“எதிர்காலத்தில்
மீனவர்கள் சந்திக்கப்போகும் மிக முக்கியமான பிரச்சினைகள்- கடலில் மீன் இருக்குமா, மீனவர்களுக்குக் கடற்கரை மீந்திருக்குமா- என்பதுதான்.”
சுனாமி மறுகட்டுமான காலத்தில் (2005)
நிகழ்த்திய நேர்காணலின்போது இதழியலாளர் (பாதிரியார்) எட்வின் மரியஜான் இப்படிக் குறிப்பிட்டார்
(வறீதையா & ஜஸ்டஸ், 2006). தீர்க்கத்தரிசனமான உண்மை. அமைதியாகத் தோன்றும் மேற்பரப்பின் கீழே கொந்தளித்துக் கொண்டிருக்கும்
பெருங்கடல் போல, தமிழக் ககடற்கரைச் சமூகங்கள்
பெரும் கொந்தளிப்புக்கு உள்ளாகியிருக்கின்றன.
நவீன மடிகளின் நதிமூலம்
மீன்கூட்டங்களைச் சுற்றிவளைத்துப் பிடிப்பது மீனவர்களுக்குப்
புதிதல்ல. பெருவலை, கரைவலை போன்றவை அவ்வாறு வளைக்கப் படுவதுதான். சுருக்குமடித் தொழில்நுட்பம்
அதன் மாறுபட்ட வடிவமாகும். மேற்கடலில் பெருங்கூட்டமாய்ப் பயணித்துப் போகும் அயிலை,
சூரை போன்ற மீன்களைக் குறிவைத்து, சுவர் போல அவற்றை வலையால் சூழ்ந்து, மீன்கள் வெளியேறிவிடாமல்
இரு முனைகளையும் மேல் (மிதவை), கீழ் (குண்டு) பகுதிகளிலுள்ள கயிற்றால் சுருக்குப்பை போல இணைத்து விடுவார்கள். தமிழ்நாட்டுக் கடல்களில்
புழங்கும் சுருக்குமடிகள் விசைப் படகுகளுக்காக உருவாக்கப்பட்ட தொழில்நுட்பத்தின் மாறுபட்ட
வடிவமாகும்.
இழுவைமடி, சுருக்குமடி
தொழில்நுட்பங்கள் இந்தோ- நர்வீஜியன் திட்டத்தின் கீழ் (1953-72) அறிமுகப்படுத்தப் பட்டது.
நடுவண் மீன் தொழில்நுட்ப நிறுவனத்தின் (CIFT- ICAR கொச்சி) முனைப்பினால் 1982இல் கேரளாவில் பரவத்
தொடங்கிய சுருக்குமடி தொழில், அங்கிருந்து வடமேற்கு, கிழக்குக் கடற்கரைகளுக்குப் பரவியது.
கடற்சூழலுக்கும் சந்தைத் தேவைகளுக்கும் ஏற்றவாறு மேல், நடுமட்ட (pelagic waters) கடல்களிலுள்ள பல இன மீன்களை அறுவடை
செய்வதற்கென வலையின் கண்ணிகள், மிதவைகள், குண்டுகளில் மாற்றங்களைப் புகுத்தினர். எடுத்துக்காட்டாக, பழவேற்காடு மீனவர்களின் சுருக்குமடிகளில் 2மி.மீ தொடங்கி 90மி.மீவரை
கண்ணி அளவுகள் மாறுபடுகின்றன (மாரியப்பன் & இதரர், 2017). இவ்வலைகள் பயன்படுத்தப்படும்
பகுதியை, காலத்தைப் பொறுத்து குஞ்சுமீன்கள்
வரை அரித்து எடுத்து விடுகின்றன.
தொழில்நுட்ப-சமூக-அரசியல்
உருமாற்றம்
கடல் பழங்குடிச் சமூகம் காலம்காலமாகக் கூட்டு உழைப்பையும் மரபறிவையும்
நம்பியிருந்த ஒன்று. பகிர்வும், பங்கேற்பு மேலாண்மைமையும் அவ்வாழ்வின் அடிநாதமாய் அமைந்திருந்தன.
பெருவலைத் தொழிலில் இன்றும் இக்கூறுகளைக் காணலாம். கடல் மீனவர்களுக்குச் சமத்துவத்தைக்
கற்பிக்கிறது என்றாலும் தொழில் முதலீடு தனிநபரின் சமூக அடையாளமாகவும் அதிகாரத்தின்
ஆதாரமாகவும் இருந்து வந்துள்ளது. பெருவலை, கரைவலை உரிமையாளர்கள் ஊரில் அதிகாரம் மிக்கவர்களாய்
இருந்தனர். மீன் வணிகர், இடைத்தரகர், எலக்காரர்கள் போன்றோர் இவர்களோடு சேர்ந்து ஊரில்
ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்தனர். நவீனமயமாக்கல் இந்தச் சமன்பாடுகளைக் கலைத்துப் போட்டுவிட்டது.
புதிய தொழில்நுட்பங்கள், பெரும் முதலீடுகள், ஏற்றுமதி சார்ந்த
வணிகம் என்னும் மூன்று கூறுகள் மீன்பிடி தொழிலில் புதிய பங்காளிகளுக்கு வாசலைத் திறந்து
வைத்தன. இறால் போன்ற கடலுணவுகளின் மதிப்பு நாட்டுக்குள்ளும் பன்னாட்டளவிலும் உயர்ந்தபோது
புதிய மீன்பிடி
தொழில்நுட்பங்களில் மீனவரல்லாதோரின் முதலீடுகளும் பெருகின. பாரம்பரிய மீனவச் சமூகத்துக்குள்ளேயும் வெளியிலும் புதிய
அதிகாரக் கட்டுமானங்கள் உருவாக இது வழிகோலியது. மீனவப் பெண்கள் மீன்தொழிலில் நேரடிப்
பங்களிப்பிலிருந்து விலக்கப் பட்டனர். அண்டைச் சமூகங்களுடன் நீடித்துவந்த சந்தை உறவுகள் தடம்புரண்டன. இது பாரம்பரிய மீனவர் வாழ்வில்
நேர்ந்த முக்கியமான தொழில்நுட்ப- பண்பாட்டு உருமாற்றம் (Socio- technical transformation). இம்மாற்றம்
சமூக-அரசியல் உறவுகளைப் புரட்டிப் போட்டது; அந்தச் சமூகம் மூன்று பொருளாதாரத் தட்டுகளாகப் பிளவுண்டு, சகோதர
யுத்தங்களில் இறங்கியது. இந்தியக் கடற்கரை முழுவதும் இதன் பாதிப்புகள் வெளிப்பட்டன.
தமிழ்நாட்டில் குளச்சல் (1960கள்), ஜெகதாப்பட்டினம் (1979), தூத்துக்குடி (1970கள்), பழையார் (1990கள்) மோதல்கள் அவற்றில் சில.
உள்மோதல்களின் வேர்
குறிப்பிட்ட
தொழில் சமூகத்துக்குள்ளே நேரும் பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வு சமூகக்
கொந்தளிப்புகளை ஏற்படுத்துவது இயல்புதான். வலியதுறையில் (திருவனந்தபுரம்) குடியமர்ந்த
இனயம்புத்தன்துறை (கன்னியாகுமரி) மீனவர் ஒருவர் 1970களில் இரையில்லாத் தூண்டில் நுட்பத்தைப்
பயன்படுத்தி மீன்பிடிக்கத் தொடங்கியபோது, ‘இரை போடாமல் மீனை ஏமாற்றுவது கிறித்தவ தர்மத்துக்கு
எதிரானது’ என்று ஊர்க்கமிட்டி தீர்மானம் போட்டு அவரைத் தண்டிக்க முயன்றது.
குளச்சல்
படகு எரிப்பு நிகழ்ந்த காலத்தில் இழுவைமடி அறிமுகம் ஆகியிருக்கவில்லை, அப்படகுகள் உட்கடலில்
சென்று வலைகளைப் பயன்படுத்தி மீன்பிடித்தன (வறீதையா, 2021). ‘விசைப்படகு இயந்திரத்தின்
அதிர்வினால் மீன்கள் கரைக்கடலுக்கு வராமல் கலைந்து போய்விடுகின்றன’ என்று மாற்றுத்
தரப்பினர் காரணம் காட்டினர். சிறிய மீன்களைக் கரைக்கு விரட்டிவரும் சுறா உள்ளிட்ட பெரிய
மீன்களை விசைப்படகுக் கார்கள் பிடித்துவிடுவதால் உள்ளூர் மக்களுக்கு மீன்பாடு குறைந்துபோனது
என்று வாஸ்கோ (கோவா) மீனவர்கள் குற்றம் சாட்டினர்; 1990களில் ஐந்து வள்ளவிளை (கன்னியாகுமரி)
விசைப்படகுகளை அவர்கள் தீக்கு இரையாக்கினர்.
தமிழ்நாட்டில்
இயந்திரப் படகு, கட்டுமர மீனவர்களுக்கு இடையிலான மோதல்களுக்கும் பொருளாதார இடைவெளிதான்
முக்கியமான காரணம். இப்படிப் போராடியவர்களில் ஒரு பகுதியினர் காலப்போக்கில் புதிய தொழில்நுட்பங்களைத்
தழுவிக் கொண்டனர். ‘எரிகிற வீட்டில் பிடுங்குகிற
வரை இலாபம்’ என்பதுதான் கரைக்கடலில் நிலைமை. கோதண்டபாணி (மரக்காணம்) குறிப்பிடுவது
போல, ‘முன்பு சுருக்குமடியைக் கடுமையாக எதிர்த்தவர்களும் இன்று அதில் பெரிய வருமானம்
இருக்கிறது,
அதை
எதிர்த்துக்
கொண்டிருப்பதைவிட நாமும் முடிந்தவரை சம்பாதிப்போம்’ என்று இறங்கிவிட்டனர். பழையார்
துறைமுகத்தில் 1990களின் இறுதியில் குழுவாகச் சென்று சுருக்குமடிப் படகுகளை எரித்த
தேவனாம்பட்டினம் ஊர் மீனவர்கள் (பட்டினவர் சாதியினர்) 2004க்குப் பிறகு ஒருமனதாக சுருக்குமடியில்
முதலீடு செய்யத் தொடங்கினர். ஆனால் 23 கிராமங்கள் (பர்வதராஜகுலம் சாதியினர்) சாமியார்ப்
பேட்டை கிராமத்தின் தலைமையில் சுருக்குமடிப் பயன்பாட்டைத் தவிர்த்து வருவதோடு அத்தொழிலைத்
தடை செய்யுமாறு அரசைக் கேட்டுப் போராடிக் கொண்டிருக்கின்றனர். தொழில்நுட்ப-அரசியல்-சமூகப்
போக்குகளில் சாதியின் பங்கும் உள்ளது.
போலித் தலைவர்கள்
பாரம்பரிய மீனவக் கிராமங்களில்
தந்தைவழி அதிகாரக் கட்டுமானங்கள் சமத்துவத்தின் அடிப்படையில் அந்தந்த உள்ளூர்க் கடல்களின்மீது
உரிமை பாராட்டி வருகின்றன. அங்கு இயங்கிவரும் நாட்டார் பஞ்சாயத்து அமைப்புகள் வழமையாக
தாவாக்களுக்குத் தீர்வுகாணுதல், சமூகநலன் பேணுதல், மீன்வளத்தை ஒழுங்காற்றுதல் முதலிய
வேலைகளைச் செய்து வந்தன (பவிங்க், 2020). கடற்கரைச் சமூகங்களில் இயங்கிவந்த இந்த கட்டுக்கோப்பான நாட்டார்
தலைமைகளின் இடத்தை மீன்பிடி தொழிலுக்குத் தொடர்பில்லாத போலித் தலைவர்கள் கைப்பற்றிக்
கொண்டனர். இவர்கள் ஒருபோதும் பாரம்பரிய மீனவர்களின் வாழ்வாதாரத்தைக் கணக்கில் கொள்வதில்லை,
அவர்களைக் கலந்தாலோசிப்பதும் இல்லை. மீனவர் அமைப்புகளின் பெயரால் உணர்ச்சிமயமான அறிக்கைகளை
அவ்வப்போது ஊடகங்களில் வெளியிடும் இந்த சுயம்புத் தலைவர்கள் அரசு அதிகாரிகளோடும் வணிகர்களோடும்
கைகோர்த்துக் கொண்டு மீனவர்களைச் சுரண்டுகிறார்கள். தமிழ்நாட்டு மீனவர்கள் ஒற்றை அடையாளத்தில்
திரண்டு போராடிவிடாமல் ஒரு கபட அரசியலை நிகழ்த்தித் தங்கள் கஜானாவை நிரப்பிக் கொள்கின்றனர்.
ஆனால், கோதண்டபாணி (கைப்பணிக்குப்பம்) குறிப்பிடுவது போல, அரசு இப்படிப்பட்டவர்களைத்தான்
பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைக்கிறது. கடைசிவரை அடிமட்ட மீனவனின் குரல் அரசை எட்டுவதேயில்லை.
சோழமண்டலக்
கடற்கரை
இழுவைமடி,
சுருக்குமடிகளுக்கு எதிரான குரல்களை வெறும் பொறாமையின் வெளிப்பாடாய்ப் புறக்கணித்துவிட
முடியாது. விசைப்படகு- இதரத் தரப்பு மோதல்களின் தொடர்ச்சியாக 1970களின் இறுதியில் இடைநிலைத்
தொழில்நுட்பம் (Intermediary Technology) அறிமுகமானது. அதன் ஒரு பகுதியாக இயந்திரமயமாக்கப்பட்ட
சிறு படகுகள்/நாட்டுப் படகுகள் சுருக்குமடியை பயன்படுத்தத் தொடங்கின.
2004
சுனாமி மறுவாழ்வு கட்டத்தில் தமிழக மீனவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட இயந்திரப் படகுகள் சோழமண்டலக்
கடற்கரைப் பகுதியில் மீன்பிடி தொழில் நவீனமயமாவதற்கும் சுருக்குமடிப் பயன்பாடு அதிகரிப்பதற்கும்
காரணமானது (பவிங்க், 2020). கடலூரில் 2006 தொடங்கி 20’ கானா (அணியம் உயர்ந்த) படகுகளில் விஞ்ச் இணைத்து சுருக்குமடி வளைக்கிறார்கள்.
தொடக்கத்தில் 20 பேர் கூட்டு முதலீட்டுடன் இயங்கிய சுருக்குமடிப் படகுகளின் எண்ணிக்கை
படிப்படியாய் உயர்ந்துவிட்டது. இப்போது படகுக்கு அதிகபட்சம் ஐந்து பங்குதாரர்கள்; வழமையான
அறுவடைப் பகிர்வு முறை ஏறத்தாழ அழிந்து விட்டது. பங்குதார்கள்/ முதலீட்டாளர்கள் கடலுக்குப்
போவதில்லை (பவிங்க், 2020). வெராவல் (குஜராத்) மீன்பிடி துறைமுகம் போல இங்கும் சமவெளிச்
சமூகங்களிலிருந்து வருபவர்கள் நாட்கூலி அடிப்படையில் வேலை செய்கிறார்கள்.
சுருக்குமடியைப் பயன்படுத்துவதன் முக்கியமான
சிக்கலைக் கைப்பணிக்குப்பம் மீனவர் கோதண்டபாணி தெளிவுபடுத்துகிறார்-
“அவன் ஒரு மீனுக்கோசரம் வளைப்பான். ஆனா சேத்துக்குள்ள
இருக்கற மொத்த ஜீவராசியும் அதில மாட்டி நாசமாப் போயிடும். அப்புறமா மீனு எங்கேருந்து உற்பத்தியாவறது?... காலங்காலமாப் புடிக்க வேண்டிய எறாவ ஒரே நாள்ள புடிச்சிர்றாம். ஒரு எடத்தில ஒரு லச்சம் மீனுங்க இருக்குன்னா, வேற எந்த வல போட்டாலும் மிஞ்சிப்போனா ஒரு இருவதாயிரம்
மாட்டும், மிச்சம் தப்பிச்சுப் போயிரும். சுருக்கு வலைன்னா
ஒரு லச்சம் மீனும் மாட்டிக்கும்,
அதோட கீழ சேத்துல இருக்கற
குஞ்சுகளும் முட்டைகளும் நாசமாயிடும்.
சுருக்குவல இழுக்கறத
நிப்பாட்டல்லண்ணா எங்க கடல்ல மீனுங்கறதே இல்லாமப் போயிடும்…”
“சுருக்குவல
புழங்கத் தொடங்கினப்புறந்தாம் இவ்வுளவுக்கு கடல் வத்திப்போச்சு. கடலூரு தேவனாங்குப்பத்திலயிருந்து போயி மகாபலிபுரத்துல
புடிக்கிறாம் முப்பது டன்னு!
யார் கேக்கறது? எங்களுக்கெல்லாம் தேவனாம்பட்டுதாம் தலக்கிராமம். அவங்கள நாங்க எங்க கட்டுப்படுத்தறது? நாகப்பட்டினத்துல
பாத்தீங்கன்னா அக்கரைப்பேட்டைக்காரங்க வெச்சதுதாஞ் சட்டம். விழுப்புரத்துல
கூனிமேடு, அனுமந்த,
எக்கிகுப்பம், முதலியார் சாவடினு நாலு ஊரு கைதாம் ஓங்குது. இந்த நாலு குப்பமும் தலையிட்டு சுருக்கு வலயத் தட பண்ணி
வெச்சிருந்தாங்க. அப்புறம் திரும்பவும் சுருக்குவல இழுக்கறாங்க.”
பாக்
நீரிணை
பாக் நீரிணையின் சூழலியலை பாரம்பரிய மீனவர்கள் நன்றாகவே புரிந்து
வைத்திருக்கின்றனர். அதிராம்பட்டினம் மீனவர் காளிதாஸ்
(61) சொல்கிறார்-
“பாக் நீரிணைப் பகுதி ஆழம் குறைவான இடம், ஆனால் மீன் உற்பத்தியாகுற
இடம். காவேரியாத்தோட தண்ணி வர்ற வடிகால்களெல்லாம் இங்கதான் கடல்ல வந்து சேருது. அரை கிலோமீட்டர் கால் கிலோமீட்டருக்கு
பெரியபெரிய வாய்க்காலெல்லாம் நல்லதண்ணியக் கொண்டுவந்து கடல்ல சேக்குது; அலையாத்திக்காடுக
இருக்குற சதுப்புநிலம். மீன் தங்கறதுக்கு, குஞ்சு பொரிக்கறதுக்கு, வளர்றதுக்கு ஏத்த
இடம். முன்னாடியெல்லாம் மீன் செவல் செவலா (கூட்டம் கூட்டமாக) வரும், இப்ப அப்படி வர்றதில்லை.”
‘ரேஸ்மடி’ எனப்படும் இரட்டை(ப்படகு)மடி
(otter trawl), இழுவைமடியின் மற்றொரு வடிவம். மடியின் வாய்ப் பகுதியின் இரண்டு பக்கங்களையும்
இரண்டு படகுகளின் கொம்போடு இணைத்துக் கொண்டு 12
கடல்மைல் வேகத்தில் மடியை இழுக்கிறது. சிறு கண்ணிகள் கொண்ட கடைமடி, கிளறு பலகைகளால்
(otter
board) விரிந்தும், அதிவேக
இழுவிசையினால் உயர்ந்து நிற்கும் வாய்ப்பகுதியுடன் நகரும் இரட்டைமடியானது, குஞ்சுமீன்,
முட்டைகளோடு பெருவாரியான மீனை வாரிக் கொண்டு வருகிறது என்பது முக்கியமான சிக்கல். இழுவைமடிப்
பயன்பாடு பாக், மன்னார்க் கடல்களின் மீன்வளத்தைக் கடுமையாகப் பாதித்துள்ளது. ‘பாக்
நீரிணைப் பகுதியில் மீன் உற்பத்தி அழிந்து போனதற்குக் கடற்கரையில் இயங்கும் இறால் பண்ணைகளும்
கடலில் இயங்கும் இழுவைமடி, ரேஸ்மடி, சுருக்குமடிகளும்தான் காரணம்’ என்கிறார் காளிதாஸ்:
“ரேஸ்மடி, செவலாப் போயிட்டிருக்கிற மீனோட வேகத்தை மிஞ்சி ஓடி மொத்த
மீனையும் அள்ளியெடுக்கிறாங்க. இந்த மடிகளுக்கு எந்த அளவுகோலும் கிடையாது, விதியும்
கிடையாது. நூறு மீனப் புடிக்கிறதுக்கு லட்சம் மீனைக் கொன்னுடுறாங்க…”
சுருக்குமடியை அரசாங்கமே ஊக்குவிக்கிறது என்பது உண்மையா? காளிதாஸ்
சொல்கிறார்-
“ஒரு முறை தமிழ்நாடு மீன்துறை எங்களைக் கேரளாவுக்கு டூர் கூட்டிட்டுப்
போயி, ஒரு ஊர்ல எங்களுக்கு சில வீடியோ போட்டுக் காட்டினாங்க. சுருக்குவலை இழுத்து எப்படி
மீன் பிடிக்கிறது என்று காட்டும் படம். அதிகாரி கேட்டார்- உங்களுக்கு எல்லாம் புரிந்ததா
என்று. நான் மட்டும்தான் கேள்வி கேட்டேன்- ‘சார், தமிழ்நாட்டில் சுருக்குவலைக்குத்
தடை விதித்திருக்கிறார்கள், நீங்கள் எங்களுக்கு சுருக்குவலை இழுக்க ட்ரைனிங் கொடுக்கிறீர்களே,
நாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும்?’ அந்த அதிகாரி சமர்த்தாகப் பதில் சொல்கிறார்- ‘எப்படி
மீன் பிடிக்கலாம் என்று காட்டுவதுதான் எங்கள் வேலை, எங்கே போய்ப் பிடிப்பது என்று சொல்வது
எங்கள் பிரச்சினை அல்ல’.
‘மீனும் தேனும் கண்ட அன்னிக்கு’ என்கிறார்கள்
தஞ்சாவூர் விசைப்படகு மீனவர்கள். ‘நாங்க
புடிக்காம வுட்டுட்டம்னா அந்த மீனு திரும்ப வராது' என்கிற வாதம் கடலைப் புரிந்து கொண்ட பூர்வகுடியின் குரலல்ல;
பெருமுதலீட்டுக்கும் பிழைப்புக்கும் இடையில் சிக்கிக்கொண்ட நிகழ் தலைமுறையின் தவிப்பு.
தஞ்சாவூர் விசைப்படகுகளைப் பொறுத்தவரை இழுவைமடிதான் ஒரே மீன்பிடி
கருவி. இறால்தான் முக்கிய அறுவடை. டெல்டாத் தண்ணீர் சதுப்புநிலத்தில் வந்துசேர்ந்த
காலத்தில் நல்ல இறால் பாடு கிடைத்துவந்ததை நினைவு கூர்கிறார் தாஜுதீன் (62, கள்ளிவயல்தோட்டம்). ‘உவர்நீர் இறால் பண்ணைகள்
பாக் கடல்பகுதியின் மீன்வளம் அழிந்துபோனதற்கு மற்றொரு முக்கியமான காரணம்’ என்கிற இந்தியன் கணேசனின் (56, மணமேல்குடி) கருத்தையே அர்ஜுனனு (61, மணமேல்குடி) வழிமொழிகிறார். ‘கிழக்குக் கடற்கரை
முழுவதும் வனங்களை அழித்து இறால் பண்ணைகள் அமைக்க அரசு உடந்தை’ என்கிறார் இவர்.
‘பாக் பகுதி நாட்டுப்படகு
மீனவர்கள் இழுவைமடி, சுருக்குமடி, தங்கூஸ் வலை, சலங்கை வலை பயன்படுத்தி எல்லை தாண்டிப்
போய்ப் பல நாட்கள் கடலில் தங்கி மீன்பிடிப்பவர்கள்தான், சொல்லப்போனால் விசைப்படகு மீனவர்களைவிட
நாட்டுப்படகு மீனவர்கள் அதிக மீன் பிடிக்கிறார்கள்' என்று வாதிடுகிறார் தாஜுதீன்.
‘மீனவர்கள் தடை செய்யப்பட்ட இரட்டைமடி, ரேஸ் மடி, சுருக்குமடிகளைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கியதால்
மீன்வள நெருக்கடி பெரிதாகி உள்மோதல்களும் அண்டைநாட்டுக் கடற்படையினரின் தொல்லைகளும்
அதிகரித்தன’ என்பதை ஒப்புக் கொள்ளும் இவர்,
‘அரசின் தவறான முடிவுகள் காரணமாக (மீன்பிடி) தொழில் பெரும் சரிவைச் சந்தித்தது’ என்கிறார்.
மன்னார் வளைகுடா
‘இராமேசுவரம் பகுதியில் (தமிழக அரசு) அதிகாரிகளின் ஒத்துழைப்புடன் 200க்கு மேற்பட்ட விசைப் படகுகள்
ஜனவரி முதல் டிசம்பர் வரை கள்ளத்தனமாக இரட்டை மடி இழுக்கின்றன’ என்கிறார் அருளானந்தம் (69, பாம்பன்):
“ஈழத் தமிழ் மீனவர்கள் கூடு, வலைகளை வைத்து மீன் பிடிக்கிறார்கள்.
அல்லது கழிவுப் பொருட்களால் கடலில் செயற்கை மீன்வளத் திட்டுகளை (artificial reefs)
உருவாக்கி, அந்தப் பகுதியில் மடிவலை இழுத்து கணவாய் பிடிக்கிறார்கள். ஆனால் இங்கிருந்து
போகும் விசைப்படகுகள் அந்தப் பகுதியில் தாராளமாய்க் கிடைக்கும் மீன்களை மொத்தமாக அள்ளிக்
கொண்டுவரும் பேராசையில் இரட்டைமடி இழுக்கின்றன.”
‘அரசு நெனச்சா ரெட்டமடி, சுருக்குமடிய ஒடனேயே நிப்பாட்டலாம்’ என்று
சொல்லும் மோகன்தாஸ் (62, ஓலைக்குடா), இன்றைய மோசமான நிலைமைக்குக்
காரணம் நேர்மையற்ற அரசு அதிகாரிகள்தான்’ என்று தன் அனுபவத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டார்:
“ஒரு முறை நாட்டுப்படகு மீனவர்கள் எல்லோரும் ஒன்றுகூடி, இரட்டைமடி,
சுருக்குமடி இழுப்பதை முழுமையா அரசு தடை பண்ணனும்னு ஒரு போராட்டத்த அறிவிச்சோம். எல்லாரும்
சேந்து தாசில்தார் ஆபீசுக்குப் போயிட்டோம். ‘மேற்கொண்டு இரட்டைமடி, சுருக்குமடி இழுத்தா
எங்களுக்குப் பொழைப்பு இல்ல, அதனால எங்க ரேஷன் காடுகளயெல்லாம் தாசில்தார் கிட்ட ஒப்படச்சிட்டு
அகதிகளா வாழ்றோம்’ அப்படின்னு சொன்னோம். பெரிய கூட்டம் கூடியிருந்துச்சு. தூத்துக்குடியில
இருந்தெல்லாம் வந்திருந்தாய்ங்க. ஆனா விசைப்படகு வெச்சிருக்கவங்களோட சொந்தக்காரங்க
பின்வாங்கினாங்க. தாசில்தார் ஒரு பொட்டிய அங்க கொண்டு வச்சிட்டு, ‘ரேசங்காடப் போடத்தான
வந்திய, போட்டுட்டுப் போயிடுங்க. போராட்டம் பண்ணினீங்கன்னா போலீஸ் அரஸ்ட் பண்ணிடும்’னு
மிரட்டுறாரு. நாங்க என்ன செய்யிறதுன்னு மிரண்டுபோனோம். இதுதான் எங்க நெலம.”
மேற்குக்
கடற்கரை
‘சீசன்தோறும் வந்து கொண்டிருந்த மீன்கள் சரியாய் வரவில்லை. இது
ஒரு மோசமான அறிகுறி’ என்கிறார் மீன்பிடி கப்பல் ஸ்கிப்பர் மெல்கியாஸ் (67, கோடிமுனை):
“1977இல் விசாகப்பட்டினம் போனபோது எங்கே போனாலும் மடி நிறைய
மீன் கிடைத்தது; இப்போது அந்தக் கடலில் மீன்வளமே அற்றுப் போய்விட்டது. கடந்த
20 வருடங்களில் இந்தியாவில் மீன்பிடி கப்பல்கள் மொத்தமாகக் காணாமல் போய்விட்டன.
விசாகப்பட்டினத்தில் ஏற்பட்ட நிலைமை மேற்குக் கடற்கரையிலும் சீக்கிரம் உருவாகும்.
கன்னியாகுமரிக் கடலில் ஒன்றுமே இல்லை. விசைப்படகுகள் எல்லாம்
பெரும் நஷ்டத்தில் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. இராமேஸ்வரம்
கடலைப் போல இழுவைமடி விசைப்படகுகள் இங்கும் தரையை
வழித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. மீன் உற்பத்தியாகும் இடங்களெல்லாம் சேதமாகி
மீன்வரத்தும் குறைந்துவிட்டது. அட்வான்ஸ்ட் டெக்னாலஜிகளைப் பயன்படுத்தி நிறைய
மீன்பிடிப்பது மட்டுமே அவர்களுக்கு முக்கியம். முதலாளிகளுக்கு இந்தத் தொழில் இல்லையென்றால் வேறு தொழில்; மீனவர்கள்
எங்கே போவார்கள்?” (வறீதையா, 2021).
மெல்க்கியாஸ் முன்வைக்கும் இந்தக் கேள்விதான் தமிழ்நாட்டு
மீனவர் போராட்டங்களின் மையப்புள்ளி. 1948-2015 காலகட்டத்தில் இந்தியாவில் மீன் அறுவடை
எட்டுமடங்கு பெருகியது (47000 – 3583000 மெட்ரிக் டன்) (ஒன்றிய அரசு புள்ளிவிவரம்,
2017) எனினும் மீன்வளம் வீழ்ச்சியடைந்து மீன்பஞ்சம் தலைகாட்டத் தொடங்கியது. இழுவைமடி,
சுருக்குமடி தொழில்நுட்பங்களின் தொடர்ந்த பயன்பாடு கடற்சூழலியலில் உணவுச்
சங்கிலியின் வேர் வரை அழித்துவிட்டிருக்கிறது என்பதற்கு வலுவான ஆதாரங்களை சுதர்சன் குழு (1994) உள்ளிட்ட பல்வேறு
ஆய்வாளர்கள் முன்வைக்கின்றனர்.
பன்முனைத்
தாக்குதல்கள்
கடல் மீன்வள வீழ்ச்சிக்குக் காரணம் இழுவைமடி- சுருக்குமடிதான்
என்பது தட்டையான பார்வை. வெளிநாட்டு மீன்பிடி கப்பல்கள் நமது கடல்களில் நாசகரமான முறைகளில்
மீன்பிடிக்கின்றன. அறுவடையை நடுக்கடலில் தாய்க் கப்பல்களுக்குக் கைமாற்றும் இந்தக்
கப்பல்களுக்கு இந்திய அரசு மானிய எரிபொருள் உள்ளிட்ட பல சலுகைகளை வழங்குகிறது. தடை
செய்யப்பட்ட மடிகளைப் பயன்படுத்துவதால் கடல் மீன்வளம் அழிகிறது என்று உரக்கப் பேசுபவர்கள்
பன்னாட்டு மீன்பிடி கப்பல்களின் அத்துமீறல்களைக் குறித்துப் பேசுவதில்லை. கடற்கரை இறால்
பண்ணைகள், மாசுபடுத்தும் ஆலைகள், குறைந்துவரும் நன்னீர் வரத்து எல்லாமாக மீன்வளத்தை
ஒட்டுமொத்தமாக அழித்துவிடும். இந்தச் சிக்கல்களுக்கு அரசும் முகம் கொடுப்பதில்லை.
ஒன்றிய அரசு செயல்படுத்திவரும் ‘சாகர் மாலா’ திட்டத்தின்
மதிப்பீடு எட்டு லட்சம் கோடி என்கிறார்கள். ‘பெருவணிகத்தை முன்னிட்டுக் கடலோரத்தில் அதிவிரைவுச்
சாலை அமைப்பது, துறைமுகங்களை மேம்படுத்துவது, மீன்பிடி
தொழிலைத் துறைமுகமயமாக்குவது உள்ளிட்ட பெருந்திட்டத்துடன் அரசு காய்களை நகர்த்துகிறது’
என்கிறார் செயல்பாட்டாளர் அருணபாரதி (38, புதுச்சேரி).
துறைமுக மீன்பிடி தொழில் பெருமுதலீட்டாளர்களுக்கு உரியது; பாரம்பரிய
மீனவர்களுக்குப் போக்கிடமேது? ‘கடற்கரைகளில் கிட்டத்தட்ட 40 அனல்
மின்நிலையங்கள் வருகின்றன. இவ்வளவு
அனல் மின்நிலையங்கள் வெளியேற்றும் மாசுகளும்
அமில வாயுக்களும் கரைக்கடலுக்கு மட்டுமல்ல, கடற்கரைப் விவசாய நிலங்களையும்
பாழாக்கிவிடும்’ என்கிறார் இவர்.
‘இறால்
பண்ணை, தொழிற்சாலைன்னு வந்து கடக்கரய நாசம் பண்ணிடுச்சி’ என்கிறார் பராசரன் (32, மரக்காணம்):
“விழுப்புரம் மாவட்டத்துல 30000பேர் வாழறாங்க. இந்த 19
குப்பங்கள்ளயும் இறால் பண்ணைங்க
இருக்குது. பண்ணைலயிருந்து வர்ற கழிவுகளும் இரசாயனங்களும் எங்க மண்ணையும்
நிலத்தடி நீராதாரத்தையும் மட்டுமில்லாம கடலையும் கால்வாயையும்
அழிச்சுக்கிட்டிருக்கு.”
கடந்த 25
வருடங்களாக பிச்சாவரம் - கிள்ளை
கழிமுகப் பரப்புகளைச் சூழ்ந்துள்ள நிலப்பகுதிகளில் இறால் பண்ணைக்
குளங்களை தோண்டி, ஆற்றுநீர் உள்ளே வருமாறு சட்டவிரோதமாக சிறு
வாய்க்கால்களால் இணைத்தனர். வேளாண் நிலங்கள்
உவர்நீர் ஏற்றத்தினால் விவசாயிகளின் வாழ்வாதாரம் பாதிக்கப்பட்டு அவர்கள் அகதிகளாகி நகர்ப்புறங்களுக்குப் போய்க்கொண்டிருக்கின்றனர்.
நாகை, தஞ்சாவூர், புதுக்கோட்டைக் கடற்கரைகளிலும் எராளமான உவர்நீர்
இறால் பண்ணைகள் இயங்கிக்கொண்டிருக்கின்றன. தூத்துக்குடி வேதிமத் தொழிற்சாலைகள், திருநெல்வேலி
அரிய மணல் ஆலைகள், கடற்கரை நெடுக நிறுவப்படும்
தொழிற்பேட்டை உள்ளிட்ட பெருந்தொழிற்சாலைக்
கட்டுமானங்கள், பெரும் துறைமுகங்கள் அனைத்தும் மீனவர் வாழ்வாதாரத்துக்குப் பெரும் நெருக்கடியை
உருவாக்கியுள்ளன. இதற்கு அண்மைக்கால சான்று காட்டுப்பள்ளியில் அதானி துறைமுகத்தின்
பத்து மடங்கு விரிவாக்கத் திட்டம். மீனவர்களின் பாரம்பரிய வாழிடங்களில் பெருந்தொழிற்
கட்டுமானங்களை அனுமதிக்கக்கூடாது என மீனவர்கள் போராடிய காலம் போய்விட்து. இன்று, ‘தங்கள்
கடல் பகுதியில் மீனவர்கள் மீன்பிடிப்பதைத் தடைசெய்ய வேண்டும்’ என்று துறைமுக நிர்வாகம்
அரசை நிர்பந்திக்கிறது.
சட்டங்கள் உருவாக்கும்
சிக்கல்
இந்தியக் கடலோரம் முழுவதும்
மீனவர்களுக்கிடையே மோதல்கள் வலுக்கத் தொடங்கியபோது இழுவைமடி, சுருக்குமடி தொழிலை ஒழுங்குபடுத்தும்
பொருட்டு கடலொட்டிய மாநில அரசுகள் சட்டங்களைக் கொண்டுவந்தன. 1983இல் வெளியிடப்பட்ட
தமிழ்நாடு மீன்வள ஒழுங்காற்றுச் சட்டம் 2017இல் திருத்தியமைக்கப் பட்டது. எல்லாவகையான இழுவைமடி,
சுருக்குமடிகளுக்கும் 2000த்தில் தடை விதித்து அரசாணை வெளியிட்டது;
அத்தடையைச் சென்னை உயர்நீதிமன்றம் 2018இல் உறுதிப்படுத்தவும்
செய்தது.
ஆனால்
12 கடல்மைலுக்கு அப்பாலுள்ள கடற்பரப்பின் வளங்கள் தனது கட்டுப்பாட்டில்
உள்ளது என்கிற ஒரே காரணத்தை முன்வைத்து ஒன்றிய அரசு மீனவர்களின் வாழ்வாதாரத்தின் மீது புதிய நெருக்கடிகளை ஏற்படுத்துகிறது. ‘கடல்
மீன்வளத்தை மேம்படுத்தி, மீனவர் வாழ்வாதாரத்தைப் பாதுகாக்கும் பொருட்டு’ ஒன்றிய அரசு
மீன்வள மசோதாவை (2021-வரைவு) முன்வைக்கிறது. கடலுக்குள் போகும் விசைப்படகுகள் உரிமம்
பெறவேண்டும், மீன்பிடிக்கும் இடத்துக்கு ஏற்றவாறு கட்டணம் செலுத்த வேண்டும் என்கிறது
(பகுதி 7). முந்தைய மாநில அரசு 20017இல் தமிழ்நாடு அரசு வெளியிட்ட சீரமைத்த
மீன்பிடி ஒழுங்காற்றுச் சட்டமும் (தமிழ்நாடு கடல் மீன்வள ஒழுங்காற்று விதிகள்-2020)
இதே விதிகளை வைத்துள்ளது
என்பது அதிர்ச்சியூட்டுகிறது.
மீன்வள மசோதாவிலும்,
மாநில அரசின் மேற்சொன்ன சட்டத்திலும் இடம்பெறும் மற்றொரு பொதுவான கூறு, இச்சட்டங்களை
நடப்பாக்கும் அதிகாரத்தைக் கடலோரக் காவல்படையிடம் ஒப்படைத்திருப்பது. ‘ஏற்கனவே தமிழ்நாடு
காவல்துறையின் கடலோரப் பாதுகாப்புக் குழுமம் (TN Coastal Security Group) செயல்பட்டுக்
கொண்டிருக்கிறது; அதோடு 2020இல் 112 காவல் அதிகாரிகளுடன் கடல்சார் நடப்பாக்கப் பிரிவும்
(Marine Enforcement Wing) நிறுவப்பட்டுள்ள நிலையில் மீன்பிடி தொழிலை ஒழுங்காற்றும்
அதிகாரத்தைக் கடலோரப் பாதுகாப்புப் படையிடம் ஒப்படைப்பதன் நோக்கம் என்ன?’ விஜோ
ரொசாரியோ (28, கூட்டப்புளி) எழுப்பும் இக்கேள்வி நியாயமானது.
என்ன
தீர்வு?
கடல் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக
மீனவர்களின் வாழ்வாதாரமாக இருந்து வருவது. ‘வனங்களை அரசு நாட்டின் தற்சார்பு ஆதாரமாகப் பார்க்கவேண்டுமே
ஒழிய, வருவாய் ஆதாரமாக அல்ல’ என்பார் காந்தியப் பொருளாதார வல்லுனர் ஜே.சி.குமரப்பா.
கடலுக்கும் இது பொருந்தும். காயப்பட்டுக் கிடக்கும்
கடல் சூழலியலைக் குணப்படுத்துவதற்கு அரசுத் தரப்பில்
மூன்று வகையான நடவடிக்கைகள் தேவைப்படுகின்றன:
(1) நில மேலாண்மை:
மீன்வள ஆதாரம் என்பதற்கு அப்பால், கடல் மிக முக்கியமான சேவைகளை
வழங்குகிறது. கடல் பருவநிலையின் அச்சாணி, வேளாண்மையின் ஆதாரம். பருவநிலை மாற்றம், கடல்
மட்ட உயர்வு, பருவமழைப் போக்குகளில் கோளாறு போன்ற முக்கியமான சிக்கல்கள் உருவெடுத்துள்ள
நிலையில் கடல் பாதுகாப்பு கூடுதல் கவனம் பெறும் களம். இந்நிலையில் கடல் சூழலியலுக்கு
ஊறு செய்யும் சமவெளி சார்ந்த கூறுகளை- கடலுக்கு
நன்னீர் வரத்து, தொழிற்சாலை மாசுகள், துறைமுக நடவடிக்கைகள் உள்ளிட்டவை- கட்டுப்படுத்தினால்
கடல்மீன்வளம் மேம்பட வாய்ப்பிருக்கிறது. இது கடினமான தொலைதூரப் பயணம்தான்.
(2) கரைக்கடல் மேலாண்மை:
முற்றிலுமாக அழிந்துபோன மீனினங்களை இனிமேல் ஒருபோதும் திரும்பப்
பெறமுடியாது என்பது கவலையளிக்கும் செய்தி. ஆனால் கடல் எப்போதும் நகர்ந்து கொண்டிருப்பது;
அதன் சுயதூய்மைப் படுத்தும் திறன் அபாரமானது. குறிப்பிட்ட கடற்பகுதிகளில் ஐந்தாண்டு
காலம் நாசகார மீன்பிடிமுறைகளைத் தவிர்த்துவிட்டால் போதும், மீன்வளம் மீள உருவாகும்.
சில நாடுகளில் இதைச் சாதித்துக் காட்டியிருக்கிறார்கள்.
“கடலில் மீன்பிடி எல்லைகளையும் காலத்தையும் தெளிவாக
வரையறுத்துச் சட்டமாக்கி சமரசமில்லாமல் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும். அது அரசின்
கையில் இருக்கிறது.” என்கிறார் ஜேசையா (மேனாள் மாநகராட்சித் தலைவர், குளச்சல்). கடலைக் காக்க பிற கடற்கரைகளில் மீனவர்கள்
முன்வைக்கும் தீர்வையே சுப்பிரமணியனும் (தொண்டி,
66) வழி மொழிகிறார்: “இந்தக் கடல்ல எத்தன பேருன்னாலும் என்ன தொழில் வேணுன்னாலும்
செய்யலாம், ஆனா இழுவைமடி போட்டு இழுக்கக்கூடாது- அப்படின்னு ஒரு சட்டத்த இந்த அரசாங்கம்
கொண்டு வந்துச்சுன்னு வையுங்க, மீனவன்- இனிமே பொறக்கப் போற மீனவன் எல்லாருமே தப்பிச்சுக்கிர்லாம்.”
கடல்பகுதிகளில் மீன்பிடி தொழிலை ஒழுங்குபடுத்துவது என்பது பாரம்பரிய,
இயந்திரப் படகு, விசைப் படகு மீனவர்கள் என்னும் மூன்று தரப்பினரின் தொழில் முறைச் சிக்கல்களையும்
பரிசீலிப்பதாய் அமைய வேண்டும். மைய கடல் மீன்வள ஆய்வு நிறுவனத்தின் மேனாள்
இயக்குனர் சைலஸ் (1980) ‘இந்த
நாசகரமான மீன்பிடி முறை கிழக்குக் கடற்கரையின் மீன்வளங்களை ஒட்டுமொத்தமாய் அழித்துவிடும்…
சுருக்குமடித் தொழிலை ஒழுங்குபடுத்த மேம்பட்ட அணுகுமுறைகளை அரசு முன்னெடுக்க வேண்டும்’
என்று 1980இலேயே எச்சரித்திருந்தார்.
‘சுருக்குமடிகளை
அரசு கட்டுப்படுத்தத் தாமதித்து விட்டது’ என்கிறார் கடல்பொருள்
ஏற்றுமதி வளர்ச்சி முகமையின் (MPEDA) முன்னாள் இயக்குனர் சக்திவேல் (பவிங்க், 2020).
’டிராலிங்கை உடனடியாக, ஒட்டுமொத்தமாக நிறுத்திவிடுவது சாத்தியமல்ல.
அரசு முனைப்போடு படிப்படியாக மாற்று ஏற்பாடுகளுடன் கையாளவேண்டிய சிக்கல் இது’ என்கிறார்
இழுவைமடி விசைப்படகு
உரிமையாளராயிருந்த பேரின்பம் வாஸ் (63, தங்கச்சிமடம்)
(வறீதையா, 2014):
“…ஆனால் உடனடியாக விசைப்படகுகளின் குதிரைத் திறனைக் கட்டுப்படுத்தியே
ஆக வேண்டும்; டிரால் மடிகளில் தூர்மடிக் கண்ணிகளை சிறுமீன்கள்/ குஞ்சுகள் எளிதில்
தப்பித்துப் போக வசதியாகப் பெரிதாக்கியாக வேண்டும்; கண்ணிகளின் சாய்சதுர வடிவத்தைச்
சதுரமாக்க வேண்டும். விசைப்படகுகளின் எண்ணிக்கையைக் குறைத்தாக வேண்டும். டிராலிங் செய்யும்
நாட்களைக் குறைத்துவிட வேண்டும். மீதி ஆறு மாதங்களில் கூடு தாழ்த்தலாம், தூண்டில் போடலாம்,
வலை போடலாம்.”
தமிழ்நாட்டுக் கடல்களைப் பொறுத்தவரை இழுவைமடி, சுருக்குமடிகளை
ஒழுங்குபடுத்துவது நடைமுறைச் சாத்தியமற்றது என்பதுதான் கடந்த 40ஆண்டு அனுபவம் தரும்
பாடம். உள்மோதல்களுக்கும் வெளிநாட்டுத் தாக்குதலுக்கும் கூட இம்மீன்பிடிமுறைதான் காரணமாய்
உள்ளது. இந்நிலையில் மீன்வளத் துறையின் தடைப் பட்டியலிலுள்ள எல்லா மீன்பிடிமுறைகளின்
மீதான தடைகளையும் கண்டிப்புடன் நடப்பாக்குவதும் தகுந்த மாற்று ஏற்பாடுகளை மீனவர்களுக்குச்
செய்து தருவதும்தான் சரியான பாதையாக இருக்கும்.
(3) ஆழ்கடல் மேலாண்மை:
இந்திய முற்றுரிமைப் பொருளாதாரக் கடற்பகுதியில் அந்நிய முதலீட்டுக்கு
முற்றிலுமாய்த் தடைபோட வேண்டும்; வெளிநாட்டுக் கப்பல்கள்/ படகுகளுக்கு வழங்கப்பட்ட
மீன்பிடி உரிமம்/ அனுமதிகளைத் திரும்பப் பெறவேண்டும்; இப்பகுதிகளில் அத்துமீறி நுழையும்
வெளிநாட்டு மீன்பிடி கலன்களைக் கண்காணித்து அப்புறப்படுத்த வேண்டும்.
குமரி முனையின் தெற்கே சுமார் 25 கடல் மைல் தொலைவில் பல்லாயிரம்
ச.கி.மீட்டர் பரப்பு கொண்ட மீன்வளத் திட்டில் தமிழக விசைப்படகுகள் சென்று மீன்பிடிக்க
அரசு ஏற்பாடு செய்யலாம். அந்தமான் நிக்கொபார் தீவுகளுக்கும் இந்தியப் பெருநிலத்துக்கும்
இடையே இருக்கும் பரந்த கடல், வளங்கள் நிறைந்தது. சீன, கொரிய, இந்தோனேஷியக் கப்பல்களும்
விசைப் படகுகளும் கவர்ந்து செல்லும் அக்கடல் வளங்களை இந்தியப் படகுகள் அறுவடை
செய்ய ஏதுவாக தாய்க் கப்பல்களின் உதவியுடன் அரசு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும். சுருக்குமடி,
இழுவைமடி மீன்பிடியைத் தமிழ்நாடு அரசு தடைசெய்துள்ள நிலையில் மீனவ்ர்களுக்கு மாற்று
ஏற்பாடுகளை நடைமுறைப்படுத்தி வருவதாக மீன்வளத் துறை அதிகாரிகள் குறிப்பிடுகின்றனர்:
‘சுருக்குமடி வலையைக் கைவிடும்
மீனவர்களுக்கு 40 விழுக்காடு மானியத்துடன் ஒரு கோடியே
20 லட்சம் ரூபாய் மதிப்பீட்டில் ஆழ்கடல் மீன்பிடிப்பு படகுகள் அரசால் வழங்கப்படும். 50 விழுக்காடு மானியத்துடன் 60 லட்சம் ரூபாய்
மதிப்பீட்டில் மாநில அரசுத் திட்டத்தின் கீழ் வலை மற்றும் தூண்டில் ஆழ்கடல் மீன்பிடி படகுகள் வழங்கப்படும். தற்போது பயன்பாட்டில் உள்ள
இழுவலைப் படகுகளை 15 லட்சம் ரூபாய் மானியத்துடன் வலைப் படகுகளாக மாற்றும்
திட்டமும் நடைமுறையில் உள்ளது.’
கடல் சூழலியல் சிதைவினாலும்
அரசுகளின் கொள்கைப் போக்கினாலும் மீனவர்களின் எதிர்காலம் கேள்விக் குறியாகியிருக்கும்
சூழலில் வாழ்வாதார உரிமையை மீட்டுக் கொள்வதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும்; கடல் சூழலியலைப்
பாதுகாக்கும் நடைமுறைகளுக்குத் திரும்ப வேண்டும். உள்மோதல்களுக்கு உள்ளூர் அதிகாரக்
கட்டுமானங்களுக்குள்ளே தீர்வு காணும் வழிமுறைகளை நடப்பாக்க வேண்டும்.
------------------------
பார்வை:
D’Cruz, T, 1998. The Ring Seine: Evolution
and Design Specifications. South Indian Federation of Fishermen Societies.
Thiruvananthapuram.
Mariappan,
S et al., 2017. A present scenario of seine net fishing gear of Pulicat
Coast, Tamil Nadu, India. International Journal of Fisheries and Aquatic
Studies, 5(3):208-212.
Marten
Bavinck, 2020. The Troubled
Ascent of a Marine Ring Seine Fishery in Tamil Nadu. <http://wwww.epw.in/journal/2020/14/special-articles/troubled-ascent
-marine-ring-seine-fishery-tamil.html>
Silas, E.G, et. al.,
1980. Purse Seine Fishery—Imperative Need for Regulation,” MFIS—Technical and
Extension Series, CMFRI, Vol 24, pp 1–9.
வறீதையா கா., 2014. மன்னார்க் கண்ணீர்க் கடல்.
தடாகம்.
வறீதையா கா., 2017. வேளம். கடல்வெளி (2020
கிண்டில் பதிப்பு).
வறீதையா கா., 2020. கடல் பழகுதல். கடல்வெளி. கிண்டில் பதிப்பு.
வறீதையா கா.,
2021. பெருந்துறை வலசை (தமிழகக் கடற்கரைப் பயணக் குறிப்புகள்). கடல்வெளி. கிண்டில்
பதிப்பு.
பதிவு 250721
.jpg)
