மாயக் கடுவளி தொகுத்த நெடுவெண் குப்பை - நாஞ்சில் நாடன்

கடலோரத்தில் ஒரு படைப்பு இயக்கம் என்னும் வேதசகாயகுமாரின் பார்வை சிந்திக்கற்பாலது. மாயக் கடு வளி தொகுத்த நெடு வெண் குப்பை நாஞ்சில் நாடன்

வேதசகாய குமாரும் நானும் ஒரு சாலை மாணாக்கர். எனக்கு ஓராண்டு பிந்திப் படித்தார். கல்லூரி நாட்களில் முகம் ஆங்காங்கே பார்த்தது நினைவில் உண்டே தவிர, சொல்லேதும் பரிமாறியது நினைவில் இல்லை. மேற்படிப்பும் ஒரே பல்கலை எனினும் வெவ்வேறு கல்லூரிகள், வெவ்வேறு துறைகள் திருவனந்தபுரத்தில். கும்பிக்கொதிப்பாற்ற பம்பாய்க்கு ஓட்டம். அதைப் புலம் பெயர்தல் எனச் சொலல் துல்லியமாக இருக்குமா என்பது தெரியாது. பின்பு எனது காற்றடித்ததோ தாழை பூத்ததோ எனும் விதத்தில் நான் எழுத்தாளன் ஆகி,’ தலைகீழ் விகிதங்கள்’ என்ற முதல் நாவல் வெளியிட்டு, அதன் மதிப் பீட்டுக்கு சுந்தர ராமசாமிக்கு அனுப்பி ‘பாலம்’ இதழில் அந்த நாவலுக்கு கணிசமான பூசை கிடைத்த பின்பு, 1979 ன் இறுதியில் சொந்த ஊர் வந்து சுந்தர ராமசாமி வீட்டு மாடியில் ’காகங்கள்’ கூட்டத்தின்போது வேதசகாயகுமாரை மறுபடியும் சந்தித்தேன். கூடியிருந்த காகங்களில் முகப்பரிச்சயம் உடைய வர்களாக அவரும் காக்கும் பெருமாள் என்று அழைக்கப் பட்ட அ.கா. பெருமாள் இருவரும் இருந்தனர். காக்கும் பெருமாளும் கல்லூரியில் எனக்கு இளையவர். அவர்களைத் தவிர்த்து சுந்தர ராமசாமி, எம்.எஸ் , அறிஞர் அண்ணா கல்லூரி ஆங்கிலப் பேராசிரியர் பத்மநாபன், குமரித்துறைவன் என்றறியப் பட்ட திருப்பதிசாரம் கோலப்ப பிள்ளை, கடுக்கரை ஆறுமுகம் பிள்ளை மற்றும் இன்று நினைவுக்கு வராத மேலும் சிலர்.  

உரையாடும்போது ஆங்கிலத்துறை விரிவுரையாளர் ஆறுமுகம் பிள்ளையும் வேதசகாயகுமாரும் சற்று சுட்டித் தலையாக இருந்தனர். அ.கா.பெருமாள் என்றுமே சாந்த சொரூபி. மற்றவர்கள் எல்லோரும் என்னை வேடிக்கை பார்ப்பவராக இருந்தனர். 

ஊருக்கு எனது வருகை எப்போதும் ஆண்டுக்கு ஒரு முறைதானே! எனினும் அந்த விடுமுறை நாட்களில் நாலைந்து சந்திப்புகள் சுந்தர ராமசாமி வீட்டில் சாத்தியம் ஆயின. 1989 வரைக்கும் இது தொடர்ந்தது. நாட்பட, நாட்பட மரத்தின் அகக்காழ் விரிந்து பலத்துக்கொண்டே போவதுபோல் எங்கள் நட்பு ஆழமாகவும் உறுதியாகவும் ஆயிற்று. 

பிற்காலத்தில் சூழல் சுந்தர ராமசாமியின் வெளிவட்டத்துக்கும் வெளியே வேதசகாயகுமாரை நிறுத்தியது. அந்தத் தருக்கத்தினுள் நெருங்க இது தக்க தருணம் அன்று. 

மாற்றலாகி 1989 ஆகஸ்டில் கோவைக்கு வந்தேன். வேத சகாயகுமார் பாலக்காடு-சித்தூர் அரசுக் கல்லூரியில் பணியாற்றி வந்தார். எங்கள் சந்திப்பு கோவையிலேயே பல முக்கியமான இலக்கிய நிகழ்ச்சிகளின் போது நிகழ்ந்தது. மேலும் எனது நாகர்கோயில் வருகை மாதந்தோறும் ஏற்பட்டது. நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் நாகர்கோயிலிலும் பார்ப்பது என்று ஆயிற்று. 

பெரும்பாலும் ஊருக்குச் செல்லும்போதெல்லாம், நான், ஜெயமோகன், அ.கா. பெருமாள், வேதசகாயகுமார் நால்வரும் சந்தித்துச் சேர்ந்திருப்போம். என்னைப் போலவே ஜெய மோகனுக்கும் எந்த வாகனமும் கிடையாது, ஓட்டவும் தெரியாது. அ.கா. பெருமாள் ஸ்கூட்டரில் நான்கு பேர் போக இயலாது. வேதசகாயகுமாரிடம் ஒரு மாருதி வேன் இருந்தது. அது அவரிடம் வந்து சேர்ந்தது தனிக்கதை, இங்கு அது வேண்டாம். அரைநாள் தோது வாய்த்தால் நான்கு பேரும் எங்காவது புறப்பட்டு விடுவோம். மாவட்டத்துக்குள் தென்வடலாக அல்லது கிழமேலாக. பின்னிரவில், சுற்றுவட்டாரத்தில் எங்காவது புளித்த மாத்தோசையும் ரசவடையும் கிடைக்கும்  ஓலைப் புரை ஓட்டல்கள் இருந்தன. பின்பு கனிந்த மட்டிப்பழம் அல்லது பேயன்பழம் தின்று வீடு சேர நள்ளிரவாகிவிடும். இன்றோ எங்கள் நால்வரில் இளையவரான ஜெயமோகன் தவிர மூவருக்கு நீரிழிவு. 

எல்லா விஷயங்களிலும் நாங்கள் நால்வரும் ஒத்த கருத்து உடையவர்கள் அல்ல. மணிக்கூர் கணக்கில் வாதங்கள் நடக்கும். காரசாரமாக இருக்கும் பேச்சு. ஒருவரைப் பற்றி மற்ற மூவரும் பெர்முட்டேஷன் & காம்பினேஷன் முறையில் குறைப்பட்டுக் கொள்வோம். என்றாலும் இன்றுவரை எங்களுக்குள் பகை உணர்வு வந்ததே இல்லை. 

நால்வருக்குமே புகைப்பழக்கம், வெற்றிலை பாக்கு , பொடிப் பழக்கம் இல்லை. நான் மட்டும் அவ்வப்போது மதுபானம் அருந்துகிறவன். ஆனால் அவர்கள் இருக்கும்போது அல்ல. மற்ற மூவரும் நாகர்கோயில் வாசிகள் என்றாலும் என் வரவை முன்வைத்துத்தான் பெரும்பாலும் சந்தித்துக்கொள்வது. 

எப்போதும் விரிவாகப் பேசுகிற ஜெயமோகனும், எப் போதும் அதிகம் பேசாத அ.கா. பெருமாளும், சொல்பேச்சுக் கேட்டு அடங்கி ஒடுங்கி இருக்கும் நானும் வேதசகாயகுமார் பேசுவதை நுணுக்கமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருப்போம். 

பலசமயம், மலையாளத்தில் சொல்வதென்றால், ‘தற்குத் தரம்’ பேசுவார் வேதசகாயகுமார். தமிழில் பொருள் சொன்னால் எதிர்மறையாகப் பேசுவார். ஆனால் கறட்டு வழக்கு பிடிக்க மாட்டார். 

ஜெயமோகனும் நானும் அடிப்படையில் படைபிலக்கிய வாதிகள். அ.கா. பெருமாள் கள ஆய்வாளர், அறிஞர். அ.கா. பெருமாளைப்போல வேதசகாயகுமாரும் தமிழ்ப் பேராசிரியர் என்றாலும் பின்னவர் பாணி திறனாய்வுப் பாணி. மலை கல்லுதான், மண்வெட்டி இரும்புதான். 

சுந்தர ராமசாமியின் வளர்ப்பு, பேராசிரியர் ஜேசுதாசனின் வார்ப்பு; க.நா.சு., சி.சு.செல்லப்பா, தருமு சிவராமு, நகுலன், வெங்கட்சாமிநாதன் என்பன ஆளுகைக் கோள்கள். இன்று யோசித்துப் பார்க்கும்போது வேதசகாயகுமார், தமிழ்த் திறனாய்வுத் துறையில் வலுவாகப் பல சாதித்திருக்க இயலும் என்று தோன்றுகிறது. 

அவரது முதுமுனைவர் பட்ட ஆய்வுக்களம், ‘புதுமைப் பித்தனும் ஜெயகாந்தனும்’. ஜெயகாந்தன் மீது காட்டமான மதிப்பீடுகளை வைப்பது அந்த ஆய்வு. அதன் தடயங்களை கி.பி.2000 இல் தமிழினி பதிப்பக வெளியீடாக வந்த ‘புதுமைப் பித்தனும் ஜெயகாந்தனும்’ எனும் நூலில் காணலாம். அவரது பிற திறனாய்வு நூல்கள்-தமிழ்ச் சிறுகதை வரலாறு, புனைவும் வாசிப்பும், தற்கால இலக்கியம் வாசகப் பார்வை. இவற்றை வேதசகாயகுமாரின் ஆற்றலின் வளமான ’கொய்த்து’ என்று சொல்ல இயலாது. 

கோவை ஞானி, தமிழவன், ராஜ்கௌதமன், அ. மார்க்ஸ் எனும் பிற தீவிர திறனாய்வாளர்களுடன் உடன்பட்டும் எதிர்ப் பட்டும் அவருக்குக் கருத்துகள் இருந்தன. 

கேரள, கள்ளிக்கோட்டைப் பல்கலைக்கழகத்து ஆய்வு மாணவர் பலரை நெறிப்படுத்தியவர். அவரது மாணவர் பலரும் என்னிடம் அவரைப் பற்றி உரையாடும்போது குரலில் தொனிக் கும் பெருமிதம் கவனித்திருக்கிறேன். நல்ல பேராசிரியராகவும், ஆய்வு வழிகாட்டியாகவும், திறனாய்வாளராகவும் திறன் காட்டும் வேதசகாயகுமார் மிகநுட்பமான வாசிப்புத்தன்மை கொண்டவர். நுண்ணிய அவரது அவதானிப்புகளைக் கவனித் திருக்கிறேன். 

எங்களுடன் பேசியவை அனைத்தும் நூல்வடிவம் பெற்றிருந் தால், பத்துப் பன்னிரண்டு நூல்கள் உருப்பெற்றிருக்கும். அதற்கு சோம்பல் தவிர்த்த தனித்த காரணங்கள் எதுவும் எனக்கு புலப்படவில்லை. அதைச் சொல்ல என் நட்புக்கு உரிமை உண்டு. 

முன்னரே சொன்னதுபோல், அவர் கருத்துகள் அனைத்தை யுமே முடிந்த முடிவாக ஏற்றுக்கொள்கிறேன் என்று பொருள் அல்ல. ஆனால் கறட்டுக் கம்புக்கு முரட்டுக் கோடரி அல்ல அவர். விவாதங்களுக்கான சனநாயகப் பண்புகளை எத்தருணத் திலும் அவர் கை கழுவியதில்லை. ‘நீ வெள்ளாளான்தானே’ என்ற இறுதி வரியைச் சொல்லி, பிற திறனாய்வாளர்களைப் போல, என்னை விலக்கி நிறுத்தியதும் இல்லை. 

 ‘எக்கர்’ எனும் தலைப்புள்ள இந்தக் கட்டுரைத் தொகுப்பில் பத்துக் கட்டுரைகள் உள்ளன. தொகுப்பாசிரியர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் அவர்களின் ‘கடற்கரையை வருடும் சமவெளியின் அறிவு விரல்’ எனும் குறிப்புரையுடன். ஒரு உயர்வு நவிற்சி உவமானமாகச் சொன்னால்- வேதசகாயகுமாரை நம்மாழ்வார் எனச் சொன்னால் வறீதையா கான்ஸ்தந்தினை மதுரகவி ஆழ்வார் எனில் தகும். மதுரகவி, நெருப்பன்ன நின்ற நெடு மாலைப் பாடுவதை விடுத்து நம்மாழ்வாரைப் பாடியவர். அத்தனை செறிவானது வறீதையா குறிப்புரை. வறீதையாவை நான் இதுவரை பார்த்ததில்லை. சிலமுறை பேசி இருக்கிறேன். சிலரின் குரலே சொல்லும் அவர்தம் நேயத்தை. வேதசகாய குமாரிடம் சமீபத்தில் வறீதையா பற்றிச் சொன்னேன். ‘நின்னிலும் நல்லனால்’ என்று. 

‘எக்கர்’ எனும் சொல்லை இதற்கு முன் கேள்விப் பட்டிருக் கிறீர்களா நண்பர்களே! நேர்படப் பேசினால், இல்லை தானே! தமிழ்ப் பேராசிரியர்கள் ஒருவேளை படித்து மறந்திருக்கலாம். எனவே, சற்று சொல்லுக்குள் புகுந்து பார்ப்போம். சென்னைப் பல்கலைக் கழகத்து தமிழ் லெக்சிகன் [1927], எக்கர் எனும் சொல்லுக்கு கீழ்க்காணும் பொருள்களைத் தருகின்றது.

1. Sandy place, sand heaped up, as by the waves. இடுமணல் ‘எக்கர் மணலிலும் பலரே-மலைபடு கடாம்-556
.
2. Sand hill  மணற்குன்று ‘மட்டு அறல் நல்யாற்று எக்கர் ஏறி’-புறநானூறு-177.
3. Fine sand-¸ண் மணல் [பிங்கல நிகண்டு]
4. proud, haughty persons-இறுமாப்புடையவர்
5. இடக்கர்-Vulgar expression, word not fit to he used in decent society 

இவற்றுள், Sand heaped up, as by the waves எனும் பொருளை, மணல் தேரி எனும் பொருளைக் கையாள்கிறார் வேதசகாய குமார். 

தலைப்பில் இருந்தே நாம் பெறலாம், வேதசகாயகுமாரின் பாடுபொருள் ஈதென. நெய்தல் நிலம் பற்றியும், நெய்தல் நிலத்து வாழ் பரதவர் பற்றியும் தொகுப்பில் உள்ள பல கட்டுரைகள் கரிசனத்துடனும் கவலையுடனும் கண்டிப் புடனும் பேசுகின்றன. 

ஆழ்கடலில் இராமேசுவரத்து மீனவர், ஈவிரக்கம் இன்றி அறுநூற்றுக்கும் அதிகமானவர் கொல்லப்பட்டு வருகின்ற காலகட்டத்தில், கூடங்குளம் அணு உலை எதிர்ப்புப் போராட்டத் தில் மீனவரின் கையறு நிலை மனதைக் கனக்கச் செய்யும் நேரத்தில், இந்தக் கட்டுரைகள் காட்டும் மனிதநேயம் கவனத் திற்குரியது. 

அற்புதமான குறுந்தொகைப் பாடல் வரிகளை மேற்கோள் காட்டுகிறார். 

“பனைத் தலைக் கருக்குடை நெடுமடல் குருந்தொடு மாயக் கடுவளி தொகுத்த நெடு வெண் குப்பை” 

கடற்கரையில் நெடிது வளர்ந்து நிற்கும் பனைமரங்களின் கொண்டையில் கருக்கு உடைய நெடு மடல் குருத்துக்களை எட்டும் அளவுக்கு, மாயமான கடுங்காற்று தொகுத்துச் சேர்த்த நெடிய வெண்மணற் குன்று என்பது பாடல் வரிகளின் பொருள். 

‘முழங்கு திரை கொழி இய மூரி எக்கர்’ எனும் நற்றிணை வரியும் மேற்கோளாகக் காட்டப்படுகிறது. முழங்கும் அலைகள் கொண்டு வந்து சேர்த்த பரந்து உயர்ந்த மணல் தேரி. ஈராயிரம் ஆண்டுகட்கு முன்பு, தமிழ்ப்புலவர் பாடிய கடற்கரை மணற் குன்றுகள் மனிதனின் பேராசையால் மாய்ந்துபோக நெய்தல் தன் அடையாளங்களை இழந்து வருகிறது எனக் கவல்கிறார் கட்டுரையாசிரியர். இயற்கையை சமவெளி மனிதன் அழிக்க முற்படுவதில் தொடங்குகிறது நெய்தல் நில மக்களின் துயரம். 

சங்க இலக்கியம் மீன் வேட்டம் பாடும் பல செய்திகள், சிறுகுடிப் பரதவர் பற்றிய பாடல்வரிகள் போன்ற ஆழமான அவதானிப்புகள் கொண்ட, ‘பெரு நல் ஈகை நம் சிறு குடிப் பொலிய. . .’ எனும் கட்டுரை வாசிப்புச் சுகம் தருவது. நெய்தல் நில மக்களைப் பற்றிய பெரும்பான்மைக் கட்டுரைகள் கொண்ட இத்தொகுப்புக்குப் பொருத்தமான முகப்புக் கட்டுரை. வேதசகாயகுமார், சங்கப் பாடல்களிலும் கம்பனிலும் ஆழங்கால் பட்ட பேராசிரியர் ஜேசுதாசனின் மாணவர் என்பதை இந்தக் கட்டுரை மெய்ப்பிக்கும். 

‘வெவ்வேறு விதமான வலைகளைக் குறித்தான சித்திரங் களும் சங்க இலக்கியத்தில் உள்ளன. கொடுமுடி நெடுவலை, நுண்வலை, அம்கண் அரி வலை, செங்கோல் அவ்வலை, பெரு வலை, வரிவலை என வெவ்வேறு மீனினங்களைக் கைக் கொள்ள வெவ்வேறு விதமான வலைகளின் அவசியம் குறித்த அறிவு பரதவனுக்கு இருந்தது’ என்கிறார் வேதசகாயகுமார்.

மீன் வேட்டையை அனுபவமாகச் சித்திரிக்கும் பாடல் என்று அவர் மேற்கோள் காட்டும் அகநானூற்றுச் செய்யுள் 210, எனக்கு எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வேயின் The Old man and the sea  நாவலின் காட்சியன்றை நினைவுபடுத்தும்.

‘அழியும் தடங்கள்’ என்றொரு கட்டுரை. கட்டுரை பிரதானப் படுத்தும் விஷயம், ‘நெய்தல் நிலத்தில் ஒரு படைப்பியக்கம் வேர்கொள்ளவே இல்லை’ என்பது . ‘ஜோ டி குரூஸ், தமிழ் நாவல் மரபில் எல்லைக் கல்லான ஒரு படைப்பை உருவாக் கியவர், கடலோரத்தைச் சார்ந்தவர். என்றாலும் கடலோரத் தில் ஒரு படைப்பு இயக்கம் வேர் கொள்ளவில்லை’ என்பது ஆசிரியர் பார்வை. இது சிந்திக்கற்பாலது. 

‘கடலோர சமூகமோ மொழிக்குத் தன் முதுகைக் காட்டி நின்றது. மொழியை அச்சமூகம் கைக்கொள்ளவில்லை. மொழி யைக் கைக்கொள்ளுதல் என்றால் என்ன? மொழியை  மேலாண்மை செய்வது’ என்ற கட்டுரை ஆசிரியர் கருத்துக் கூர்மையைத் தெளிவாக்குகிறது. 

இது மிகவும் வித்தியாசமான பார்வை. முதன்முறையாக நம்முன் வைக்கப்படுவது. மிகுந்த தீவிரத்துடன் கடற்புறத்து இளைஞர் கைக்கொள்ள வேண்டியது. 

‘கோறாத் துணியில் புளிய விதைத் தோட்டின் சாற்றை ஏற்றி, மீனவர்களின் படகுக்கான பாய் செய்வர். கோறாத் துணியை நெய்து தந்த நெசவாளர்களான வாதிரைகள் எனும் இனம் இன்று எந்தக் கடற்கரைப் பகுதியிலும் இல்லை. வாதிரைகளின் தொழில் ஐரோப்பியர் வருகையால் மறுக்கப் பட்டது. வாதிரைகள் காணாமலாயினர்’ என்று  தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டு போகும் ஆசிரியர் முக்கியமாகச் சொல்ல வருவது- “இன்று கடலோரங்கள் ஆக்கிரமிக்கப்படுகின்றன. தொழில் வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்டால் கடலோர சமூகம் மெல்ல இனிச் சாகும், மீனவ சமூகம் முழுமையாக அழிக்கப்படும். தொழில் மறுப்பை எதிர்த்து நிற்கும் சக்தி மீனவர்களுக்கு இல்லை. இந்த மக்களிடம் சிந்தனைக்கான மொழி இல்லை’. இதில் முக்கியமாகக் கவனிக்கப்படவேண்டிய செய்தி, கடற்கரை வாழ் மீனவ மக்களிடம் சிந்தனைக்கான மொழி இல்லை என்பது. 

மீனவ சமூகத்துக்கு வேதசகாயகுமார் சொல்லும் இன்னொரு முக்கியமான செய்தி, “உங்களுக்கான போராட்டத்தை வழி நடத்த கர்த்தர் ஒரு பெரும்கூட்டத்தை அனுப்பவில்லை. வேத நூல் போராடு என்று மட்டுமே சொல்கிறது உங்கள் வழி காட்டிகளை நீங்களே உருவாக்கிக் கொள்ளவேண்டும். மொழியின் ஊடாகப் பிற சமூகத்தோடு நீங்கள் உரையாடவேண்டும். நீங்கள் உருவாக்கும் படைப்புதான் பிற சமூகத்தோடு உரையாடும்.” 

யார் முகத்தையும் எதிர்பார்க்காமல் கருத்துக்களைச் சொல்லும் துணிச்சலும் தீவிரமும் வேதசகாயகுமாருக்கு இளம் பருவத்திலேயே உண்டு. ‘தலித் சமூகத்தில் நிகழ்ந் திருக்கிற எழுச்சிக்குக் காரணம் தலித் அரசியல்வாதிகளோ பிரச்சாரகர்களோ அல்லர், தலித் படைப்பாளிகள்’ என்கிறார். 

‘எந்த சமூகத்தில் படைப்பாளிகள் இருந்தார்களோ, எங்கு படைப்பு நிகழ்ந்ததோ, அந்த சமூகம் பட்டென அடுத்த கட்டத் துக்கு நகர்ந்து போகிறது’ என்று ஆசிரியர் சொல்வதில் இருந்து நாம் பெறுவது, கடலோர சமூகத்தில் இருந்து இன்னும் போது மான அளவு படைப்புகள் வரவில்லை என்பதாகும். இதில் ராஜம் கிருஷ்ணனையோ, வண்ணநிலவனையோ, தோப்பில் முகமது மீரானையோ, இன்னபிற கடலோர வாழ்க்கையைப் பதிவாக்கியவர்களையோ பரதவர் சமூகப் படைப்பாளிகள் என்று கொள்ள இயலாது என்பது அவர் தரப்பு நியாயம். மற்றெல்லோரும் கடற்கரையில் இருந்து கடலைப் பார்த்தார் கள். ஜோ டி குரூஸ் ஒருவரே கடலில் இருந்து கரையைப் பார்த்தார் என்று நான் ஒரு கட்டுரையில் குறிப்பிட்டிருந்தேன். எனக்கு உடனடியாக நினைவுக்கு வரும் இன்னுமொரு படைப் பாளி முட்டம் கடற்கரையைச் சார்ந்த சிரில் அலெக்ஸ். 

‘பெரு நீர் விளையுள் எம் சிறு நல் வாழ்க்கை’ இந்தத் தொகுப்பின் ஆழமான கட்டுரைகளில் ஒன்று. சங்க இலக்கியப் புலத்தில் உலாவும் நெய்தல் திணைப் பாடல்களில் நுட்பமான பலவற்றையும் சமகாலக் கவிஞரில் சிலரையும் சுட்டிச் செல்லும் கட்டுரை. ஆங்கிலத்தில் Home ground என்பார்கள், விளையாட்டு வீரரின் சொந்த ஊர் அரங்குகளை. அதுபோல, வேதசகாய குமாருக்கு சங்க இலக்கியப் புலம் என்பது வீட்டு முற்றத்தில் விளையாடுவது போல. 

கல்லாடனார் பாடிய குறுந்தொகைப் பாடல் ஒன்றை மேற்கோள் காட்டுகிறார். பாடல் எண் 269. வயச்சுறா எறிந்த புண் ஆறி எந்தையும் நீல நிறப் பெருங்கடல் புகுந்தான். என் தாயும் உப்பை விற்று வெண்ணெல் பெறவேண்டி உப்பு விளையும் கழனி சென்றனள் என்று எளிமையாக அன்பு இசைந்த குடும்பத்தின் ஏழ்மையைச் சொல்லும் பாடல்.

“ வயச்சுறா எறிந்த புண் தணிந்து எந்தையும் 

நீல் நிறப் பெருங்கடல் புக்கனன், யாயும் 

உப்பையும் மாறி வெண்ணைஉ தரீ இய்

உப்பு விளை கழனி சென்றனள்” 

என்பன பாடல் வரிகள்

நிறைவான பத்தாவது கட்டுரை, ‘கடலோர வாழ்வெனும் கட்டுமரம்’. ‘அணியம்’ என்ற தலைப்பில் இந்நூலாசிரியர் வறீதையா கான்ஸ்தந்தின் நூல் பற்றியது. 

எனதேயான விருப்பம் ஒன்று யாதெனின்-நண்பன் என்ற முறையிலும் வாசகன் எனும் தோதிலும், படைப்பாளி எனும் எதிர்ப்பார்ப்பிலும்-வேதசகாயகுமார் மேலும் தீவிர மாகச் செயல்படவேண்டும். தமிழ்த் திறனாய்வு மரபு கிழத் தன்மை பெற்று விட்டதாலும், நட்பும் சுற்றமும் தழுவி ஓரஞ் சாய்ந்து செயல்படுவதாலும், நுட்பமற்ற அரைகுறை வாசிப்பில் சிக்கிக் கிடப்பதாலும், வளமான இலக்கிய சமூக விமர்சன மரபை முன்னெடுத்துச் செல்வது வேதசகாயகுமார் போன்றவர் களின் கடமையும் ஆகிறது. 

நட்புடன்                                               

நாஞ்சில் நாடன்

செப்டம்பர் 2012

