மனம் ஜூலியாவை நினைத்து ஏக்கம் கொள்கிறது. அவள் வாழ்வு சிறக்க வேண்டுமே என்று அன்பு பாரிக்க கருணை பொங்குகிறது.

எல்லா நினைவுச் சுமைகளோடும் வாழ்ந்து தீர்க்க வேண்டும் என்ற சுமையும் சேரும்பொழுது வாழ்க்கை சாதாரணமாக இருப்பதில்லை. அப்படியான சுமையான பொழுதில் ஜூலியாவின் அப்பா எழுத்தையும் வாசிப்பையும் கையில் எடுத்து அதில் சரணடைந்து விடுவதுதான் இலக்கியத்தின் மீது நமக்கு நம்பிக்கை ஏற்படுத்துகிறது. வாசிப்பில் அது நம்மை ஆற்றுப்படுத்துகிறது.

கையறுநதி ஒரு சிறப்பான நாவல். அது நிச்சயமாக இந்தாண்டில் ஒரு விருதை தட்டிச் செல்லும். இந்த நாவலை வாசிக்கப் பரிந்துரை  செய்த ஆங்கரை அண்ணனுக்கு நன்றியும் பேரன்பும்.

கஜாப் புயலும் காவிரி டெல்டாவும்

 கஜாப் புயலும் காவிரி டெல்டாவும்/  வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்/ பாரதி புத்தகாலயம், 2019.

ஆர்.உதய லக்‌ஷ்மி விமர்சனம். வெற்றிக்கொடிகட்டு/ தி இந்து தமிழ்திசை/25.09.23.

 "கஜாப் புயலும் காவிரி டெல்டாவும் - வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் அவர்களின் பேரிடர் நிவாரணம் மீட்பு உள்ளிட்ட களஆய்வுத் தகவல்களைக் கொண்ட புத்தகம். இப்புத்தகத்திலுள்ள

அரசியல் தகவல்கள் அனைவரும் வாசித்து அறிய வேண்டியது. கடல் குறித்து வறீதையா அவர்கள் பேசத் தொடங்கி,நாம் கேட்கத் தொடங்கும் இடத்திலேயே அலை நம் கால்களை முத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்கும். வாசித்து அறிவைப் பெறவும்,அனுபவங்களைப் பெறவுமான புத்தகம். இந்த வார வெற்றிக்கொடியில் 

ப்ளீஸ்… புண்படுத்தவேண்டாமே!* | ஆட்லின் பெத் நான்சி

 புத்தாண்டை என் மூத்த மகளின் முதல் எழுத்துடன் தொடங்குகிறேன் உறவுகளே. இது ஒரு நூல் குறித்த பதிவு. இதில் ஆட்டிசம் என்னும் குறைபாட்டின் பின்னணியில் மாற்றுத்திறனாளிகள் குறித்த தன் உணர்வுகளையும் பகிர்ந்திருக்கிறார். என்னைப்போல் என் மகளும் தன் துயர்மிகுந்த வாழ்வை எழுத்தினால் கடக்க முடியும் என்னும் என் நம்பிக்கையின் முத்தாய்ப்பாய் இதோ…

==========================

ப்ளீஸ்… புண்படுத்தவேண்டாமே!*

*********************************

ஆட்லின் பெத் நான்சி

இம்முறை விடுமுறைக்காக வீட்டுக்கு வந்தபோது ‘ஆட்டிசம்’ பாதித்த ஒரு சிறுவனைப் பற்றி யெஸ்.பாலபாரதி எழுதிய ‘துலக்கம்’ நாவலை அப்பா கொடுத்தார். வாசித்தேன். முதலில் கதைச் சுருக்கத்தைச் சொல்லிவிடுகிறேன்:

காவல் ஆய்வாளர் முருகன் ஊரில் இல்லாத நேரம் ஒரு பையனைப் பெட்டி கேசில் அரஸ்ட் பண்ணியிருந்தார்கள். அவனை முரட்டுத்தனமாய்ப் போலீஸ் அடித்து விசாரித்தபோது பதில் சொல்லாமல் எங்கேயொ பாத்துக்கிட்டு இருந்துவிட்டு ஒரு இந்திப் பாட்டை முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருந்தான். அவனைப் பட்டினி போட்டு வாக்குமூலம் வாங்குவதென்று முடிவு செய்தார்கள். முருகனுக்கு அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர் ஃபோன் பண்ணி, வடமாநிலத்திலிருந்து 40 பேர் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்ததாகவும் கள்ளநோட்டு அடித்து, ஹோட்டல், பெட்டிக்கடைகளில் புழங்குவதாகவும் சொன்னார். அதனால் மக்களைக் கவனமாய் இருக்கும்படி சொல்ல வேண்டுமென்றும் அந்தக் கும்பலைச் சீக்கிரமாய் அரஸ்ட் பண்ண நடவடிக்கை எடுக்கும்படியும் முருகனிடம் சொன்னார்.

பெட்டிக் கேசில் சிக்கிய பையன் பேசாததனாலும் இந்திப் பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்ததனாலும் அவன் கள்ள நோட்டுக் கும்பலைச் சேர்ந்தவன் என்று சந்தேகித்து, ‘இவனை எவ்வளவு அடித்தாலும் பதில் சொல்லக்கூடாது என்று பயிற்சி கொடுத்திருப்பார்கள்’ என்று நினைத்து காவல் நிலையத்தில் அவனை நையப்புடைத்தார்கள்.

பையன் காணமல் போனதால் வீட்டில் அஸ்வினின் அம்மாவும் அண்டை வீட்டார்களும் வேலைக்காரம்மா வள்ளி மேல் கோபப்பட்டு, ‘பிள்ளையை எப்படித் தொலைப்பாய், உன் பிள்ளையாயிருந்தால் இப்படித் தொலைத்திருப்பாயா?’ என்று திட்டினார்கள்.

அஸ்வினின் அப்பாவும் அம்மாவும் கண்கலங்கினார்கள்; அவனை வழக்கமாய் அழைத்துச் செல்லும் இடங்களிலெல்லாம் தேடியும் கிடைக்கவில்லை; இறுதியாகக் காவல் நிலையத்துக்குப் போனார்கள். அங்கு அஸ்வினின் அப்பாவிடம் ஒரு புகார் எழுதி வங்கிக்கொண்டார்கள். மகனை இரவுக்குள் எப்படியாவது கண்டுபிடித்துத் தாருங்கள் என்று காவலர்களைக் கெஞ்சினார் அஸ்வினின் அப்பா. ‘அப்படி உடனேயெல்லாம் கண்டுபிடித்துத் தரமுடியாது, நாளைக்குக் காலையில அவன் ஃபோட்டோவைக் கொண்டுவந்து கொடுங்கள்’ என்று ஆய்வாளர் சொன்னார்.

அஸ்வினை நார்மல் ஸ்கூலில் சேர்த்திருந்த கொஞ்ச நாட்களில், ‘அவன் வகுப்பில் கவனம் செலுத்தவில்லை, ஓரிடத்தில் உட்காராமல் எப்போதும் தனக்குத் தோன்றியபடி அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறான்’ என்று தலைமை ஆசிரியர் புகார் சொல்லியிருந்தார். ‘எத்தனையோ குழந்தைகளை ஹேண்டில் பண்ணியிருக்கோம், இவனை ஹேண்டில் பண்ணக் கஷ்டமாயிருக்கு, பையனை ஸ்பெஷல் ஸ்கூலில் சேத்துருங்க’ என்றார் அவர்.

அஸ்வினுக்கு ஆட்டிசம் பாதிப்பு இருந்ததால் பெற்றோர்கள் ஆக்டிவிட்டி தெரப்பி, ஸ்பீச் தெரப்பி, சாங் தெரப்பி ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். ஸ்பீச் தெரப்பியில் பணம் செலவானதே ஒழிய, அவனால் பேச முடியவில்லை என்று பெற்றோர் நம்பிக்கை இழந்திருந்தனர்.

அஸ்வினின் அப்பா கல்யாண், அந்தப் பயிற்சியாளரைச் சந்தித்து, பையன் இங்கு வந்தானா என்று விசாரித்தார். அவன் அன்றைக்கு வகுப்புக்கு வரவில்லை என்றும், அவன் என்ன வேண்டுமென்றாலும் தனது பட்டன் ஃபோனில் குறுஞ்செய்தியாய்த் தட்டச்சு செய்து, தேவையானதைக் கேட்பதாகவும், ஆக்டிவிட்டி வேண்டாமென்றால் ‘ஃபினிஷ்ட்’ என்று டைப் செய்வான் என்றும் அவர் சொன்னார்.

கல்யாண் வீட்டுக்கு வந்தவுடன், தன் மனைவி கமலாவிடம் இந்தச் செய்தியைச் சொல்லி, ‘மகன் இவ்வளவு முன்னேறியிருக்கிறான், நாமதான் அவனைப் பற்றி, அவன் உணர்வுகளைப் பற்றிப் புரிஞ்சிக்காம இருந்துட்டோம்’ என்று வருத்தப்பட்டுவிட்டு, அஸ்வினின் அறையில் அவனது கைப்பேசியைத் தேடினார். அவனுக்குப் பச்சை நிறம் பிடிக்கும் என்பதால் அந்த நிறமுள்ள பொருட்களுக்கு இடையிலும் தேடினார். இறுதியில் வாசல்படி அருகில், அவனது ஸ்கூல் பேகில் அது இருந்தது. அதில் இருந்த குறுஞ்செய்திகளில் ஒன்றை வாசித்தார்-

‘ஒருநாள் எனக்குத் தலை வலித்தது, நான் கையால் தலையில் அடித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அம்மா, ‘எதுக்குடா இப்படி அடிக்கிற?’ என்று என் கையை இறுக்கமாகப் பிடித்தார். பதில் சொல்ல எனக்கு வாயிலிருந்து சரியான வார்த்தை வரவில்லை; சொல்ல முயன்றாலும் முடியவில்லை. நான் கத்தினேன். என்னைக் கண்டுகொள்ளாமலிருந்தால் நான் கத்துவது நின்றுவிடும் என்று நினைத்து அம்மா உள்ளே போய்விட்டார். என்னை வெளியே அழைத்துச் செல்வதிலை. விடுமுறை நாட்களில் நான் வள்ளியோடு வீட்டில் அடைந்து கிடக்கிறேன். என்னை எப்போது வெளியே அழைத்துப் போவார்கள் என்று ஆவலாய் இருக்கிறேன். `டூ வீலர், கார் ஹாண் என்றால் எனக்கு அலர்ஜி. அதனால் டூவீலர், காருக்குள் இருக்கும்போது கத்துவேன். எனக்கு வெளியே போகப் பிடிக்கவில்லை என்று என் பெற்றோர் தப்பாக நினைத்துவிட்டார்கள். என்மேல் காற்று பட்டால் உடம்பில் ஊசி குத்துவது போலிருக்கும்; அதை என்னால் தாங்க முடியாது. அதனால் எனக்கு முழுக்கைச் சட்டை, பைஜாமாதான் போடப் பிடிக்கும். அம்மா எனக்கு அரைக்கைச் சட்டை போட்டுத் தந்தபோது நான் மறுத்தேன். ஆனால் என்னை அதட்டி, அந்தச் சட்டையையே போட்டு விட்டார்கள்…’

அஸ்வினுக்கு டிஃபன்தான் பிடிக்கும். இட்லி பொடி, மிளகாய்ப் பொடி… எண்ணை பிடிக்கும். எண்ணையில் பொரித்த பொருள்தான் சாப்பிடுவான். வெளியே அவனுடன் சாப்பிடப் போகவேண்டும் என்றால் மிளகாய்ப்பொடி, இட்லிப்பொடி கிடைக்கும் ஹோட்டலைத் தேடிப் பிடிக்க வேண்டும். அழைத்துப் போகவேண்டும். சாதம், பொரியல் எல்லாம் வாய்க்குள் திணித்துத்தான் சாப்பிட வைக்க வேண்டும். வெளிநாட்டில் ஒரு வயதில் சைகை மொழி சொல்லிக் கொடுக்கிறார்களாம். பசி வந்தால், ஏதாவது தேவைப்பட்டால் அழுவதற்குப் பதில் சைகையில் சொல்வதால் மன அழுத்தம் குறையும்.

‘அஸ்வின் என்ன வேண்டுமென்றாலும் சைகையில்தான் தெரிவிப்பான். வாயால் சொல்லக்கூடத் தெரியாது… எங்கிருக்கிறானோ, என்ன சாப்பிட்டானோ?... நான் மட்டும் இங்கே வயிறு நிறைய சாப்பிடவேண்டுமா’ என்று நினைத்த கல்யாணுக்கு சாப்பாடு இறங்கவில்லை. கண் கலங்கியது. கல்பனாவும் கண்கலங்கினார்.

‘இப்படிச் சாப்பிடாமல் இருந்துவிட்டால் மட்டும் பையன் கிடைத்துவிடுவானா? நீங்க சாப்பிட்டுத் தெம்பாயிருந்தால்தானே அவனைப் பல இடத்திலும் தேட முடியும்? நாளை காலையில கமிஷனர் ஆஃபீசுக்குப் போகவேண்டும். கமிஷனர் என் நண்பர்; அவரிடம் போய்ப் புகார் கொடுத்தால் காவல் நிலையங்களுக்கு ப்ரஷர் போய், அவனைச் சீக்கிரம் கண்டுபிடிச்சுடலாம். சீக்கிரமா சாப்பிட்டுவிட்டு ஓய்வெடு; நாளை காலையில கமிஷனர் ஆஃபீசுக்குச் சீக்கிரம் கிளம்பவேண்டும்’ என்றார் அவரது நண்பர் ராமானுஜம்.

காவல் நிலையத்தில் ஆய்வாளர் முருகன், இவன் நடவடிக்கையைப் பார்த்தால் ஒருவேளை லூசாக இருப்பானோ? தெரியாமல் கைவைத்துவிட்டோமோ? இல்லை, இவன் நடிக்கிறானா?... நம் நண்பர் வள்ளியப்பன் ஒரு மனநல மருத்துவர்தானே? அவனிடம் இதைப் பற்றிக் கேட்டால் என்ன?’ என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். மருத்துவரை ஸ்டேஷனுக்கே அழைத்து வந்தார். மருத்துவர் பார்த்துவிட்டுச் சொன்னார்-

“அஸ்வின் ஒரு ஆட்டிச நோயாளி. சிலரால் பேச முடியாது; சிலர் பாடுவார்கள். பேசுவதற்கும் பாடுவதற்கும் மூளையிலிருந்து வெவ்வேறு நரம்புகள் வழியாக செய்தி போகிறது. பேசாமல் இருந்துகொண்டு பாடுகிறான் என்றால் உடனே அவனை கள்ளநோட்டுக் கும்பலிலுள்ள தீவிரவாதி என்று கைவைத்துவிடுவதா? பாவம் எப்படிப் போட்டு அடித்திருக்கீங்க! முதலில் ஃபஸ்ட் எய்ட் பாக்ஸ் கொண்டு வாருங்கள், அவனுக்கு மருந்து போடவேண்டும். கைக்கட்டை அவிழ்த்து விடுங்கள்.”

பிறகு, அங்கே நின்ற இரண்டு காவலர்களையும் வெளியே அனுப்புமாறு முருகனிடம் சொல்லிவிட்டு, அஸ்வினைப் பார்த்து, ‘நான் உன்னை அடிக்க மாட்டேன், நான் ஒரு மருத்துவர், உனக்கு மருந்து போடத்தான் வந்திருக்கிறேன்’ என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிப் புரியவைத்துக் காயத்துக்கு மருந்து போட்டார். பிறகு, ‘பையனுக்கு சாப்பிட ஏதாவது கொடுங்கள்’ என்றார்.

கமிஷனர் ஆஃபீசுக்கு வந்த அஸ்வினையும் இராமானுஜத்தையும் கமிஷனர் உபசரித்து உட்கார வைத்தார். கல்யாண் கமிஷனரிடம் அஸ்வின் பிறந்தது முதல் ஆட்டிசம் பாதித்தது, காணாமல் போனது வரை முழுக் கதையையும் விவரித்தார். கமிஷனர், ‘ஒரு கம்ப்ளைண்ட் எழுதிக் கொடுத்துட்டுக் கவலைப்படாமப் போங்க, பையன் கிடைத்துவிடுவான்’ என்றார்.

காவல் நிலையத்தின் அஸ்வின் சமோசா சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே அவனுக்கு உடை மாற்றிவிட காவலர்கள் முயற்சித்தனர். அஸ்வின் முரண்டு பிடித்தான். ‘உன்னைக் கூட்டிட்டுப் போக அப்பா, அம்மா வந்துட்டிருக்காங்க, டிரெஸ்ஸைப் போட்டுக்கோ’ என்று முருகன் பொறுமையாய்ச் சொன்னார். மறுபடியும் முரண்டு பிடித்த அஸ்வினுக்குத் தன் கைப்பேசியை எடுத்து பாட்டு வைத்துக் கொடுத்தார். அவன் பாட்டுகளை ஒவ்வொன்றாய்க் கேட்டு இரசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது உடை மாற்றினார்கள்.

காவல் நிலையத்துக்கு வந்த அஸ்வினின் பெற்றோர்கள் அஸ்வின் உடம்பில் காயங்களைப் பார்த்து அதிர்ந்தனர். ‘உடம்பில் என்ன காயம்?’ என்று முருகனிடம் கேட்டார்கள். ‘போண்டா கடையில் போண்டா எடுத்துச் சாப்பிட்டிருக்கிறான், பணம் கேட்டபோது அடித்திருக்கிறான். நம்ம ஏட்டுதான் பார்த்து கூப்பிட்டு வந்திருக்கிறார்’ என்று பொய் சொன்னார் முருகன். அதோடு, அவர்களை அஸ்வினுடன் வழியனுப்பி வைக்கும்போது சொன்னார்-

“அவன் கழுத்தில் ஐடெண்டிட்டி கார்டோ கையில் ப்ளாஸ்டிக் வளையம் மாதிரி ஏதாவது ஒன்றையோ மாட்டிவிடுங்க, அப்பதான் தெரிஞ்சிக்க முடியும். இனியாவது பையனைப் பத்திரமாப் பாத்துக்குங்க.”

***

இந்தக் கதையைப் படித்தபோது, ஆட்டிசம், மனநோய், மூளை வளர்ச்சிக் குறைபாடு பற்றி காவல்துறையினருக்கு கருத்தரங்கு, விளக்கவுரைகள் மூலம் புரியவைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. சமூகத்துக்கும் இந்தப் பிரச்சினை பற்றி விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த வேண்டும். பெற்றோர்கள் இந்தக் குழந்தைகளை வளர்க்க எவ்வளவோ பாடுபடுகிறார்கள். ஒரு குழந்தையின் மீது அதிகம் அக்கறை எடுப்பது அதன் பெற்றோர்தான். ‘மற்ற குழந்தைகள் போல் நம் குழந்தை இல்லையே, நமக்குப் பிறகு இந்தக் குழந்தையின் நிலை என்னவாகும்’ என்று வேதனைப்படுவார்கள். பெற்றோர்கள் முன்னால் அப்படிப்பட்ட குழந்தைகளை மட்டம் தட்டியோ, கேவலமாகவோ பேசக்கூடாது. அது அந்தப் பெற்றோரை மேலும் காயப்படுத்தும். இதையும் சமூகம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

புத்தாண்டு, 2023

*தட்டச்சு, மெய்ப்பு: வறீதையா கான்ஸ்தந்தின்.